Κυριακή, Νοεμβρίου 29

Στη Δισκοθήκη Μέρος Β'...(rock-pop)

To Ά Μέρος ΕΔΩ

10 Μήνες μετά τη δημοσίευση του πρώτου μέρους, 18 αναγγελίες ότι "επίκειται", 48 μερόνυχτα αδιάκοπης σκέψης πάνω στο αντικείμενο, 5330 ώρες αδιάκοπης μουσικής (άριες του Μότσαρτ, μη νομίζεις) για να μπω στο κλίμα. Eκατοντάδες post-it με τον τρόπο που θα ταξινομήσω τους καλλιτέχνες που θα αναφέρω. Eίμαι έτοιμος, τώρα, να σου γράψω το παρακάτω κείμενο. Ελπίζω και εσύ να είσαι έτοιμη να το διαβάσεις!
Rock-Pop ... Ο όρος από τα καρτελάκια του Virgin στο Ηράκλειο, που εδώ και χρόνια έχει κλείσει. Όχι μόνο δεν είχε καθόλου ποικιλία, αλλά και οι τιμές του ήταν πολύ πιο πάνω από το διπλανό Metropolis. Το παραδοσιακό ΔΙΣΚΟΡΑΜΑ, πάντως, παραμένει στη Λεωφόρο Δικαιοσύνης χρόοοοονια τώρα χωρίς κανένας να μπορεί να εξηγήσει το πως, αφού δεν έχει καθόλου πελατεία. CD αγόραζα και από τα τρία δισκάδικα. Τις περισσότερες ώρες όμως τις περνούσα στο Virgin. Κάθε Παρασκευή απόγευμα μετά την Έκθεση είχα κενό 4 ώρες μέχρι το επόμενο μάθημα. Κατέβαινα κέντρο και είτε πήγαινα Ουτοπία για σοκολάτα να διαβάσω Φυσική ή στο Virgin όπου καθόμουν με τις ώρες και συζητούσα με τον Άγγελο για ροκ. Ο Άγγελος ένα παλικάρι που δούλευε εκεί, γνώστης μεγάλος. Σου μιλάω τώρα για 2001-2002. Τότε, αγάπη μου, υπήρχε μόνο η ξένη ροκ στο μυαλό μου. Τίποτα άλλο δε μπορούσε να σταθεί στο αυτί μου για περισσότερο από 2 λεπτά. Και τώρα ;Πως να σου μιλήσω για αυτά τα θηρία που έχω στο post-it. Τι να πρωτοπώ για τις δισκάρες που έχουν γράψει...Ποιος είμαι εγώ που θα ανοίξω στο στόμα μου; Θα προσπαθήσω, συγχώρα με αν δεν τα πω καλά...

Ξεκινώ με συγκρότηματα που έχουν γράψει ιστορία στη ροκ και στη δισκοθήκη μου...

PINK FLOYD Δεν είναι να ακούσεις σκέτο το Another brick in the Wall part 2, ή το Ι wish you were here. Οι Pink Floyd δεν είναι το κλασικό συγκρότημα που έρχεται και φεύγει σαν μόδα από τα αυτιά σου. Τα χαράσει για πάντα. Γι αυτό και δε μπορείς να μιλάς για κομμάτια. Μιλάς πάντα για δίσκους. Ολοκληρωμένα έργα με αρχή μέση και τέλος. Δεν υπάρχει ήχος σε κάποιο δίσκο τους που να μην σε αγγίξει. Δεν υπάρχει στίχος που να μην έχει κάτι να σου πει. Πρωτεργάτες του σοβαρού ψυχεδελικού ροκ που δε χρειάζεται decibel για να κάνει εντύπωση. Η τεχνική τους εντελώς πρωτότυπη, σε διαπερνάει όταν τις δώσεις λίγη παραπάνω προσοχή. Ο Roger Waters είναι μία μουσική ιδιοφυία που διέπρεψε παντρεύοντας τη ροκ με συμφωνικά στοιχεία χωρίς να γίνει κιτς. Το The Wall είναι μία ταινία που θα έπρεπε να διδάσκεται στα σχολεία. Θα μπορούσα να μιλάω ώωωρες για τους Pink Floyd. Θα το κάνω σε ειδική ανάρτηση. Μέχρι τότε ξέρεις που να τους βρείς...στη σκοτεινή πλευρά του Φεγγαριού.

