Πέμπτη, Ιανουαρίου 17

Οπλοκατοχή 2

Και τώρα που το καταλάγιασε το τζέρτζελο... Τώρα που ηρέμησαν τα πνεύματα σχετικά με τις σφαγές στα σχολεία και οι διαπληκτισμοί για την κοινωνία των όπλων και τη δεύτερη τροποποίηση του Αμερικανικού Συντάγματος... Τώρα που αρχίσαμε να έχουμε εικόνα του τι συνέβη στο Κονέκτικατ, ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Το Connecticut είναι μία Πολιτεία με αυστηρή νομοθεσία για την οπλοκατοχή (46η αυστηρότερη στις 50), παρ' όλα αυτά η νομοθεσία αυτή δεν προέτρεψε τη σφαγή στο δημοτικό σχολείο.

"Τότε χρειάζονται πιο αυστηροί νόμοι!"

Είναι αυτή η σωστή απάντηση; 

Πιθανώς Ναι, αν υπήρχε ένας νόμος που να εξαφάνιζε "δια μαγείας" τα όπλα. Κάθε άλλος αυστηρός νόμος, αυτό που κάνει είναι να παίρνει τα όπλα από μία ομάδα ανθρώπων έναντι μίας άλλης.

Είναι πολλά τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούμε στις κουβέντες και αλλού για τα οποία δε γνωρίζουμε τις υποθέσεις που βρίσκονται πίσω από αυτά και τους δίνουν την όποια δύναμη νομίζουμε πως έχουν. Η υπόθεση παραπάνω ήταν το "δια μαγείας" . Δεν υπάρχουν μαγικοί νόμοι όπως δεν υπάρχει ιδεατός κόσμος. Υπάρχει η Πραγματικότητα και η Πραγματικότητα είναι αμίληκτη:

 Αν κάνεις παράνομα τα όπλα, θα τα έχουν μόνον οι παράνομοι.

Όσοι ζητάνε αυστηρότερη νομοθεσία πιστεύοντας ότι έτσι θα μειωθούν οι μαζικές σφαγές ή η βία  λόγω των όπλων απλά αγνοούν τη βασική λειτουργία του Νόμου. Αγνοούν το πνεύμα του Νόμου.

Ο Νόμος, δεν απαγορεύει, για παράδειγμα, να σκοτώσεις κάποιον. Ο Νόμος σου λέει πως αν σκοτώσεις κάποιον θα πάς φυλακή (ή κάτι χειρότερο). Συνεπώς, όταν είσαι έτοιμος να δεχθείς τις συνέπειες του Νόμου, ουσιαστικά μπορείς νόμιμα να τον παραβιάσεις. Αυτό το πνεύμα δεν απαντάται μόνο στις ΗΠΑ αλλά σε όλο τον Κόσμο.

Ο Νόμος ΠΟΤΕ δεν βελτιώνει μία κατάσταση με άμεσο τρόπο. 

Αν κάποιος θέλει με Νόμο να πετύχει στατιστική μείωση των μαζικών επιθέσεων μπορεί να εργαστεί ως εξής: Συλλέγουμε στοιχεία και κάνουμε στατιστική ανάλυση για να υπολογίσουμε την πιθανότητα, το κάθε παιδί που γεννιέται να εξελιχθεί σε πνευματικά ασταθές άτομο ή εγκληματία, επικύνδινο για την κοινωνία. Από τον πληθυσμό των νεο-γέννητων παιδιών επιλέγουμε μία κρίσιμη μάζα  πληθυσμού και την πετάμε στον Καιάδα, αναλόγως με το πόσο θέλουμε να μειώσουμε την εγκληματικότητα. 

Σου φαίνεται γελοίο; Είναι! Όμως αυτό είναι ένα παράδειγμα απαγορευτικού νόμου, που έχει τη Λογική, αν θες το παιδί σου να μην έχει Καρκίνο, μην κάνεις παιδιά.

Η σφαγή στο Κονέκτικατ, στη Βιρτζίνια, στο Κολοράντο έγινε από πνευματικά ασταθείς ανθρώπους. Ανθρώπους που μέσα στην αρρώστιά τους, ξεπέρασαν τις αναστολές για τις Συνέπειες που έχει η παραβίαση του Νόμου. Αυτό από μόνο του είναι ένα ενδεχόμενο με πιθανότητα στατιστικά αδύνατη να ελεγχθεί από κάποια αυστηρότερη Νομοθεσία.

