Όταν, επιστρέφοντας από Ελλάδα, η καλύτερη εντύπωση που σου μένει είναι η αλλαγή στάσης της Αλέκας σε σχέση με την κρίση και το ευρώ, τότε τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά.
"Καλά", θα μου πεις, "μόνο αυτό σου έμεινε από τέτοια χώρα; Δε σου έμεινε ο Ήλιος , η θάλασσα, οι μυρωδιές, τα χρώματα, οι χαλαροί ρυθμοί της ζωής που σε αφήνουν να αναπνεύσεις σαν άνθρωπος, οι ανεπανάληπτες μπάμιες με κοτόπουλο της μαμάς; Πού θα βρείς μπάμιες στο Μέρυλαντ ρε αμερικανοφλωράτζα;".
Όλα αυτά θα τα προσμετρούσα στα θετικά αν το έκαναν αυτό και οι "Ελλαδίτες". Ο φίλος Αστεροηδής με "κατηγορεί" ότι δε μπορώ να γνωρίζω επαρκώς το μέγεθος της κρίσης, αφού δεν κατοικώ στην Ελλάδα.
Όμως κάτι παρόμοιο ίσως να έχει συμβεί και στους κατοίκους. Ξέχασαν σε ποια χώρα ζουν και αυτό μπορεί να είναι η ουσία των προβλημάτων τους. Κατοικώντας στην ωραιότερη χώρα του κόσμο όπου το φυσικό κάλος και κλίμα σε "παρακινεί" να κάνεις διακοπές έξι μήνες το χρόνο, ποιος ο λόγος να καταναλώνεις σαν να δούλευες και τους δώδεκα; Γιατί ξέχασαμε την ομορφία και τον αυθεντικό τρόπο ζωής στον τόπο μας; Πότε υποτιμίσαμε αυτά για τα οποία ο υπόλοιπος κόσμος πληρώνει όσο-όσο για να έρθει και να τα απολαύσει, για ελάχιστες μέρες;
Η οικονομική κρίση μας καλεί να αποφασίσουμε πως θέλουμε να ζούμε από εδώ και πέρα. Κυρίως μας μαθαίνει πως δε μπορεί κανείς να αποφασίσει κανείς για μας χωρίς εμάς. Πρώτο και "χειρότερο" το μεταπολιτευτικό κράτος. Το κράτος αυτό που "ολημερίς το γκρέμιζαν, το βράδυ ξαναχτιζόταν", δε λέει με τίποτα να πεθάνει και να μας αφήσει ήσυχους.
Με το λίγο που μίλησα με το περιβάλλον μου μπορώ να πως πως ο φόβος είναι παντού. Και ο φόβος "τρελαίνει". Αυτή τη φορά είδα αριστερούς να συζητάνε με δέος τις πολιτικές της Θάτσερ, είδα δεξιούς-φιλελεύθερους να χρησιμοποιούν μαρξιστικούς όρους και σχήματα στις συζητήσεις τους, είδα δημοκράτες να ονειρεύονται μία χούντα. Όλοι "πλήρως ενημερωμένοι" από τα ΜΜΕ και φυσικά αρκούντως αγανακτισμένοι.
Και οι "Αγανακτισμένοι" ;
Σε ό,τι αφορά το Ηράκλειο, οι διοργανωτές-κατασκηνωτές είναι άτομα της εξω-κοινοβουλευτικής Αριστεράς. Όπου ανωμαλία και διαταραχή, αυτοί πρώτοι! Ε κι αμέ! Το Ηράκλειο συνταρράσεται περισσότερο από τον αποκλεισμό του ΟΦΗ παρά από την οικονομική κρίση.
Οι υπόλοιποι "Αγανακτισμένοι" δε μπορούν να μπουν σε καλούπι. Δεν ξέρουμε αν είναι αριστεροί -δεξιοί- αναρχοκαπιταλισμές- μαοϊκοί ή απλά υπάλληλοι του δημοσίου που τους έκοψαν το επίδομα "έγκαιρης προσέλευσης στην εργασία" ή συνταξιούχοι που τους μείωσαν τη σύνταξή τους από το 110% του τελευταίου μισθού.