ROLLING STONES Ο λόγος τώρα για ένα πρωτοεμφανιζόμενο γκρουπ. Μην τους βλέπεις έτσι. Είναι ακόμα πιο γέροι από ό,τι δείχνουν. Ιδρύθηκαν το 1962. Έχουν κυκλοφορήσει 25 studio albums εκ των οποίων τα 10 έχουν χτυπήσει 1η θέση σε Βρετανία. Το αγαπημένο μου album τους είναι το Aftermath. Οι Rolling Stones που όπως καταλαβαίνεις, μωρό μου, κέρδισαν το προσωπικό τους στοίχημα και δεν χορτάριασαν, απέκτησαν με τα χρόνια φανατικούς θαυμαστές όσο και εχθρούς. Δεν είναι λίγοι οι καλλιτέχνες (εκτός της μακαριστής Μπέμπα Μπλανς) που καταφέρονται εναντίων τους. Δε λέω κουβέντα. Κρατώ κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα για πρόσωπα και πράγματα και όταν θα έρθει η ώρα θα πω περισσότερα. Εγώ δεν είμαι φανατικός. Όμως έχω να πω ότι τα παιδιά ξέρουν να γράφουν μουσική ακόμα και τώρα. Το τελευταίο τους album, A Bigger Band (2005) το αποδεικνύει. Είναι ανεξάντλητοι, δεν επαναλάμβάνονται. Δεν καταντούν βαρετοί. Δε γράφουν για να γράφουν. Αυτό και μόνο είναι αρκετό για να τους παραδεχτεί κανείς.

Φεύγουμε απο τα συγκροτήματα και πάμε στους τραγουδοποιούς. Ξεκινάω με αυτούς που κατάφεραν να επιβάλουν τη μέτρια φωνή τους στα υπέροχα κομμάτια που έγραψαν και μας άφησαν.

BOB DYLAN Ή αλλίως, πώς μπορεί μια κιθάρα, μία φυσαρμόνικα και μία φωνή από μύτη με χρόνια ιγμορίτιδα, να γράψει ιστορία στο παγκόσμιο μουσικό στερέωμα. Τι να πει κανείς τώρα για αυτόν τον άνθρωπο. Είναι τα τραγούδια που θα μείνουν για πάντα στην καρδιά μας γιατί λειτουργούν μέσα στην απλότητά τους. Κάθε τραγούδι και κομμάτι της αμερικάνικης ιστορίας. Τον λατρεύω αυτόν τον τύπο. Το ίδιο ακούραστος με τους απο πάνω. Πάντρεψε την Country με τη Rock μοναδικά. Το soundtrack μιας ολόκληρης εποχής αμφισβήτησης που είχε και τα θετικά και τα αρνητικά της πάνω στη δουλειά του. Τι να πρωτοθυμηθώ...Αγαπημένα μου: το Blowin' in The Wind, το Ηurricane, το Μr. Tambourine Man, το Senor, το Like A Rolling Stone και φυσικά το The Times The are A Changin'

