Η φωτογραφία αυτή είναι κρεμασμένη στο γραφείο μας. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου μπόμπιρα, στο γραφείο μας περίμενα, μετά το εξοντωτικό παιχνίδι στην πλατεία της Αγίας Αικατερίνης, τον πατέρα μου ή τη μητέρα να τελειώσουν τη δουλειά, να κλείσουν το γραφείο και να πάμε σπίτι μας. Τις ώρες αυτές της αναμονής εγώ βαριόμουν απίστευτα και το μόνο που μου κέντριζε το ενδιαφέρον ήταν αυτός ο πίνακας. Πολύ περίεργος αλλά και πολύ επιβλητικός. "Είναι οι Αρχαίοι". Ναι αυτοί ήταν, αλλά ποιοί ακριβώς; Στο κέντρο είναι οι πρωταγωνιστές, ο Πλάτωνας (αριστερά) και ο μαθητής του ο Αριστοτέλης (δεξιά). Στα σκαλοπάτια διαβάζει ο Διογένης χωρίς το πυθάρι του. Λίγο πιο μπροστά και αριστερά, σκυλοβαριέται όπως εγώ ο Ηράκλειτος. Αχ πως τον ένιωθα τον Ηράκλειτο εκείνες τις στιγμές! "Τα πάντα ρεί" εκτός από εμάς τους δύο!!...Γιατί δεν ξέρω τι έκανε αυτός και βαριότανε αλλά εγώ και νύσταζα και πεινούσα και ήθελα να πάω σπίτι να παίξω στον υπολογιστή μου! Στα αριστερά της εικόνας στο κολονάκι φιλοσοφεί Ζήνωνας ο Κιτιεύς με τον Επίκουρο το δαφνοστεφανομένο. Ο Επίκουρος αγνοεί ευγενικά το γέρο φιλόσοφο όχι γιατί μπορεί να λέει χαζομάρες αλλά διότι ήταν γνωστό σε όλη την Αθήνα ότι ο Ζήνων βρώμαγε ελεεινά! Η ζωή του παρα ήταν ασκητική....Από την άλλη ο καθως πρέπει Επίκουρος παρά είναι αριστοκράτης για να καταδεχτεί να συνομίλησε με τον κουρελή παππού ο οποίος παππούς αν τα βάλεις κάτω είναι και 7 χρόνια μικρότερος αλλά εντάξει. Οι πρώτες δύο φαλάκρες που συναντάμε προς τα δεξιά στο ισόγειο είναι από δεξιά ο Πυθαγόρας που αποδυκνείει ένα θεώρημα που κρυφάκουσε από κάτι Βαβυλωνίους μαθηματικούς (όχι δεν το έκλεψε - απλά του είπαν τη βασική πρόταση χωρίς απόδειξη) ενώ ο δεύτερος στα αριστερά που φαίνεται ότι αντιγράφει είναι μάλλον ένας πολύ μεταγενέστερος ρωμαιοκαθολικός φιλόσοφος, ο Βύθιος. Σημειολογία που σπάει κόκαλα. Τι άλλο θα έκαναν οι Χριστιανοί; Θα αντέγραφαν. Ακριβώς από πάνω από τον Πυθαγόρα, το παιδί με την στολή είναι ή ο Αλκιβιάδης ή ο Αλέξανδρος ο Μέγας που κανείς δεν ξέρει πως και γιατί βρέθηκε εκεί!! Η φιγούρα του πάντως αμφισβητείται με το πολύ ορθό επιχείρημα ότι αν ήταν πράγματι ο Αλεξανδρος τότε θα τους είχε ήδη σφάξει όλους και θα βλέπαμε μόνον αυτόν. Ο στρατηλάτης τώρα παρακολουθεί μία πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση που έχει ο Αισχίνης με το Σωκράτη. Πάρα πολύ ενδιαφέρουσα αν σκεφτεί κανείς ότι αυτοί οι δύο έχουν 80 χρόνια διαφορά. Ο όρθιος τώρα με τον κιτρινομπλε μανδύα που κοιτάζει τον Πυθαγόρα είναι ο Παρμενίδης. Στα δεξιά τώρα ο σκυμμένος γεράκος με το διαβήτη είναι ο Ευκλείδης ενώ τα παιδιά με τα τόπια από πάνω του είναι ο Ζωροάστρης με τον Πτολεμαίο. Όλοι μια χαρούμενη ατμόσφαιρα....Το έργο του Ραφαήλ, Ακαδημία των Αθηνών, δημιουργήθηκε το 1510μ.Χ. μετά από παραγγελία του τότε Πάπα για το Βατικανό. Ο σκοπός του είναι να συνδέσει το Αθάνατο Αρχαίο Πνεύμα με την εποχή της Ιταλικής Αναγέννησης.
Η Ακαδημία Αθηνών που βρίσκεται στην Πανεπιστημίου, σχεδιάστηκε από το Θεόφιλο Χάνσεν το 1859 με έξοδα του Σίμωνα Σίνα.