Είναι δύσκολο να πιστέψω πως αυτοί οι άνθρωποι θέλουν να φύγει το Μνημόνιο πιστεύοντας πως έτσι θα επιστρέψουν οι μισθοί και η δουλειά τους στα προ κρίσης επίπεδα. Και όμως υπάρχουν πολλοί τέτοιοι συμπολίτες "σας". Είναι απελπιστικό. 37 χρόνια μεταπολίτευσης...37 χρόνια λαϊκισμού, που να βγάλεις άκρη; Θλιβερότερος όλων...ο Μίκης.
Από την άλλη, η κυβέρνηση έχει το δυσκολότερο έργο. Πρέπει να τα βάλει με τους δανειστές, την κοινωνία, την αντιπολίτευση, το ίδιο της το κόμμα, τη δημόσια διοίκηση, τους συνδικαλιστές. Όλοι της επιτίθενται αλλά κανείς δε θέλει εκλογές. Όλοι "ξέρουν" τι πρέπει να γίνει αλλά κανένας δεν αναλαμβάνει ούτε συναινεί σε τίποτα.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κυβέρνηση φέρει τη μεγαλύτερη ευθύνη για τα λάθη και τις αστοχίες. Κυρίως όμως είναι υπόλογη γιατί δεν είπε όλη την αλήθεια στον ελληνικό λαό και γιατί δεν προσπαθεί ούτε αυτήν την ώρα να δημιουργήσει κάποιο ηθικό κεφάλαιο στην κοινωνία την οποία ξεζουμίζει κάθε μέρα. Είναι εξοργιστικό πως με το Μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα καλούνται και πάλι οι πιο αδύναμοι να συνεισφέρουν περισσότερο. Η πλήρης αποτυχία των φοροεισπρακτικών μηχανισμών έχει αγανακτίσει ακόμη και την Τρόικα.
Επιστρέφοντας από την Ελλάδα αισθάνομαι πως το διακύβεμβα δεν είναι αν θα πτωχεύσουμε ή όχι, αφού αυτό εξαρτάται από τους δανειστές μας. Ο μεγαλύτερος φόβος αφορά την κοινωνική συνοχή που διαλύεται μέρα με τη μέρα. Έχουμε ξεπεράσει το στάδιο της εθνικής κατάθλιψης και βρισκόμαστε στη φάση της εθνικής απελπισίας. Ούτε κάποιο δημοψήφισμα θα έδινε μία λύση. Όλο και περισσότεροι αντιλαμβάνονται πως δε μπορεί να συνεχιστεί για πολύ αυτό το κλίμα ύφεσης, ανασφάλειας και τρομοκρατίας. Η μεγάλη Εκτόνωση πλησιάζει και μπορεί να σημαίνει διχασμό ή/και δικτατορία.
Μπορούμε να την αποφύγουμε, και πως;
"Καλά", θα μου πεις, "μόνο αυτό σου έμεινε από τέτοια χώρα; Δε σου έμεινε ο Ήλιος , η θάλασσα, οι μυρωδιές, τα χρώματα, οι χαλαροί ρυθμοί της ζωής που σε αφήνουν να αναπνεύσεις σαν άνθρωπος, οι ανεπανάληπτες μπάμιες με κοτόπουλο της μαμάς; Πού θα βρείς μπάμιες στο Μέρυλαντ ρε αμερικανοφλωράτζα;".
Όλα αυτά θα τα προσμετρούσα στα θετικά αν το έκαναν αυτό και οι "Ελλαδίτες". Ο φίλος Αστεροηδής με "κατηγορεί" ότι δε μπορώ να γνωρίζω επαρκώς το μέγεθος της κρίσης, αφού δεν κατοικώ στην Ελλάδα.
