Ολοκληρωτικός (παρα)Λογισμός

Γεια σου και πάλι...στον απόηχο της προηγούμενης ανάρτησης αλλά και των βουβουζελών από το espn, δεν μπορώ παρά να κάνω μία (εκτός τόπου και χρόνου) συμπερασματική κουβέντα για το φιλμ που σου είπα να παρακολουθήσεις (αλλά φυσικά δεν το έκανες).

Σε αυτό το blog δε μας ενδιαφέρουν τα εκατομμύρια των θυμάτων. Σιγά τώρα μην κολλήσουμε σε στατιστικές. Δε μας ενδιαφέρουν επίσης τα κύρια αίτια που προκάλεσαν τον πόλεμο. Αυτά έχουν αναλυθεί διεξοδικά. Δε μας ενδιαφέρει ούτε καν η ψυχολογία των ολοκληρωτικών κινημάτων η οποία είναι γνωστό πλέον ότι έχει σεξουαλικές ρίζες. Δες πως είναι όλες οι ερ'μες οι κομμουνισμένες και θα καταλάβεις. Τα έχει αναλύσει και ο Fromm και ο Reich οπότε σε παρακαλώ μη με ζαλίζεις με αυτά. Εδώ μας ενδιαφέρει να τονίσουμε πώς τα ιδεολογικά ρεύματα που κυριάρχησαν και έφεραν τέτοια καταστροφή ήταν τόσο, μα τόσο 'εκλογικευμένα' και 'εξ-ορθολογισμένα'. Ο άνθρωπος 100 χρόνια πριν ήταν απίστευτα επιπόλαιος. Καβάλησε το καλάμι της νέας Φυσικής και των αναδυόμενων τεχνολογικών εφαρμογών της. Θεώρησε ότι αφού μπορεί να καταλάβει τόσο καλά τον κόσμο με την επιστήμη, θα μπορούσε να λύσει και τα οικονομικά και κοινωνικά του προβλήματα ακολουθώντας τον τρόπο με τον οποίο κατάλαβε τη Φύση.


Ναι, αγάπη μου, ήταν τόσο ξιπασμένος ο Κόσμος ένα αιώνα πριν. Νόμισε ότι εφευρίσκοντας τη Σχετικότητα και την Κβαντομηχανική θα καταφέρει να λύσει και τα οικονομικά του με τον ίδιο τρόπο. Θα έφτιαχνε κοινωνικά μοντέλα, θα τα έτρεχε στο χρόνο, θα αποφάσιζε τι ήθελε να μεγιστοποιήσει, θα εντόπιζε ποιος παράγοντας του προκαλεί πρόβλημα στη μεγιστοποίηση και αυτός θα ήταν ο εχθρός. Δε μπορούσε να αντιληφθεί όμως ότι τα μαθηματικά δεν ασχολούνται με την Αλήθεια αλλά με την υποθετική αλήθεια. Τα αποτελέσματα της ανάλυσης, ενθουσίασαν τους πνευματικούς ηγέτες τόσο πολύ που επέδειξαν εγκληματική αμέλεια στις ατέλειες και τα κενά λογικής τα οποία ήσαν έτοιμοι να τα γεφυρώσουν με το ζόρι. Αυτό συνέβη και κόστισε εκατομμύρια ζωές. Ο άνθρωπος μηχανευόμενος τη δυναμική της ιστορίας ως μία εξίσωση αντιλήφθηκε αμέσως τη θεμελιώδη διαφορά των φυσικών νόμων και των κοινωνικών νόμων. Αν και οι δύο αποτελούν ανθρώπινη επινόηση, εν τούτοις οι νόμοι της Φύσης δεν παραβιάζονται σε αντίθεση με τους κοινωνικούς νόμους. Για να μην παραβιαστούν οι κοινωνικοί νόμοι και για να φτάσουμε στην περίφημη κοινωνική ολοκλήρωση πρέπει να υπακούμε τυφλά την ιδεολογία που θα μας οδηγήσει "νομοτελειακά" στην ευημερία που αναζητάμε. Αυτό θα γίνει με δικτατορία. Δυστυχώς για τα εκατομμύρια των αθώων (και φτωχών) θυμάτων η Θεωρία του Χάους δεν είχε ακόμα εφευρεθεί.

