I will be back....

Αφορολόγητη Ιδεολογία

Σήμερον στο μπλογκοσφαιρικό μας μπερντέ...

Όπως έστρωσες....


...θα κοιμηθείς.


Υ.Γ. Δεν είναι αλλοτρίωση...Είναι νομοτέλεια.

α+β+γ = (α + β + γ)

Μωρό μου,

Όταν ανακατέβεις Χατζιδάκι, Regina Spektor και Beirut μπορείς να πετύχεις μία πολύ γευστική σαλάτα...Γευστική μεν...σαλάτα δε!

So ... Nice try, but... Nο, You Don't

Υ.Γ. Ναι ναι, στην Τέχνη δεν υπάρχει παρθενογέννεση. Έχεις κι άλλα 'ψαγμένα' να μου πεις;


update...Και λίγο (ή μάλλον πολύ) από Τracy Chapman....(έσπαγα το κεφάλι μου από χθες)

Ελληνική Μουσική Σκηνή (1ο Μερος)

Γεια σου Μωρό μου ατίθασο !

Και λέω ατίθασο γιατί πιστεύω πραγματικά ότι για να συνεχίζεις να με διαβάζεις πρέπει να έχεις μέσα σου το ένστικτο της ανυποταξίας.

Με έχεις χάσει τον τελευταίο καιρό από αναρτήσεις γιατί τρέχω και δε φτάνω. Μαθήματα και έρευνα. Αλλά εντάξει θα την παλέψουμε μέχρι 1η Ιουνίου. Μετά θα μείνω μόνος και θα διαβάζω μέχρι τον Αύγουστο. Το πιστεύεις ; Όλη η Ελλάδα στα μπάνια (ναι ναι και η fairy ) κι εγώ εδώ. Αμοναχός να βλέπω Family Guy και να αποδεικνύω ξανά και ξανά όλα τα θεωρήματα του Poincare-Bendixson για διαφορικές εξισώσεις στο επίπεδο. Εντάξει δεν έχω παράπονο. Καλά θα περάσω. Αλλά θα είμαι μόνος χωρίς το ταίρι μου. Αυτό θα μου στοιχίσει πάρα πολύ.

Όλη αυτή τη βδομάδα γράφω Review Paper για εργασίες και έρευνα. Θέλω να γράψω κ εδώ ένα Review Paper στο blog αυτό που απομακρύνεται από την τρέχουσα πολιτική κατάσταση της χώρας, αλλά πάντα παραμένει δεμένο με αυτή.

Σήμερα θα μιλήσουμε για μουσική. Όπως ίσως να έχεις καταλάβει εδώ και μήνες ακούω συνεχώς όλες τις όπερες του Mozart. Δεν μπορώ με τίποτα να τις ξεπεράσω. Όμως σήμερα θέλω να σου μιλήσω για την Ελληνική Μουσική. Ένα review paper πάνω στην Ελληνική μουσική σκηνή και πως μπλέχτηκα εγώ με αυτήν.

--------------------------------------

Η πρώτη σοβαρή επαφή που είχα με την Ελληνική Μουσική ήταν στο Δημοτικό. Σκέψου μία περίοδο 1990 εως 1996. Στις πρώτες τάξεις ο Λοϊζος...Ο δρόμος που είχε τη δική του ιστορία, κλπ κλπ....Στις τελευταίες τάξεις πια που θυμάμαι περισσότερο, μας είχαν σπάσει τα νεύρα σε Μίκη. Από τη βασιλοχουντική Ελλάδα, και τη γελιότητα της μίας ρώγας από σταφύλι που κάθονταν οκτώ σπουργίτια (μα οκτώ;; πόσο μεγάλη ήταν πια αυτή η ρώγα!) στη μεταπολιτευτική Ελλάδα του "Εδώ και τώρα" όπου η ζωή τραβάει την ανηφόρα με σημαίες και με τα βούρλα που τις κρατάνε. Ρίτσος θα μου πεις. Δεν αντιλέγω μωρό μου. Οπωσδήποτε μία gay friendly αναβάθμιση στο ρεπερτόριο όπως π.χ "Τα Λιανοτράγουδα"

Ώρες ατέλειωτες ενασχόλισης με τα "18 Λιανοτράγουδα της Πικρής Πατρίδας" με Νταλάρα (σε φιλική συμμετοχή).

