Στη Δισκοθήκη Μερος Α'...(rock-pop)

Φίλες και φίλοι (για να μην παρεξηγιέται και ο jsteiak) να μαι πάλι κοντά σας. Τα νέα μου θα σας τα πω εν συντωμία γιατί αυτό το κείμενο είναι ειδικά αφιερωμένο. Η βδομάδα πέρασε ήσυχα με υψηλές για την εποχή θερμοκρασίες και τους Αμερικάνους να μη χάνουν την ευκαιρία να επιδεικνύουν το πόσο γύφτοι και κακόγουστοι είναι. Έχουν καταντήσει σίχαμα και αυτοί και οι σαγιονάρες τους. Μιλάμε για την κλασσική λαστιχένια σαγιονάρα που έχουμε για την παραλία, άντε για την πισίνα. Γι αυτούς αυτό το πράγμα είναι 'must'. Εντελώς τουρκόγυφτοι όμως!

Η εβδομάδα πέρασε ήρεμα με το μικρό μας ήρωα να μην έχει αντιληφθεί τη σοβαρότητα της οικονομικής κρίσης και να συνεχίζει να ξοδεύει χρήματα. Αυτή τη φορά από δική μου μαλακία. Στην προηγούμενη ανάρτηση είχα μιλήσει για subwoofer στο αμάξι, το οποίο είχε χαλάσει από όταν επέστρεψα. Αποτέλεσμα η μουσική να ακούγεται αίσχος. Με τα πολλά παράγγειλα άλλο το οποίο ούτε λίγο ούτε πολύ έκανε 255$. Και αναφέρω την τιμή για να σας πω ότι η εγκατάστασή του έκανε 290$ ! Έλεος. Είπα "Όχι, ευχαριστώ!" και έφυγα να το βάλω μόνος μου. Έκανα όμως μια μαλακία. Έσπασα τη θήκη του - ζημιά 185$. Πάλι καλά να λες που τη βρήκα ακριβώς την ίδια γιατί αλλιώς θα έμενα χωρίς κάλυμα στο χειρόφρενο (είναι ενιαία αυτά).

Τώρα θα σκεφτείς ότι είμαι πολύ ψώνιο. Όχι τόσο όσο νομίζεις. Η αλήθεια είναι πως έχω ένα κόλλημα με τον ήχο, και θέλω να είναι όσο γίνεται καλύτερος. Βασικά έχω κόλλημα με τη μουσική. Μου αρέσει απίστευτα. Ακούω συνέχεια. 24 ώρες το 24 ωρο και τη σταματάω μόνο για τα MEGA ΓΕΓΟΝΟΤΑ της αξιόπιστης Όλγας, του έγκριτου και αντικειμενικού Πρετεντέρη, του ακομπλεξάριστου Τσίμα και του πανέξυπνου Καψή. Τέτοιο τσίρκο δε χάνεται.

______

Από μικρός άκουγα μουσική. Μάλιστα, είχα κάνει μερικά χρόνια αρμόνιο. Η σχέση μου, ωστόσο, με το αντικείμενο ξεκίνησε κάπως ανορθόδοξα. Το πρωταρχικό κόλλημα ήταν (και παραμένει) με το μπάσκετ. Ίνδαλμά μου την εποχή εκείνη ο Νίκος Γκάλης και ηρωικότερη στιγμή του εκείνη του Ευρωμπάσκετ του '87, και το soundtrack του '87 ήταν το "The Final Countdown" των Europe (1986). Αυτό ήταν και το πρώτο album που αγόρασα, μόλις 12 ετών. Όσο να πεις είναι μεγάλη υπόθεση το πρώτο album σε τέτοια ηλικία. Και το άκουγα κάθε μέρα. Όλη μέρα. Οι Europe είναι ένα από τα κλασσικά ροκ συγκρότηματα των 80's. Λουπες με αρμόνιο με δύο ηλεκτρικές κιθάρες. Μελωδικοί ήχοι με στομφώδεις συγχωρδίες, πολλά πολλά άχρηστα κρουστά και χαμηλού επιπέδου power μπαλάντες. Κιτς αμερικάνικου hard pop της εποχής που μπορούσες να το ακούσεις από οποιοδήποτε mainstream ροκάδικο, μέχρι παρακμιακή disco-tech, από αυτές που βλέπουμε στις καλτ ταινίες του Γαρδέλλη.

Το δεύτερο album που αγόρασα ήταν το "Greatest Hits" των Queen (1981). Επηρεασμένος από το μπάσκετ σκέφτηκα πως δε μπορεί να έχω το The Final Countdown και να μην έχω το We Are The Champions ή το We Will Rock You. Εν αγνοία μου υπήρξα πολύ τυχερός, το ξέρω.

