Περί Blogging (revisited)

Το blogging το ξεκίνησα τον Απρίλιο του 2006.

Έχοντας απηυδήσει από τα forums (ναι το ξέρω: fora είναι ο πληθυντικός του forum αλλά στα λατινικά. Εδώ μιλάμε για internet) και το σκουπιδαριό των trolls και των flames, το blogging ήταν μία νέα και ελκυστική πρόταση στο διαδυκτιακό socializing. Στην αρχή ήμουν απλώς ένας παρατηρητής. Έφτιαξα ένα προφίλ και άρχισα να κλικάρω στα διάφορα ιστολόγια. Αν και μόλις 4 χρόνια πριν, τα ελληνικά blogs ήταν πολύ λίγα. Λίγα και καλά, θα έλεγε κανείς.

Οι πιονέριοι της blog-oσφαιρας Πιτσιρίκος, Old Boy, vrypan, Ψιλικατζού, Τσαγκαρουσιάνος, Καρζής, μου ήταν ομολογουμένως άγνωστοι. Τους ανακάλυψα σιγά σιγά και τους επισκεπτόμαι συχνά ακόμα και σήμερα. Όμως ο πρώτος blogger που γνώρισα είναι ο Νίκος Δήμου. Με τα δύο του βασικά ιστολόγια nikosdimou και doncat έφτιαξε ένα έργο σημαντικότερο ίσως από της Ασκήσεις Ελευθερίας ή τη Δυστυχία του να είσαι Έλληνας. Δεν είναι μόνο οι αναρτήσεις του. Πρόκειται για μικρά αυτοτελή δοκίμια. Προσεγμένα και στοχευμένα χωρίς να κουράζουν, δίνουν το νόημα της σκέψης του συγγραφέα ατόφιο και έτοιμο προς συζήτηση στα εκατοντάδες σχόλια που πάντα ακολουθούσαν. Ένα πρωτόγνωρο πανηγύρι σκέψεων και σοβαρής ανταλλαγής απόψεων το οποίο το παρακολουθούσα αμίλητος. Ναι, όσο και αν το πιστεύεις δεν ήθελα ούτε να μιλάω ούτε να συζητάω. Μου άρεσε απλώς να κάθομαι μπροστά στην οθόνη με καφέ και μουσική, να διαβάζω αυτά που γράφονται και να συμφωνώ ή να διαφωνώ από μέσα μου. Αυτό δεν είχε κανένα νόημα για τους bloggers αλλά είχε για μένα. Μάθαινα πολλά και συνάμα δεν είχα τη διάθεση να προσθέσω τίποτα. Βασικά ντρεπόμουνα και λίγο που βρισκόμουν ανάμεσα σε τόσο ωραίες σκέψεις και εγώ δεν είχα να πω κάτι. Συνεπώς το βούλωνα και απολάμβανα τις συζητήσεις. Αδιάφορο αν κατέληγαν ή όχι σε συμφωνία. Βλέπεις μωρό μου τότε υπήρχε η διάθεση να μιλήσεις όχι για να ακουστείς αλλά για να μάθεις τι πιστεύουν οι άλλοι για τις απόψεις σου. Διάλογος ως επί των πλείστων σοβαρός και μετρημένος ανάλογος του κύρους του οικοδεσπότη.

Μετά μάθαμε και τον πιτσιρίκο με το αστείρευτο χιούμορ του, την ερειστική αλλά ενδιαφέρουσα κωλόγρια τον αριστερό και πάντα ενδιαφέροντα alu fan marx αλλά και τόσους άλλους αξιόλογους ανθρώπους που κινούνται στη blog-όσφαιρα πρωτίστως με σοβαρότητα και σεβασμό. Γνώριζαν οι παλιοί bloggers πως η δυνατότητα ελεύθερης έφρασης και η ανωνυμία δεν έχουν απολύτως κανένα νόημα αν δεν χρησιμοποιηθούν με μέτρο και στο βαθμό που δεν μεταλλάσονται σε σαχλαμάρα ή λασπολογία.

Κινούμαι χρόνια στη blogόσφαιρα ήρεμα και διακριτικά. Μου αρέσει πάντα να διαβάζω τα διάφορα κείμενα και δε συνηθίζω να παρεμβαίνω συχνά. Συνήθως μου αρέσει κατά καιρούς να συχνάζω σε κάποια blogo-γειτονία και να βολτάρω στα περιξ. Με τα χρόνια βέβαια οι bloggers αυξήθηκαν. Κάπου στο 2008 το blogging είχε γίνει μόδα. Μέρα παρά μέρα έπαιζε ρεπορτάζ στις ειδήσεις ως κάτι το super-wow. Η κατακόρυφη αύξηση των ελληνικών (και όχι μόνο) ιστολογίων είναι κάτι πάρα πολύ θετικό. Μπορώ να σου αναφέρω τόσους ωραίους bloggers που φτιάχνουν το ηλεκτρονικό ημερολόγιό τους με αγάπη και μεράκι και ανταλλάσουν απόψεις ελεύθερα! Όσοι περισσότεροι τόσο καλύτερα. Επόμενο είναι να μεταβληθεί και το ίδιο το blogging.

