111,0

Γεια και χαρά...

Δύο είναι τα γεγονότα της εβδομάδας που σημάδεψαν το γαλατικό μας χωριό...Το "καλό" είναι η υποψηφιότητα του "Κυνόδοντα" και το "κακό", η κατάληψη των μεταναστών στη Νομική Σχολή. Ξεκινώντας με το πρώτο, μπορώ να σου πω ότι την ταινία δεν την είδα ολόκληρη. Όσο είδα, μου φάνηκε κάτι μεταξύ του Ρέκβιεμ Για Ένα Όνειρο και του Σπιρτόκουτου. Το μεν Ρέκβιεμ ήταν η μόνη ταινία που την έκλεισα στη μέση ενώ το Σπιρτόκουτο το πέτυχα κατά λάθος ένα βράδυ στην ΕΤ1 και ο μόνος λόγος που το είδα μέχρι τέλους είναι από καθαρή ακαδημαϊκή περιέργια. Ήθελα απλά να δω που θα βγάλει τόσο βρισίδι! Η γνώμη μου για τον Κυνόδοντα δεν έχει σημασία μιας και δε γνωρίζω από σινεμά. Γενικά δε μου αρέσει ο κινηματογράφος. Αν επιμένεις πάντως, για μένα είναι μια ταινία που δε βλέπεται. Όχι γιατί είναι κακογυρισμένη ή βαρετή ή χωρίς νόημα ή οτιδήποτε, αλλά απλώς γιατί εμένα δε με αφορά. Όπως ακριβώς το Ρέκβιεμ με τσάτισε, έτσι ο Κυνόδοντας δε με αφορά. Σε κάθε περίπτωση επιβεβαιώνεται το δόγμα, πως η Τέχνη δεν έχει κανένα νόημα! Ελπίζω να πάρει το Όσκαρ γιατί κάτι τέτοιο, αν μη τι άλλο, θα μας τονώσει το ηθικό. Η αλήθεια είναι πως πολύ στη μπούκα μας έχουν τώρα τελευταία οι ξένοι.

Αυτό που έχει πάντως ενδιαφέρον είναι το πως υποδέχθηκε η ελληνική κοινωνία την υποψηφιότητα. Οι μεν κουλτουριάρηδες της Αριστεράς και της Προόδου, ξαφνικά αναγνώρισαν την ποιότητα των Όσκαρ και την Ακαδημία του πάλαι ποτέ σκουπιδο-Hollywood, απλά για να μας θυμίσουν πόσο ξεπλυμένοι, κομπλεξικοί και αντι-αμερικανόπληκτοι φτωχομπινεδιάρηδες είναι. Οι δε, υπερ-πατριώτες, σοκαρίστηκαν με το θέμα της ταινίας και έσπευσαν να την αποκυρήξουν ως δυσφήμιση του αρχαιοελληνο-βυζαντινο-ορθόδοξου πολιτισμού μας. Αυτού του αχταρμά τελοσπάντον που φαντάζονται στο μικροσκοπικό λαϊκό-ορθόδοξο μυαλό τους, μυαλό λίιιιιγο μεγαλύτερο από το πέος τους.

Το δεύτερο γεγονός είναι αυτό των μεταναστών οι οποίοι έφυγαν τελικά, από ό,τι διάβασα, από τη Νομική. Το θέμα του ασύλου δε θα το συζητήσω. Τα έχουμε πει 2000000 φορές. Το άσυλο είναι (ακόμα) μία μεταπολιτευτική μαλακία. Η πρώτη μου σκέψη όταν το έμαθα νομίζω πως είναι η ίδια με όλους: "Αυτοί μας έλειπαν τώρα". Ειδικά όταν έμαθα και το φοβερό αίτημα να νομιμοποιηθούν όλοι οι λαθρομετανάστες...."Μπάτε σκύλοι αλλέστε..."...Κωμικοτραγικές καταστάσεις. Να σταθούμε, για μία ακόμη φορά, στα ξεφτέρια της Κουμουνδούρου που ενώ τους κουβάλησαν από την Κρήτη (!) με το που κατάλαβαν πόσο μεγάλη μαλακία έκαναν, τους άφησαν ξεκρέμαστους (ή ακόμα χειρότερα τους άφησαν μαζί με τον Αλαβάνο). Δεν ξέρω αν πρέπει να τσατιστώ με τον τρόπο με τον οποίο ο Σύριζα έπαιξε το κοματικό του παιχνίδι πάνω στις ελπίδες αυτών των ανθρώπων ή να γελάσω με το πόσο γελοιοποιήθηκε (για ακόμα μία φορά) στα μάτια της κοινωνίας. Ο Τσίπρας το πάει πάρα πολύ καλά το κόμα...Αισιοδοξώ πως θα το περάσει το ψυχολογικό όριο του 2% στις επόμενες εκλογές.

Σήμερον στο μπλογκοσφαιρικό μας μπερντέ:

TOP 10 Μέρος Β'

6. Kiss FM. Είναι μερικά πράγματα που δεν αλλάζουν και αυτό είναι αν μη τι άλλο γοητευτικό. Παράδειγμα αυτός ο ραδιοφωνικός σταθμός στο Ηράκλειο. Kiss FM 96.1. Από τότε που τον θυμάμαι παίζει τα ίδια και τα ίδια και τα ίδια και τα ίδια ξένα τραγούδια. Η αλήθεια είναι ότι μέσα από τον Kiss (μαζί με Super Radio και DRS FM) έκανα την πρώτη μου επαφή με την ξένη rock/pop μουσική στα χρόνια της εφηβείας. Εν πάσει περιπτώσει αυτός ο σταθμός φαίνεται πως δεν έχει αλλάξει το playlist του από τότε (2000-_). Ιδιαίτερα συγκινητική στιγμή όταν βράδυ γύριζα σπίτι με το αυτοκίνητο και ο Kiss έπαιζε το πιο βαρετό και μάλλον αγαπημένο του κομμάτι, τη διασκευή από τους Cake του Ι will survive. Σε κάθε περίπτωση μου αρέσει τόσο που αυτός ο σταθμός απλά δεν αλλάζει. Ένα non-stop playlist διαρκώς τα τελευταία 10 χρόνια!!!!