Στα πρώτα σκαλιά "σε κοιτάνε" τα μεγαθήρια Πλάτωνας και Σωκράτης έτσι που ντρέπεσαι να τα ανέβεις...Βρέθηκα στην Αθήνα πριν 2 εβδομάδες για να δώσω εξετάσεις στην Ακαδημία Αθηνών για μια υποτροφία. Επί τρεις μέρες με εξέταζε ο Ακαδημαϊκός κ. Αρτεμιάδ
ης, ετών 93, πρώην πρόεδρος της Ακαδημίας και νυν πρόεδρος της Εθνικής Μαθηματικής Επιτροπής. Από την πρώτη μέρα τον άκουγα να συνομιλεί με τη γραμματέα, για την κατάντια της ελληνικής κοινωνίας, πόσο έχει χάσει τις αξίες και τα ιδανικά της, πόσο έχει ξεπέσει κλπ κλπ κλπ. Πηγαίνοντας σπίτι έψαξα για τον σεβάσμιο γέροντα και βρήκα ότι ο Ακαδημαϊκός αυτός το 2000 εγραψε το βιβλίο Ιστορία των Μαθηματικών - Από τις σκοπιάς του μαθηματικού. εκδόσεις: Ακαδημία Αθηνών! Πήρε τόσες καλές κριτικές που θέλησε να το εκδόσει και στα Αγγλικά από την AMS (American Mathematical Society). Το βιβλίο εκδίδεται πράγματι το 2004 αλλά αποσύρεται ένα χρόνο μετά, δια παντός, ως λογοκλεμμένο. Ο σεβάσμιος γέροντας που διερύγνιε τα υμάτια του για την ηθική κατάπτωση του Έθνους είχε πάρει το 700 σελίδων βιβλίο του Morris Kline "Mathematical Thought from Ancient to Modern Times" (Oxford University Press, 1972), μετέφρασε τις 500 σελίδες και το εξέδωσε με το δικό του όνομα, στα Ελληνικά. Η ξεφτίλα αυτή δε θα ερχόταν στο φως εαν ο -πάντα σεβάσμιος- πρώην πρόεδρος της Ακαδημίας, δεν είχε τη φαεινή ιδέα να το εκδόσει και στα Αγγλικά. (!!). Μαζί με το βιβλίο του ο Έλλην ακαδημαϊκός διαγράφεται δια παντός από την AMS κάνοντάς μας προφανώς διεθνώς ρεζίλι. Η ελληνική έκδοση βέβαια συνεχίζει να κυκλοφορεί από την Ακαδημία Αθηνών σε όλα τα καλά βιβλιοπωλεία της χώρας.Με τη μικρή μου ιστοριούλα προσπάθησα να δώσω τη δική μου οπτική στο θέμα των ημερών μας. Ερωτική μου αναγνώστρια, η Ελλάδα κατέρρευσε γιατί δεν υπάρχει κανένας να την κρατήσει. Όταν θεσμοί όπως η Ακαδημία Αθηνών που θα έπρεπε να είναι ταγοί της κοινωνίας απαρτίζονται από τέτοιες μετριότητες ή και κάτω του μετρίου, τι μπορεί να περιμένει κανείς; Η ιστορία της Ακαδημίας Αθηνών είναι η πλέον χειροπιαστή απόδειξη του γιατί δε μπορεί να ξεκολήσει από τη λάσπη η χώρα αυτή. Διότι αγάπη μου αν κάποιος θέλει να αξιολογήσει μία κοινωνία δεν κοιτάει ποτέ τον πάτο της. Στον πάτο υπάρχουν πάντα σκατά. Πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν. Τα σκατά, σκατά είναι, τίποτα παραπάνω. Το πρόβλημα προκύπτει όταν στην κορυφή της κοινωνίας κατακάθονται οι αιώνιοι τσανακογλύφτες, οι χειροκροτητές της Χούντας και οι κάθε λογής μετριότητες που το πρώτο (και το τελευταίο) πράγμα που κοιτάζουνε είναι ο κώλος τους.
Γι αυτό λοιπόν να μη τσατίζεσαι επειδή ξεπούλησε το dvd της Τζούλιας (τι ατάλαντο κι αυτό το έρ'μο, ούτε να γαμηθεί δεν ξέρει)...Να τσατίζεσαι καλύτερα με το ακόντιο της Δημουλά ή με τις επιστολές του Μίκη...
Εις το επανιδείν...και μέχρι τότε....γαργάλατα, καλή μου, γαργάλατα....(ξέρεις εσύ ποια)...
Υ.Γ. 1 Ο Γεώργιος Αθανασιάδης Νόβας, Ακαδημαϊκός, ήταν ο πρωθυπουργός της 1ης κυβέρνησης της Αποστασίας. Μέλος της Ένωσης Κέντρου, ορκίστηκε από τον Κωκό πριν κάν ακόμα παραιτηθεί ο Παπανδρέου. Το τετράστιχο
- Κι ήταν τα στήθια σου
- άσπρα σαν τα γάλατα
- και μού 'λεγες
- γαργάλατα-γαργάλατα!
Είναι κρύα τα νερά του Βόλγα,
πίνω στην υγειά σας κυρία Όλγα.
Ανώτερος του Goethe δηλαδή....
Υ.Γ. 2 Η Κική Δημουλά, Ακαδημαϊκός, είχε στείλει στον Καραμανλή το νεότερο, συγχαρητήρια επιστολή επι τι αναλήψει των καθηκόντων του ως Υπουργό Πολιτισμού το 2004 η οποία κατέληγε ως εξής: "πρέπει να μπορέσουμε να ρίξουμε το ακόντιο μας μακρύτερα". Το μόνο που ερήφθει τελικά από το Υπουργείο αυτό ήταν ο Ζαχόπουλος.
Υ.Γ. 3 Ο Μίκης δεν είναι ακαδημαϊκός. Είναι πρώην υπουργός του Μητσοτάκη, άνευ χαρτοφυλακίου. Κατά τη θητεία του υπογράφηκε η σύμβαση για τη μετατροπή της Σούδας σε Νατοϊκή βάση- εφαλτήριο θανάτου για τους λαούς της μέσης ανατολής (πλην Ισραηλινών).
Υ.Γ. 4 Για να μην πείτε ότι βγάζω τη χολή μου για την Ακαδημία επειδή μπορεί να μην πήρα την υποτροφία, σας λέω ότι την κέρδισα. Αν μέχρι τον Οκτώβριο υπάρχει Ελληνικό Κράτος, θα πάρω και τα χρήματα....
34 σχόλια:
Congrats, για την υποτροφία CSLakonas!
Στα σχόλια για την κατάντια μας, αφού συμφωνήσω, θα μακαρίσω για μια ακόμα φορά την κοντή μνήμη του λάου μας! Και τα χρυσόψαρα τα καταφέρνουν καλύτερα...
Συγχαρητήρια για την υποτροφία!
Πολλές από τις διαπιστώσεις σου είναι σωστές και δύσκολα διαφωνεί κανείς.
Επίτρεψέ μου, όμως, να πω ότι ακόμη και άνθρωποι του μεγέθους της Δημουλά ή του Θεοδωράκη έχουν το δικαίωμα σε ατυχείς επιλογές, σε ατυχείς εκφράσεις. Έχουν ατυχείς στιγμές, όπως όλοι.