SIMON & GARFUNKEL Heaven holds a place for those who pray, Mrs Robinson. Και πολύ καλά τις τα έλεγε ο Dustin Hoffman αλλά ποιος να τον ακούσει, μικρό παιδί τότε... Αυτά είναι τα καλά παιδιά της Αμερικής. Όπως, αν θυμάσαι, απέναντι από το 'κόκκινο' Berkeley τη δεκαετία του 60 υπήρχε το 'μπλε' Stanford της συντήρησης και υπέρ του πολέμου στο Βιετνάμ, έτσι κάπως απέναντι στον 'κακό' Bob Dylan υπάρχουν τα 'καλά' παιδιά της Αμερικής. Ο Paul Simon και ο Art Garfunkel. Η μουσική τους γνωστή σε όλους. ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΛΕΜΕ. Γιατί κάθε 16χρονος που μαθαίνει κιθάρα, μαθαίνει (μετά το Nothing Else Matters των Metallica που είναι 3 ακόρδα) το The Sounds of Silence να το παίζει στις γκόμενες και να τις κάνει αλοιφή. Το ιστορικό αυτό δύδιμο δεν έχει καθόλου κακή φωνή. Είναι όμως το αντίπαλον δέος του Bob Dylan και έχει κάθε δικαίωμα να είναι. Θα σου θυμίσω μόνο το Hazy Shade of Winter, το Homeward Βound και φυσικά τον Πυγμάχο (που τον εκτέλεσε και ο Χαζούλης σε παλιό του άλμπουμ, κανονικά).

CHRIS DE BURGH Πάμε τώρα σε έναν πολύ δικό μου καλλιτέχνη. Πήγαινα θυμάμαι πρώτη λυκείου όταν τα ξημερώματα άκουσε από το ραδιο (Studio FM 1 , 105, 4) ένα τραγούδι που δεν το ήξερα αλλά μου άρεσε τόοοσο πολύ. Δυστυχώς δεν κατάφερα να το βρω. Για χρόνια το έψαχνα σαν τρελός. Όμως όταν ένα τραγούδι δεν είναι εναλλαγή κουπλέ και ρεφρέν μπορείς να μαντέψεις τον τίτλο του. Το κομμάτι αυτό είναι το Crusader, το οποίο το βρήκα τυχαία την πρώτη χρονιά που ήμουν στην Αθήνα (Πολιτικός Μηχανικός τότε). Πρώτα άκουσα το Spanish Train από το οποίο κατάλαβα τη φωνή του και έψαξα να βρω το άλλο! Δε θα ξεχάσω ποτέ πως εκείνη τη νύχτα δεν κοιμήθηκα από τη χαρά μου. Το άκουγα όλο το βράδυ. Ο Chris De Burgh είναι ένας τραγουδιστής χωρίς φωνή αλλά με φοβερά τραγούδια (και μια κοράκλα Miss Universe νομίζω). Χαλάλι του 1000 φορές. Θα γνωρίζεις φυσικά το Lady In Red που το είχε γράψει για τη γυναίκα του όταν εκείνη αποπειράθηκε να τον χωρίσει. Που να το κάνει τελικά η κάρια. Με τέτοιο τραγούδι κ εγώ θα τα φτιαχνα μαζί του. Ποιος δεν το εχει χωρέψει αυτό το τραγούδι αγκαλία με το ταίρι του ; Ε; Ποιος; Κομματάρες είναι επίσης το Revolution, το Borderline αλλά και το A Spaceman Came Travelling (τα οποία είναι και τα επίσημα soundtrack της Γεωλογίας Μηχανικού στο 1ο εξαμήνο στους Πολιτικούς Μηχανικούς ΕΜΠ, το 2002 - μη με ρωτήσεις γιατί, έτσι!)