"Τότε τι να κάνουμε; Να κάτσουμε με σταυρωμένα τα χέρια; Αν ήταν το δικό σου παιδί;;;"

Ποιος είπε να κάτσουμε με σταυρωμένα τα χέρια; Το αντίθετο μάλιστα!

Όμως ποιος σου είπε ότι με το Νόμο νομίζεις ότι καταφέρνεις κάτι;

Το επιχείρημα εδώ είναι πως ο Νόμος είναι αναρμόδιος να λύσει μία τέτοια κατάσταση. Η αλήθεια είναι πως σε περιπτώσεις αστάθειας πνευματικής είναι πολύ λίγα αυτά που μπορούμε να κάνουμε ακριβώς γιατί οι παράγοντες που παίζουν κρίσιμο ρόλο είναι μη ελέγξιμοι. Όλη ορθολογική σκέψη του Ανθρώπου είναι σχεδόν αναρμόδια, αφού έχουμε να κάνουμε με πράξεις ενός αρρωστημένου μυαλού το οποίο δεν μπορούμε να κατανοήσουμε.

"Τότε γιατί ζητάμε νόμους;"

Γιατί όλοι κάτι θέλουμε να κάνουμε, αρκεί αυτό να μη μας σηκώνει από τον καναπέ! Όλοι δηλαδή είμαστε έτοιμοι να μειώσουμε την ελευθερία του άλλου αρκεί να μη χαλάσουμε την ελευθερία και άνεση της δικής μας ζωής. Τι θέλω να πω; Η λογική λέει ότι αφού εγώ δεν έχω όπλο (και προφανώς δεν το χρειάζομαι), γιατί να έχει ο άλλος; Λύση άρπα κόλα για να νιώσω καλά με τη συνείδησή μου πως κάνω κι εγώ κάτι δίνοντας εντολή στη δημοκρατική μου κυβέρνηση να αφοπλίσει μέρος των πολιτών.

Αυτό είναι λύση του καναπέ - ειδικά όταν βγαίνει κάποιος Πρόεδρος και λέει "Αναλαμβάνω Εγώ ευθύνη!" Εσύ κάάααατσε στον καναπέ σου, πάτα κουμπάκια και συμφώνησε μαζί μου.


Διότι αν θέλουμε σοβαρά να λύσουμε το πρόβλημα πρέπει να εντοπίσουμε τις πραγματικές ευθύνες, ως πρώτο βήμα για να λύσουμε το πρόβλημα. Ευθύνες αυτές υπάρχουν και είναι ατομικές.

Για παράδειγμα για τη σφαγή στο Κοννέκτικατ φταίει πρωτίστως η Μητέρα και κηδεμόνας που ενώ είχε ένα παιδί με νοητική ασθένεια, εν τούτοις της άρεσε να κάνει και συλλογή όπλων. Δευτερευόντως φταίνε οι γείτονες και η τοπική κοινωνία υπό την προϋπόθεση πως γνώριζαν την κατάσταση και δεν κάλεσαν την Πρόνοια (να λοιπόν ένα νομικό πλαίσιο που υπήρχε και δεν ενεργοποιήθηκε). Τριτευόντως μπορώ να πω πως φέρει ευθύνη το Hollywood που ανταγωνίζεται τον εαυτό του στις ταινίες Βίας, με τις εταιρίες βιντεοπαιχνιδιών που ανταγωνίζονται η μία την άλλη για το πιο βίαιο βίντεο-παιχνίδι. Αυτό διότι έτσι καλλιεργείται μία κουλτούρα βίας στην κοινωνική ζωή των πολιτών, κάποιοι από τους οποίους ( ενδεχομένως οι πιο αδύναμοι ψυχικά) να πιστεύουν πως οι διαφορές μπορούν να λύνονται με όπλα. Τελευταία στη λίστα των ευθυνών μπορεί να πει η βιομηχανία όπλων.

Όπως ΑΚΡΙΒΩΣ σε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα, τελευταία στη λίστα ευθυνών κατατάσεται η αυτοκινητοβιομηχανία.