Από την παραπάνω κουβέντα μας, προκύπτουν πολλά χαριτωμένα. Ένα από τα πιο αστεία που ακούς ακόμα και σήμερα είναι το δόγμα "τα πάντα είναι πολιτική." Αυτό το ακούς κυρίως από τους Αριστερούς και είναι εντελώς γελοίο. Κι εγώ μπορώ να σου κάνω μαρξιστική ανάλυση πάνω στα μακαρόνια Barilla ολικής αλέσεως. Ανάλυση γευστικότατη μεν, χωρίς νόημα δε.

Η κουβέντα από εκεί και πέρα όμως είναι πολύ γνωστή και δεν προτίθεμαι να συνεχίσω. Ήθελα μόνο να τονίσω πόσο αστείο είναι να πιστεύει κανείς σε μηχανιστικές Ιδεολογίες και να μην πιστεύει σε Αρχές. Είναι μικρή η διαφορά μωρό μου αλλά πολύ σημαντική. Επίσης χώνεψε επιτέλους ότι κανείς δεν κατέχει την Αλήθεια. Κανείς δεν μπορεί και δεν πρέπει να σε καθοδηγεί. Πάνω από όλα δεν είνα η Υγεία ή η Παιδεία ή η oικονομική ευημερία. Πάνω από όλα είναι η Ελεύθερη σκέψη η οποία και εγγυάται την Ύπαρξή μας (Descartes ντε...!! ). Δεν υπάρχεις όταν μόνο κλάνεις και ρεύεσαι (Πανούσης ντε...!!).

Χωρίς Ελευθερία, χάνουμε τη μπάλα...

Καθώς το κακούγοστο αυτό κείμενο φτάνει στο τέλος του, θα πω μια ακόμα βλακεία που τη σκεφτόμουν όλη μέρα σήμερα. Αν ο Φιλελευθερισμός ήταν ολοκλήρωμα θα ήταν το ολοκλήρωμα Riemann. Εκεί το αποτέλεσμα (πες ο βαθμός οικονομικής ευημερίας) προκύπτει ως άθροισμα όλων των μονάδων ξεχωριστά στο μέτρο και στο βαθμό που η κάθε μονάδα προσφέρει, ανεξάρτητα ή σε σχέση μόνο με τις γειτονικές της μονάδες. Σε αντιδιαστολή ο Μαρξισμός θα είναι το ολοκλήρωμα Lebesgue. Το αποτέλεσμα εδώ προκύπτει και πάλι από μονάδες αλλά στο βαθμό που αυτές προσφέρουν κάτω από το (κεντρικό) μέτρικό σύστημα με το οποίο μετράμε στο χώρο που βρισκόμαστε.

Το ολοκλήρωμα Riemann είναι παλιότερο, ευκολότερο να το αντιληφθείς και εφαρμόζεται άμεσα. Δυστυχώς σε πολλές περιπτώσεις αποτυγχάνει. Εκεί που αποτυγχάνει το ολοκλήρωμα του Riemann αναλαμβάνει το νεότερο ολοκλήρωμα του Lebesgue. Αυτό εφαρμόζεται σε περισσότερους και πιο αφηρημένους μαθηματικούς χώρους.

Χάρηκες μωρό μου;

Ναι ναι ναι φτωχή μου Αλέκα αυτό που υποψιάζεσαι τελικά συμβαίνει. Το ολοκλήρωμα Lebesgue είναι πρακτικά άχρηστο. Ο υπολογισμός του αφορά ελάχιστες εφαρμογές και σε όποια από αυτές χρειάζεται να υπολογιστεί, αυτό γίνεται τελικά με τη βοήθεια του Riemann :)

Όλα αυτά όμως αγάπη μου δεν έχουν σημασία...έτσι κ αλλιώς η Γη θα γίνει κόκκινη...έτσι πρέπει να γίνει και έτσι θα γίνει ...και έτσι και έγινε (ως προς το χρώμα τουλάχιστον)