Ώρες και ώρες να καρτερούμε να μεγαλώσουν οι νύχτες όπου ένα τραγούδι ψήλωνε σα δέντρο μέχρι που κάποιοι, λέει, στα ξένα φώναζαν στο τέλος 'Αχ μανούλα' και εβγαινε ένα φύλλο λεύκας. Τώρα, εμείς 12-χρονα παιδιά ήμασταν. Τις νύχτες που καρτερούσαμε, κάτι άλλο βλέπαμε να μεγαλώνει. Εντάξει, σα δέντρο δε γινότανε! Πάντως και "Αχ" είχε στο τέλος, και κάτι λευκό έβγαινε. Θέλω να πω δηλαδή, ότι τη γενική ιδέα την πιάναμε.

Μετά....

Σωπαίναν τα πουλιά!....

....Σωπαίναν και οι καμπάνες...

Σώπαινε και ο πικρός Ρωμιός μαζί με τους νεκρούς του,... σε μουσική Albinoni, που την είχε ξεπατικώσει ο εθνικός μας μουσικοσυμπλέχτης.

Βέβαια δεν κράταγε πολύ η σιωπή γιατί μετά πιάναμε την κουβέντα με ένα λουλούδι! Ώρες και ώρες, ειδικά εγώ, να μιλάμε με το σκατοκυκλάμινο να δουμε πώς τη βγάζει μόνο του σε μία σχισμάδα. Μετά για να ξαλεγράρουμε από τη φιλοσοφική κουβέντα με το κυκλάμινο, πιάναμε τη ζεϊμπεκία: "σε τούτα εδώ τα μάρμαρα κακία σκουριά δεν πιάνει". Τέλος η κορύφωση με αυτή τη λούγκρα που πετιότανε, για να κάνει καμάκι σε κάποιο θερίο- δε κατάλαβα σε ποιο! Κι εμείς φωνάζαμε όλοι μαζί : "Να τη πετιέται !!" αλλά δεν τη βλέπαμε κάπου. Εγώ πάντως κοιτούσα την Ελένη που ήταν η πιο ωραία της τάξης.

Το Πασοκικό κράτος ήτανε πάντα πολύ μπροστα....Μετά τα Λιανοτράγουδα είχαμε και τη Ρωμιοσύνη. Τα δέντρα που δε "βολεύονται" και τι συμβαίνει όταν σφίγγουμε το χέρι. Όλες οι ανωμαλίες του Ρίτσου δηλαδή στην ώρα της Μουσικής σε 11-χρονα και 12-χρονα παιδιά.

Μετά, είχαμε και Οδυσσέα Αλεπουδέλη. Τον πρώην σαπονοποιό από το Ηράκλειο που το άλλαξε και το έκανε Ελύτης. Ελύτης λοιπόν και Άξιον Εστί. Εδώ δε σε παίρνει να κάνεις πλάκα. Όμως ακόμα και αυτό, η υπουργική εγκύκλιος το ξεφτίλιζε. Δε μπορείς να ακούς μόνο το 'Χελιδόνι' και το 'Της Δικαιοσυνης Ήλιε νοητέ'. Έλεος δηλαδή. Έτσι ο κύριος Κώστας μας έβαζε και αποστηθίζαμε ολόκληρα αποσπάσματα. Και πολύ καλά μας έκανε! Ναι, ήμασταν μικροί και δεν καταλαβαίναμε τι διαβάζαμε. Ξέραμε όμως ότι είχαμε στα χείλη μας κάτι πολύ σημαντικό.

Το Άξιον Εστί είναι μία από τις εξαιρέσεις μέσα στη μετριότητα τραγουδιών με τα οποία μας βομβάρδιζαν.