Αυτό, ωστόσο, δεν μπορεί να ακυρώνει την συνολική τους πορεία ή να θέτει σε αμφισβήτηση την συνολική τους προσφορά στον τόπο, στην κοινωνία ή στην Τέχνη. Πολύ περισσότερο, δεν μπορεί να παραλληλίζονται με "προσωπικότητες" του μικρού και συχνά αστείου διαμετρήματος του Νόβα ή του κ. Αρτεμιάδη.
Η Κική Δημουλά είναι η σημαντικότερη εν ζωή ποιήτριά μας και πιθανότατα, όπως και πολλλοί άλλοι, πίστεψε το μήνυμα του της ΝΔ το 2004.
Δεν είμαι σε θέση να εξηγήσω γιατί ο Μίκης Θεοδωράκης δέχθηκε τότε την θέση του Υπουργού, αλλά τουλάχιστον τις κατά καιρούς δημόσιες τοποθετήσεις του τις διαπνέει ένα πνεύμα πατριωτικό και αγωνιστικό, που, έστω κι αν σε περιπτώσεις διαφωνώ, το σέβομαι, όπως υποκλίνομαι και στο μουσικό του έργο και στους κοινωνικούς αγώνες του.
Σε τελική ανάλυση, από τέτοιους μεγάλους ανθρώπους κρατώ τα πολλά θετικά και μνημειώδη και σημειώνω μεν, αλλά αφήνω στην άκρη, τα "όποια" ολισθήματα.
@ JSteiak
Thanks man. Το ντεσού της Ιστορίας του βιβλίου του Αρτεμιάδη, για τη βλακεία του να το μεταφράσει στα Αγγλικά, μου το είπε ο Ρασσιάς. Την καταγγελία για λογοκλοπή την έκανε μεταξύ άλλων και ο Μαραγκός όπως μου είπε ο Παπαβασιλόπουλος...Ο Παπαμπίλ διάβασε το βιβλίο του Αρτεμιάδη, κατάλαβε τι είχε παιχτεί και το πήγε στο Μαραγκό. Ο Μαραγκός τραβώντας τα μαλλιά του (που δεν έχει δηλαδή) πήγε στην Ακαδημία Αθηνών και τους είπε να το μαζέψουν. Η Ακαδημία όπως ήταν αναμμενόμενο το έπαιξε τελείως κινέζος...
Ωραίες καταστάσεις. :)
@ Asteroid
Σ' ευχαριστώ πολύ!
Θα συμφωνήσω απόλυτα σε ότι αφορά την Κική Δημουλά. Είναι πάρα πολύ μεγάλη για να μείνει στην Ιστορία μόνο η επιστολή της. Το ανέφερα αυτό για δύο λόγους. Πρώτον γιατί δε μπορεί μια μορφή του ύψους της Δημουλά να καταδέχεται αν γίνει Ακαδημαϊκός όταν π.χ. είχε γίνει ο 'λογοτέχνης' Νόβας και τόσα άλλα μεγαθήρια (Ελύτης, Σεφέρης, Καζαντζάκης κλπ κλπ) δεν είχαν έγιναν. Δεύτερον, γιατί θέλω να θίξω το πολύ λεπτό ζήτημα του αν ένας πνευματικός άνθρωπος πρέπει να παρεμβαίνει με πολιτικές δηλώσεις στη δημόσια ζωή της χώρας τόσο στεγνά όσο η Κική με το γράμμα στο μπουχέσα. Η υπογραφή του πνευματικού ανθρώπου βαραίνει πολύ περισσότερο από τη δική σου ή τη δική μου.
Όσον αφορά τώρα το Μίκη αυτό είναι άλλο,πολύ μεγάλο, θέμα. Ο Μίκης Θεοδωράκης κατέχει μια πολύ ψηλότερη θέση στην κοινωνία μας από αυτή που του αξίζει. Βασικά ο άνθρωπος αυτός δε δίστασε να πάει με το οποιοδήποτε κόμμα ή ρεύμα, αρκεί να ακούγεται η μουσική του. Ανέκαθεν θεωρούσε ότι η μουσική του πρέπει να ακούγεται παντού και πάντα με οποιοδήποτε κόστος. Γι αυτό και θυμάσαι και τη "συλειτουργία" με το Μαρκαριστό Χριστόδουλο στη Μητρόπολη ή το Άξιον Εστί by Antonis Remos. Οι πολιτικές του απόψεις είναι για γέλια (ή για κλάματα), ενώ το μουσικό του έργο δεν είναι του επιπέδου του Χατζιδάκι, τον οποίο θεωρώ κλάσης ανώτερο.
Θα μιλήσω εκτενέστερα για το Μίκη στο μέλλον....
Χαίρομαι πολύ γι' αυτόν τον διάλογο.
Και χαίρομαι και για το ότι αναγνωρίζουμε κι οι δύο το μέγεθος της Κικής Δημουλά. Όπως καταλαβαίνεις, θεωρώ "ατόπημα"΄και οπωσδήποτε βιαστική κι αδικαιολόγητη κίνηση την επιστολή προς τον τότε ακόμη αδοκίμαστο Πρωθυπουργό, αλλά, από την άλλη πλευρά, νομίζω ότι προτιμώ έναν πνευματικό άνθρωπο, που τοποθετείται κοινωνικά και πολιτικά, έστω κι αν εγώ διαφωνώ μαζί του, έστω κι αν κάνει προφανώς λάθος. Θεωρώ πολύ αρνητικό για την Ελληνική κοινωνία το ότι, εδώ και πολλά χρόνια, οι όποιοι πνευματικοί μας άνθρωποι, που, όπως γράφεις κι εσύ για την Ακαδημία, θα έπρεπε να είναι ταγοί, απέχουν επιδεικτικά, δεν τοποθετούνται επί των κοινωνικών και πολιτικών ζητημάτων. Ένας λαός σε κρίση και στέγνια, όμως, όπως ο Ελληνικός αυτό ακριβώς έχει ανάγκη, αυτόν τον λόγο χρειάζεται, για να δει πιο καθαρά και πιο πέρα απ' όσα του δείχνουν οι πολιτικοί και η Τηλεόραση...
