...το τραγελαφικό
...το "επαναστατικοτερότερο"
... το προφανές!
Γειά σου και πάλι μωρό μου...
Σήμερα, o Μάρτης έχει 14. Και όπως το γράφουν εδώ 3.14 .2010 δηλαδή 3,14 άρα σήμερα είναι η παγκόσμια μέρα του "π" και δε μπορεί το ιστολόγιο αυτό να μην πει δύο λογάκια για το μαγικό αυτόν αριθμό...
Η Γαλλική Ακαδημία Επιστημών είχε ανοίξει μερικά τέτοια προβλήματα το 19ο αιώνα σε διαγωνισμό με μεγάλη αμοιβή για να μπορέσει να κλείσει το θέμα μια και καλή. Ένας επίδοξος λύτης του προβλήματος, δε θυμάμαι ποιος, είχε καταθέσει μία τεράστια λύση στην προσπάθεια του να τετραγωνίσει τον κύκλο. Η λύση του ήταν λάθος αλλά κανείς δεν είχε καταφέρει να βρει που ακριβώς κρυβόταν το λάθος του. Ο άνθρωπος αυτός λοιπόν στρατοπέδευσε κυριολεκτικά έξω από την Ακαδημία απαιτώντας την αμοιβή του με αυτό ακριβώς το επιχείρημα: "Αφού κανείς δε μπορεί να μου πει που έκανα λάθος, τότε απλά δεν έκανα λάθος!"
ψηφίων ατάκτως ερρημμένων χωρίς κάποια νομοτέλεια. Μια Λογική Αταξία ψηφίων που εκτείνονται στο άπειρο, χαοτικά, χωρίς καμία διάθεση να μας αποκαλύψουν τα μυστικά τους. Είμαστε ως φαίνεται καταδικασμένοι να τα κυνηγάμε αυξάνοντας τις υπολογιστικές μας δυνατότητες και μόνο. Μέχρι σήμερα περίπου 2,5 τρισεκατομμύρια ψηφία έχουν υπολογιστεί, δεν είναι πολλά, χωρίς βεβαίως να υπάρχει ελπίδα να τα υπολογίσουμε όλα. Το π είναι ένας ερωτικός αριθμός ακριβώς για αυτή του την ιδιότητα. Υπάρχει παντού αλλά είναι άπιαστος....Τόσο δυνατός και συνάμα τόσο αδιέξοδος...
Αεί ο Θεός ο Μέγας γεωμετρεί, το κύκλου μήκος ίνα ορίση διαμέτρω, παρήγαγεν αριθμόν απέραντον, καί όν, φεύ, ουδέποτε όλον θνητοί θα εύρωσι
το πλήθος των γραμμάτων κάθε λέξης της φράσης αυτής αντιστοιχεί σε καθένα από τα διαδοχικά ψηφία του αριθμού π . Το μικρό ποιηματάκι αυτό το έφτιαξε ο Νικόλαος Ι. Χατζηδάκης (1872 – 1942).
Η φωτογραφία αυτή είναι κρεμασμένη στο γραφείο μας. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου μπόμπιρα, στο γραφείο μας περίμενα, μετά το εξοντωτικό παιχνίδι στην πλατεία της Αγίας Αικατερίνης, τον πατέρα μου ή τη μητέρα να τελειώσουν τη δουλειά, να κλείσουν το γραφείο και να πάμε σπίτι μας. Τις ώρες αυτές της αναμονής εγώ βαριόμουν απίστευτα και το μόνο που μου κέντριζε το ενδιαφέρον ήταν αυτός ο πίνακας. Πολύ περίεργος αλλά και πολύ επιβλητικός. "Είναι οι Αρχαίοι". Ναι αυτοί ήταν, αλλά ποιοί ακριβώς; Στο κέντρο είναι οι πρωταγωνιστές, ο Πλάτωνας (αριστερά) και ο μαθητής του ο Αριστοτέλης (δεξιά). Στα σκαλοπάτια διαβάζει ο Διογένης χωρίς το πυθάρι του. Λίγο πιο μπροστά και αριστερά, σκυλοβαριέται όπως εγώ ο Ηράκλειτος. Αχ πως τον ένιωθα τον Ηράκλειτο εκείνες τις στιγμές! "Τα πάντα ρεί" εκτός από εμάς τους δύο!!...Γιατί δεν ξέρω τι έκανε αυτός και βαριότανε αλλά εγώ και νύσταζα και πεινούσα και ήθελα να πάω σπίτι να παίξω στον υπολογιστή μου! Στα αριστερά της εικόνας στο κολονάκι φιλοσοφεί Ζήνωνας ο Κιτιεύς με τον Επίκουρο το δαφνοστεφανομένο. Ο Επίκουρος αγνοεί ευγενικά το γέρο φιλόσοφο όχι γιατί μπορεί να λέει χαζομάρες αλλά διότι ήταν γνωστό σε όλη την Αθήνα ότι ο Ζήνων βρώμαγε ελεεινά! Η ζωή του παρα ήταν ασκητική....