Θέλω να καταλάβεις ερωτική μου αναγνώστρια πως ήμαστε στην εποχή "Βλέπεις Νίκας; Είναι καλό!", όπου 'Νίκας' βάλε την πολιτιστική ταυτότητα της επικρατούσας ιδεολογίας. Έτσι κατά το υπουργείο, Μίκης να ναι και ό,τι να 'ναι. Δεν έχει διαφορά αν είναι το "Λύχνο του Άστρου" ή "το Αντιγονάκι με τη Ζηνωβία". Ρίτσος να 'ναι και ό,τι να 'ναι ! Δεν έχει σημασία αν είναι "Η Σονάτα του Σεληνοφωτος" ή "Τα παιδιά της ΚΝΕ που λένε πάντα Ναι. "


Εξαίρεση αποτελεί ο Μάνος. Ο Χατζιδάκις που ήταν στην απ' έξω, ως Δεξιός. Να σου θυμίσω μόνο το "Μουσικό Αύγουστο" που είχε βαλθεί να καθιερώσει ως το πολιτιστικό φεστιβάλ στο Ηράκλειο της Κρήτης κάθε Αύγουστο. Η απόπειρα κράτησε για δύο μόνο χρόνια. Το 1979 και το 1980. Τοσο τον ανέχτηκαν "οι δημοκρατικές δυνάμεις" οι οποίες δύο χρόνια μετά, έχτισαν το Διογένης Pallace από τις επιδοτήσεις των Μεσογειακών Ολοκληρωμένων Προγραμμάτων. Λίγα τα τραγούδια του Μάνου που μαθαίναμε αλλά τόσο πλούσια. Ο Κεμάλ, η Περσεφόνη, ο κυρ Αντώνης, η μπαλάντα του Ουρί, η Περιμπανού. Δε θέλω να πω πολλά. Σκοπεύω να φτιάξω μια ξεχωρισή ανάρτηση. Το μόνο που πρέπει να καταγγείλω είναι τον Ανώνυμο-συμμαθητή που μπαινοβγαίνει εδώ, και είχε πρήξει τον έρμο τον πατέρα του επειδή κάθε πρωί στο δρόμο για το σχολείο, ήθελε ο Ανώνυμος να ακούει τον Κεμάλ στο αυτοκίνητο. Μα πρωί-πρωί Κεμάλ, ρε ψυχανώμαλε;


Ξεχωρίζω ακόμα το Μαρκόπουλο με τις επιβλητικές του μελωδίες: Ο Θούριος του Ρήγα, Ζαβακατρανέμια, Αγρίμια κι Αγριμάκια μου, Μπήκαν στην Πολη οι οχτροί, Τ' Αϊβαλί, Μαλαματένια Λόγια, Τα Λόγια και τα Χρόνια. Στίχοι Μάνος Ελευθερίου και ένας έντονος λυρισμός, αλλά πειθαρχημένος, αυτός της Κρήτης που αγαπώ! Αυτές οι μελωδίες, οι μοναδικές, που τις απογειώνει η φωνή του Αρχαγγέλου.

Είχαμε και Ξαρχάκο. Άλλη μία μορφή που επισκιάστηκε επειδή δε σύρθηκε πίσω από κόμματα. Βέβαια τώρα που το σκέφτομαι "το Μεγάλο Μας Τσίρκο" δεν το ακούσαμε ποτέ! Μόνο αυτή τη σαχλαμάρα "Στου Όθωνα τα χρόνια". Ήτανε λέει του Γκάτσου. Ε και η "Αθανασία" του Γκάτσου ήτανε αλλά δε μας τη μάθανε.

Θέλω να σου πω αγάπη μου πως στα 12 μας χρόνια. Στη μοναδική αυτή εποχή για τη ζωή του ανθρώπου, όπου έχει την ωριμότητα να απορροφήσει ό,τι του πεις αλλά καμία δυνατότητα να το αμφισβητήσει. Συνεπώς ό,τι ερέθισμα του δώσεις το δέχεται σαν θέσφατο. Εμείς ευτυχώς υπήρξαμε τυχεροί, παρά την καθεστωτική αντίληψη στο λεπτό αυτό θέμα που λέγεται μουσική παιδεία. Ο κύριος Κώστας κατάφερε, παρά τις όποιες αντιξοότητες, να μας εμφυσήσει την αίσθηση του γούστου και της ποιότητας στη μουσική.

Γι αυτό, όπως και για πάρα πολλά άλλα, τον ευχαριστούμε! Και εγώ, και ο Ανώνυμος που μπαινοβγαίνει εδώ!