JETHRO TULL Ο Jethro Tull ήταν ένα αγρότης στους μεσαιωνικούς χρόνους και ένα σκασμό αιώνες αργότερα έγινε το καλλιτεχνικό όνομα του Ian Anderson. Ο boem φίλος μου, Ian, είναι μια απίστευτη περίπτωση καλλιτέχνη. Συνδιάζει τη jazz και τη blues με τη ροκ μέσω ενός φλάουτο :) Εκπληκτικός καλλιτέχνης με χαρακτηριστική φωνή και κομματάρες. Οι στίχοι του διδάσκονται στην Οξφόρδη και στο Cambridge. Είναι πάντα πολύ γέρος για το ροκ αλλά πολύ νέος για το θάνατο. Δε μπορείς να θεωρείσαι ροκάς αν δεν σου αρέσουν το Aqualung και το Locomotive Breath. Τέλειο και το Requiem και το Thich as a Brick και το Songs from the Woods. Προσωπικό αγαπημένο μου το Heavy Horses που όποιος καταφέρει να το μεταφράσει το δίνω το Proficiency μου να το κάνει ό,τι θέλει (άχρηστο είναι έτσι κ αλλιώς). Τον είχα θαυμάσει το 2003 νομίζω καλοκαίρι στο Ηρώδειο μαζί με τη Στεφανία. Την κυνηγούσα τότε απεγνωσμένα αλλά δε μου κατσε τελικά. Τα φτιαξε μετά από καιρό με έναν πολύ πολύ μαλάκα...Καλό παιδί...

Με το τεράστιο αυτό κείμενο προσπάθησα να χωρέσω όσο μπορούσα λίγα από τα ονόματα που χαρακτηρίζουν τη μουσική μου αισθητική αναφορά με τη ροκ. Έχω αφήσει πολλούς ακόμα που θέλω να αναφέρω...Βlack Sabbath, Doors, Rainbow, Uriah Heep, Don McLean, Sting, Bruce Springsteen, Leonard Cohen, Phil Collins, Tim Buckley, Sinead O' Connor, Βilly Joel, Nick Cave, Johny Cash....Αλλά θα κουράσω πάρα πολύ....

Λες να πάω και σε Γ' Μέρος πριν....

....Λες ;

Παρασκευή, Νοεμβρίου 27

107.9

Χαρούμενη βλακο- Παρασκευή (black Friday),

Σήμερα η Αμερική ψωνίζει και ψωνίζεται. Οι προσφορές πολύ καλές και η κατανάλωση στα ύψη. Οι Αμερικάνοι χθες Ευχαρίστησαν τους προγόνους τους που επιβίωσαν (δες το πολύ ωραίο κείμενο του Manoliscus - την 1η μόνο παράγραφο, μετά είναι σα να διαβάζεις κείμενο του Ανδριανόπουλου). Μην ξεχνάμε όμως πόσο πολύ Ευχαρίστησαν οι Αμερικάνοι και τους ιθαγενείς που έκτοτε τους "εκσυγχρόνισαν" μεταμορφώνοντάς τους σε όπλα, πυραύλους, ελικόπτερα και τανξ. Πάνω από όλα ο πολιτισμός γι αυτο και η μόνη μέρα που θα μπορούσε να έπεται της Ημέρας των Ευχαριστιών είναι η σημερινή. Μέρα κατανάλωσης ! Τα πάντα πουλιούνται και οι Αμερικάνοι τρέεεεεεχουν να αγοράσουν. Homo Consumus με τα όλα του σήμερα.
Να σου θυμίσω πέρισυ ότι είχαμε τρία θύματα τη μέρα αυτή: Έναν υπάλληλο πολυκαταστήματος που δεν πρόλαβε να ανοίξει την πόρτα του καταστήματος και τον καταπάτησαν, και δύο άντρες που αλληλοσκοτώθηκαν πάνω από ένα, τελευταίο, προϊον. Αρχικά πλακώθηκαν οι γυναίκες τους και μπήκαν στη μέση να αναλάβουν οι ίδιοι. Περιέργως πως, ο ένας σκοτώθηκε από το όπλο του άλλου. Είχαν όπλα και οι δύο, τα πήραν και αλληλοπυροβολήθηκαν. Λογικά ήταν πυροβολημένοι από πρίν. Για τον Καπιταλισμό ρε γαμώτο...

Σήμερον στον μπλογκοσφαιρικό μας μπερντέ....Το καινούριο τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου...μέρα που είναι...




Και ένα σχόλιο πάνω στο τραγούδι: Στην τελευταία του συνέντευξη (στην Ελευθεροτυπία νομίζω) είχε πει ότι δε θα βγάλει καινούρια τραγούδια. Είχα στενοχωρηθεί. Τώρα στενοχωρήθηκα περισσότερο.

