Remember to...

Να θυμηθώ να μοιραστώ μαζί σου τις παρακάτω σκέψεις:

1. Στη Μεταπολιτευτική Ελλάδα δεν είχαμε ποτέ Καπιταλισμό. Ζούμε μία σοβιετική κατάρρευση, σε ατυχή (μη γραμμικό) συνδιασμό με την κρίση στην παγκόσμια οικονομία και μας έχει πάρει ο διάολος.

2. Στην Ελλάδα δεν υπήρξε από τη Μεταπολίτευση και μετά, Αστική τάξη. Η ανάπτυξη της Τάξης αυτής πάγωσε επί Χούντας, συμπιέστικε επί Καραμανλή και αποψιλώθηκε επί Ανδρέα. Τα τζάκια που βλέπεις σήμερα, αν δεν είναι εφοπλιστικά, έχουν προκύψει από επιχειρήσεις επιδοτούμενες με κρατικό χρήμα (βλ. μεγαλοεκδότες, μεγαλοεργολάβοι, εθνικοί προμηθευτές κλπ).

3. Ο Γλέζος δεν είναι ήρωας επειδή κατέβασε τη ναζιστική σημαία από την Ακρόπολη. Ο Γλέζος έγινε ήρωας, την στιγμή που αμετάκλητα αποφάσισε να το επιχειρήσει. Έχει τεράστια διαφορά αυτό και ελπίζω κάποτε να το καταλάβεις.

4. Ζωή να έχει ο Μίκης, τα 90 του χρόνια θα τα γιορτάσουμε πάλι με κρατικό χρήμα όπως τα 80 και τα 70; Τη βουλευτική αποζημίωση μαζί με τους υπόλοιπους πρώην βουλευτές τη διεκδικεί ακόμα;

5. Από το "Καραμανλής ή Τανξ", στο "Ο Λαός δεν ξεχνά τη σημαίνει Δεξιά", στο "Μεσοπρόθεσμο ή Χρεωκοπία", στο "Πολυνομοσχέδιο ή Αργεντινή", το πολιτικό κατεστημένο ανέκαθεν απειλούσε και εκβίαζε για να διατηρήσει, πρωτίστως τη δική του ύπαρξη. Ο μόνος τρόπος να το νικήσεις είναι να του αφαιρέσεις τη δυνατότητα να διαχειρίζεται χρήμα.

6. Όσο βέβαια ο Φιλελευθερισμός προελαύνει, σπάει κατεστημένες συντεχνίες, ο Λαϊκισμός θα αμύνεται περί την πάρτη του. Το μόνο που ξέρει να κάνει, άλλωστε. Το πολιτικό σύστημα φορολογεί τον αέρα για να διατηρήσει τους κομματικούς του στρατούς, ενώ έπρεπε να τους απολύσει. (Να είμαστε δίκαιοι: Αν απέλυε θα κατεβαίνανε οι αγανακτισμένοι όχι με μούτζες και με αυγά στις παρελάσεις....αλλά με δίκανα.)

7. Την πιο σοβαρή στάση από τα κόμματα της Αριστεράς την έχει κρατήσει το ΚΚΕ, άσχετα από τις γενικές του θέσεις.

8. Είπα ΚΚΕ και θυμήθηκα...Οι παπάδες χαλαρά στο απυρόβλητο/αφορολόγητο. Όχι θα κάτσουν να σκάσουν!

9. Είπα παπάδες και θυμήθηκα...Θα καταθέσω αίτημα για προεραιτική εγγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες! Αμέ....!!!! Θυμάσαι πόσο μας είχε απασχολήσει αυτό; Μπορείς να διανοηθείς με τι μαλακίες θέματα ασχολούμασταν όλα αυτά τα χρόνια;

10. Νήφε και μέμνησο απιστείν (Επίχαρμος).

Να είσαι καλά !

Λόγω της ημέρας...

Των δανειστών τα φουσάτα περάσαν,

και τα spreads εκτινάξαν ψιλά,

Με Μνημόνια τους μισθούς μας πατάξαν,

τα δανεικά τους πίσω να πάρουν λεφτά.


Ο λαϊκισμός ποτέ δεν πεθαίνει,

δεν τον σκιάζει λογική καμιά,

Μόνο λίγο καιρό ξαπωσταίνει,

και ξανά προς το φασισμό τραβά.