(συνεχίζεται)

Χωρίς σχόλια

Από την τελευταία παρέμβαση Γκούφυ διαβάζουμε:

"Παρ’ ό,τι υπήρξα και παραμένω οπαδός της ελληνοτουρκικής φιλίας, εν τούτοις πρέπει να πω ότι με φοβίζει αυτή η αιφνίδια σύσφιξη των κυβερνητικών σχέσεων, οι επαφές υπουργών και άλλων παραγόντων, οι επισκέψεις στην Κύπρο και η έλευση του Ερντογκάν. Υποψιάζομαι ότι πίσω απ’ αυτά κρύβεται η αμερικανική πολιτική με τα ύποπτα σχέδιά της, που αφορούν τον γεωγραφικό μας χώρο, την ύπαρξη υποθαλάσσιων κοιτασμάτων, το καθεστώς της Κύπρου, το Αιγαίο, τους βόρειους γείτονές μας και την αλαζονική στάση της Τουρκίας, με μόνο εμπόδιο την καχυποψία και την εναντίωση του ελληνικού λαού."

Χθες:

τα υπόλοιπα στον Πιτσιρίκο.

108,5

Σήμερον στο μπλογκοσφαιρικό μας μπερντέ...

Το Χωριό Των Τρελών

Βρισκόμαστε στο 50 π.Χ. Όλη η Γαλατία τελεί υπό Ρωμαϊκή κατοχή. Όλη; Όχι! Ένα χωριό ανυπόταχτων Γαλατών αντιστέκεται ακόμη και θα αντιστέκεται για πάντα στους εισβολείς και η ζωή δεν είναι εύκολη για τους Ρωμαίους λεγεωνάριους που φρουρούν στα οχυρά στρατόπεδα Πετιμπονούμ, Ακουαριούμ, Λαβδανούμ και Μπαμπαορούμ.

Το χωριό των τρελών όπως το απόκαλούν οι Ρωμαίοι βρίσκεται σε μία βόρεια επαρχία της Γαλατίας, την Αρμορική φρουρείται από τα τέσσερα Ρωμαϊκά οχυρά. Βρέχεται από θάλασσα αλλά περιβάλεται και από ένα μεγάλο δάσος που το θρέφει αλλά και το προστατεύει.

Οι κάτοικοι του χωριού αυτού ζουν ανεξάρτητοι και ελεύθεροι από το Ρωμαϊκό ζυγό. Το μεγάλο τους μυστικό; Ο μαγικός ζωμός του Πανοραμίξ. Όποιος τον πίνει γίνεται για ώρα 100 φορές πιο δυνατός. Αυτό είναι αρκετό για να αποκρούουν κάθε επίθεση των Ρωμαίων οι γαλάτες, κάνοντας τους λεγεωνάριους μαύρους από τις μπούφλες και τον Ιούλιο Καίσαρα περίγελο μπροστά στους συγκλητικούς του. Ο σεβάσμιος δρουϊδης εκτός από το μαγικό ζωμό, συμβουλεύει και νουθετεί τους ανεγκέφαλους αλλά καλόκαρδους ανυπόταχτους Γαλάτες.

Από τις ιστορίες των Goscinni και Uderzo μαθαίνουμε τις περιπέτειες του βασικού ήρωα του χωριού αυτού. Του Αστερίξ. Ο Αστερίξ είναι ένας μικρόσωμος μεν, παμπόνηρος δε, πολεμιστής με κοφτερό μυαλό, έτοιμος να φέρεις εις πέρας οποιαδήποτε αποστολή του ανατεθεί. Ο Αστερίξ αντλεί την υπεράνρθωπη δύναμή του από το μαγικό ζωμό του Πανοραμίξ. Αχώριστος φίλος του Αστερίξ, ο Οβελίξ, προμηθεύει μενίρ σε όλη την επικράτεια. Λάτρης του αγριογούρουνου είναι έτοιμος να τα βροντήξει όλα και να ακολουθήσει τον Αστερίξ σε μια νέρα περιπέτεια αρκεί να υπάρχουν αγριογούρουνα και τρανοί καυγάδες με Ρωμαίους. Αρχηγός των τρελών γαλατών, ο Μαζεστίξ, αγέροχος πολεμιστής, είναι σεβαστός στους άντρες του και τρομερός στους εχθρούς του. Δε φοβάται παρά μόνο ένα πράγμα, μην του πέσει ο ουρανός στο κεφάλι!