7. Atwater Kent. Όταν επιστρέφεις στην οικογένεια δε μπορείς να αποφύγεις και τα "οικογενειακά". Αυτή τη φορά ήταν η μάνα μου που με έπρηξε να πάμε να επισκεφθούμε μία οικογενειακή φίλη της μακαρίτισσας της γιαγιάς μου. Η ετών 94 γιαγιά ήθελε πολύ να με δει. Με θυμάται λέει από μικρό και θέλει να μου κάνει δώρο ένα παλιό ραδιόφωνο που μου άρεσε να παίζω μικρός όταν πηγαίναμε επίσκεψη. Εγώ όλο αυτό το σκηνικό δεν το θυμάμαι καθόλου αλλά δεν έχει σημασία. Ούτε τη γιαγιά τη θυμόμουν αλλά για να μη χαλάσω το χατίρι της μάνας μου κουβαλήθηκα. Το δώρο της γιαγιάς είναι αυτό το παλιό ραδιόφωνο της φωτογραφίας. Κατά τα λεγόμενά της ήταν το πρώτο ραδιόφωνο που ήρθε στο Ηράκλειο (από παλιά αρχοντική οικογένεια η γιαγιά-δε θυμάμαι να σου πω τα υπόλοιπα...). Την πλάκα την έπαθα ότι βρήκα τη μάρκα και το έτος κατασκευής του.

Το ραδιόφωνο αυτό είναι μάρκας Atwater Kent, μοντέλο 788. Κατασκευασμένο στη Φιλαδέλφεια των ΗΠΑ το 1934 !!!!!!!
Από τη φώτο προκύπτει ότι το έπιπλο είναι μέσα στο μαμούνι αλλά αυτό φτιάχνεται. Το πήγαμε ήδη απεντομοτήριο και μετά για λακάρισμα....

Το παρακάτω φυλλάδιο είναι διαφημιστικό εποχής από το internet. To ραδιόφωνό μου είναι το κάτω αριστερά :


8. Πανούσης. MNΗMONIUM-30 χρόνια νύχτα. Το μόνο πράγμα που πρόλαβα να δω στην Αθήνα και που άξιζε τον κόπο. Ήταν η πρώτη φορά που είδα το Τζιμάκο live και ελπίζω όχι η τελευταία. Έδωσε ρέστα ο Τζίμης στη σκηνή για πάνω από 2.30 ώρες. Πολλά από τα κείμενα της πρόζας τα ήξερα αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Η καλύτερη ατάκα ήταν τα όρια της σάτυρας..."Ξεκινούν από κλανιές και τελειώνουν σε ανέκδοτα"....

9. Ουτοπία. Θα μπορούσε κανείς να τη βάλει στην κατηγορία "Φαγητό" αλλά δεν της αξίζει. Όποιος επισκεφθεί το Ηράκλειο δεν μπορεί να παραλείψει να καθίσει στην Ουτοπία. Η καφετέρια έγινε αρχικά γνωστή για τη σοκολάτα της, ενώ τώρα πια για τα σοκολατένια της φοντύ. Κάνει την καλύτερη σοκολάτα που έχω δοκιμάσει στην Ελλάδα. Για να είμαι ειλικρινής, μόνο στη Βιέννη έχω δοκιμάσει καλύτερη. Στέκι παλιό και αγαπημένο από τότε που δεν ήταν καθόλου γνωστό. Εκεί έβγαλα όλο το Χειμώνα της Β' Λυκείου πίνοντας σοκολάτα κάθε Παρασκευή απόγευμα γράφοντας εκθέσεις. Πολλές ιστορίες έχουν να σου πουν τα τραπεζάκια της Ουτοπίας....όπως και τα μαρμάρινα τραπεζάκια των Goody's αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

10. Fairy. Είμαι κωλοπαιδάκος. Το αγαπημένο μου αστείο στη Φαίρυ είναι το ίδιο και το επαναλαμβάνω κατά καιρούς. Της λέω πως θέλω να χωρίσουμε. Κατά ένα περιέργο τρόπο το πιστεύει κάθε φορά!! Η αλήθεια είναι πως κάθε φορά είναι και λίγο διαφορετική. Στην τελευταία λοιπόν δεν της μιλούσα για ένα 2μερο. Κάθε φορά που με έπαιρνε εκείνη "ήμουν απασχολημένος" και της το έκλεινα αμέσως. Ανήμερα της πρωτοχρονιάς δεν της είπα χρόνια πολλά (ούτε για την αλλαγή του χρόνου ούτε για τη γιορτή της). Αργά το απόγευμα της ίδιας μέρας της έστειλα ένα πολύ ψυχρό μήνυμα να περιμένει τηλέφωνό μου το βράδυ για να "μιλήσουμε πολύ σοβαρά". Όταν την πήρα τηλέφωνο εκείνη νόμιζε πως ήμουν στην Κρήτη ενώ εγώ είχα ταξιδέψει τη μισή Ελλάδα και ήμουν κάτω από το σπίτι της. Η καλύτερη στιγμή των διακοπών μου!!!

Να είσαι καλά....