Μα οι κουτόφραγκοι πια τώρα σκορπίσαν,

μας διαγράψαν 100 δις ευρώ,

Να φτιάξωμε ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ, τα όσα γκρεμίσαν,

μία πρόσληψη, μία σύμβαση, ένα επίδομα...ένα νέο "Συμβόλαιο με το Λαό".

Παράδοξο.

Τόσους μήνες ούρλιαζες για τις τράπεζες που σου πείνουν το αίμα και που επέλεξε η κυβέρνηση να "σώσει" αυτές σε αντίθεση με τους πολίτες.

Τώρα που η ΕΕ απειλεί το τραπεζικό σύστημα (τους διεθνείς τοκοφλύφους, τους βρυκόλακες κλπ κλπ) με κούρεμα του δικού μας χρέους, χρησιμοποιώντας ακριβώς τα ίδια επιχειρήματα με εσένα, είσαι μαζί της;

Γιατί αν κοπεί το χρέος από τις ξένες τράπεζες θα κοπεί και από τα ασφαλιστικά μας ταμεία. Ποιος θα τα επανακεφαλαιοποίησει;

Να σε δω να διαδηλώνεις υπέρ των τραπεζών....μόνο αυτό!

Ερωτευμένη Θάτσερ

Τι καταλαβαίνεις βλέποντας τέτοιες εικόνες;


Και το δικό μας , το σημερινό:

Όσο ακόμα η ερωτική συμπεριφορά/επικοινωνία δεν είναι ούτε κοινωνικοποιημένη ούτε κρατικοποιημένη, αυτό που βλέπεις είναι η δύναμη ( η εν δυνάμει και εν γένει ιστορική επικράτηση) του ατόμου κόντρα στην τυρρανία ενός κράτους ή εξουσίας.

Αυτό που φοβάσαι να ομολογήσεις είναι πως στην πραγματικότητα βλέπεις το Φιλελευθερισμό στην πλέον ακραία του μορφή!

Λογικός Λογισμός ( Μέρος 2ο)

Το πρώτο μέρος κάπου εδώ.

Τις τελευταίες μέρες η blogόσφαιρα βούηξε από το πολύ πρωτότυπο βραβείο και παιχνίδι για τα επτά πράγματα για τον εαυτό σου. Το οικτήρω αυτό το χαζό παιχνίδι γιατί εμένα κανείς δε με κάλεσε να παίξω. "Καλα λοιπόν , κι εγώ θα δείτε!"

Ως άλλη αλεπού που ό,τι δε φτάνει, το κάνει κρεμαστάρι συνεχίζω ακάθεκτος αγνοώντας τα ποταπά παιχνιδάκια.

Τα τελευταία 24ωρα επίσης βούλιαξε η blogόσφαιρα με την είδηση για λιποθυμίες παιδιών από ασιτεία στα σχολεία της χώρας. Την είδηση την άκουσα από το φίλο Αστεροειδή ο οποίος την πέταξε στην κουβέντα μας για να μου δείξει πόσο στείρα επιχειρήματα τα κομματικά μου (;) γυαλιά μου υπαγορεύουν να έχω, σε σχέση με την έκταση και το βάθος της κρίσης.

Πρώτη μου ενέργεια είναι να διαβάσω την ανακοίνωση για να συμπεράνω πως πρόκειται για κείμενο γραμμένο από γραφομηχανή της Κουμουνδούρου ή του Περισσού. Ουδέν μεμπτόν μέχρι εδώ. Η δεύτερη σκέψη που έκανα ήταν να σκεφτώ καλύτερα. Στις αναπτυγμένες δυτικές κοινωνίες η φτώχεια δε συμβαδίζει με την ασυτία. Του 'ναντίον μάλιστα τα φτωχότερα στρώματα τρώνε κατά κανόνα πιο ανθιυγινές τροφές (ως φτηνότερες) με αποτέλεσμα να αντιμετοπίζουν σοβαρά προβλήματα παχυσαρκίας. Η τρίτη ενέργεια ήταν να διαβασω την ανακοίνωση του υπουργείου η οποία αναφέρει πως όλα αυτά είναι ψεύδη και αποτελούν αισχρό λαϊκισμό καθώς καμία υπηρεσία τους δεν έχει αναφέρει το παραμικρό περιστατικό. "Σιγά μην τους πιστέψουμε τώρα", σκέφτηκα και περιμένα μια δυο μέρες μπας και σκάσει το θέμα σε κανένα κανάλι αφού όπως και να το κάνουμε είναι καραμπινάτη είδηση. Αφού δεν έγινε ούτε αυτό είπα να δω ποια είναι αυτή η κυρία που έκανε την καταγγελία. Εκεί το θέμα έκλεισε για μένα οριστικά.