Με το φόβο αυτόν ζουν και όλοι οι υπόλοιποι γαλάτες του χωριού. Και είναι ο μόνος φόβος που έχουν. Περνάνε μια ζωή με ατέλειωτες πλάκες, πολύ φαγητό και ακόμα περισσότερους καβγάδες. Τόσο με τους Ρωμαίους όσο και μεταξύ τους!! Αρκεί ο Αυτοματίξ να σχολιάσει "τη φρεσκάδα" των ψαριών του Αλφαβητίξ. Αμέσως ξεκινάει ένας απίστευτος καυγάς ανάμεσα στους τρελούς γαλάτες!!! Μπροστά στον κίνδυνο των Ρωμαίων μονιάζουν...Ενώνονται και κατατροπόνουν τους λεγεωνάριους...Συμφιλιωμένοι πια ετοιμάζονται να γιορτάσουν τη νέα τους νίκη: Φιμώνουν τον βάρδο τους, τον Κακοφωνίξ, και ετοιμάζονται για το μεγάλο τσιμπούσι στην πλατεία του χωριού, κάτω από τα αστέρια...

Η Χώρα της Παράνοιας

Βρισκόμαστε στο 2010 μ.Χ. και υπάρχει μία χώρα στο χάρτη της Ευρώπης που αντιστέκεται ακόμα και για πάντα στη Λογική. Αυτή η χώρα είναι η Ελλάδα. Η χώρα με τεράστιο παρελθόν αλλά καθόλου μέλλον. Οι ξένοι έρχονται στην Ελλάδα για "ζήσουν το μύθο τους" ενώ οι ντόπιοι ζούν διαρκώς σε ένα παραμύθι.

Περπατώντας στη χώρα της παράνοιας βλέπεις ανθρώπους φοβισμένους. Βλέπεις κατοίκους κατοχηκόπληκτους, βαθιά στερημένους και κομπλεξικούς. Είναι αμόρφωτοι και επιτίθενται σε οτιδήποτε μπορεί να έχει λογική, αρκεί αυτό να αντίκειται στα πιστεύω τους, θρησκευτικά ή πολιτικά. Αυτό θα είναι μία κεραία κινητής τηλεφωνίας ή το θρήσκευμα στις ταυτότητες ή απλά η εικόνα ενός αστυνομικού. Είναι λάτρεις της συνομοσιολογίας. Τρομοκρατούνται και καταστροφολογούν διαρκώς. Είναι ο πιο απαισιόδοξος λαός της Ευρώπης αλλά είναι σίγουροι ότι για όσα δεινά περνάνε δε φταίνε οι ίδιοι αλλά κάποιοι άλλοι. Μυστικοί δυνάστες τους κυνηγάνε να τους ξεγελάσουν, να τους κλέψουν ή να τους υποδουλώσουν. Όμως εκείνοι παρ' όλα αυτά "αντιστέκοντα"....ακόμα και πάντα...

Περπατώντας στη χώρα της παράνοιας ακούς κατοίκους που τα ξέρουν όλα. Έχουν άποψη για το οτιδήποτε και πιστεύουν ότι πάντα έχουν δίκιο. Η αντίθετη γνώμη είναι πάντα εκ του πονηρού και εξυπηρέτει δόλιους σκοπούς. Δεν έχει σημασία ποιο είναι το πρόβλημα. Ο καθένας έχει τη δική του αλήθεια και ενδιαφέρεται μόνον να τη διαδώσει. Στην πραγματικότητα βέβαια δεν πρόκεται για δικές του απόψεις. Ο Έλληνας παπαγαλίζει ό,τι διαβάζει από τις εφημερίδες ή ακούει από την τηλεόραση. Δεν υπάρχουν ήρωες όπως στο γαλατικό χωριό. Όλοι είναι ήρωες στην Ελλάδα. Φτωχοί πλην τίμιοι ...ήρωες και ....Πρόεδροι. Πάνω από όλα, Αρχηγοί. Όλοι τους! Μία μέρα κάθε τέσσερα χρόνια ψηφίζουν τα κόμματα που βρίζουν όλες τις υπόλοιπες μέρες. Φυσικά για όλα φταίει πάντα το κράτος που από τη μία το βρίζουν και το κλέβουν και από την άλλη θέλουν να τους προσλάβει.