Όμως κάτι παρόμοιο ίσως να έχει συμβεί και στους κατοίκους. Ξέχασαν σε ποια χώρα ζουν και αυτό μπορεί να είναι η ουσία των προβλημάτων τους. Κατοικώντας στην ωραιότερη χώρα του κόσμο όπου το φυσικό κάλος και κλίμα σε "παρακινεί" να κάνεις διακοπές έξι μήνες το χρόνο, ποιος ο λόγος να καταναλώνεις σαν να δούλευες και τους δώδεκα; Γιατί ξέχασαμε την ομορφία και τον αυθεντικό τρόπο ζωής στον τόπο μας; Πότε υποτιμίσαμε αυτά για τα οποία ο υπόλοιπος κόσμος πληρώνει όσο-όσο για να έρθει και να τα απολαύσει, για ελάχιστες μέρες;
Η οικονομική κρίση μας καλεί να αποφασίσουμε πως θέλουμε να ζούμε από εδώ και πέρα. Κυρίως μας μαθαίνει πως δε μπορεί κανείς να αποφασίσει κανείς για μας χωρίς εμάς. Πρώτο και "χειρότερο" το μεταπολιτευτικό κράτος. Το κράτος αυτό που "ολημερίς το γκρέμιζαν, το βράδυ ξαναχτιζόταν", δε λέει με τίποτα να πεθάνει και να μας αφήσει ήσυχους.
Με το λίγο που μίλησα με το περιβάλλον μου μπορώ να πως πως ο φόβος είναι παντού. Και ο φόβος "τρελαίνει". Αυτή τη φορά είδα αριστερούς να συζητάνε με δέος τις πολιτικές της Θάτσερ, είδα δεξιούς-φιλελεύθερους να χρησιμοποιούν μαρξιστικούς όρους και σχήματα στις συζητήσεις τους, είδα δημοκράτες να ονειρεύονται μία χούντα. Όλοι "πλήρως ενημερωμένοι" από τα ΜΜΕ και φυσικά αρκούντως αγανακτισμένοι.
Και οι "Αγανακτισμένοι" ;
Σε ό,τι αφορά το Ηράκλειο, οι διοργανωτές-κατασκηνωτές είναι άτομα της εξω-κοινοβουλευτικής Αριστεράς. Όπου ανωμαλία και διαταραχή, αυτοί πρώτοι! Ε κι αμέ! Το Ηράκλειο συνταρράσεται περισσότερο από τον αποκλεισμό του ΟΦΗ παρά από την οικονομική κρίση.
Οι υπόλοιποι "Αγανακτισμένοι" δε μπορούν να μπουν σε καλούπι. Δεν ξέρουμε αν είναι αριστεροί -δεξιοί- αναρχοκαπιταλισμές- μαοϊκοί ή απλά υπάλληλοι του δημοσίου που τους έκοψαν το επίδομα "έγκαιρης προσέλευσης στην εργασία" ή συνταξιούχοι που τους μείωσαν τη σύνταξή τους από το 110% του τελευταίου μισθού.
Είναι δύσκολο να πιστέψω πως αυτοί οι άνθρωποι θέλουν να φύγει το Μνημόνιο πιστεύοντας πως έτσι θα επιστρέψουν οι μισθοί και η δουλειά τους στα προ κρίσης επίπεδα. Και όμως υπάρχουν πολλοί τέτοιοι συμπολίτες "σας". Είναι απελπιστικό. 37 χρόνια μεταπολίτευσης...37 χρόνια λαϊκισμού, που να βγάλεις άκρη; Θλιβερότερος όλων...ο Μίκης.
Από την άλλη, η κυβέρνηση έχει το δυσκολότερο έργο. Πρέπει να τα βάλει με τους δανειστές, την κοινωνία, την αντιπολίτευση, το ίδιο της το κόμμα, τη δημόσια διοίκηση, τους συνδικαλιστές. Όλοι της επιτίθενται αλλά κανείς δε θέλει εκλογές. Όλοι "ξέρουν" τι πρέπει να γίνει αλλά κανένας δεν αναλαμβάνει ούτε συναινεί σε τίποτα.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κυβέρνηση φέρει τη μεγαλύτερη ευθύνη για τα λάθη και τις αστοχίες. Κυρίως όμως είναι υπόλογη γιατί δεν είπε όλη την αλήθεια στον ελληνικό λαό και γιατί δεν προσπαθεί ούτε αυτήν την ώρα να δημιουργήσει κάποιο ηθικό κεφάλαιο στην κοινωνία την οποία ξεζουμίζει κάθε μέρα. Είναι εξοργιστικό πως με το Μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα καλούνται και πάλι οι πιο αδύναμοι να συνεισφέρουν περισσότερο. Η πλήρης αποτυχία των φοροεισπρακτικών μηχανισμών έχει αγανακτίσει ακόμη και την Τρόικα.