Δεν ξέρω πόσοι μπαίνουν στον κόπο να σκέφτουν λίγο παραπάνω όταν ακούν μια εντυπωσιακή είδηση. Ίσως κάτι τέτοιο να είναι πολυτέλεια στην εποχή της κρίσης. Ίσως τα ορθολογικά αντανακλαστικά μας να έχουν ισοπεδωθεί μέσα σε μια τόσο άρρωστη ατμόσφαιρα. Είναι η αρρώστια αυτής της πραγματικότητας η αιτία ώστε μία τόσο καραμπινάτη ράδιο-αρβύλα όπως η παραπάνω να γίνει η αφορμή να καταρρεύσουμε. Ίσως να το θέλουμε μέσα μας και να περιμένουμε μία τέτοια αφορμή, ίσως όχι. Θα δείξει...

Στο σημερινό κείμενο θα μιλήσω για ένα είδους επιχειρημάτων που χρησιμοποιούμε στο λόγο μας και το οποίο συχαίνομαι όσο τίποτα άλλο. Είναι η περίφημη "επίκληση στην αυθεντία".

Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από την "αυθεντία" και τα "τσιτάτα" της.

Αγαπημένη μου αναγνώστρια συνήθως συζητάμε για δύο λόγους. Ο πρώτος, ο ευγενής, ο σωκρατικός είναι ο διάλογος για την αναζήτηση της Αλήθειας. Συζητάμε γιατί πρέπει να καταλάβουμε, να κατανοήσουμε, να κερδίσουμε την αμάθειά μας κατακτώντας τη γνώση. Ο δεύτερος για να κάνουμε κόντρα, να δείξουμε πως ξέρουμε πιο πολλά από το συνομιλιτή μας, είμαστε τελικά πιο έξυπνοι, πιο ικανοί έτσι ώστε να λάβει το θυληκό της παρέας το μήνυμα ότι η εξυπνάδας μας είναι ανάλογη του μήκους του πέους μας. Έτσ ίσως γαμήσουμε κι εμείς καμιά φορά γιατί φτάσαμε 45 χωρίς να έχουμε ακόμα διαιώνησει την πολύτιμη γενετική μας πληροφορία και τι θα γίνει ο κόσμος χωρίς εμάς !!!

Ο κατάλογος επιχειρημάτων της αυθεντίας συνήθως υπηρετεί το δεύτερο είδος διαλόγου. Οι λόγοι είναι απλοί:

1. Είναι εύκολο να μαθαίνεις τσιτάτα. Εύκολα τα πετάς και με εντυπωσιακό λανσάρισμα του ονόματος της αυθεντίας στην αρχή (προφορικός λόγος) ή στο τέλος (γραπτός λόγος) νομίζεις ότι έλυσες και τα 23 προβλήματα του Hilbert ταυτόχρονα.

2. Αν και η επίκληση στην αυθεντία δεν είναι μόνο "τσιτάτα" εν τούτοις ρέπει προς αυτά. Η συνθηματολογία όμως είναι το δομικό χαρακτηριστικό της κουβέντας για να εντυπωσιάσουμε. Είναι κλασικός τρόπος για να ενφυσήσουμε το δεύτερο χαρακτηριστικό αυτού του είδους του διαλόγου που είναι το συναίσθημα. Διότι ποιος είσαι εσύ ρε μπαγλαμά που θα πας κόντρα στον Αινστάιν, στον Κοέλιο, στο Μίκη, στο Γκούφυ και τα άλλα καρτούνς; Τα ξέρεις καλύτερα εσύ ρε ; Έκανες εσύ εξορία, πέρασες κατοχή, κατέβασες τη ναζιστική σημαία από την Ακρόπολη; Κάν' τα όλα αυτά και μετά μίλα!

