Τους πρόδωσαν τους αρραβωνιάρηδες στρατιωτικούς ( Ferrando και Guglielmo) οι δύο αδερφές Dorabella και Fiordiligi ;
Πολλοί από το κοινό δεν έμαθαν, γιατί έφυγαν πριν τελειώσει η όπερα. Το φαντάζεσαι; Εντάξει, δεν ήταν και το καλύτερο έργο όλων των εποχών αλλά δε σηκώνεσαι να φύγεις στη μέση της παράστασης. "Αμερικάνοι" θα μου πεις. "Τι μόρφωση μπορεί να έχουν;" Σωστό!
Η αλήθεια είναι πως πήγαμε για κωμωδία και κωμωδία παρακολουθήσαμε! Όχι τις μηχανοραφίες του Don Alfonso και τις σπιουνιές της Despina. Αλλά τα χασμουρητά και τους καθιστούς ύπνους που πήρανε πολλοί μέσα από το κοινό. Ειδικά ένας μπροστά μας...ο κακομοίρης δε μπορούσε να σηκώσει το κεφάλι του!
Το έχεις δει ποτέ αυτό; Να τον παίρνει ο ύπνος το διπλανό σου, και καθιστός όπως είναι να ανεβοκατεβάζει διαρκώς το κεφάλι του πάνω κάτω; Τι γέλιο!
Σε μία από τις (ατελείωτες) αργές άριες του έργου μετρήσαμε 5-6 κοιμισμένους στην περιοχή μας. Κάποιοι με πεσμένα κεφάλια, κάποιοι άλλοι (κύριοι! ) με τα κεφάλια όρθια αλλά τα μάτια ερμητικά κλειστά.
Εδώ που τα λέμε δε βοήθησε καθόλου ο Μαέστρο! Κατ' αρχάς το έργο δεν κυλούσε με τίποτα. Η πλοκή ήταν σχεδόν ανύπαρκτη. Θα κάτσουν στους δύο μεταμφιεσμένους οι αδερφές ή όχι; Ναι ή όχι; Ναι ή όχι; Μας γάνιασε ο Μαέστρο να μας το πει! Έλεος! Όλο το έργο έφυγε με τις μυξοπαρθένες να κωλοτρίβονται αλλά με τύψεις στους κα"βι"λιάρηδες καβαλιέρους!
Μωρέ καλά του τά λεγε ο Beethoven....Καλά του τα έλεγε! (Σύμφωνα με τους βιογράφους του Beethoven, συχνά ο ίδιος αναρωτιώταν για πιο λόγο ασχολήθηκε ο Mozart με μία τέτοια σαχλαμάρα!)
Πρώτη λοιπόν "έκατσε" η Dorabella ! και μετά ακολούθησε στον βούρκο και η Fiordiligi , αφού ταλαντεύτηκε και έδωσε την εσωτερική της μάχη, με μία 9λεπτη άρια (Per pietà, ben mio, perdona ) που ζητούσε συγχώρεση από τον αγαπημένο της για τα συναισθήματα που νιώθει (πριν ακόμα του κάτσει) για τον μεταμφιεσμένο Ferrandο.
Ειλικρινά σου μιλάω δεν έχω ξανακούσει πιο βαρετή άρια! Μας γάμησε! 9 λεπτά κλαψομουνίασης για το πόσο δεν πρέπει να του κάτσει (που τελικά του έκατσε!) . Και δεν ήμαστε οι μόνοι που βαρεθήκαμε. Πρέπει να πήρε ο ύπνος και πέντε έξι όργανα γιατί ακούσαμε κάτι παραφωνίες. Ήταν η άρια που ήτανε, ήταν και αυτή η φωνή της Fiordiligi (Elizabeth Futral) τόσο βαρετή ! Έτοιμος ήμουν να ανέβω εγώ στη σκηνή να του κάτσω μπας και "τρέξει" λίγο το έργο!
Εδώ κάποιος μπορεί να πει πως αυτή ακριβώς ήταν η ουσία της άριας : Η γυναικεία γκρίνια και ανασφάλεια! Αυτό θέλει να μας πει ο Mozart : Άμα γκρινιάζετε είστε ανυπόφορες! Δεν αντέχεστε! Διαχρονικά!!!
Κατα τα άλλα οι καινοτομίες ήταν σχετικά έξυπνες. Μοντέρνα ρούχα, κινητά τηλέφωνα, καφέδες latte από τα Starbucks (που αλλού ;) έδιναν ένα χρώμα. Αλλά και το γενικό νόημα του κειμένου δεν ήταν άσχημο. Συγκεκριμένα την παράσταση την έσωσε το τέλος που δεν ήταν ευτυχισμένο.
Ο ποιητής (και ο Μαέστρο) θέλουν να σου περιγράψουν πως τη Ζωή πρέπει να την παίρνεις όπως έρχεται αν θέλεις να είσαι ευτυχισμένος. Το τι πιστεύεις εσύ ως ηθικό δε συνάδει απαραίτητα με την ηθική της Φύσης και όσο δεν θέλεις να το παραδεχτείς τόσο το χειρότερο για εσένα. Καλώς ή κακώς η Γη δε γυρίζει γύρω από το κεφάλι σου και γι' αυτό...κοίτα να το απολαύσεις...αφού δε μπορείς να το αποφύγεις!
Έτσι είναι οι γυναίκες. Ερωτεύονται καθημερινά και με πάθος, τα πάντα! Αν δε μπορείς να δεις πως αυτή ακριβώς είναι η αξία τους, δεν πειράζει. Μη ζητάς όμως από αυτές να είναι πιστές έτσι όπως, εσύ θα ήθελες, η πίστη να είναι. Οι γυναίκες μας λέει ο Mozart, έχουν τους δικούς τους κανόνες και το δικό τους τρόπο σκέψης, που κατά πάσα πιθανότητα είσαι καταδικασμένος να μην καταλάβεις ποτέ.