Επιστρέφοντας από την Ελλάδα αισθάνομαι πως το διακύβεμβα δεν είναι αν θα πτωχεύσουμε ή όχι, αφού αυτό εξαρτάται από τους δανειστές μας. Ο μεγαλύτερος φόβος αφορά την κοινωνική συνοχή που διαλύεται μέρα με τη μέρα. Έχουμε ξεπεράσει το στάδιο της εθνικής κατάθλιψης και βρισκόμαστε στη φάση της εθνικής απελπισίας. Ούτε κάποιο δημοψήφισμα θα έδινε μία λύση. Όλο και περισσότεροι αντιλαμβάνονται πως δε μπορεί να συνεχιστεί για πολύ αυτό το κλίμα ύφεσης, ανασφάλειας και τρομοκρατίας. Η μεγάλη Εκτόνωση πλησιάζει και μπορεί να σημαίνει διχασμό ή/και δικτατορία.
Μπορούμε να την αποφύγουμε, και πως;
40 σχόλια:
Θα την αποφύγουμε όταν επιλέξουμε
τη στενωπό του αθόρυβου,μικρού
και υγιούς στα οικονομικά Εργοτέλους
από τη λεωφόρο ωρυόμενου
και υπόχρεου Όφεως :-))
p.s.
Ergotelina 's speaking
Δεν ξέρω Λάκωνα, αλλά θεωρώ απίθανο να φτάσουμε στα άκρα.
Μα δεν κατοικείς ΜΟΝΙΜΑ. Ἠσουν επισκέπτης!
(Συγγνὠμη Ἀστερ, αλλά δεν άντεξα!)
Δικτατορία δε θα 'χουμε.
Πάντως σε ένα άλλο μέρος της Ελλάδας, κάπως βορειότερα, σε μια συγκεκριμένη κοινωνική ομάδα η ζωή κυλά με τους συνήθεις νωχελικούς ρυθμούς, με καθημερινά τσιμπούσια, και με τη συνήθη απέχθεια για δουλειά.
Ζοφερές σκέψεις όντως...
Εγώ πάλι δεν είμαι τόσο σίγουρη ότι μπορούμε να την αποφύγουμε. Τρέμω όμως στην σκέψη ενός ανήθικου απολυταρχικού καθεστώτος. και πού να βρεις ηθική την σήμερον ημέρα;;;
Μα αν ζούσες στην Ελλάδα, μόνιμα τα τρία τελευταία χρόνια, θα είχες μιαν αντίληψη των πραγμάτων αρκετά διαφορετική από αυτή της, αμερικανικής, καθημερινότητας που ζεις. Δεν λέω ότι δεν “παρακολουθείς” το τι γίνεται σε καθημερινή βάση στην Ελλάδα. Λέω ότι “δεν το ζεις”, “δεν το βιώνεις” και από όσο γνωρίζω ο Αστεροειδής, ποτέ δεν σε κατηγόρησε για αυτό. Απλά στο επισήμαινε κάθε φορά που... έχανες το μέτρο. Αλλά το πρόβλημα δεν είναι αυτό κι ας μη του δώσουμε άλλη έκταση.
Το ουσιαστικό είναι ότι επιτέλους συνειδητοποιείς ότι η καθημερινή εθνική κατάθλιψη, έχοντας μετεξελιχθεί σε “εθνική απελπισία”, μας οδηγεί με επιταχυνόμενους ρυθμούς σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Συνειδητοποιείς, επίσης, ότι το επικίνδυνα ανησυχητικό αυτή τη στιγμή που μιλάμε, είναι ότι στο τιμόνι βρίσκεται μια κυβέρνηση και ένας πρωθυπουργός που, για να το πω αλληγορικά, ούτε τα νερά γνωρίζει, ούτε τους καιρούς καταλαβαίνει, ούτε πορεία ακολουθεί. Ανερμάτιστοι και μοιραίοι, ο ΓΑΠ και οι υπουργοί του, δεν έχουν καν τη στοιχειώδη νοημοσύνη να εξαναγκάσουν μια “συνεργασία όλων” όσων διαθέτει το σύστημα με ικανότητα και τσαγανό, παραιτούμενοι από τη διακυβέρνηση, που έτσι κι αλλιώς δεν μπορούν να ασκήσουν.