Ο τελευταίος φίλος της ροκ, ξέρει πολύ καλά ότι κριτική στους Queen δε σε παίρνει να κάνεις. Κατά τη γνώμη μου είναι από τα πλέον αξεπέραστα συγκροτήματα του χώρου. Η ατελείωτη φωνή του Freddy Mercury έδενε τέλεια με τις ενορχηστρώσεις του Brian May σε ένα σύνολο που εξέφραζε την βρετανική κουλτούρα με το ροκ. Πρόκειται για τους Beattles της νέας εποχής του 70 και του 80. Πρωτοπόροι και αυτοί, κατάφεραν να παντρέψουν το ροκ με την όπερα συνδυάζοντας τη δυναμική του πρώτου και την αρμονία του δεύτερου. Ο συνδιασμός τέλειος. Οι Queen πέτυχαν να γράψουν rock-opera χωρίς να γελοιοποιήσουν τίποτα από τα δύο. Κάθε κομμάτι είναι "όσο χρειάζεται". Πέρα από τη μουσική αξίζει αναφέρω μια χαρακτηριστική ιστορία. Όταν, στα μέσα της δεκαετίας του '80 ξέσπασε, στη Θατσερική Βρετανία , το 'σκάνδαλο' για τις ''προτιμήσεις'' του Mercury η απάντηση του καλλιτέχνη συνοψίστηκε με το μνημειώδες I want to break free που έγινε χρυσό σε UK και USA ενώ εποχή άφησε και το video clip του.

Το τρίτο album που αγόρασα δεν το θυμάμαι. Είχα όμως σίγουρα μπει στην εφηβεία και ο έρωτας με τη μουσική (και όχι μόνο) είχε ξεκινήσει. Θυμάμαι ότι άκουγα με τις ώρες τους τρεις ραδιοφωνικούς σταθμούς του Ηρακλείου με non-stop ξένη μουσική. Τον θρυλικό Kiss FM 96.1 το Super Radio 90.4 και DRS FM 95.3. Τότε έπαιζε και ο Studio FM1 105.4 των σπουδαστών του ΤΕΙ Ηρακλείου που μετά από κάποια χρόνια σταμάτησε να εκπέμπει. Με αυτούς τους σταθμούς έκανα τα πρώτα μου βήματα στην κλασσική ροκ μουσική. Θυμάμαι αγόραζα με τις κούτες τις, 90αρες τότε, κασσέτες και έγραφα ώρες ολόκληρες μουσική. Μετά προσπαθούσα να καταλάβω πως λεγόταν το κομμάτι και ποιος το τραγουδούσε. Κόλλημα τρελό σου λέω. Τέλος αν μου άρεσε τόσο πολύ το τραγούδι και είχα και χρήματα, πήγαινα και αγόραζα το cd.

Τι ωραίες εποχές! Τι να πρωτοθυμηθώ από τα βασικά κεφάλαια της ροκ και τι να σου θυμίσω και σένα αγαπημένη μου αναγνώστρια (και jsteiak)! Τους Scorpions με τις κλασσικές μπαλάντες και την φωνάρα του Klaus Meine; Ποιον έχουν αφήσει ασυγκίνητο τραγούδια όπως το Wind Of Change, το Send Me An Angel ή το Ηolidays. Ποιος δεν έχει κολοχτυπηθεί με το Rock You Like A Hurricane; Τους Scorpions είχα την τύχη να τους συναντήσω το 2001 όταν είχαμε βρεθεί στο ίδιο ξενοδοχείο, εγώ με τη Βουλή των Εφήβων, εκείνη σε περιοδία για το Acoustica. Πιτσιρίκια εμείς τους κολλήσαμε κανονικά. Μέχρι τις 5 το πρωί πίναμε μπύρες και μιλούσαμε για ροκ. Αξέχαστο βράδυ.

Θα επιμείνω αμερικάνικα και θα σου θυμίσω ότι είμαι στην εφηβία των 14 με 15 χρονών. Το αίμα μου από τη μία βράζει και από την άλλη παραβράζει. Οι ορμόνες χτυπάνε κόκκινο και δεν ξέρω τι μου γίνεται! Χημεία και Τέρατα που λέει και ο Πανούσης. Μόνον συγκροτήματα όπως αυτό του BonJovi μπορεί να με αγγίξει. You give love a bad name, που έκανες πως δε με είδες σήμερα στην προσευχή, αλλά δε θα σκάσω και για πολύ μαζί σου. Θα βρω άλλη κοπέλα να ερωτευτώ μέχρι θανάτου την επόμενη εβδομάδα και σύντομα θα πέσω στα ναρκωτικά με Bryan Adams. Αυτά είναι ! Τα πιάσαμε τα λεφτά μας. Please forgive me θα πω εγώ και ο Kevin Costner στο Ρομπέν των Δασών (όχι τους ήρωες με τα κολάν μωρή, το άλλο, το καλό, χωρίς τη ζώνη αγνότητας) και όλες οι γκόμενες θα πέσουν τα ανάσκελα. Πέρα από την πλάκα και το everything I do, I do it for you, κομμάταρα παραμένει του Summer of '69 το οποίο και θεωρώ το καλύτερό του μακράν. Στην κατηγορία των καψουροτράγουδων πιάνο ηλεκτρική κιθάρα και μπάσο θα παραμείνουμε για λίγο, και θα έπρεπε για πολύ. Η ροκ σκηνή έχει να δείξει τον καλύτερό της εαυτό μιας και έμεινε πιστή στο δόγμα Sex, Drugs and Rock & Roll. Από τους Deep Purple και το Soldier of Fortune, στους Doors, τους Metallica και τους Uriah Heep. Η ροκ μπαλάντα καταξιώνεται ώς το πλέον ενδεδειγμένο μέσον για να ρίξεις μια γκόμενα. Αλλά πρέπει να είσαι ψαγμένος και να βρεις την καλή και της σπάνια που να μην την ξέρει και να της κάνει εντύπωση. Πράγμα όχι δύσκολο για τα δεδομένα του Ηρακλείου.

