10 Μήνες μετά τη δημοσίευση του πρώτου μέρους, 18 αναγγελίες ότι "επίκειται", 48 μερόνυχτα αδιάκοπης σκέψης πάνω στο αντικείμενο, 5330 ώρες αδιάκοπης μουσικής (άριες του Μότσαρτ, μη νομίζεις) για να μπω στο κλίμα. Eκατοντάδες post-it με τον τρόπο που θα ταξινομήσω τους καλλιτέχνες που θα αναφέρω. Eίμαι έτοιμος, τώρα, να σου γράψω το παρακάτω κείμενο. Ελπίζω και εσύ να είσαι έτοιμη να το διαβάσεις!
Rock-Pop ... Ο όρος από τα καρτελάκια του Virgin στο Ηράκλειο, που εδώ και χρόνια έχει κλείσει. Όχι μόνο δεν είχε καθόλου ποικιλία, αλλά και οι τιμές του ήταν πολύ πιο πάνω από το διπλανό Metropolis. Το παραδοσιακό ΔΙΣΚΟΡΑΜΑ, πάντως, παραμένει στη Λεωφόρο Δικαιοσύνης χρόοοοονια τώρα χωρίς κανένας να μπορεί να εξηγήσει το πως, αφού δεν έχει καθόλου πελατεία. CD αγόραζα και από τα τρία δισκάδικα. Τις περισσότερες ώρες όμως τις περνούσα στο Virgin. Κάθε Παρασκευή απόγευμα μετά την Έκθεση είχα κενό 4 ώρες μέχρι το επόμενο μάθημα. Κατέβαινα κέντρο και είτε πήγαινα Ουτοπία για σοκολάτα να διαβάσω Φυσική ή στο Virgin όπου καθόμουν με τις ώρες και συζητούσα με τον Άγγελο για ροκ. Ο Άγγελος ένα παλικάρι που δούλευε εκεί, γνώστης μεγάλος. Σου μιλάω τώρα για 2001-2002. Τότε, αγάπη μου, υπήρχε μόνο η ξένη ροκ στο μυαλό μου. Τίποτα άλλο δε μπορούσε να σταθεί στο αυτί μου για περισσότερο από 2 λεπτά. Και τώρα ;Πως να σου μιλήσω για αυτά τα θηρία που έχω στο post-it. Τι να πρωτοπώ για τις δισκάρες που έχουν γράψει...Ποιος είμαι εγώ που θα ανοίξω στο στόμα μου; Θα προσπαθήσω, συγχώρα με αν δεν τα πω καλά...
Ξεκινώ με συγκρότηματα που έχουν γράψει ιστορία στη ροκ και στη δισκοθήκη μου...
PINK FLOYD
Δεν είναι να ακούσεις σκέτο το Another brick in the Wall part 2, ή το Ι wish you were here. Οι Pink Floyd δεν είναι το κλασικό συγκρότημα που έρχεται και φεύγει σαν μόδα από τα αυτιά σου. Τα χαράσει για πάντα. Γι αυτό και δε μπορείς να μιλάς για κομμάτια. Μιλάς πάντα για δίσκους. Ολοκληρωμένα έργα με αρχή μέση και τέλος. Δεν υπάρχει ήχος σε κάποιο δίσκο τους που να μην σε αγγίξει. Δεν υπάρχει στίχος που να μην έχει κάτι να σου πει. Πρωτεργάτες του σοβαρού ψυχεδελικού ροκ που δε χρειάζεται decibel για να κάνει εντύπωση. Η τεχνική τους εντελώς πρωτότυπη, σε διαπερνάει όταν τις δώσεις λίγη παραπάνω προσοχή. Ο Roger Waters είναι μία μουσική ιδιοφυία που διέπρεψε παντρεύοντας τη ροκ με συμφωνικά στοιχεία χωρίς να γίνει κιτς. Το The Wall είναι μία ταινία που θα έπρεπε να διδάσκεται στα σχολεία. Θα μπορούσα να μιλάω ώωωρες για τους Pink Floyd. Θα το κάνω σε ειδική ανάρτηση. Μέχρι τότε ξέρεις που να τους βρείς...στη σκοτεινή πλευρά του Φεγγαριού.