Άρα είναι προφανές γιατί μας αρέσει η λύση του Νόμου! Γιατί είναι μία πολύ εύκολη λύση αλλά και διότι βαριόμαστε να κουνηθούμε

Βαριόμαστε (ή ακόμα δε θέλουμε) να καταλάβουμε πως έχουμε ευθύνη ως γείτονες ενός παιδιού με προβλήματα, πως έχουμε ευθύνη ως πολίτες μίας Κοινότητας με παιδιά και πως έχουμε ευθύνη να διδάξουμε στα παιδιά μας τους κινδύνους που ενέχουν οι ταινίες Βίας και τα παιχνίδια Βίας.

Είδες πόσο πιο δύσκολη είναι η πραγματική λύση ; Ενώ ψηφίζοντας ένα Νόμο κοιμόμαστε ύσηχα τα βράδια...

Αυτό ακριβώς εξυπηρετούν αυτοί οι Νόμοι : Θρέφουν την υποκρισία μας και την έμφυτη τάση να μη θέλουμε να αναλάβουμε ευθύνες ή να πιστεύουμε πως πάντα κάποιος άλλος φταίει !

Προτιμούμε να παραδώσουμε την Ελευθερία μας (μαζί με τις ευθύνες που αυτή συνεπάγεται) σε κάποιον μεγάλο Ηγέτη (τον οποίο μπορούμε και να τον κατακρίνουμε ολιμερής της μέρας από το twitter και το facebook  - μπας και μας κάνει like καμιά γκόμενα...), από το να κουνηθούμε από τη βολή μας και προσπαθήσουμε για ουσιαστικές λύσεις.

Αυτή η μιζέρια που ανθεί εδώ και μία Μεταπολίτευση στην Ελλάδα δε συνάδει με το Αμερικανικό Πνεύμα και τις Ελευθεριακές Αρχές.

Αν ήταν το δικό μου παιδί ομολογώ πως δεν ξέρω πως θα αντιδρούσα γιατί δεν έχω παιδιά. Όμως αυτό είναι συναισθηματικό μονοπάτι που δε μου λύνει το πρόβλημα. 

Η απάντηση σε αυτά τα επιχειρήματα η παρακάτω:

Κόντρα στη ματαιοδοξία και το Εγώ μας, η Ζωή τις περισσότερες φορές προχωράει χωρίς εμάς. Βλέπεις, η Ζωή εξαρτάται κυρίως από παράγοντες που δεν ελέγχουμε ή από παράγοντες που νομίζουμε πως ελέγχουμε.

Το ότι ένα παιδί ήταν ψυχικά χαμένο και ζώστηκε με όπλα για να καθαρίσει ένα σχολείο είναι ένα ενδεχόμενο με πιθανότητα απείρως μικρότερη από το να βγει το παιδί μου στο δρόμο και να το πατήσει αυτοκίνητο.

Όπως δε θα ζητήσω να σταματήσουν να κυκλοφορούν αυτοκίνητα στους δρόμους έτσι δε θα ζητήσω να απαγορευτούν τα όπλα ή να απαγορευτούν ταινίες βίας ή τα παιχνίδια βίας. Είναι προσωπική ευθύνη των γονιών και της τοπικής κοινότητας η παρακολούθηση και διαπαιδαγώγιση των παιδιών ΚΑΙ ΟΧΙ της (Ομοσπονδιακής) Κυβέρνησης.

Αφήνω ένα μικρό παραθυράκι για τους ελέγχους ψυχικής υγείας για την απόκτηση όπλου οι οποίοι γίνονται υποχρεωτικοί. Αυτό μπορώ να το δεχτώ αν και νομίζω πως δε θα βελτιώσει τις Στατιστικές. Ελπίζω να κάνω λάθος.

Αν ο πόνος των γονιών που έχασαν τα παιδιά τους είναι πολύ μεγάλος για να δει αυτή τη διαφορά,  εγώ αυτό θα το σεβαστώ, ακριβώς γιατί ήμουν αρκετά τυχερός να μην είμαι στη μεριά τους. Τίποτα παραπάνω. Τίποτα! 

4 σχόλια:

thinks είπε...

Πιστεύω ακράδαντα στην ατομική ελευθερία που μόνο οι ΗΠΑ έχουν μέσα στο μεδούλι τους και μέσα στο σύνταγμα για το οποίο είμαι υπερήφανος. Και ότι η δεύτερη τροποποίηση είναι μέρος της ελευθερίας αυτής τρομερά σημαντικό, γιατί δίνει στον κάθε πολίτη την ΕΥΘΥΝΗ του να έχει φονική δύναμη στα χέρια του και να αποφασίσει πως θα την χρησιμοποιήσει. Κάτι που στην Ευρώπη και στην Ελλάδα δεν μπορούν να το κατανοήσουν: ότι Ελευθερία σημαίνει προσωπική Ευθύνη.