UPDATE: Παραπληροφόρηση. Το τραγούδι είναι των ονιράμα. Η εκτέλεση είναι του Σαββόπουλου. Το σχόλιό μου παραμένει ως έχει.

Γεια και χαρά σου αγαπημένη μου αναγνώστρια.

Τετάρτη, Νοεμβρίου 25

Thanksgiving Gay

Μία ηλίθια γιορτή ενός ηλίθιου λαού με τελείως ηλίθια κουζίνα...

Οι άνθρωποι απλά δεν ξέρουν να τρώνε. Αυτό γιορτάζουν κάθε τέτοια μέρα. Η γαλοπούλα είναι ένα πράγμα που δεν τρώγεται γι αυτό και το παραγεμίζουν με ένα σωρό αηδίες μπας και νοστιμίσει λίγο. Ο πουρές γλυκοπατάτας είναι κάτι που ποτέ μου δε μπορώ να καταλάβω γιατί θεωρείται φαγώσιμο. Αυτό το βάζεις όταν σου τελείωσει η ψαρόκολα για να κολλήσεις τη μοκέτα με το δάπεδο.... Όσο για την κρανμπερι σως, σωσον κύριε το στομάχι σου...μια αηδία και μισή που σου ξινίζει τη γεύση και πρέπει μετά να μπουκώσεις με ό,τι βρεις μπροστά στο τραπέζι μπας και φτιάξουν λίγο τα πράγματα... Τώρα θα μου πεις περί ορέξεως κολοκυθόπιτα, που ανάθεμα και αν ξέρουν τι θα πει πραγματική κολοκυθόπιτα τα χαζοαμερικανάκια από το Cleveland και το Αrkansas να πούμε. Αυτό το Arkansas γιατί προφέρεται Άρκανσο ; Θα μου απαντήσει κανείς ; Μπα.... Γι αυτό συνεχίζω. Δηλαδή εντάξει κ εμείς όταν θέλουμε να μην πετάξουμε τα χαλασμένα απομεινάρια φαγητού τα κάνουμε πίτα αλλά όχι και αυτό το χάλι με τα pumpkins που δεν τρώγονται με τίποτα...
Σήμερα πανικός στους δρόμους και τα super market. Αύριο ξημερώνει η Mέρα των Eυχαριστιών και κανείς δε με έχει καλέσει σπίτι του να του φάω τα φαγητά. Καλύτερα, γιατί όπως κατάλαβες αγαπημένη μου αναγνώστρια δε μου αρέσει η κουζίνα των Ευχαριστιών. Πάντως πήγα κ εγώ σήμερα και έκανα ζημιά στα super market. Πήρα ό,τι πιο Ευχαριστιακό βρήκα: σπανάκι, μπρόκολα, καρότα, φέτα, κρεμμύδι, ντομάτες, πατάτες (τις κόκκινες τις ωραίες) ψωμί για τοστ, γάλα, φυστικοβούτυρο, ψάρι πέρκα, κιμά (και χοιρινό και μοσχαρίσιο, αμέεεεε), τρεις σάλτσες για μακαρόνια (δεν ξέρω γιατί μη με ρωτάς) και τρεις τοματοπελτέδες, ενώ από φρούτα μόνο πορτοκάλια. Δε θέλω να το παρακάνω, με ξέρεις. Τώρα θα μου πεις, ένα άτομο είμαι, θα τα φάω όλα αυτά ; Γιατί ; Εγώ δηλαδή να μη γιορτάσω; Μόνο οι αμερικάνοι θα τρώνε ; Πάντως τα πάρκινγκ γεμάτα παντού σήμερα, τα σουπερ μαρκετ οχι και τοσο. Εντύπωση μου έκανε αυτό.