ROLLING STONES Ο λόγος τώρα για ένα πρωτοεμφανιζόμενο γκρουπ.
Μην τους βλέπεις έτσι. Είναι ακόμα πιο γέροι από ό,τι δείχνουν. Ιδρύθηκαν το 1962. Έχουν κυκλοφορήσει 25 studio albums εκ των οποίων τα 10 έχουν χτυπήσει 1η θέση σε Βρετανία. Το αγαπημένο μου album τους είναι το Aftermath. Οι Rolling Stones που όπως καταλαβαίνεις, μωρό μου, κέρδισαν το προσωπικό τους στοίχημα και δεν χορτάριασαν, απέκτησαν με τα χρόνια φανατικούς θαυμαστές όσο και εχθρούς. Δεν είναι λίγοι οι καλλιτέχνες (εκτός της μακαριστής Μπέμπα Μπλανς) που καταφέρονται εναντίων τους. Δε λέω κουβέντα. Κρατώ κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα για πρόσωπα και πράγματα και όταν θα έρθει η ώρα θα πω περισσότερα. Εγώ δεν είμαι φανατικός. Όμως έχω να πω ότι τα παιδιά ξέρουν να γράφουν μουσική ακόμα και τώρα. Το τελευταίο τους album, A Bigger Band (2005) το αποδεικνύει. Είναι ανεξάντλητοι, δεν επαναλάμβάνονται. Δεν καταντούν βαρετοί. Δε γράφουν για να γράφουν. Αυτό και μόνο είναι αρκετό για να τους παραδεχτεί κανείς.
Φεύγουμε απο τα συγκροτήματα και πάμε στους τραγουδοποιούς. Ξεκινάω με αυτούς που κατάφεραν να επιβάλουν τη μέτρια φωνή τους στα υπέροχα κομμάτια που έγραψαν και μας άφησαν.
BOB DYLAN Ή αλλίως, πώς μπορεί μια κιθάρα, μία φυσαρμόνικα και μία φωνή από μύτη με χρόνια ιγμορίτιδα, να γράψει ιστορία στο παγκόσμιο μουσικό στερέωμα. Τι να πει κανείς τώρα για αυτόν τον άνθρωπο. Είναι τα τραγούδια που θα μείνουν για πάντα στην καρδιά μας γιατί λειτουργούν μέσα στην απλότητά τους. Κάθε τραγούδι και κομμάτι της αμερικάνικης ιστορίας. Τον λατρεύω αυτόν τον τύπο. Το ίδιο ακούραστος με τους απο πάνω. Πάντρεψε την Country με τη Rock μοναδικά. Το soundtrack μιας ολόκληρης εποχής αμφισβήτησης που είχε και τα θετικά και τα αρνητικά της πάνω στη δουλειά του. Τι να πρωτοθυμηθώ...Αγαπημένα μου: το Blowin' in The Wind, το Ηurricane, το Μr. Tambourine Man, το Senor, το Like A Rolling Stone και φυσικά το The Times The are A Changin'
SIMON & GARFUNKEL Heaven holds a place for those who pray, Mrs R
obinson. Και πολύ καλά τις τα έλεγε ο Dustin Hoffman αλλά ποιος να τον ακούσει, μικρό παιδί τότε... Αυτά είναι τα καλά παιδιά της Αμερικής. Όπως, αν θυμάσαι, απέναντι από το 'κόκκινο' Berkeley τη δεκαετία του 60 υπήρχε το 'μπλε' Stanford της συντήρησης και υπέρ του πολέμου στο Βιετνάμ, έτσι κάπως απέναντι στον 'κακό' Bob Dylan υπάρχουν τα 'καλά' παιδιά της Αμερικής. Ο Paul Simon και ο Art Garfunkel. Η μουσική τους γνωστή σε όλους. ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΛΕΜΕ. Γιατί κάθε 16χρονος που μαθαίνει κιθάρα, μαθαίνει (μετά το Nothing Else Matters των Metallica που είναι 3 ακόρδα) το The Sounds of Silence να το παίζει στις γκόμενες και να τις κάνει αλοιφή. Το ιστορικό αυτό δύδιμο δεν έχει καθόλου κακή φωνή. Είναι όμως το αντίπαλον δέος του Bob Dylan και έχει κάθε δικαίωμα να είναι. Θα σου θυμίσω μόνο το Hazy Shade of Winter, το Homeward Βound και φυσικά τον Πυγμάχο (που τον εκτέλεσε και ο Χαζούλης σε παλιό του άλμπουμ, κανονικά).