Η δεύτερη τροποποίηση δεν υπάρχει για να κυνηγάνε ελάφια ούτε για να αμύνονται κατά των Δημοκρατικών και αριστερών: υπάρχει για να διατηρήσει την προσωπική ευθύνη σε επίπεδο που να είσαι υπερήφανος να λέγεσαι Αμερικανός.

Δεν θα πιάσω ποτέ όπλο στα χέρια μου, από προσωπική πεποίθηση, και δεν θα δεχτώ ποτέ, από πεποίθηση, την κατάργηση της δεύτερης τροποποίησης. Αλλά θα θυμίζω ότι η πρώτες λέξεις της λένε "well regulated militia".

Και όσον αφορά το "regulated" θα ρωτώ συνέχεια πόσα παιδιά στο σχολείο εκείνο θα είχαν χάσει την ζωή τους αν ο δράστης δεν είχε γεμιστήρα 30 σφαιρών, ή ημιαυτόματο, και είχε πιστόλια των 10 σφαιρών ή απλά κυνηγετικά ντουφέκια των 6. Αν έστω και ένα παιδί λιγότερο, τότε θα ρωτούσα ποια η χρησιμότητα γεμιστήρων των 30 αντί για 10, και ποιά η χρησιμότητα του όπλου αντίγραφου του Μ16;

Το όπλο είναι ένα ακόμα εργαλείο όπως το μαχαίρι, ο κασμάς ή το τσεκούρι. Εμείς αποφασίζουμε πως θα το χρησιμοποιήσουμε. Όσο έχεις δει τις ματωμένες καρδιές των ροζ, έχεις δει τα τρομακτικά πρόσωπα εκείνων που απαιτούν τα όπλα τους; Έχεις δει και τα δύο εξ' ίσου τρομακτικά άκρα;

The problem is indeed impossible to predict or even define. All the safeguards and laws in the world would still allow a troubled young person to take one's mother's guns and, of course, we cannot legislate or supervise every household and how they keep their guns locked away.

The real problem here, which can easily be defined, I think, is that the Legislature and the Executive are simply forced to take some kind of action. As you correctly point out, no action can be remotely effective. Any action will limit our liberties. The more the two camps oppose each other, the more knee-jerk and irrelevant Congress' decisions will become.

After the Buffalo, NY air crash Congress passed a new law that raises pilot minimum age but does not address the extent or quality of pilot training. Both of the pilots who caused the crash through error would have still been hired under the new law their incompetence triggered. Congress is happy, passengers are happier, and, there are still no real checks on quality of training versus hours flown.

When one side screams to take away guns and the other side wants marines in every classroom (OK, maybe I am exaggerating) we are simply driving the little rubber hummer harder on Congress' knee.

I think we should all agree that the problem is complicated and it's symptoms completely unpredictable. We should all agree that existing laws should at the very least be strictly enforced (which they are not, now, not really). At the very most we should agree to ask what is the difference between gun shops and gun expos. And we should look at the law, and the Second Amendment, and make sure we truly understand it. We should agree that what needs to be done is not only up to our Legislature but up to our society right down to community, group and family levels. The operative word on all of the above is "Agree".

Agree that we have to think and accept a few facts before we scream our side and force Congress to pass more knee-jerk legislation. Coming across as a showdown between the mahatma versus John Wayne, umpired by Billy the kid, isn't helping the results that this issue will bring about...

CsLaKoNaS είπε...

thinks το έχουμε ξανασυζητήσει και η απάντηση που δίνεις εδώ συνοψίζει συμπληρωματικά τη δική μου ανάρτηση.

Εσύ βλέπεις το θέμα, πολύ σωστά, από το πως βλέπει ο υπόλοιπος κόσμος το θέμα της οπλοκατοχής στις ΗΠΑ. Εγώ δεν το ανέλυσα από αυτή τη σκοπιά γιατί ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω απόλυτα τον τρόπο που σκέφτονται οι Αμερικάνοι. Τρόπο που εσύ γνωρίζεις και αναλύεις καλύτερα.