Περπατώντας στη χώρα της παράνοιας δεν μπορείς να καταλάβεις κανέναν. Όλοι φωνάζουν. Όλοι ουρλιάζουν. Όλοι επαναστατούν. Κάθε μέρα. Όλη μέρα! Δεν έχει σημασία για ποιο λόγο. Ούτε οι ίδιοι δεν ξέρουν άλλωστε. Σταματάνε μόνο για να πιούν "μαγικό ζωμό" : να ακούσουν τα λόγια που τους αρέσουν. Και δεν πίνουν λίγο. Καταβροχθίζουν τόνους ψέμματος και βλακείας... Ηδονίζονται να ακούνε λόγια, κάθε ιδεολογίας. Γιατί ο παρανοϊκός άνθρωπος δεν αντέχει να ακούσει οτιδήποτε που θα τον θορυβήσει. Για κάθε ρεαλιστική σκέψη ο κάτοικος της Ελλάδας είναι έτοιμος να αντιπαραβάλει 100 προτάσεις ιδεολογικής απόχρωσης που θα τον ηρεμήσουν, όπως η πρέζα τον τοξικομανή.

Περπατώντας στη χώρα της παράνοιας μυρίζεις το μίσος....Ο καθένας μισεί τον άλλο και όλοι μαζί τον εαυτό τους. Είναι όλοι εναντιών όλων. Έτοιμοι να κατασπαραχθούν ανά πάσα στιγμή. Για το κόμμα, για την ομάδα, για την πατρίδα...δεν έχει καμία σημασία. Οι κάτοικοι αυτής της χώρας είναι παρανοϊκοί. Δε διστάζουν να σκοτώσουν τα παιδιά τους επειδή έτυχε να κρατάνε όπλο ή να κάψουν ζωντανούς τους συνανθρώπους τους επειδή οι τελευταίοι έτυχε να δουλεύουν σε μία τράπεζα. Θα συμφιλιωθούν μόνο απέναντι στον "κοινό εχθρό" και αυτό από ανάγκη και μόνο. Μόλις τον νικήσουν θα κυλήσουν σε νέο εμφύλιο σπαραγμό.

Περπατώντας στη χώρα της παράνοιας απελπίζεσαι όταν καταλαβαίνεις πως στον τόπο που γεννήθηκε η Φιλοσοφία και η Επιστημονική σκέψη και ο Πολιτισμός...έχουν εκλείψει παντελώς η Λογική, η Ψυχραιμία και ο Διάλογος. Τη θέση τους έχουν πάρει τα κόμματα, ο φανατισμός και τα ΜΜΕ. Όλοι μιλάνε για Δημοκρατία και ατομικές ελευθερίες...Όλοι είναι έτοιμοι να πεθάνουν γι αυτά αλλά κανείς δεν ξέρει τι να τα κάνει όταν τα αποκτήσει. Έτσι η ελευθερία έγινε ασυδοσία και η δημοκρατία το άλλοθί της.

Περπατώντας στη χώρα της παράνοιας του Δεκέμβρη του 2008 ίσως να είδες αυτό

και το Μάιο του 2010 αυτό


και να μη σου έκαναν καμία εντύπωση...

"Λογικό" είναι...πρόκειται για προβοκάτσια!!


Υ.Γ. Το σχόλιο του Saq στο συγκεκριμένο κείμενο μου θύμισε κάτι που ήθελα να γράψω αλλά το ξέχασα. Δεν έχω καμία διάθεση να συνεχίσω να ασχολούμαι με τα πολιτικά στην Ελλάδα. Τόσο εγώ όσο και οι σοβαροί φίλοι της μπλογκόσφαιρας κουραστήκαμε με αυτήν την κατάσταση. Γι αυτό, το συγκεκριμένο blog μεταβάλει τη θεματολογία του, τουλάχιστον για κάποιο καιρό. Μέχρι να καταλάβουμε τι στο καλό επιτέλους γίνεται με αυτή τη χώρα.

Έκτακτο

Επειδή δεν πάει, μέρα που είναι, ο Mozart ....

Όταν έρχονται τα σύννεφα...



...εγώ δεν τα φοβάμαι...Η γεννιά μου θα τα καταφέρει.