CHRIS DE BUR
GH Πάμε τώρα σε έναν πολύ δικό μου καλλιτέχνη. Πήγαινα θυμάμαι πρώτη λυκείου όταν τα ξημερώματα άκουσε από το ραδιο (Studio FM 1 , 105, 4) ένα τραγούδι που δεν το ήξερα αλλά μου άρεσε τόοοσο πολύ. Δυστυχώς δεν κατάφερα να το βρω. Για χρόνια το έψαχνα σαν τρελός. Όμως όταν ένα τραγούδι δεν είναι εναλλαγή κουπλέ και ρεφρέν μπορείς να μαντέψεις τον τίτλο του. Το κομμάτι αυτό είναι το Crusader, το οποίο το βρήκα τυχαία την πρώτη χρονιά που ήμουν στην Αθήνα (Πολιτικός Μηχανικός τότε). Πρώτα άκουσα το Spanish Train από το οποίο κατάλαβα τη φωνή του και έψαξα να βρω το άλλο! Δε θα ξεχάσω ποτέ πως εκείνη τη νύχτα δεν κοιμήθηκα από τη χαρά μου. Το άκουγα όλο το βράδυ. Ο Chris De Burgh είναι ένας τραγουδιστής χωρίς φωνή αλλά με φοβερά τραγούδια (και μια κοράκλα Miss Universe νομίζω). Χαλάλι του 1000 φορές. Θα γνωρίζεις φυσικά το Lady In Red που το είχε γράψει για τη γυναίκα του όταν εκείνη αποπειράθηκε να τον χωρίσει. Που να το κάνει τελικά η κάρια. Με τέτοιο τραγούδι κ εγώ θα τα φτιαχνα μαζί του. Ποιος δεν το εχει χωρέψει αυτό το τραγούδι αγκαλία με το ταίρι του ; Ε; Ποιος; Κομματάρες είναι επίσης το Revolution, το Borderline αλλά και το A Spaceman Came Travelling (τα οποία είναι και τα επίσημα soundtrack της Γεωλογίας Μηχανικού στο 1ο εξαμήνο στους Πολιτικούς Μηχανικούς ΕΜΠ, το 2002 - μη με ρωτήσεις γιατί, έτσι!)
JETHRO TULL Ο Jethro Tull ήταν ένα αγρότης στους μεσαιωνικούς χρόν
ους και ένα σκασμό αιώνες αργότερα έγινε το καλλιτεχνικό όνομα του Ian Anderson. Ο boem φίλος μου, Ian, είναι μια απίστευτη περίπτωση καλλιτέχνη. Συνδιάζει τη jazz και τη blues με τη ροκ μέσω ενός φλάουτο :) Εκπληκτικός καλλιτέχνης με χαρακτηριστική φωνή και κομματάρες. Οι στίχοι του διδάσκονται στην Οξφόρδη και στο Cambridge. Είναι πάντα πολύ γέρος για το ροκ αλλά πολύ νέος για το θάνατο. Δε μπορείς να θεωρείσαι ροκάς αν δεν σου αρέσουν το Aqualung και το Locomotive Breath. Τέλειο και το Requiem και το Thich as a Brick και το Songs from the Woods. Προσωπικό αγαπημένο μου το Heavy Horses που όποιος καταφέρει να το μεταφράσει το δίνω το Proficiency μου να το κάνει ό,τι θέλει (άχρηστο είναι έτσι κ αλλιώς). Τον είχα θαυμάσει το 2003 νομίζω καλοκαίρι στο Ηρώδειο μαζί με τη Στεφανία. Την κυνηγούσα τότε απεγνωσμένα αλλά δε μου κατσε τελικά. Τα φτιαξε μετά από καιρό με έναν πολύ πολύ μαλάκα...Καλό παιδί...