Στο θέμα της αίτησής της να γίνει Ακαδημαϊκός (γιατί, αν δεν κάνω λάθος, απαιτείται αίτηση του ενδιαφερόμενου και όχι πρόσκλησή του) δεν έχω κι εγώ εξήγηση, με δεδομένο το ότι συνολικά η Ακαδημία δεν είναι αυτή που θα έπρεπε να είναι ούτε κάνει όσα θα έπρεπε να κάνει. Κι εγώ απορώ με αυτό!
Σ' ό,τι αφορά τον Θεοδωράκη, μολονότι ισχύει και εδώ η γενικότερη θέση μου ότι προτιμώ κάποιον, που μιλάει παρά κάποιον παθητικό, που σωπαίνει, συμμερίζομαι τις επιφυλάξεις σου, με την επισήμανση, όμως, ότι ο Θεοδωράκης αυτός είναι ο Θεοδωράκης των τελευταίων ετών, ένας άνθρωπος, δηλαδή, 85-86 ετών, με αρτηριοσκλήρωση, με σκέψη όχι πάντα καθαρή, με μυαλό όχι πάντα ξυράφι, με τις εμμονές της ηλικίας και με τα απωθημένα μιας ζωής με πολλές αναγνωρίσεις και επιτυχίες, αλλά και πολλές κακουχίες. Μακριά από μένα το να δικαιολογήσω την συνεργασία του με τον Ρέμο ή και την Βίκυ κ.ά., που ακόμη κι αν έχουν φωνή ή ταλέντο, δεν διαθέτουν τα βιώματα για να προσεγγίσουν το έργο του και να το τραγουδήσουν, έπειτα.
Προσπαθώ, στην περίπτωση του Θεοδωράκη, να βρω καθαρά βιολογικές και ίσως λίγο ψυχολογικές εξηγήσεις για την δημόσια παρουσία του τα τελευταία χρόνια. Μπορεί να κάνω λάθος, δεν ξέρω. Τον είδα και τον φωτογράφησα από πολύ κοντά το περασμένο Καλοκαίρι, πάντως, και οφείλω να ομολογήσω ότι εμπνέει ένα δέος, παρά το ότι με δυσκολία περπατάει και με δυσκολία στέκεται όρθιος.
Σ' ό,τι αφορά την σύγκριση Μάνου - Μίκη, βάζουμε πλώρη για την δεκαετία του '60!!!
;-)
Δεν κάνω συγκρίσεις, γιατί υποκλίνομαι και στους δύο, έτσι κι αλλιώς. Έχοντας την ηλικία, που έχω, τα διαφορετικά τραγούδια τους με στοιχειώνουν έτσι κι αλλιώς πιο πολύ απ' ό,τι μπορώ να περιγράψω κι έχουν φορτίσει εξαιρετικά τις διάφορες εκφάνσεις και πτυχές της ζωής μου. Εξαιρετικά και πολύ!
@Asteroid
Είναι πολύ σωστό να παρεμβαίνει ένας πνευματικός άνθρωπος στη δημόσια ζωή μας. Θέλει όμως πολύ προσοχή για δύο λόγους. Κατ' αρχάς ο τρόπος! Δεν περιμένω από έναν πνευματικό άνθρωπο να παρεμβαίνει σε τηλεοπτικό χρόνο ή ακόμα με επιστολές σε εφημερίδες. Ο άνθρωπος του πνεύματος δε μπορεί να είναι σχολιαστής της επικαιρότητας. Κατα δεύτερον δε μπορεί να δείχνει κομματική προτίμηση, όπως έκανε η Δημουλά για τον, όπως αποδείχθηκε, χειρότερο πρωθυπουργό της μεταπολίτευσης. Είναι υπόλογη. Αν ήξερε ποιός είναι ο Καραμανλής τότε το έκανε εκ του πονηρού, αν δεν τον ήξερε τότε γιατί μίλησε;
Είναι πολύ λεπτή η γραμμή και ομολογώ πως δεν την έχω βρει και ίσως ούτε θα τη βρω.
Αναφορικά με το Θεωδοράκη επειδή παρακολουθώ για χρόνια (όχι πολλά) το έργο και τη ζωή του έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι δε φταίει η ηλικία του γι αυτά που λέει. Πάντα έτσι ήταν αυτός ο άνθρωπος. Παράδειγμα η συμμετοχή του στην κυβέρνηση του Μητσοτάκη. Δεν ήταν γέρος τότε!
Χαρακτηριστικό του χαρακτήρα του, είναι πως η κόρη του έχει δηλώσει πως η Ελλάδα χρωστάει πολλά στον Μίκη μιας και μιλάμε για το μεγαλύτερο συνθέτη του 20ου αιώνα, διεθνώς.
Μία τέτοια έπαρση υποδηλώνει συγκεκριμένη νοοτροπία που δεν είναι φαινόμενο των τελευταίων ετών. Δυστυχώς.
Για την έπαρση δεν έχεις διόλου άδικο: όπου υπάρχει μπορεί και να ακυρώνει ακόμη την ποιότητα ενός έργου ή ενός ανθρώπου. Και είναι γεγονός ότι στην κόρη του Θεοδωράκη παρατηρώ μια προσπάθεια κεφαλαιοποίησης του έργου του πατέρα της, με την πιο οικονομικίστικη έννοια.
Προσωπικά, έπαρση μου κάνει ακόμη και η στάση του θετού γιού του Χατζιδάκι να απαιτεί να δίνει άδεια ο ίδιος σε όποιον μπορεί να θέλει να εκτελέσει Χατζιδάκι, λες και είχε κι αυτός κάποια συμμετοχή στην δημιουργία του έργου του ή σαν να αποτεςλεί ο ίδιος κάποια μορφή αυθεντίας.
Ασφαλώς στο θέμα της παρέμβασης των πνευματικών ανθρώπων χρειάζεται περίσκεψη και προσοχή - γι' αυτό και σου είπα ότι θεωρώ ατόπημα την κίνησή της εκείνη. Δεν ήταν παρέμβαση σε στιγμή κρίσης αλλά ανώφελη κομματικού περιεχομένου υποδήλωση.
@Asteroid.
Αυτό ακριβώς ήταν η παρέμβαση της Δημουλά. Μου θύμισε την τότε δήλωσε του Μαρκαριστού για τη Δεξιά του Κυρίου.
Μαύρο χάλι δηλαδή...