Όμως ουδέν καλόν αμιγές κακού. Όπως συνέβη και με τα forums η υπερπληροφόρηση έχει γίνει αφόρητη. Την ωραία συνήθεια που είχα να διαβάζω και να μη μιλάω δε μπορώ πλέον να την έχω. Δεν αντέχω άλλο να διαβάζω όλο και περισσότερα blogs. Ούτε να παρακολουθώ τις συζητήσεις που γίνονται. Οι λόγοι είναι πολλοί:

1. Κάποιοι νομίζουν ότι η blog-όσφαιρα αποτελεί ένα προνομιακό πεδίο για να περάσουν τις ιδέες τους. Δύο οι κύριες κατηγορίες.

Α. Τα δεξιά blogs θα έχουν πολλές ελληνικές σημαίες, τον ΓΑΠ παραμορφωμένο σε μία σαχλή γελοιογραφία με background μία αμερικάνικη ή ισραηλινή σημαία, το Μ. Αλέξανδρο καβάλα στον Βουκεφάλα να καλπάζουν προς το αστέρι της Βεργίνας και ίσως και τον Άγιο Νεκτάριο σε φιλική συμμετοχή. Από αισθητικής άποψης το blog θα είναι προφανώς ένα χάλι μαύρο. Κακοφτιαγμένες τεράστιες bold γραμματοσειρές με χρωματικές αντιθέσεις που βγάζουν μάτι αλλά και adds-on μπας και βγάλουμε κανένα φράγκο πουλώντας πατριωτισμό. Τα σχόλια παραμένουν σταθερά κάτω από 4 και όχι πάνω από δύο προτάσεις, ανά σχόλιο. Οι προτάσεις αναγκαστικά θα περιέχουν κανένα "Γαμιέται ο Γιωργάκης!!!". "Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών" ή "ΠΑΟ ΕΙΣΑΙ ΠΡΕΖΑ" και άλλα συγγενή βαθυστόχαστα. Δεν έχω να πω πάρα πολλά γι αυτούς. Άλλωστε τι να πεις και πως να σε καταλάβουν. Με τι μυαλό να σε καταλάβει ένας ακροδεξιός; Συνομοσιολογία και χαζομάρα....Χαζομάρα και σαχλαμάρα...Σαχλαμάρα και εθνικισμός...Εθνικισμός και συνομοσιολογία...φτου κ απ' την αρχή.

Β. Στον αντίποδα των φαστιστο-κιτς, υπάρχουν τα αριστερο-κιτς blogs. Εκεί κατά κανόνα η κατάσταση είναι πιο "εναλλακτική". Ένα τσιτάτο κάποιου αριστερού κάτω από τον τίτλο, banners όχι με διαφημίσεις αλλά με επίσης "έξυπνα" τσιτάτα που δε λένε (απολύτως) τίποτα, ή κανένα ΔΝΤ go home και το ΓΑΠ πάλι να κρατά κάποια Αμερικάνικη σημαία. Στα αριστερά blogs ακολουθούμε συλλογικές διαδικασίες. Δικτυωνόμαστε και βολτάρουμε στα blogs συμφωνόντας και επαυξάνοντας. Είμαστε όλοι χαρούμενοι και έτοιμοι να κοροϊδέψουμε τον οποιοδήποτε τολμήσει να πει κάτι διαφορετικό. Είναι "προφανές" ότι η Μαρξιστική Ανάλυση δεν αφήνει περιθώρια για άλλη άποψη η οποία θα είναι είτε ηλίθια και αφελής είτε υποκινούμενη και προβοκατόρικη. Η ανάρτηση ξεκινάει πάντα με ένα πίνακα ζωγραφικής (ότι και καλά μπορεί να είμαι στερημένη πατσομούρα που έχω να γαμηθώ από τη διάσπαση του '68 αλλά κάτι ξέρω από Τέχνη), να προηγείται ενός άσχετου με τον πίνακα κειμένου το οποίο είναι απλώς για γέλια...Ειρωνικό και "κομπλεξισμένο" με πολλά κλεμμένα "κανελλικά" τσιτάτα που κατά κανόνα δεν έχουν σχέση με το νόημα του κειμένου αλλά ετσι κ αλλιώς νόημα δεν υπάρχει οπότε πάλι καλά είμαστε. Παράπονο δεν έχει κανείς από τα σχόλια, πάντως. Είναι ιδεολογική γραμμή να υπάρχουν πολλά σχόλια και μακροσκελείς αναλύσεις που αν τολμήσεις να τις διαβάσεις αναπολείς το "Γαύροι Μουνιά" των φασιστο-blogs. Πάνω από όλα είναι βαρετά. Επαναλαμβάνονται και αναμασούν τα ίδια και τα ίδια στο μεταπολιτευτικό "Ο κόσμος καταστρέφεται αύριο - πορεία διαμαρτυρίας την ερχόμενη Δευτέρα". Νταλαρείς και φαρισαίοι σε ένα τσίρκο ιδεών που φέρνει σε αδιέξοδο και τον πιο διαλακτικό και αφελή αναγνώστη. Συνομοσιολογία και χαζομάρα....Χαζομάρα και σαχλαμάρα...Σαχλαμάρα και αριστερισμός...Αριστερισμός και συνομοσιολογία...φτου κ απ' την αρχή.....Το δήθεν, το εναλλακτικό, το ψαγμένο, το υπεράνω...το Τίποτα και η νοοτροπία του που μας χρεωκόπησε.