Με το τεράστιο αυτό κείμενο προσπάθησα να χωρέσω όσο μπορούσα λίγα από τα ονόματα που χαρακτηρίζουν τη μουσική μου αισθητική αναφορά με τη ροκ. Έχω αφήσει πολλούς ακόμα που θέλω να αναφέρω...Βlack Sabbath, Doors, Rainbow, Uriah Heep, Don McLean, Sting, Bruce Springsteen, Leonard Cohen, Phil Collins, Tim Buckley, Sinead O' Connor, Βilly Joel, Nick Cave, Johny Cash....Αλλά θα κουράσω πάρα πολύ....
Λες να πάω και σε Γ' Μέρος πριν....
....Λες ;
Ξεκινώ με συγκρότηματα που έχουν γράψει ιστορία στη ροκ και στη δισκοθήκη μου...
PINK FLOYD
Δεν είναι να ακούσεις σκέτο το Another brick in the Wall part 2, ή το Ι wish you were here. Οι Pink Floyd δεν είναι το κλασικό συγκρότημα που έρχεται και φεύγει σαν μόδα από τα αυτιά σου. Τα χαράσει για πάντα. Γι αυτό και δε μπορείς να μιλάς για κομμάτια. Μιλάς πάντα για δίσκους. Ολοκληρωμένα έργα με αρχή μέση και τέλος. Δεν υπάρχει ήχος σε κάποιο δίσκο τους που να μην σε αγγίξει. Δεν υπάρχει στίχος που να μην έχει κάτι να σου πει. Πρωτεργάτες του σοβαρού ψυχεδελικού ροκ που δε χρειάζεται decibel για να κάνει εντύπωση. Η τεχνική τους εντελώς πρωτότυπη, σε διαπερνάει όταν τις δώσεις λίγη παραπάνω προσοχή. Ο Roger Waters είναι μία μουσική ιδιοφυία που διέπρεψε παντρεύοντας τη ροκ με συμφωνικά στοιχεία χωρίς να γίνει κιτς. Το The Wall είναι μία ταινία που θα έπρεπε να διδάσκεται στα σχολεία. Θα μπορούσα να μιλάω ώωωρες για τους Pink Floyd. Θα το κάνω σε ειδική ανάρτηση. Μέχρι τότε ξέρεις που να τους βρείς...στη σκοτεινή πλευρά του Φεγγαριού.ROLLING STONES Ο λόγος τώρα για ένα πρωτοεμφανιζόμενο γκρουπ.
Μην τους βλέπεις έτσι. Είναι ακόμα πιο γέροι από ό,τι δείχνουν. Ιδρύθηκαν το 1962. Έχουν κυκλοφορήσει 25 studio albums εκ των οποίων τα 10 έχουν χτυπήσει 1η θέση σε Βρετανία. Το αγαπημένο μου album τους είναι το Aftermath. Οι Rolling Stones που όπως καταλαβαίνεις, μωρό μου, κέρδισαν το προσωπικό τους στοίχημα και δεν χορτάριασαν, απέκτησαν με τα χρόνια φανατικούς θαυμαστές όσο και εχθρούς. Δεν είναι λίγοι οι καλλιτέχνες (εκτός της μακαριστής Μπέμπα Μπλανς) που καταφέρονται εναντίων τους. Δε λέω κουβέντα. Κρατώ κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα για πρόσωπα και πράγματα και όταν θα έρθει η ώρα θα πω περισσότερα. Εγώ δεν είμαι φανατικός. Όμως έχω να πω ότι τα παιδιά ξέρουν να γράφουν μουσική ακόμα και τώρα. Το τελευταίο τους album, A Bigger Band (2005) το αποδεικνύει. Είναι ανεξάντλητοι, δεν επαναλάμβάνονται. Δεν καταντούν βαρετοί. Δε γράφουν για να γράφουν. Αυτό και μόνο είναι αρκετό για να τους παραδεχτεί κανείς.Φεύγουμε απο τα συγκροτήματα και πάμε στους τραγουδοποιούς. Ξεκινάω με αυτούς που κατάφεραν να επιβάλουν τη μέτρια φωνή τους στα υπέροχα κομμάτια που έγραψαν και μας άφησαν.