Το κείμενο αυτό που διαβάζεις ερωτική μου αναγνώστρια, δεν έχει απολύτως κανένα νόημα. Το γράφω γιατί βαριέμαι οικτρά και γιατί περιμένω να ξυπνήσω την κοπέλα μου που δίνει GRE σήμερα Πέμπτη και είναι πάρα πολύ αγχωμένη, για να της πω καλή επιτυχία ώστε του χρόνου να μην είμαι μόνος μου να γκρινιάζω για το τραπέζι αυτό, σα γεροντοκόρος. Να είμαι με το ταίρι μου να γκρινιάζουμε μαζί....πωπωπωπω αυτό είναι το χειρότερό μου, να βλέπω ένα ζευγάρι που να είναι και οι δύο μουρτζούφληδες απαπαπαπα. Όχι, καλέ δεν είμαστε καθόλου γκρινιάρηδες ούτε μίζεροι, και αν δε με πιστεύετε ελάτε στην επόμενη Ημέρα των Ευχαριστιών που θα έχουμε βγάλει έξω την ψησταριά να φτιάχνουμε το αρνί των ευχαριστιών...Η Λεία δηλαδή, γιατί εγώ θα τσουγκρίζω αυγά μόνος μου και θα πετάω δυναμιτάκια στο χριστουγεννιάτικο δέντρο του απέναντι...Ο οποίος απέναντι εδώ που τα λέμε, δεν είναι ότι έχει στολίσει χριστουγεννιάτικα εδώ και ένα μήνα. Έχει βάλει και δύο χριστουγεννιάτικα δέντρα! Ένα για μέσα στο σπίτι και ένα στο μπαλκόνι...Κινέζος, θα μου πεις. Σωστά....

Θέλω μέρα που πέρασε, παγκόσμια μέρα κατά της βίας εναντίων των γυναικών να κάνω και ένα μικρό πολιτικό σχόλιο, όχι ότι τα συνηθίζω, αλλά έτσι. Έχω λοιπόν να δηλώσω ότι πολύ καλά σας κάνουμε και σας δέρνουμε εσάς τις γυναίκες και σας σαπίζουμε στο ξύλο. Είναι μια κατάκτηση του παγκόσμιου πολιτισμού το γεγονός ότι η πρώτη αιτία θανάτου στις γυναίκες είναι η βία των αντρών εναντίων τους. Τα καλά να τα λέμε...Διότι αγάπη μου όταν ο άντρας δε μπορεί να σε ικανοποιήσει σεξουαλικά. Όταν δε μπορεί να σε βάλει κάτω και να σου εξηγήσει το λόγο για τον οποίο ήρθες στη Γη (Ροϊδης) τότε πρέπει κάπως αλλιώς να καταδείξει τον αδιαμφισβήτητο (πάντα) ανδρισμό του. Τι να κάνει και ο άντρας ; Να λύσει το υπαρξιακό του πρόβλημα με μια παρτίδα χόκει επί χόρτου; Διότι έχει ανάγκες και το αρσενικό κορίτσια, έχει αποθημένα. Σκέψου πως είναι μέσα στο ανδροπρεπέστατο σώμα σου να κρύβεται μια μπαλαρίνα. Δηλαδή τι νόμιζες; Όλοι παπάδες θα γίνουμε; Πόσους να χωρέσει η αστυνομία και ο στρατός; Πόσοι να γραφτούν μέλη του ΛΆΟΣ; Ο υπόλοιποι θα ξεσπάσουν τη ζήλεια τους πάνω στις γυναίκες και τα παιδιά τους. Λογικό είναι. Όπου λοιπόν ακούς πολύ λεβεντιά, κράτα και μικρό τσουτσούνι. Διότι πως θα κρύψεις αυτό που έμαθες ότι πρέπει να το κρύβεις όσο ζεις; Άμα δε βάλεις ράσο ή στολή θα το κρύψεις με τις γροθιές σου. Κάθε σφαλιάρα και μία απολογία αδυναμίας...Θα μου πεις, τι φταίνε και οι γυναίκες με την ψυχασθένεια των αντρών; Ε ναι αλλά και τον άντρα που το λένε Μήτσο αλλά ακούει και στο Ορνέλα, μάνα τον γέννησε. Και εκείνη τον γέμισε με τόσες ενοχές, που εικοσιτέσσερα Αρσάκεια δε φτάνουν να χαστουκίσει ως άλλος Φλωράς, βεβαίως βεβαίως. Άσε που γενικά οι γυναίκες φταίνε για όλα μιας και εκείνες έφαγαν το Μήλο από το Απαγορευμένο Δέντρο και γι αυτό ο Θεός τις καταράστηκε να γεννάνε με πόνο και οι παπάδες τις τιμώρησαν να μην μπαίνουν στο Ιερό - και τους διακόπτουν...