Συμφωνώ για το γιο του Μάνου. Θυμάμαι πριν 2-3 χρόνια που έψαχνα να βρω την Οδό Ονείρων αλλά είχε αποσυρθεί για χρόνια αφού είχε πλακωθεί ο ιός με τις δισκογραφικές για τα δικαιώματα. Μία μικρή διαφορά όμως. Όλο αυτό το πανυγήρι για το Μάνο ξεκίνησε μετά το θάνατό του.
Ας διαχωρίζουμε, λοιπόν, το έργο από τους ανθρώπους, όσο κι αν αυτό ακούγεται λίγο περίεργο και ίσως όχι τόσο φιλοσοφημένο...
;-)
Η αλήθεια, όμως, είναι ότι μερικές φορές ο άνθρωπος ως άτομο συνειδητά ή ασυναίσθητα παραδίδεται στις ορμές, στα απωθημένα, στις αδυναμίες. Δεν μπορεί πάντα - κι ας είναι μεγάλος καλλιτέχνης - να αρθεί υπεράνω όλων αυτών, προδίδεται. Το έργο του, όμως, μπορεί να στέκεται και μόνο του - έχουμε, ας πούμε, το Ezra Pound, που προχώρησε πολύ πέρα από την Κική Δημουλά!
Καλή σου μέρα και Καλή Κυριακή!
@Asteroid
Δε θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο μαζί σου. Και βέβαια πρέπει από τον καλλιτέχνη να παίρνουμε αυτό που ίδιος θέλει πραγματικά να μας δώσει, δηλαδή τη δουλειά του. Αυτό που θέλω να πω είναι πως άλλο πράγμα να παραβλέπουμε τα 'αρνητικά' του καλλιτέχνη και άλλο πράγμα ένας καλλιτέχνης να χρησιμοποιεί αυτά που εμείς θεωρούμε αρνητικά ενώ εκείνος όχι για να προωθήσει τη δουλειά του.
Για παράδειγμα κανείς δε θυμάται τον Herbert Von Karajan για το ότι ήταν μέλος της Ναζιστικής νεολαίας του Χιτλερ. Ούτε κανείς θυμάται ότι ποτέ δεν έπαψε να πιστεύει σε κάποια μορφή ανωτερότητας της φυλής του. Όμως αυτές οι προσωπικές του απόψεις δεν τον εμπόδισαν να γίνει αυτός που έγινε. Δεν τις απέκρυψε αλλά ούτε και τις προωθούσε συστηματικά. Η κοινωνία λοιπόν τον αναγνώρισε ως μέγιστο μαέστρο, όπως ακριβώς του άξιζε.
Αυτός ισχύει φυσικά σε κάθε επάγγελμα και κάθε άνθρωπο αλλά όσο να πεις με τους καλλιτέχνες έχουμε ένα θεματάκι γιατί δουλειά τους είναι να μας συγκινούν και εκ των πραγμάτων τους βλέπουμε διαφορετικά...
Καλή Κυριακή κ σε σένα...
Νομίζω, λοιπόν, ότι μπορούμε να λίγο-πολύ να συμφωνήσουμε στο ότι ένας δημιουργός μπορεί πολλά να δηλώνει και να πιστεύει ως άτομο, αλλά εμείς, παρά την εν προκειμένω διαφωνία με τις θέσεις του, να εξακολουθούμε να εκτιμούμε το έργο του καθ' εαυτό, υπό τον όρο ότι οι μεν δηλώσεις και τα πιστεύω του δεν γίνονται για το "πλασάρισμα" της δουλειάς του... αλλά ούτε και η δουλειά του έχει αποκλειστικό γνώμονα το "πλασάρισμα" της ιδεολογίας του...
;-)
Μπορούμε απόλυτα να συμφωνήσουμε σε αυτό και να δώσουμε και ένα καλό παράδειγμα.
Δε μπορεί κάποιος καλλιτέχνης κάνωντας φιλανθρωπικές συναυλίες ή συναυλίες για την Κύπρο (χοχοχο μπηχτή), τελικά ή να τα τσεπώνει άγρια και αφορολόγητα ή να προωθεί το φιλανθρωπικό του προφίλ για να πουλάει δίσκους...
;)
Σωστό! To βρίσκω, όμως, λίγο ακραίο το παράδειγμά σου, όχι γιατί δεν έχεις δίκηο, αλλά γιατί, κατά την μυχίως κρυφή άποψή μου, θεωρώ ότι σπάνια - σχεδόν ποτέ, δηλαδή!!! - οι φιλανθρωπικές χειρονομίες των καλλιτεχνών αποτελούν ιδεολογία... Είναι απλώς πλασάρισμα, μια ακόμη πλατφόρμα σερβιρίσματος του έργου τους και του εαυτού τους, επίσης!
Θα σου δώσω κι εγώ, όμως, ένα παράδειγμα άλλης ατυχούς στιγμής. Ο Γιάννης Ρίτσος, ένας ποιητής παγκόσμιας εμβέλειας, με πολλές κακουχίες στην πλάτη του, με εκπληκτικής ευαισθησίας ποιήματα και με ειλικρινή ιδεολογική στράτευση, έφτασε στο σημείο να γράψει το εξαιρετικά ατυχές (ποιητικά το εννοώ εδώ) "Είναι τα παιδιά της ΚΝΕ, που λένε στην ζωή το μέγα ΝΑΙ...", το οποίο υπολείπεται τόσο πολύ του έργου του.
Εδώ έχουμε περίπτωση καθυπόταξης του ταλέντου στην ιδεολογία και, θέλω να πιστεύω, ότι, ακριβώς επειδή το γνήσιο ταλέντο δεν υποτάσσεται γι' αυτό και έχουμε ατυχές αποτέλεσμα, όποτε επιχειρείται κάτι τέτοιο.
Α, αυτό το παράδειγμα το χρησιμοποιώ κ εγώ στις σχετικές συζητήσεις!! Αχ αυτός ο Ρίτσος όποτε ξέχναγε το Κόμμα γινότανε άλλος άνθρωπος. Η σκέψη του πετούσε σε άλλες διαστάσεις...Μόλις το θυμότανε...Σκατά...