Εγώ χρησιμοποίησα το πνεύμα και τη Φιλοσοφία του Νόμου για να υποστηρίξω το πόσο άχρηστος είναι εν προκειμένω.

Δύο μόνο ζητήματα:

α. Το θέμα του background check που το βλέπω θετικά αν και δε νομίζω να βελτιώσει τις Στατιστικές.

β. Το θέμα που αναφέρεις για τα είδη όπλων που πρέπει να είναι νόμιμα. Είναι λεπτό το ζήτημα αυτό και όσο και να θέλω να ασπαστώ τον προβληματισμό αυτό ακόμα δε βρίσκω έδαφος. Η γραμμή των επιχειρημάτων μου πάνω σε αυτό πάει ως εξής:

Γράφεις:

"...αν ο δράστης δεν είχε γεμιστήρα 30 σφαιρών..."

και αντιτείνω:

"...αν η μάνα δεν αγόραζε τέτοια όπλα..."

ή αλλιώς

"...αν ένας συγγενής ή γείτονας θορυβούνταν ποιο ενεργά από το ότι η μάνα είχε τέτοια όπλα στο σπίτι της..."

και πάει λέγοντας.

Το δεύτερο αυτό σημείο θα συμφωνήσεις μαζί μου πως είναι δυσάρεστο γιατί έτσι συζητάμε το πόσα παιδιά θα τη γλύτωναν...Μακάβριο ερώτημα...

:/

thinks είπε...

Έχεις απόλυτο δίκιο ότι αλληλοσυμπληρωνόμαστε, αλλά δεν είμαι σίγουρος αν τα δύο μέρη μας συνοψίζουν το ένα το άλλο. Υπάρχουν nuances που ξεφεύγουν.

Κατ' αρχάς, πράγματι, ο υπόλοιπος κόσμος δεν βλέπει το θέμα σωστά -εδώ πολλοί αμερικανοί δεν βλέπουν το θέμα σωστά. Από την στιγμή που το ονομάζεις "οπλοκατοχή, ξεφεύγεις γιατί αφήνεις ανοιχτή την πόρτα σε αντι-επιχειρήματα. Το θέμα είναι θέμα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ και μιλά κατ΄ ευθείαν και αποκλειστικά στην ΕΥΘΥΝΗ που συνεπάγεται κάθε Ελευθερία -στην προκειμένη περίπτωση, ευθύνη του να διατηρήσεις το κράτος σου ελεύθερο και δικό σου, και το άτομό σου ανεξάρτητο.

"Οπλοκατοχή". Λέξη. Κατοχή όπλων. Να έχω ΕΓΩ Όπλα. Ξέφυγε.

"The Right to Bear Arms". Έννοια. Right. Δικαίωμα. = Ευθύνη.

α. Το θέμα του background check, το οποίο τώρα εφαρμόζεται ελλιπώς επειδή δεν υπάρχει μοιρασιά ορισμένων στοιχείων ανάμεσα σε γραφεία, θα "πιάσει" και θα φέρει στην επιφάνεια περιπτώσεις που τώρα ξεφεύγουν. Απλά θα εφαρμόζεται σωστά ο υπάρχον νόμος με τον οποίον τα 85% των κατόχων όπλων συμφωνούν.

α1. Το να υπάρχει background check όταν αγοράζεις από μαγαζί αλλά δεν υπάρχει όταν αγοράζεις από έκθεση είναι γελοίο. Ούτε ο τσίπρας να το είχε σκεφτεί. Αυτή η τρύπα πρέπει να κλείσει. Τα 70% περίπου των κατόχων όπλων συμφωνούν.

α2. Το ότι δεν υπάρχει background check όταν πουλάς σε κάποιον ιδιωτικά: βλ., α1, παραπάνω.

α3. Τι είναι το background check; Έλεγχος ότι δεν είσαι καταδικασμένος εγκληματίας η διαγνωσμένος ψυχασθενής. Ποιός κάτοχος όπλων διαφωνεί με αυτό; Εδώ οι περισσότεροι κάτοχοι όπλων δεν θέλουν να έχει όπλα ένας παλαβός σαν τον Alex Jones.