Κάπου εδώ θα ανακαλύψω συγκροτήματα όπως οι R.E.M. που πέρα από το Loosing My Religion, είχα φάει τρελό κόλλημα με το Nightswimming και το Everybody Hurts. Όταν μιλάμε όμως για μπαλάντες και έχουμε περάσει και στο Λύκειο (το Ενιαίο) το μυαλό μας πάει σε δύο πράγματα. Κατ' αρχάς στους Dire Straits! O Mark Knopfler έχει ακριβώς τη φωνή που χρειάζεται. Από εκεί και πέρα Romeo and Juliet, Brothers in Arms, On Every Street, Why Worry, Private Investigations....Μα πως δεν αυτοκτόνησα; Με έσωσαν οι ενδιάμεσες κομματάρες Sultans of Swing και Money For Nothing.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι το Brothers In Arms και το Romeo and Juliet ήταν δύο κομμάτια που τα έπαιζαν οι σταθμοί, τα είχα γράψει αλλά δεν ήξερα ποιος τα τραγουδούσε, πόσο μάλλον ότι ήταν το ίδιο συγκρότημα. Κάποια στιγμή μαθαίνω ότι το πρώτο είναι των DS και πάω αμέσως και αγοράζω το 'The Very Best' μέσα στο οποίο είναι και το δεύτερο κομμάτι. ΠΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ.... :)

Αυτές είναι χαρές...(Όχι τώρα που χαιρόμαστε μόνο κάθε δημοσκόπηση...).

Αντιπαρέρχομαι το πολιτικό μου σχόλιο και συνεχίζω. Όταν μιλάμε για μπαλάντες και αφού έχουμε κατανοήσει ότι το Righ Here Waiting του Richard Marx δε μας κάνει μιας και είναι πέντε πατώματα πιο κάτω από αυτά του Bryan Adams μας μένει μόνο μία καλλιτέχνης. Μόνο ένα κομμάτι. Το κομμάτι! Το απόλυτα εμπορικό και εμπορικά απόλυτο Total Eclipse of The Heart. Το τραγούδι αυτό για το οποίο, όλοι έχετε κόψει τις φλέβες σας το ερμηνεύει η κατα τα άλλα γλυκανάλατη Bonnie Tyler. Τι το εξαιρετικό έχει αυτό το τραγούδι και γιατί έμεινε στην ιστορία; Έχει τη μουσική του (!;). Το πιάνο και τις μαγικές νότες του Jim Steinman για τον οποίο θα μιλήσω ξεχωριστά σε επόμενη ανάρτηση. Αυτό που αξίζει να σημειωθεί η ιστορία του τραγουδιού αυτού που δεν είναι πολύ γνωστή. Βασίζεται στην περίφημη νουβέλα "Ανεμοδαρμένα Ύψη" της Emily Bronte και αν και εκδόθηκε το 1983 στη μορφή που είναι γνωστό, η μελωδία είναι αρκετά παλιότερη. Η γνωστή λούπα με τις 9 νότες χρησιμοποιήθηκε κατα κόρον τη δεκαετία του 70 σε πολλά musical που έγραψε ο Jim Steinman με αποκορύφωμα το Small Circle of Friends (1981) όπου και η εκτέλεση είναι με συμφωνική ορχήστρα...(απλά θεϊκή!).

Συνεχίζω το ταξίδι μου αγαπημένη μου ανανγώστρια (και jsteiak) και θέλω να σε απογειώσω. Καλή η ροκ του 80 καλοί και οι Asia και οι Boston καλοί και οι Alphaville (μα που τους θυμήθηκα!). Αλλά πρέπει νομίζω τώρα να σοβαρευτούμε. Τα παραπάνω όχι ότι δεν είναι καλά. Καλά είναι αλλά μπορώ να φανταστώ και την τελευταία 16 χρονη στο Detroit, στα late 80's να φοράει κολάν με μπλε και κόκκινες βούλες, από πάνω ψευτ0-πέτσινο και all stars παπούτσακια με λυμμένα κορδόνια, να μασάει ακατάπαυστα τσίχλα με γεύση φράουλα και να ακούει φανατικά Belinda Carlises, Cindy Lauper άντε και αν είναι λίγο πιο κουλτουριάρα Maggie Reily στο καινούριο της sony-walkman... Εγώ αυτά δεν τα έκανα. Walkman δεν είχα. Αλλά και το Time after Time και το Heaven is A Place On Earth θα το παραδεχτώ ότι μου άρεσαν. Επίσης το Girls Just Wanna Have Fun και φυσικά το Moonlight Shadow.

Πως δεν έγινα gay;

(to be continued...)