Ο Ρίτσος είχε εξαιρετικές ευαισθησίες, αλλά και εξαιρετικές ευκολίες στο γράψιμο. Πιστεύω ότι, ακριβώς λόγω του επικίνδυνου συνδυασμού τεράστιας ευαισθησίας και ευκολίας, μπορούσε να γράφει με σχεδόν αυτόματη γραφή και να βγαίνει ποίημα. Μερικές φορές ατυχούσε, όπως στην συγκεκριμένη, που είχε δημιουργήσει μεγάλο φιλολογικό θόρυβο τότε, που είχε πρωτοδημοσιοποιηθεί. Εσύ μάλλον δεν είχες καν γεννηθεί τότε, αλλά θυμάμαι τι του "σέρνανε" στις εφημερίδες και πόσο κατώτεροι του επιπέδου του έως αφελείς είχαν θεωρηθεί οι στίχοι αυτοί.
Αντίστοιχα, λοιπόν, κάποιοι τραγουδιστές σημερινοί, ας πούμε, με ανάλογες ευκολίες και απεριόριστη πρόσβαση σε όλα τα μέσα δεν έχουν κανένα πρόβλημα και καμμία δυσκολία να "υιοθετήσουν" παντός είδους φιλανθρωπικό ή άλλον εκ πρώτης όψεως αφιλοκερδή σκοπό και να δίνονται αφειδώς και συχνάκις σε αυτούς όλους τους σκοπούς, που τους κρατούν στον αφρό της επικαιρότητας, ακόμη κι όταν ή ιδίως όταν δεν έχουν πια τίποτε νέο ή ουσιώδες να εισφέρουν στην τέχνη τους...
Καταλαβαινόμαστε, νομίζω!
:-)
Μα οι στίχοι είναι αφελείς και δε μπορούν να δικαιολογηθούν σε καμία εποχή. Εδώ έχουμε μία αντίστροφη περίπτωση. Το κόμμα να χρησιμοποιεί τον καλλιτέχνη για να προωθήσει την ιδεολογία του στηριζόμενο πάνω στην αξία του. Σε παραπέμπω σε μια συνέντευξη του Ν. Δήμου στους Schooligans όπου λέει κάποια ωραία πράγματα για το Μίκη και τη στάση που σχολιάζουμε:
http://www.ndimou.gr/newsarticle_gr.asp?news_id=338
Χμμμ... ενδιαφέρον! Αν όντως το είπε έτσι, αυτό δείχνει ότι δεν υπάρχουν αθώοι!
Έστω κι αν τα τραγούδια του με ξεσηκώνουν - αυτό δεν αλλάζει - και με πάνε πίσω σε εποχές όπου η κοινωνία φορτιζόταν ιδεολογικά και οι άνθρωποι φορτίζονταν συναισθηματικά με την μουσική και την ποίηση, πόσω μάλλον με την μελοποιημένη ποίηση, τελικά φαίνεται πως είμαστε όλοι μας άνθρωποι με τις ίδιες βασικές αδυναμίες και ιδιοτέλειες...
Και, με την αφορμή αυτή, διερωτώμαι τώρα πόση σχέση μπορεί να είχε η ειλικρινής μεν αλλά απόλυτη και αταλάντευτη ιδεολογική στράτευση του Ρίτσου, με το γεγονός ότι ήταν ο μόνος Έλληνας ποιητής, ο οποίος μπορούσε και ζούσε από τα πνευματικά δικαιώματά του!
;-)
Οχι εγώ δεν έχω κανένα πρόβλημα με τη στάση του Ρίτσου. Αυτό που ίσως θα έπρεπε να διερωτηθείς είναι μήπως στην εποχή εκείνη που αναφέρεις οι άνθρωποι φορτίζονταν ιδεολογικά και συναισθηματικά επειδή πράγματι είχαν ένα όραμα για Αλλαγή ή το απαραίτητο υπόβαθρο για να καταλάβουν γιατί ακριβώς φορτίζονταν, ή απλά ήταν η μόδα τέτοια ή και το συμφέρον.
Η ιστορία δυστυχώς κλείνει προς το δεύτερο...Γι αυτό σήμερα χαίρομαι ιδιαίτερα για το τέλος της Μεταπολίτευσης μετά τα μέτρα Παπανδρέου.
Η Μεταπολίτευση είναι ένας όρος πολύ ευρύς χρονικά και αόριστος. Κάθε φορά, που κάποιος από τους παλιούς πολιτικούς, που πρωταγωνίστησαν μετά το '74, πεθαίνει ή όποτε συμβαίνει κάτι μείζον ή απομυθοποιητικό, ακούω την φράση: "Το τέλος της Μεταπολίτευσης"!
Δεν ξέρω πότε τέλειωσε, αν τέλειωσε (π.χ., με τον θάνατο του Παπανδρέου ή τοπυ Καραμανλή ή... ή...) ούτε καν αν τελειώνει τώρα, με τα τελευταία μέτρα. Δεν έχει ίσως και τόση σημασία, δεδομένου ότι ελάχιστοι πια απ' όσους θα προσδιορίσει το τέλος της ήταν παρόντες και στην αρχή της.
Εγώ ήμουν παρών, ως έφηβος και φοιτητής έζησα όλη την φόρτιση από το '73 μέχρι το '81, οπότε άρχισε η οικοδόμηση της Αλλαγής, όποιο κι αν ήταν το περιεχόμενό της.
Είμαι, λοιπόν, σε θέση να πω ότι οι ιδεολογικοί προσδιορισμοί μας τότε και η συναισθηματική φόρτιση ήταν ειλικρινείς καταστάσεις. Ανάλογα με την ηλικία του του καθενός και την ιδεολογική του καταγωγή ή τοποθέτηση, υπήρχε όραμα κοινωνικής αλλαγής, επαναπροσδιορισμού εθνικού κ.λπ. Και, αντίστοιχα, η συναισθηματική φόρτιση ήταν εντονότατη και αυθεντική. Οι ιστορικές συναυλίες του τέλους της δεκαετίας του '70 και οι διαδηλώσεις ή οι πορείες της ίδιας εποχής είχαν φόρτιση τέτοια, που ξεπερνούσαν τις ιδεολογικές και τις κομματικές γραμμές. Είχε προηγηθεί, βεβαίως, η επταετής δικτατορία και η καταπίεση, η καταστολή, η μυθοποίηση των πάσης φύσεως αγώνων του '60, η αποενοχοποίηση των προδικτατορικών πολιτικών ανδρών, το Πολυτεχνείο και η Νομική ως ορόσημα νεανικών αγώνων κ.λπ.