Από την άλλη ο καθως πρέπει Επίκουρος παρά είναι αριστοκράτης για να καταδεχτεί να συνομίλησε με τον κουρελή παππού ο οποίος παππούς αν τα βάλεις κάτω είναι και 7 χρόνια μικρότερος αλλά εντάξει. Οι πρώτες δύο φαλάκρες που συναντάμε προς τα δεξιά στο ισόγειο είναι από δεξιά ο Πυθαγόρας που αποδυκνείει ένα θεώρημα που κρυφάκουσε από κάτι Βαβυλωνίους μαθηματικούς (όχι δεν το έκλεψε - απλά του είπαν τη βασική πρόταση χωρίς απόδειξη) ενώ ο δεύτερος στα αριστερά που φαίνεται ότι αντιγράφει είναι μάλλον ένας πολύ μεταγενέστερος ρωμαιοκαθολικός φιλόσοφος, ο Βύθιος. Σημειολογία που σπάει κόκαλα. Τι άλλο θα έκαναν οι Χριστιανοί; Θα αντέγραφαν. Ακριβώς από πάνω από τον Πυθαγόρα, το παιδί με την στολή είναι ή ο Αλκιβιάδης ή ο Αλέξανδρος ο Μέγας που κανείς δεν ξέρει πως και γιατί βρέθηκε εκεί!! Η φιγούρα του πάντως αμφισβητείται με το πολύ ορθό επιχείρημα ότι αν ήταν πράγματι ο Αλεξανδρος τότε θα τους είχε ήδη σφάξει όλους και θα βλέπαμε μόνον αυτόν. Ο στρατηλάτης τώρα παρακολουθεί μία πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση που έχει ο Αισχίνης με το Σωκράτη. Πάρα πολύ ενδιαφέρουσα αν σκεφτεί κανείς ότι αυτοί οι δύο έχουν 80 χρόνια διαφορά. Ο όρθιος τώρα με τον κιτρινομπλε μανδύα που κοιτάζει τον Πυθαγόρα είναι ο Παρμενίδης. Στα δεξιά τώρα ο σκυμμένος γεράκος με το διαβήτη είναι ο Ευκλείδης ενώ τα παιδιά με τα τόπια από πάνω του είναι ο Ζωροάστρης με τον Πτολεμαίο. Όλοι μια χαρούμενη ατμόσφαιρα....
Στα πρώτα σκαλιά "σε κοιτάνε" τα μεγαθήρια Πλάτωνας και Σωκράτης έτσι που ντρέπεσαι να τα ανέβεις...
ης, ετών 93, πρώην πρόεδρος της Ακαδημίας και νυν πρόεδρος της Εθνικής Μαθηματικής Επιτροπής. Από την πρώτη μέρα τον άκουγα να συνομιλεί με τη γραμματέα, για την κατάντια της ελληνικής κοινωνίας, πόσο έχει χάσει τις αξίες και τα ιδανικά της, πόσο έχει ξεπέσει κλπ κλπ κλπ. Πηγαίνοντας σπίτι έψαξα για τον σεβάσμιο γέροντα και βρήκα ότι ο Ακαδημαϊκός αυτός το 2000 εγραψε το βιβλίο Ιστορία των Μαθηματικών - Από τις σκοπιάς του μαθηματικού. εκδόσεις: Ακαδημία Αθηνών! Πήρε τόσες καλές κριτικές που θέλησε να το εκδόσει και στα Αγγλικά από την AMS (American Mathematical Society). Το βιβλίο εκδίδεται πράγματι το 2004 αλλά αποσύρεται ένα χρόνο μετά, δια παντός, ως λογοκλεμμένο. Ο σεβάσμιος γέροντας που διερύγνιε τα υμάτια του για την ηθική κατάπτωση του Έθνους είχε πάρει το 700 σελίδων βιβλίο του Morris Kline "Mathematical Thought from Ancient to Modern Times" (Oxford University Press, 1972), μετέφρασε τις 500 σελίδες και το εξέδωσε με το δικό του όνομα, στα Ελληνικά. Η ξεφτίλα αυτή δε θα ερχόταν στο φως εαν ο -πάντα σεβάσμιος- πρώην πρόεδρος της Ακαδημίας, δεν είχε τη φαεινή ιδέα να το εκδόσει και στα Αγγλικά. (!!). Μαζί με το βιβλίο του ο Έλλην ακαδημαϊκός διαγράφεται δια παντός από την AMS κάνοντάς μας προφανώς διεθνώς ρεζίλι. Η ελληνική έκδοση βέβαια συνεχίζει να κυκλοφορεί από την Ακαδημία Αθηνών σε όλα τα καλά βιβλιοπωλεία της χώρας.