Happy Τhanksgiving Gay λοιπόν...

Σ' αγαπάω πάντα...

Δευτέρα, Νοεμβρίου 23

Κι αν είμαι ροκ...

Αριστερά: Βασίλης Παπακωνσταντίνου (γνωστός - γνωστικός ροκάς)
Δεξιά: Νίκος Βέρτης (γνωστός - άγνωστος σκυλάς)
Κάτω: Λουλούδια (τα γνωστά από άγνωστο νεκροταφείο)

Μέγαρο των Σκύλων της Μουσικής

Υπάρχουν άνθρωποι που ξέρουν να υπηρετούν αυτά που πιστεύουν εις το ακέραιο. Γι αυτό σου λέω....

Ώπα ! 'που να 'ναι....θα σημάνουν οι καμπάνες !

Παρασκευή, Νοεμβρίου 20

109.2

Άτσα και οι περίεργοι τίτλοι!
Λογικό είναι να περάσουμε και στα κωδικοποιημένα μηνύματα. Αυτό είναι το πρώτο μήνυμα από μία σειρά μηνυμάτων γραμμένα σε ένα εβδομαδιαίο τεφτέρι. Το "τεφτέρι της Παρασκευής". Κάθε βδομάδα θα υπάρχει ένα τέτοιο νουμεράκι στην προμετωπίδα της ανάρτησης. Μετά από τον τίτλο θα έχω ελεύθερο θέμα, που θα είναι ή μια φωτογραφία ή ένα βίντεο ή ενα mp3 ή όλα μαζί ή ενα χειμαρώδες κείμενο από νοητικές ακροβασίες που είναι και το φόρτε μου...

Σήμερον λοιπόν στον ηλεκτρονικό μας μπερντέ...

Ο δρόμος είναι μακρύς και ανηφορικός. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρουμε. Ξέρω όμως πως μόνο μαζί σου αξίζει να προσπαθήσω...

Σ' αγαπάω...

Τρίτη, Νοεμβρίου 17

Dedicated to...




...στον σύντροφο Λαλιώτη, τον Στέφανο Τζουμάκα, τον Νίκο το Μπίστη, την Όλγα την Τρέμη, το Μίμη Ανδρουλάκη, τη Μαρία τη Δαμανάκη,το Γιώργο Νταλάρα, τον εθνικό μας μουσικοσυμπλέχτη Μίκη και γενικά σε όλους όσους "ανιδιοτελώς" αγωνίστηκαν για την Ελευθερία της Πατρίδας μας χωρίς να περιμένουν κανένα αντάλλαγμα και χωρίς φυσικά να επιχείρησουν να εξαργυρώσουν ποτέ το 'χρέος' τους αυτό...

Σάββατο, Νοεμβρίου 14

Παντρεύομαι....


έτσι, να σκάσετε από τη ζήλια σας !!!

Τρίτη, Νοεμβρίου 10

Πράγματι, είναι φάντασμα....