Στην τελική λίγη σημασία έχει ! Να τις αγαπάς ... Άλλωστε μόνο να κερδίσεις έχεις από αυτές, ακόμα και όταν φαίνεται πως τα χάνεις όλα!
Σε αφήνω με ένα σκάνδαλο!
Όταν ο Mozart αντέγραφε το Χατζιδάκι:
4 σχόλια:
Μπααααα δεν το γνώριζα πως Mozart την απιστία την διέκρινε μόνο στην γυναίκα!
Βλέπεις δεν είχε έρθει στην ζωή ακόμα αυτός ο Φρόϋντ να του μάθει πέντε αλήθειες!
Σε κλασσικά έργα μιας εποχής οι καινοτομίες που επιχειρούνται τύπου σύγχρονα κοστούμια και σκηνικά του παρόντος, συνήθως καταλήγουν σε μια παταγώδη αποτυχία.
Η εποχή που γράφτηκε ένα έργο είναι σημαντικότατο στοιχείο για το ίδιο το έργο.
Για να πεις ότι το θέμα είναι διαχρονικό δεν χρειάζεται να το δείξεις με τον δείκτη τεντωμενο και παρατεταμένο σαν τον Κολοκοτρώνη! Το καταλαβαίνει ο θεατής δεν είναι βλάκας...
Οσο για το σκάνδαλο,εσυ νομίζω πως το ξέρεις καλύτερα απο τον καθένα μας.
Η μουσική είναι σαν τα μαθηματικά.
Πατάς στα θεωρήματα των Αρχαίων για να φτάσεις στο φεγγάρι.
Και ο Χατζιδάκις έφτασε στο φεγγάρι με διαστημόπλοιο αυθεντικό ελληνικό!
Γι'αυτό και ξεχώρισε στο παγκόσμιο στερέωμα, αλλιώς θα το θεωρούσαν έναν αντιγραφέα-απατεωνίσκο!
Καλη Κυριακή νάχεις.
Κάρυ μην προτρέχεις!
1. Τίποτε το φαλοκρατικό δεν είχε πρόθεση να προπαγανδίσει το έργο. Του 'ναντιων.
2. Δεν μπορώ να γνωρίζω το κοινωνικό στάτους της εποχής κατά το οποίο ο άντρας "μπορούσε" να απιστίσει αλλά η γυναίκα όχι. Μπορώ να υποθέσω όμως πως κάτι τέτοιο θα ίσχυε. Είναι προφανώς άδικο αλλά δεν αυτό το θέμα μας
3. Το έργο αναδεικνύει τη γυναικεία φύση και ιδιοσυγκρασία. Σε μία πρώτη ανάγνωση μοιάζει προσβλητικό για το γυναικείο φύλλο. Στην πραγματικότητα όμως δεν είναι.
4. Οι εικαστικές παρεμβάσεις είναι επικύνδινες γι αυτόν ακριβώς το λόγο που αναφέρεις. Το ίδιο επικύνδινες είναι και οι διασκευές τραγουδιών. Μπορεί να γίνουν σωστά ή να είναι για γέλια.
5. Ο Χατζιδάκις έγραψε το "Χασάπικο '40", παίρνοντας αυτούσιο το θέμα της έναρξης της Συμφωνίας Νο. 40, του Mozart.
Παρά το ότι κατηγορήθηκε για αντιγραφή προφανώς και δεν έκλεψε τίποτε. Όχι μόνο το αναφέρει στον τίτλο του αλλά το είχε και ίδιος παραδεχτεί αμέσως. Οι κατηγορίες ήταν απλώς κακοπροαίρετες.
Αυτό που ίσως πρέπει να κρατήσουμε είναι πως η δημοφιλία του Χατζιδάκι στο ευρύ ελληνικό κοινό προκύπτει ΚΑΙ από το γεγονός πως δεν γνωρίζαμε το κλασικό ρεπερτόριο τόσο καλά όσο οι Ευρωπαίοι, χωρίς φυσικά αυτό να μειώνει την αξία του Χατζιδάκι.
Ήμουν αρκετά τυχερός να έχω ακούσει στο mono πικάπ του πατέρα μου το κομμάτι του M;otsart πριν ακούσω στο ραδιόφωνο το Ήλιε μου, Ήλιε μου Βασιλιά μου του Χατζιδάκι. Έτσι ήμουν το μόνο δεκάχρονο παιδί που ρώτησε "Μα δεν είναι του Μότσαρτ αυτό;" Βέβαια τότε δεν ήξερα να συνοδέψω την παρατήρηση μου me το γέλιο του Tom Hulce. Υποθέτεται ότι ο Μότσαρτ δεν είχε σε πολύ μεγάλη εκτίμηση τους Βιεννέζους ως προς την πνευματική ανωτερότητά τους, ή έλλειψη αυτής, περί της μουσικής, και έγραφε μερικά τέτοια -σαν την εννιάλεπτη άρια, σαν ένα συνδυασμό σαδιστικής ειρωνείας και απόπειρα εμπορικότητας προς ένα κοινό το οποίο κόλλαγε περισσότερο σε ένα ρεφραίν παρά στην αρχιτεκτονική της μεγαλοφυΐας του. Άλλωστε, όταν έγραφε πραγματικά, "ήταν σαν να έπαιρνε υπαγόρευση από τον Θεό".
Δημοσίευση σχολίου