BOB DYLAN Ή αλλίως, πώς μπορεί μια κιθάρα, μία φυσαρμόνικα και μία φωνή από μύτη με χρόνια ιγμορίτιδα, να γράψει ιστορία στο παγκόσμιο μουσικό στερέωμα. Τι να πει κανείς τώρα για αυτόν τον άνθρωπο. Είναι τα τραγούδια που θα μείνουν για πάντα στην καρδιά μας γιατί λειτουργούν μέσα στην απλότητά τους. Κάθε τραγούδι και κομμάτι της αμερικάνικης ιστορίας. Τον λατρεύω αυτόν τον τύπο. Το ίδιο ακούραστος με τους απο πάνω. Πάντρεψε την Country με τη Rock μοναδικά. Το soundtrack μιας ολόκληρης εποχής αμφισβήτησης που είχε και τα θετικά και τα αρνητικά της πάνω στη δουλειά του. Τι να πρωτοθυμηθώ...Αγαπημένα μου: το Blowin' in The Wind, το Ηurricane, το Μr. Tambourine Man, το Senor, το Like A Rolling Stone και φυσικά το The Times The are A Changin' SIMON & GARFUNKEL Heaven holds a place for those who pray, Mrs R
obinson. Και πολύ καλά τις τα έλεγε ο Dustin Hoffman αλλά ποιος να τον ακούσει, μικρό παιδί τότε... Αυτά είναι τα καλά παιδιά της Αμερικής. Όπως, αν θυμάσαι, απέναντι από το 'κόκκινο' Berkeley τη δεκαετία του 60 υπήρχε το 'μπλε' Stanford της συντήρησης και υπέρ του πολέμου στο Βιετνάμ, έτσι κάπως απέναντι στον 'κακό' Bob Dylan υπάρχουν τα 'καλά' παιδιά της Αμερικής. Ο Paul Simon και ο Art Garfunkel. Η μουσική τους γνωστή σε όλους. ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΛΕΜΕ. Γιατί κάθε 16χρονος που μαθαίνει κιθάρα, μαθαίνει (μετά το Nothing Else Matters των Metallica που είναι 3 ακόρδα) το The Sounds of Silence να το παίζει στις γκόμενες και να τις κάνει αλοιφή. Το ιστορικό αυτό δύδιμο δεν έχει καθόλου κακή φωνή. Είναι όμως το αντίπαλον δέος του Bob Dylan και έχει κάθε δικαίωμα να είναι. Θα σου θυμίσω μόνο το Hazy Shade of Winter, το Homeward Βound και φυσικά τον Πυγμάχο (που τον εκτέλεσε και ο Χαζούλης σε παλιό του άλμπουμ, κανονικά).CHRIS DE BUR
GH Πάμε τώρα σε έναν πολύ δικό μου καλλιτέχνη. Πήγαινα θυμάμαι πρώτη λυκείου όταν τα ξημερώματα άκουσε από το ραδιο (Studio FM 1 , 105, 4) ένα τραγούδι που δεν το ήξερα αλλά μου άρεσε τόοοσο πολύ. Δυστυχώς δεν κατάφερα να το βρω. Για χρόνια το έψαχνα σαν τρελός. Όμως όταν ένα τραγούδι δεν είναι εναλλαγή κουπλέ και ρεφρέν μπορείς να μαντέψεις τον τίτλο του. Το κομμάτι αυτό είναι το Crusader, το οποίο το βρήκα τυχαία την πρώτη χρονιά που ήμουν στην Αθήνα (Πολιτικός Μηχανικός