3. Η επίκληση στην αυθεντία δε μειώνει μόνο τον αντίπαλο. Κρύβει ταυτόχρονα και τη δική μας αναπηρία. Η δυσκολία να καταρρίψει το λόγο μας ο συνομιλιτής έγκειται στην αυθεντία που ξαφνικά καλείται να αντιμετοπίσει, και όχι τον παρλαπίπα που είχε μέχρι εκείνη τη στιγμή απέναντί του, να του πρήζει στα σκώτια με την ημιμάθειά του.

4. Η επίκλιση στην αυθεντία έχει δύο βασικές αδυναμίες για να χρησιμοποιηθεί σε ουσιαστικό διάλογο. Πρώτον η αυθεντία μπορεί να μην είναι αυθεντία για το θέμα που συζητάμε. Ο Einstein π.χ. πει ένα σορό πετυχημένα τσιτάτα για την πολιτική αλλά ο μόνος λόγος που τα γνωρίζουμε ήταν επειδή πρόκειται για έναν από τους μεγαλύτερους Φυσικούς όλων των εποχών. Δεύτερη αδυναμία είναι πως το σύνθημα που θα πετάξουμε για να εντυπωσιάσουμε τη γκόμενα δίπλα μας μπορεί κάλλιστα να μην έχει απόλυτη σχέση με την κουβέντα ή να αναφέρεται σε κάτι κοντινό αλλά όχι ίδιο με το θέμα μας.

5. Η επίκλιση στην αυθεντία είναι χαρακτηριστικό εργαλείο του πολιτικού, θρησκευτικού, κολλεκτιβίστικου, δογματκού λόγου και της επιφανειακής σκέψης. Χρησιμοποιείται για να χειραγωγήσει το ακροατήριο και όχι να το προβληματίσει ή να το κάνει να σκεφτεί. Η θεϊκή εικόνα του Στάλιν, του Άη Γιώργη, ή της Κανέλλη, καθυποβάλλει τον αντίπαλο και μειώνει την προσωπικότητά του σε μία συντονισμένη προσπάθεια να μειώσει τα ίδια του επιχειρήματα και να περάσει τη θέση του αντιπάλου.

Δε μπορώ παρά να κλείσω το κείμενο αυτό με την απάντηση του Einstein στο κείμενο "Εκατό επιστήμονες εναντίων του Einstein" (φώτο επάνω) :

Άν είχα άδικο, ένας θα ήταν αρκετός.

Mikeius Vs Έντεχνο

Απλά, δεν υπάρχει !

15 - Mikeius vs. Έντεχνο - COMEDY LAB


UPDATE: RELATED MATERIAL

O Stewie Griffin γράφει τραγούδι για τη νέα του αγάπη τη Suzie



Ο τίτλος του; Πρωτότυπος όσο τίποτα άλλο :



Το τραγούδι δεν του βγαίνει και αποφασίζει να φτιάξει ένα νέο video clip του Everything I do στο οποίο πρωταγωνιστεί ο ίδιος.



All rights reserved by FOX. That's why the crappy quality.

Fortuna Imperatrix Mundi

Πρωτοπαρουσιάστηκε το 1937 στη Φρανκφούρτη, την περίοδο ακμής του Ναζισμού. Παρά τη μουσική του "ανορθοδοξία" το έργο έγινε ιδιαίτερα δημοφιλές και δεν άργησε να χρησιμοποιηθεί σαν προπαγανδιστικό εργαλείο υπέρ της "ανωτερότητας" της Άριας Φυλής. Είναι γνωστή άλλωστε πως η αμφιλεγόμενη σχέση του ίδιου του συνθέτη με τους Ναζί .

Η Carmina Burana αναλύει τη θεμελιώδη έννοια της Τύχης, ως στυλοβάτη της Ύπαρξης. Ζούμε, αναπνεούμε, αλληλεπιδρούμε και εξελισσόμαστε από Τύχη. Υπάρχουμε από Τύχη και φυσικά από Τύχη θα πάψουμε κάποτε να υπάρχουμε.

Η ματαιότητα της ύπαρξής μας υπαγορεύεται από το Τυχαίο. Η ανθρώπινη συνείδηση συνθλίβεται από αυτή τη συμπαντική δύναμη που κινείται σε κύκλους.