Η ανάγκη για εκτόνωση, για έκφραση, για οράματα και για πολιτικές ταυτίσεις ήταν μεγάλη. Δεν ήταν μόδα - μπορεί να ήταν τραίνο, που σε παρέσυρε, δίχως να το καλοσκεφθείς, αλλά όχι μόδα!
Επίσης, δεν ήταν και συμφέρον. Συμφέρον έγινε μετά το '81, όταν η όποια, τέλος πάντων, Αλλαγή έγινε χειροπιαστή πραγματικότητα, και διαφάνηκαν ευκαιρίες αξιοποίησης, εξαργύρωσης τίτλων αντιστασιακών, αντιδικατορικών κ.ά, παρόμοιων, γιατί, αν μη τι άλλο, η Αλλαγή διαμορφωνόταν πλέον σε καθεστώς και ως καθεστώς είχε ανάγκη από αξιωματούχους! Τότε πια η "αριστεροσύνη" με την ευρεία έννοια έγινε σημαία ευκαιρίας και εφαλτήριο κοινωνικής ανάδειξης, πολιτικής καριέρας, πλουτισμού, ενώ μέχρι τότε ήταν βεβαιότητα κατατρεγμών.
Προφανώς δεν έχω ζήσει την εποχή αυτή. Έχω διαβάσει και έχω ακούσει από τον πατέρα μου βέβαια. Σέβομαι και τους αγώνες της γενιάς σας όπως και κάθε γενιάς που αντιστέκεται. Είναι προφανώς δικαιολογημένοι και έφεραν σοβαρά αποτελέσματα, παρά τα προβλήματα που αντιμετοπίζουμε τώρα.
π.χ. Ένα από τα μεγαλύτερα χρέη μας οφείλεται στις συντάξεις που δόθηκαν αναδρομικά με την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης. Καλώς όμως δόθηκαν! Κακώς δόθηκαν σε τόσους πολλούς. Καλώς αποκαστάθηκε στην εξουσία η αγωνιζόμενη κοινωνία το '81. Κακώς θεωρήθηκε ότι ήταν όλοι αυτοί που έπιασαν τα πόστα. Πόσους αντιστασιακούς είχε πια το Πολυτεχνείο;
Οι αληθινοί αντιστασιακοί σε αυτή τη χώρα ήταν πάντα μια μικρή και μόνη μειοψηφία τους αγώνες της οποίας έρχεται κατά κανόνα μια μεγάλη πλειοψηφία να εκμεταλλευτεί.
Αυτή είναι η πρώτη κριτική που κάνω. Η δεύτερη είναι πως δε μπορείς να αλλάξεις ένα λαό με νόμους ή με επιδοτήσεις. Χρειάζεται αλλαγή νοοτροπίας που δεν αλλάζει με μια κυβέρνητική θητεία. Γι αυτό πιστεύω ότι με τα μέτρα αυτά η νοοτροπία της μεταπολίτευσης (ζω από τις επιδοτήσεις ή από το κράτος χωρίς να παράγω τίποτα) δέχθηκε ένα σοβαρό πλήγμα από τα νέα μέτρα. Ελπίζω, όσο ζω ... :)
Δεν θέλω να δημιουργώ ψευδείς εντυπώσεις...
Ανεξάρτητα από την γενιά μου, δεν θεωρώ ότι έκανα προσωπικά κάποια συνειδητή αντίσταση. Το 1973 ήμουν 16 ετών. Βεβαίως, θυμάμαι τα γεγονότα της Νομικής, βεβαίως άκουγα Θεοδωράκη στα κρυφά, την περίοδο της δικτατορίας και ήμουν και στο Πολυτεχνείο, δυό βράσυα. Απ' έξω, αλλά ήμουν, χωρίς να έχω απολύτως συνειδητοιποιήσει την βαρύτητα της κατάστασης και το πού θα κατέληγε. Θυμάμαι πως τότε ήταν και η πρώτη μου επαφή με τα δακρυγόνα και πως εν πάση περιπτώσει κατάφερα να φύγω εγκαίρως.
Το 1974 έζησα την έλευση του Καραμανλή στο Σύνταγμα και τον παλμό, την λαχτάρα του κόσμου, ήμουνα και στο αεροδρόμιο, όταν ήρθε ο Θεοδωράκης... και μέσα απ' όλα αυτά και πολλά άλλα μικρά και μεγάλα έζησα την έξαψη της εποχής.
Δεν εντάχθηκα ποτέ πουθενά, ωστόσο, γι' αυτό και ήμουν πάντα "στην απ' έξω"! Από αυτή την άποψη κράτησα μιαν αξιοπρέπεια.
Το '81 έγιναν κάποια αναγκαία πράγματα, αποκαταστάθηκαν ορισμένες κοινωνικές ισορροπίες, αλλά έγιναν και πολλές υπερβολές, ακρότητες. Πολλά λαμόγια και μαϊμούδες παρεισέφρυσαν και φτάσαμε εδώ, όπου φτάσαμε τελικά, γιατί η μαϊμουδιά και η λαμογιά θεσμοθετήθηκαν, έγιναν αποδεκτός τρόπος ζωής και πολιτεύεσθαι.
Τώρα το τι θα γίνει από 'δω και πέρα θα το δούμε! Μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά κι αυτό είναι κάτι, που δεν ξέρω πόσο το αντέχει η κοινωνία.
Πρέπει να το αντέξει και θα το αντέξει. Δε φοβάμαι μία χώρα που έχει αντέξει από Κατοχή μέχρι Μητσοτάκη...Το θέμα είναι να βγει κάτι από αυτήν την ιστορία...
Λακωνακο μου, ειπα κι εγω, τα Χριστουγεννα ησουν παλι Αθηνα, τι πηγες παλι να κανεις. Συγχαρητηρια και εις ανωτερα.
