Fortuna Imperatrix Mundi

Πρωτοπαρουσιάστηκε το 1937 στη Φρανκφούρτη, την περίοδο ακμής του Ναζισμού. Παρά τη μουσική του "ανορθοδοξία" το έργο έγινε ιδιαίτερα δημοφιλές και δεν άργησε να χρησιμοποιηθεί σαν προπαγανδιστικό εργαλείο υπέρ της "ανωτερότητας" της Άριας Φυλής. Είναι γνωστή άλλωστε πως η αμφιλεγόμενη σχέση του ίδιου του συνθέτη με τους Ναζί .

Η Carmina Burana αναλύει τη θεμελιώδη έννοια της Τύχης, ως στυλοβάτη της Ύπαρξης. Ζούμε, αναπνεούμε, αλληλεπιδρούμε και εξελισσόμαστε από Τύχη. Υπάρχουμε από Τύχη και φυσικά από Τύχη θα πάψουμε κάποτε να υπάρχουμε.

Η ματαιότητα της ύπαρξής μας υπαγορεύεται από το Τυχαίο. Η ανθρώπινη συνείδηση συνθλίβεται από αυτή τη συμπαντική δύναμη που κινείται σε κύκλους.

Η Τύχη ολοκληρώνεται ακριβώς στο σημείο που ξεκινάει.

Oh Fortuna

Μα τι είναι αυτό που δεν καταλαβαίνεις μουσικά;

Η μουσική του Orff εξυπηρετεί με μοναδικό τρόπο τα νοήματα των Carmina Burana.

Όλα ξεκινούν και τελειώνουν με το τυχαίο....Το απόλυτα τυχαίο αλλά ταυτόχρονα απόλυτα αιτιατό. Η μουσική του Orff επικεντρώνεται στον απλό Άνθρωπο. Το μέσο ακροατή και όχι τον ειδήμονα μουσικό. Ο μέσος άνθρωπος άλλωστε είναι εκείνος που βιώνει με τον πλέον αβάσταχτο τρόπο την ελαφρότητα της υπάρξής του.

Το έργο ξεκινά και ολοκληρώνεται με την ίδια ακριβώς πράξη. Η αποθέωση της Τύχης που μας φέρνει στον Κόσμο αυτό...με τον πλέον Αιτιοκρατικό τρόπο : την ερωτική πράξη.

Μα γι αυτό ακριβώς σε ερεθίζει η έναρξη του Carmina Burana. Η μουσική είναι η σεξουαλική πράξη. Οι πρώτες νότες είναι η είσοδος του φαλού στο αιδίο και οι υπόλοιπες περιγράφουν την εξέλιξη και κορύφωση της λίμπιντο...Είναι τόσο απλό και ξεκάθαρο και καθηλωτικό.

Η Τύχη υπαγορεύει τον πλέον αιτιοκρατικό τρόπο με τον οποίο ερχόμαστε σε αυτή τη Ζωή. Αλλοίμονο, χωρίς τον τρόπο αυτό η Τύχη δε μπορεί να κάνει τίποτα. Μην μπερδεύσαι! Φιλοσοφικά μιλάμε για τη διαλεκτική αρχή της αμοιβαίας αλληλεπίδρασης των αντιθέτων (υπότιτλος του ιστολογίου). Η τύχη δεν υπαγορεύει τίποτα. Αλλιώς δε θα ήταν αυθεντική Τύχη. Θέλει λίγο χρονο να κατανοήσει κανείς πως η Αιτιότητα και η Τυχαιότητα είναι στην ουσία οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Επιστημονικά αυτό έχει εξηγηθεί με τη Θεωρία του Χάους. Όπως είπε και ο Αϊνστάιν, η καθαρή διαίσθηση της Πραγματικότητας όταν περνάει από το μυαλό δημιουργεί Επιστήμη και όταν περνάει από την καρδιά δημιουργεί Τέχνη.

Η μουσική έπειτα "δυσκολεύει". Δε μπορούμε εύκολα να την παρακολουθήσουμε. Ίσως να είμαστε εξουθενωμένοι από το σεξ που προηγήθηκε και να μην έχουμε όρεξη. Τη βρίσκουμε βαρετή, μάλλον υποδεέστερη. Ίσως η ίδια η μουσική να μας μιλάει για αυτό που προκύπτει από το σέξ. Για την ίδια τη ζωή και τις δυσκολίες της. Τις μεγάλες χαρές και τις λύπες που έχουμε καταδικαστεί να γευόμαστε όσο υπάρχουμε σε αυτόν τον πλανήτη. Όλα αυτά μέχρι το Τέλος.

Η δυναμική της Τύχης υπαγορεύει και το Τέλος μας. Όχι ακριβώς.

Η ίδια η Ζωή υπαγορεύει το θάνατό μας! Ο Θάνατος άλλωστε είναι το πλέον ευφυές εργαλείο για να εξυπηρετηθεί η διαιώνηση της Ζωής. Εδώ το τέλος του βιολογικού κύκλου επιβάλλεται από τη δυναμική της Τύχης αλλά υπαγορεύεται από την Αιτιότητα της Ζωής. Πεθαίνουμε επειδή η Ζωή πρέπει να συνεχιστεί. Το Τέλος (του ενός) είναι ο καθρέφτης της Αρχής (του άλλου). Καθρέφτης συμμετρικός...αέναος...μάταιος...Όλος.