Η Τύχη ολοκληρώνεται ακριβώς στο σημείο που ξεκινάει.

Oh Fortuna

Μα τι είναι αυτό που δεν καταλαβαίνεις μουσικά;

Η μουσική του Orff εξυπηρετεί με μοναδικό τρόπο τα νοήματα των Carmina Burana.

Όλα ξεκινούν και τελειώνουν με το τυχαίο....Το απόλυτα τυχαίο αλλά ταυτόχρονα απόλυτα αιτιατό. Η μουσική του Orff επικεντρώνεται στον απλό Άνθρωπο. Το μέσο ακροατή και όχι τον ειδήμονα μουσικό. Ο μέσος άνθρωπος άλλωστε είναι εκείνος που βιώνει με τον πλέον αβάσταχτο τρόπο την ελαφρότητα της υπάρξής του.

Το έργο ξεκινά και ολοκληρώνεται με την ίδια ακριβώς πράξη. Η αποθέωση της Τύχης που μας φέρνει στον Κόσμο αυτό...με τον πλέον Αιτιοκρατικό τρόπο : την ερωτική πράξη.

Μα γι αυτό ακριβώς σε ερεθίζει η έναρξη του Carmina Burana. Η μουσική είναι η σεξουαλική πράξη. Οι πρώτες νότες είναι η είσοδος του φαλού στο αιδίο και οι υπόλοιπες περιγράφουν την εξέλιξη και κορύφωση της λίμπιντο...Είναι τόσο απλό και ξεκάθαρο και καθηλωτικό.

Η Τύχη υπαγορεύει τον πλέον αιτιοκρατικό τρόπο με τον οποίο ερχόμαστε σε αυτή τη Ζωή. Αλλοίμονο, χωρίς τον τρόπο αυτό η Τύχη δε μπορεί να κάνει τίποτα. Μην μπερδεύσαι! Φιλοσοφικά μιλάμε για τη διαλεκτική αρχή της αμοιβαίας αλληλεπίδρασης των αντιθέτων (υπότιτλος του ιστολογίου). Η τύχη δεν υπαγορεύει τίποτα. Αλλιώς δε θα ήταν αυθεντική Τύχη. Θέλει λίγο χρονο να κατανοήσει κανείς πως η Αιτιότητα και η Τυχαιότητα είναι στην ουσία οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Επιστημονικά αυτό έχει εξηγηθεί με τη Θεωρία του Χάους. Όπως είπε και ο Αϊνστάιν, η καθαρή διαίσθηση της Πραγματικότητας όταν περνάει από το μυαλό δημιουργεί Επιστήμη και όταν περνάει από την καρδιά δημιουργεί Τέχνη.

Η μουσική έπειτα "δυσκολεύει". Δε μπορούμε εύκολα να την παρακολουθήσουμε. Ίσως να είμαστε εξουθενωμένοι από το σεξ που προηγήθηκε και να μην έχουμε όρεξη. Τη βρίσκουμε βαρετή, μάλλον υποδεέστερη. Ίσως η ίδια η μουσική να μας μιλάει για αυτό που προκύπτει από το σέξ. Για την ίδια τη ζωή και τις δυσκολίες της. Τις μεγάλες χαρές και τις λύπες που έχουμε καταδικαστεί να γευόμαστε όσο υπάρχουμε σε αυτόν τον πλανήτη. Όλα αυτά μέχρι το Τέλος.

Η δυναμική της Τύχης υπαγορεύει και το Τέλος μας. Όχι ακριβώς.

Η ίδια η Ζωή υπαγορεύει το θάνατό μας! Ο Θάνατος άλλωστε είναι το πλέον ευφυές εργαλείο για να εξυπηρετηθεί η διαιώνηση της Ζωής. Εδώ το τέλος του βιολογικού κύκλου επιβάλλεται από τη δυναμική της Τύχης αλλά υπαγορεύεται από την Αιτιότητα της Ζωής. Πεθαίνουμε επειδή η Ζωή πρέπει να συνεχιστεί. Το Τέλος (του ενός) είναι ο καθρέφτης της Αρχής (του άλλου). Καθρέφτης συμμετρικός...αέναος...μάταιος...Όλος.