τότε). Πρώτα άκουσα το Spanish Train από το οποίο κατάλαβα τη φωνή του και έψαξα να βρω το άλλο! Δε θα ξεχάσω ποτέ πως εκείνη τη νύχτα δεν κοιμήθηκα από τη χαρά μου. Το άκουγα όλο το βράδυ. Ο Chris De Burgh είναι ένας τραγουδιστής χωρίς φωνή αλλά με φοβερά τραγούδια (και μια κοράκλα Miss Universe νομίζω). Χαλάλι του 1000 φορές. Θα γνωρίζεις φυσικά το Lady In Red που το είχε γράψει για τη γυναίκα του όταν εκείνη αποπειράθηκε να τον χωρίσει. Που να το κάνει τελικά η κάρια. Με τέτοιο τραγούδι κ εγώ θα τα φτιαχνα μαζί του. Ποιος δεν το εχει χωρέψει αυτό το τραγούδι αγκαλία με το ταίρι του ; Ε; Ποιος; Κομματάρες είναι επίσης το Revolution, το Borderline αλλά και το A Spaceman Came Travelling (τα οποία είναι και τα επίσημα soundtrack της Γεωλογίας Μηχανικού στο 1ο εξαμήνο στους Πολιτικούς Μηχανικούς ΕΜΠ, το 2002 - μη με ρωτήσεις γιατί, έτσι!)JETHRO TULL Ο Jethro Tull ήταν ένα αγρότης στους μεσαιωνικούς χρόν
ους και ένα σκασμό αιώνες αργότερα έγινε το καλλιτεχνικό όνομα του Ian Anderson. Ο boem φίλος μου, Ian, είναι μια απίστευτη περίπτωση καλλιτέχνη. Συνδιάζει τη jazz και τη blues με τη ροκ μέσω ενός φλάουτο :) Εκπληκτικός καλλιτέχνης με χαρακτηριστική φωνή και κομματάρες. Οι στίχοι του διδάσκονται στην Οξφόρδη και στο Cambridge. Είναι πάντα πολύ γέρος για το ροκ αλλά πολύ νέος για το θάνατο. Δε μπορείς να θεωρείσαι ροκάς αν δεν σου αρέσουν το Aqualung και το Locomotive Breath. Τέλειο και το Requiem και το Thich as a Brick και το Songs from the Woods. Προσωπικό αγαπημένο μου το Heavy Horses που όποιος καταφέρει να το μεταφράσει το δίνω το Proficiency μου να το κάνει ό,τι θέλει (άχρηστο είναι έτσι κ αλλιώς). Τον είχα θαυμάσει το 2003 νομίζω καλοκαίρι στο Ηρώδειο μαζί με τη Στεφανία. Την κυνηγούσα τότε απεγνωσμένα αλλά δε μου κατσε τελικά. Τα φτιαξε μετά από καιρό με έναν πολύ πολύ μαλάκα...Καλό παιδί...Με το τεράστιο αυτό κείμενο προσπάθησα να χωρέσω όσο μπορούσα λίγα από τα ονόματα που χαρακτηρίζουν τη μουσική μου αισθητική αναφορά με τη ροκ. Έχω αφήσει πολλούς ακόμα που θέλω να αναφέρω...Βlack Sabbath, Doors, Rainbow, Uriah Heep, Don McLean, Sting, Bruce Springsteen, Leonard Cohen, Phil Collins, Tim Buckley, Sinead O' Connor, Βilly Joel, Nick Cave, Johny Cash....Αλλά θα κουράσω πάρα πολύ....
Λες να πάω και σε Γ' Μέρος πριν....
....Λες ;
