Mecum Omnes Plangite

Πως συνδιάζεται ο Orff με τον Beethoven ; Θα μας δείξει αύριο ο Ραφαέλ....

The Kennedy Center of Arts

(έμενα 2 τετράγωνα μακριά του ! Πουτάνα Δαμανάκη μ' έφαγες! )


The National Symphony Orchestra

The Choral Arts Society

The Children's Chorus of Washington

Rafael Frühbeck de Burgos, conductor

Present:

Ludwig Van Beethoven, Symphony No. 8

Carl Orff, Carmina Burana

Για τους φίλους του κινήματος :

Προσυγκέντρωση στο Washington Circle του Foggy Bottom, τρεις ώρες πριν, όπου θα μοιραστούν σημαιάκια του ΠαΣοΚ κασκόλ και μπρελόκ για τους φαν του Γιώργου, του Μπένυ και της Μέρκελ (για τους ποιο σκληροπυρηνικούς συντρόφους) . Μικροφωνική εγκατάσταση θα μας εμψυχώνει με αυτόματο εναλλάξ playlist : την τσιμινιέρα, το καλημέρα ήλιε, τους μπαξέδες, το διδυμότειχο μπλουζ και το πουκάμισο το θαλασί, με το Γιώργο Νταλάρα σε φιλική παραφωνία.

Το προφεστιβαλικό χάπενινγκ θα ολοκληρωθεί με λοταρία για την ενίσχυση της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ. 5 τυχεροί θα κερδίσουν μέρος από το Καρβέλι της Κανέλλη (το γάλα δυστυχώς έκοψε και εικάζεται πως μοιράστηκε από το κόμμα στους καπιταλιστές απολυμένους του 902).

Γιγαντοαφίσες και πανώ του Ανδρέα θα μοιραστούν για αφισοκόλληση μέχρι το IMF και την παγκόσμια τράπεζα που είναι δύο κτίρια παραπέρα. Θα ακολουθήσει πορεία διαμαρτυρίας μέχρι τα κεντρικά γραφεία του Νομισμαστικού Ταμείου υπέρ της άμεσης εκταμίευσης της έκτης δόσης για να αγοράσουμε το τελευταίο μοντέλο της Κάντιλακ, το υβριδικό ! Η πορεία θα καταλήξει στο Κένεντι Σέντερ

κλικ για μεγέθυνση

Oh Fortuna, σε διασκευή (απίστευτη) του Ray Manzarek

ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ
(ήτοι με χαμηλωμένα τα μεγάφωνα μη σε ακούσει ο γείτονας και σε πάρει για πασόκο...δε θα βγεις ζωντανός από το σπίτι σου)

Ave Paternum Deo

Η τεράστια επιτυχία του προηγούμενου κειμένου (0 σχόλια) οφείλεται προφανώς στον πιασάρικο λατινικό τίτλο. Συνεχίζουμε στο ίδιο μοτίβο λοιπόν...

Γιατί ό,τι έχει νόημα στη Ζωή...υπάρχει πάντα ένας Κανόνας στον οποίο υπακούει.

update: Η ανάρτηση αυτή είναι αφιερωμένη στη Lena που έσωσε την υπόληψη αυτού του ιστολογίου...

Fortuna plango vulnera

Τον Λ. Κύρκο τον γνωρίζω πολιτικά πολύ λιγότερο από όσο θα έπρεπε. Πολιτικός επίγονος ο Κουβέλης μου είναι ο πλέον συμπαθής από την Αριστερά. Είναι τιμή για τον Κύρκο η αναγνώριση της προσφοράς του από τους πολιτικούς του αντιπάλους και ακόμα μεγαλύτερη τιμή, η μη αναγνώριση από το ΚΚΕ. Όσοι δεν το καταλαβαίνουν αυτό είναι βαριά κομμουνισμένοι (ή/και αγάμητοι).

Έπρεπε που λες να πεθάνει οι Κύρκος για να παρακολουθήσω δύο ντοκιμαντέρ-αφιερώματα της κρατικής τηλεόρασης. Απέναντι λοιπόν στο Λεωνίδα που, με έκπληξη έμαθα, πως ως γραμματέας του ΚΚΕ εσ., στις προεκλογικές του συγκεντρώσεις, χρησιμοποιούσε ως μουσική εισαγωγής την "Ωδή Στη Χαρά", ο Ανδρέας χρησιμοποιούσε την εισαγωγή του "Carmina Burana", το περίφημο "Oh Fortuna".