β. Να εισάγω λίγο Αμερικανική νοοτροπία:

Το παράδειγμα σου, "30-magazine vs. mom, don't buy guns", είναι άτοπο:

Πρώτον.
Τα ημιαυτόματα των 30 σφαιρών που ταξιδεύουν με 2,5 φορές την ταχύτητα του ήχου, 45-60 σφαίρες το λεπτό, 800 μέτρα απόσταση βολής,
είναι για
Τις muskets των Founding Fathers της μίας υποηχητικής σφαίρας με ξαναγέμισμα όπλου κάθε 1,5 λεπτά,
ότι είναι, συγκριτικά,
Το όπλο θανατηφόρας και συνεχούς ακτίνας, για το ημιαυτόματο.
Τα όπλα εξελίσσονται με την τεχνολογία. Όταν βγει το όπλο θανατηφόρας ακτίνας θα συμπεριληφθεί κι αυτό στα παιγνίδια που μπορεί να ζητήσει ο τζούνιορ από τον Άη Βασίλη;
Είναι θέμα perspective/usage.

Δεύτερον.
ΔΕΝ μπορείς να πεις η μάνα να μην αγόραζε όπλα γιατί επεμβαίνεις στην προσωπική της ελευθερία και χωρίς να το καταλαβαίνεις, και με το που το λες μόνο, προτείνεις νόμο του να μην μπορεί να τα αγοράσει επειδή έχει ψυχασθενές παιδί. Εκεί μπαίνει η Ευθύνη και η Υπευθυνότητα, για την πολίτη μάνα, και όχι για σένα να το προτείνεις.
Είναι θέμα ευθύνης του πολίτη, όχι του κράτους ή του κρίνοντα.

γ. (ξέχασες να γράψεις "γ" για το να κάρφωνε ο γείτονας την μάνα)
Λοιπόν, θεμελιώδης, να το επαναλάβω: ΘΕΜΕΛΕΙΩΔΗΣ αρχή στην καρδιά της πραγματικής Αμερικανικής κοινωνίας είναι ότι it's none of your business τι κάνει ο γείτονας. Δεν ασχολείσαι. τελεία, παύλα, Αμερική. Mind your own business.

(Το να παρανομήσει κάποιος και να έχεις την υποχρέωση να το αναφέρεις, είναι διαφορετικό. Εκτός αν θέλεις να νομοθετήσεις ότι αν έχεις γιό ψυχασθενή δεν μπορείς να έχεις όπλα, οπότε, τότε, δεν θα ήταν "κάρφωμα" εκ μέρους του γείτονα -βλέπεις, κι εσύ "νομοθετείς" χωρίς καν να το αντιλαμβάνεσαι)

υγ. Το "πόσα παιδιά θα την γλύτωναν" δεν το βλέπω σαν μακάβριο, αλλά, σαν την μόνη ρεαλιστική ερώτηση μια και δεν ξέρεις ποτέ από που θα φυτρώσει ο επόμενος...

thinks είπε...

...στο τέλος, όλοι οι νόμοι και τα background checks του κόσμου θα είχαν επιτρέψει στην μητέρα να αγοράσει τα όπλα της. Και ο γιός της, που δεν ήταν καν διαγνωσμένος ψυχασθενής, θα τα είχε βρει. Και με όλη την νομοθεσία που προτείνεται τώρα αν υπήρχε, ο δράστης θα είχε και πάλι σκοτώσει την μητέρα του και θα είχε και πάλι πάει στο Σάντυ Χοοκ Ελεμένταρυ και θα είχε σκοτώσει παιδιά και ενηλίκους. Αν όμως δεν είχε γεμιστήρες 30 σφαιρών, ή ημιαυτόματο, ίσως να είχε σκοτώσει ένα παιδάκι λιγότερο, και ίσως αυτό το παιδάκι όταν μεγάλωνε να ανακάλυπτε την θεραπεία του καρκίνου.

Όλο το θέμα εναπόκειται στο που τραβάς την γραμμή καθώς εξελίσσεται η τεχνολογία των όπλων. Στα όπλα συνεχούς θανατηφόρου ακτίνας; στις πυρηνικές, ραδιενεργές χειροβομβίδες; Η γραμμή ΚΑΠΟΥ θα τραβηχτεί. Γιατί να μην τραβηχτεί ήδη στα ημιαυτόματα ή/και τους γεμιστήρες; Αυτό δεν είναι στην σφαίρα της στέρησης ελευθερίας αλλά στην σφαίρα της συλλογικής και ατομικής υπευθυνότητας, νομίζω. (ναι, η χρήση της λέξης "σφαίρα" στην προηγούμενη πρόταση ήταν λογοπαίγνιο)