Από τη σελίδα 13 του σημερινού Ριζοσπάστη διαβάζουμε το άρθρο:






Οι ιμπεριαλιστές ύψωσαν το «Τείχος» στο Βερολίνο
[...]
Η ΓΛΔ (Γερμανική Λαϊκή Δημοκρατία) οργανώνει την άμυνά της

Η ΓΛΔ, όμως, είχε τον εχθρό μέσα στο έδαφός της, στην ίδια την πρωτεύουσά της. Από το δυτικό Βερολίνο εξαπολύονταν όλες οι ιμπεριαλιστικές αντεπαναστατικές επιθέσεις στη ΓΛΔ. Ετσι, ως κράτος ήταν υποχρεωμένη να αναπτύξει την άμυνά της στα σύνορά της, την προστασία του λαού της από τους ιμπεριαλιστές. Σύνορα ήταν η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο δυτικό και το ανατολικό Βερολίνο. [...]

Το 1961, άρχισε η άμεση προετοιμασία για στρατιωτική επίθεση κατά της ΓΛΔ. Σαν κέντρο δράσης της είχε επιλεχθεί το Δυτικό Βερολίνο, που μετατρεπόταν και στην πράξη σε πόλη αντισοσιαλιστικού μετώπου. Τον Ιούλη του ίδιου χρόνου, ο τότε υπουργός Αμυνας της ΟΔΓ (Ομοσπονδιακή Δημοκρατία Γερμανίας), Στράους, όταν βρισκόταν σε επίσκεψη στις ΗΠΑ, δήλωσε ότι ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος δεν είχε τελειώσει ακόμη και ότι θα έπρεπε ο καθένας να ετοιμάζεται να δεχτεί μια «Κρίση Βερολίνου» κατά το φθινόπωρο που ακολουθούσε. Στις αρχές Αυγούστου 1961, οι δυνάμεις του NATO στην Κεντρική Ευρώπη τέθηκαν σε κατάσταση συναγερμού. Τα αμερικανικά τανκς έκαναν προκλητικά την εμφάνισή τους στο έδαφος της ΓΛΔ. Διέσχισαν την Πύλη του Βραδεμβούργου, όπου κυμάτιζε η σημαία της ΓΛΔ, και κατευθύνονταν προς το κέντρο του Βερολίνου. Η πρόκληση αποφεύχθηκε, χάρη στην υπεράσπιση από τους εργατικούς φρουρούς της πρωτεύουσας της ΓΛΔ, που έφραξαν το δρόμο στον επιδρομέα. Οι ερπύστριες των τανκς των ΗΠΑ και του NATO σταμάτησαν, αλλά η απειλή συνέχιζε να υπάρχει. Επιβαλλόταν η διασφάλιση των συνόρων. Ετσι, τη νύχτα της 12-13 Αυγούστου έκλεισαν τα ανοιχτά σύνορα με το Δυτικό Βερολίνο και την ΟΔΓ. Η ιμπεριαλιστική δράση ώθησε αναγκαστικά να χτιστεί το «Τείχος του Βερολίνου».

---------------

Το κείμενο το υπογράφει κάποια/ος Σ.

Είναι να λυπάται κανείς αυτό τον πολιτικό χώρο, μόνο και μόνο για όλους αυτούς τους έντιμους ανθρώπους και τις μεγάλες προσωπικότητες που κατά καιρούς βρέθηκαν εκεί και αγωνίστηκαν. Για όλους αυτούς που έδωσαν το αίμα τους, για να ακόυμε και να βλέπουμε σήμερα αυτό το τσίρκο που περιστηχίζεται γύρω από το σταλινικό απολίθωμα που λέγεται Αλέκα. Εγώ με τη σειρά μου λυπάμαι όλους τους φίλους μου που μπήκαν στη νεολαία του κόμματος και πραγματικά κάψανε το μυαλό τους...Γι αυτούς που αποβλακώθηκαν κάτω από τον επάρρατο κομμουνισμό.

Χωρίς άλλες κουβέντες, ο λόγος στη Mουσική εκείνων των ημερών...

στη Μουσική όλων των ημερών που ο Κόσμος αποφασίζει να προχωρήσει μπροστά....