Αυτό που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση όμως είναι η άποψη που εξέφρασε και στα δύο ντοκιμαντέρ ο Κύρκος για τον Ανδρέα και τη "μεγάλη χαμένη ευκαιρία" της χώρας που "πρώτη φορά στην ιστορία της όπως είπε, είχε έναν ηγέτη πανίσχυρο τόσο σε εξουσία όσο και σε λαϊκή αποδοχή".

Θέλω να σταθώ σε αυτή την ιδέα, που είναι μια γενικά αποδεκτή άποψη σε ό,τι αφορά τα γεγονότα αυτής της περιόδου. Συνήθως συνοδεύεται από την απογοήτευση σχετικά με την πορεία του Ανδρέα και τη νοοτροπία του λαϊκισμού ως πολιτική πρακτική στην Ελλάδα του "Εδώ και Τώρα" .

Η "χαμένη ιστορική ευκαιρία" είναι σωστή στο μέτρο που η χώρα βγήκε από την επτάχρονη δικτατορία, έκανε βήματα δημοκρατίας, άντεξε τις ανατάρραξεις του κυπριακού, κατάφερε κάποιο βαθμό την Εθνική Συμφιλίωση, έγινε μέλος της Κοινής Αγοράς.

Η ιδέα όμως ενός ηγέτη με υπερεξουσίες, είτε έχει τη λαϊκή αποδοχή είτε όχι, είναι μία λάθος προϋποθεση πολιτικής για ανάπτυξη και ευημερία. Τέτοια δύναμη εξουσίας είναι εν γένει άχρηστη, ανεξάρτητα των καλών προθέσεων και των ικανοτήτων που μπορεί να έχει ο Αρχηγός. Το "σύστημα" που καλείται να διαχειριστεί ο Αρχηγός είναι τόσο πολύπλοκο που είναι αδύνατον να καταφέρει το παραμικρό αποτέλεσμα.

Η απόπειρα υπερσυγκέντρωσης εξουσιών ή κεντρικού ελέγχου/σχεδιασμού με στόχο τον έλεγχο της οικονομικής και κοινωνικής δραστηριότητας είναι εξ' αρχής αποτυχημένη, σε μία ελεύθερη κοινωνία. Η πολυπλοκότητα που παράγει μία τέτοια κοινωνία ως σύστημα είναι υπερπολλαπλάσια του όποιου πεφωτισμένου μυαλού ή πολιτικού γραφείου. Η πυραμίδα που επιβάλει ο κεντρικός σχεδιασμός είναι καταδικασμένη να καταρρεύσει.

Σκέψου το ως εξής: Αν το αυτοκίνητο που οδηγάς είχε πραγματικά στο πιλοτήριό του όλες τις δυνάμεις ή ροπές που δημιουργούνται κατά την οδήγηση, σε μορφή ελεγκτών on/off, έτσι ώστε να πρέπει να τις ελέγχεις προσωπικά όλες εσύ - έστω και νοητικά (χωρίς κουμπάκια), να είσαι σίγουρος πως δε θα μπορούσες να κάνεις ούτε ένα μέτρο - όσες φορές και να προσπαθήσεις.

Η grande απογοήτευση που προκύπτει λοιπόν από το πέρασμα του Ανδρέα στην πολιτική ιστορία αυτού του τόπου είναι πως όλα αυτά ο Ανδρέας τα εγνώριζε. Τα δίδασκε μάλιστα στα πανεπιστήμια της Αμερικής, καθηγητής οικονομίας. Αυτή είναι η απογοήτευση στη μεγαλοφυία ενός μυαλού που σίγουρα κάποιο λόγο είχε να επιλέξει αυτή τη μουσική...της Τύχης, που....ρόδα είναι και γυρίζει...και εκδικείται...


Μοίρα αδυσώπητη και κενή
ρόδα που γυρίζει
με κακές προθέσεις,
μάταιη η ευτυχία
που πάντα διαλύεται.
Είσαι στη σκιά
φορώντας πέπλο
και πλακώνεις κι εμένα
αφού στα παιχνίδια σου
είμαι απροστάτευτος
και κάνω ό,τι διαλέξεις.