Αυτο που καταγγελεις σημερα για το βιβλιο των μαθηματικων αποκτα ιδιεταιρη σημασια αφου προκειται για ακαδημαϊκο, αλλα η πατεντα ειναι παλια. Την ενδοξη εποχη των φροντιστηριων, το τι μεταφραση αμερικανικων εκδοσεων κυκλοφορουσε ειναι απιστευτο.
Α! ευχαριστηθηκα τον παραπανω διαλογο, και μιας κι εξαντληθηκε σχεδον το θεμα, να πω οτι η πνευματικοτητα δεν αναιρει την ανθρωπινη υποσταση, την επιδιωξη ικανοποιησης συμφεροντων, ακομα και την επιπολαιοτητα. Και κατι που εμεις ισως λογω πεποιθησεων να θεωρουμε ατοπημα, απο αλλους ισως να εκτιμαται σαν δυναμη επιφανειας παλι για τους ιδιους λογους.
Οι φιλανθρωπιες των επιφανων εχουν επισης φοροαπαλακτικα κινητρα.
Εθιξες παρα πολλα θεματα σε αυτη την αναρτηση. Μπηκα λιγο πριν κοιμηθω, και ξυπνησα και κολλησα. Τελος παντων, τα προτυπα μας τα θελουμε ανωτερα κομματων, μικροτητων και ατασθαλιων. Προσωπικα δε με ενοχλει να εχουν οι πνευματικοι ανθρωποι πολιτικη γνωμη, με επηρρεαζει ομως ο τροπος που ενδεχομενως διαλεγουν να την εκφρασουν.
@ Δεσποινάριον
Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια !!
1. Είναι άλλο να είσαι μεγάλος καλλιτέχνης και να έχεις αδυναμίες και άλλο να είσαι μέτριος καλλιτέχνης και να χρησιμοποιείς κάθε μέσο για να προβάλεις τη μετριότητά σου ως το μέτρο της ποιότητας.
2. Είναι άλλο να κάνεις μια μετάφραση ενός βιβλίου για το φροντιστήριο και άλλο αυτό που έκανε αυτός ο άνθρωπος. Μπες π.χ. στο amazon να δεις:
http://www.amazon.com/History-Mathematics-Mathematicians-Vantage-Point/dp/0821834037/ref=sr_1_2?ie=UTF8&s=books&qid=1268025777&sr=8-2
Το μοναδικό σχόλιο για το βιβλίο (το οποίο έχει αποσυρθεί φυσικά) το λέει καθαρά: Plagiarism!
Το βιβλίο αυτό τυπώνεται στα Ελληνικά και συνεχίζει να κυκλοφορεί, από την Ακαδημία Αθηνών. Ξεφτίλα και Αίσχος!!!!
3. Οι φιλανθρωπίες είναι ο νούμερο 1 τρόπος να ξεπλένεις χρήμα, διεθνώς. (Ίσως μετά τα καζίνο...)
ΦΙΛΙΑ!!!
Κονγκατσουλέισιονς για την υποτροφία μάι φρεντ, χάρηκα πάρα πολύ...
Αλλά ακόμα περισσότερο χάρηκα που επέστρεψες! :) (Μη το ξανακάνεις!)
φιλιά εκ Βιέννης
Geia sou re Atithaso Pnevma pou opws se kovw mono ta p.s. diavases kai mou ekanes sxolio...Am pws ! :PPP
Πολυ καλο το post σου!
Οχι οτι δεν γινονται "απιστευτα" πραγματα σε αλλες χωρες, αλλα στην Ελλαδα μερικες φορες η πραγματικοτητα καταληγει να γινεται ενα μιγμα απο "Greek drama + cheap comedy + horror B movie + science fiction" το οποιο πασπαλισμενο με λιγο τζατζικι, ηθικη και πατριωτισμο, το τρωει ολος ο κοσμος και λεει και ευχαριστω...
@ Ephemeron
Καλώς ήρθες στο blog μου. Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και φυσικά συμφωνώ σε αυτά που λές. !!!
:))
Καιρό είχα να περάσω κ χάρηκα πολύ που διάβασα νέα ευχάριστα όσον αφορά την υποτροπία σου! Μπράβο! Ώς προς τον καθηγητή.. δυστυχώς γεμάτοι είμαστε από τέτοια "αστέρια"..το κακό είναι πως δεν έχει αντιληφθεί (και ούτε πρόκειται) τι έκανε και εξακολουθεί να μιλάει :( Φιλιά!
Θράσος αγαπητή μου roadartist. Ατελείωτο θράσος που το έχουν τόσοι πολλοί Έλληνες. Θαρρείς πως με αυτό επιβιώνουμε πολλές φορές. Ώς πότε;
Πολλά φιλιά!!
Λίγο υπερβολικός σε ορισμένα σημεία αλλά νομίζω, ότι, περιληπτικά, αυτή είναι η κατάσταση στην Ελλάδα τα τελευταία 30 χρόνια...
Σ' αυτό που με βρίσκεις πάντως απόλυτα σύμφωνο είναι, ότι η εθνική μας πορνοστάρ, πράγματι, είναι εντελώς ατάλαντη, δεν μπορεί να κάνει καλά ούτε τα αυτονόητα...
Θα σχολίαζα περισσότερο αλλά έχω μια εργασία που μ' έχει τρελάνει...κι αν δενκατάλαβες ποιός είμαι περιμένω να συναντήθουμε να φάμε κανά μπινελίκι...γράφε πιο συχνά...ρε...
@ Ανώνυμος
Βρε παπάρα δε χρειάστηκε να μου πεις για μπινελίκια. Μόνο οι εργασίες που σε τρελαίνουν μου φτάνουν για να σε καταλάβω...Άχρηστε!
Υ.Γ. Δεν έχω νέα και από τη Μαρία. Βγήκατε μετά ξανά;
καμία επαφή...γενικά από τη βδομάδα εκείνη και μετά έχω φάει χώσιμο...από την άλλη χαλαρώνω κάπως...οπότε δεν είχα χρόνο για πολλά..ακούς εκεί παπάρα...πανάθλιε τύπε...
Είσαι απαράδεκτος όπως πάντα...Άφησες τέτοια κοπέλα, μόνη και απροστάτευτη στην ξελογιάστρα Αθήνα...Θα μας τη φάει ο τενίστας ρεεεεεεε!!!
Δημοσίευση σχολίου