Και στις δύο παραπάνω περιπτώσεις η ανωνυμία και η ελευθερία είναι πολύτιμα εργαλεία δουλειάς. Ο καθένας γράφει ό,τι μαλακία νομίζει και φορτώνει τους servers με σκουπίδια ποιο άχρηστα και από τα περιττώματα της κατσαρίδας. Δε γράφονται κείμενα για να συζητηθούν. Είναι απλά ένας αγώνας δρόμου. Μια και καλά "διαπάλη ιδεών", που τελικά δε χρειάζεται κατ΄ανάγκην ανθρώπους να τις μοιραστούν, έτσι που τελικά δεν αφορά κανέναν εκτός τους ίδιους τους ψυχανώμαλους ιδιωκτήτες των blogs αυτών. Μπαίνουν με ψεύτικες ip χρησιμοποιούν ξένα nick names, βρίζονται, trollάρουν και flamάρουν απλά και μόνο επειδή δεν έχουν τίποτα καλύτερο να κάνουν. Και ο πόλεμος μεταφέρεται και σε άλλα πεδία...youtube, fb, flickr, και όπου μπορείς να φανταστείς. Σκέτη παράνοια.
2. Τα λεγόμενα 'ειδησεογραφικά' blogs. Αυτή η ιστορία πρέπει να συμμαζευτεί κάπως. Γενικά είμαι υπερ των blogs αυτών αλλά κάπου πρέπει να μπουν κάποια ορια. Πρώτο παράδειγμα το troktiko. Εγώ τους παρακολουθώ συνέχεια αυτούς τους τύπους. Ξεκίνησαν πολύ δυνατά αλλά έχουν γίνει η Αυριανή της blogo-σφαιρας. Πρέπει κάποιος να τους εξηγήσει τι ακριβώς σημαίνει ανωνυμία των blogs και πόσο ευθύνη φέρουν αφ' η στιγμής το blog αυτό δέχεται εκατοντάδες χιλιάδες επισκέψεις καθημερινά. Εμένα δε μου αρέσουν αρκετά πράγματα που έχουν να κάνουν με τον ασύστολο λαϊκισμό και την ευκολία που δημοσιεύονται καταγγελίες. Μπορεί οι νταβατζο-φυλλάδες να είναι το εργαλείο δουλειάς των διαπλεκόμενων σε αυτή τη χώρα αλλά τουλάχιστον εκεί ξέραμε τι συμβαίνει. Ο καθένας γράφει επώνυμα και με το βάρος της πένας του. Στα ειδησεογραφικά blogs γίνεται της μουρλής. Πάρε παράδειγμα τον πρέζα και τη χυδαιότητα με την οποία γράφει και πόσα αβάσιμα πράγματα υποστηρίζει απλά και μόνο για να χτυπήσει τους πολιτικούς. Ποιος είναι ο πρέζας και ο κάθε πρέζας ; Δε φτιάχνω θεωρίες συνομωσίας αλλά εγώ δεν κρύβομαι πίσω από τα blogs. Θα μου πεις "αν δε σου αρέσει, μην διαβάζεις". Στα λόγια μου έρχεσαι.

Η εποχή που διάβαζα κάτι με το οποίο διαφωνούσα, και η διαφωνία αυτή είναι η αφορμή για μία ωραία κουβέντα, αρχίζει και απομακρύνεται. Στη σημερινή blog-oσφαιρα όλο και λιγότεροι μιλάνε για να κάνουν κουβέντα. Μιλάνε μόνο για να ακουστούν....

Ξαφνικά νιώθω πολύ γέρος ως blogger.