Δεν με ενδιαφέρει να αναλύσω εδώ τα χαρακτηριστικά του καθενός που δρα ή εμφανίζεται στο πολιτικό προσκήνιο αυτή τη στιγμή. Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι, μιας και ρωτάς, να ξεκαθαρίσει ο χαρακτήρας της πολιτικής πρωτοβουλίας που πρέπει να αναληφθεί. Προσωπικά δεν βλέπω τίποτα λιγότερο από
α. Παραίτηση της κυβέρνησης
β. Προκήρυξη εκλογών για συγκρότηση εθνοσυνέλευσης με σκοπό την πλήρη αναδιάρθρωση του ελληνικού κράτους και την ανασυγκρότηση της κοινωνίας
γ. Εκλογή από την Εθνοσυνέλευση, Εθνικού Διαπραγματευτικού Οργάνου, που να αναλάβει τη διαπραγμάτευση αποπληρωμής του χρέους με όρους που δεν αμφισβητούν τη βιωσιμότητα και την ανεξαρτησία του ελληνικού κράτους.
δ. Αναπροσαρμογή διπλωματικής πολιτικής για την αντιμετώπιση εκκρεμών θεμάτων και αναζήτηση συμμάχων στην περιοχή και στον κόσμο.
Όσοι γνωρίζουν την πορεία της ελληνικής ιστορίας από την επανάσταση του 21 και μετά και ιδιαίτερα τη συνάρτηση των διαφόρων καμπών της με τις διακυμάνσεις της οικονομίας μας, θα καταλάβουν τη σημασία και των τεσσάρων σημείων που αναφέρω. Για όσους δεν τη γνωρίζουν απλά να πω ότι δεν τίθεται θέμα “διχασμού ή/και δικτατορίας” όπως το θέτει ο Λάκωνας, αλλά θέμα Εθνικής Ανεξαρτησίας και αποφυγής μιας “καθ' όλα νόμιμης” κατοχικής διακυβέρνησης της χώρας με όρους δουλείας και υποτέλειας...
"Δημιουργική διαμαρτυρία
Tου Αλεξη Παπαχελα
Τίποτα δεν προκαλεί μεγαλύτερη ανησυχία και απελπισία από τις στατιστικές για την ανεργία των νέων· τα νούμερα είναι πραγματικά συγκλονιστικά. Eίναι μαθηματικώς βέβαιο πως αν δεν βρεθούν γρήγορα λύσεις, δηλαδή δουλειές, πολλά νέα παιδιά θα ακολουθήσουν τον δρόμο της άρνησης, της βίας, ακόμη και τον δρόμο των δεκάδων παιδιών των «Πυρήνων».
Για να τα λέμε όμως τα πράγματα με τ' όνομά τους, ένα ζήτημα είναι να υπάρξει ανάπτυξη και θέσεις εργασίας και ένα άλλο ζήτημα είναι να αλλάξει η νοοτροπία μας. Η γενιά της μεταπολίτευσης μεγάλωσε τα παιδιά της με την αρχή πως έχουν παρά πολλά δικαιώματα και μεγάλες προσδοκίες από το κράτος. Το ζητούμενο ήταν ένας διορισμός στο Δημόσιο ή μια δουλειά «αγρότη» που βασιζόταν σε εγγυημένες επιδοτήσεις. Πουθενά δεν υπήρχε το στοιχείο του ρίσκου, το κυνήγι της ευκαιρίας και η ιδέα πως πρέπει να τα βγάλεις πέρα μόνος σου. Ηταν τόσο μεγάλη η προσδοκία του βολέματος που δεν άφηνε περιθώρια για τέτοιες σκέψεις.
Ας μην ξεχνάμε πως ο Ελληνας νέος ερχόταν και έρχεται, σε μεγάλο βαθμό, αντιμέτωπος με όλη τη σαπίλα του ελληνικού συστήματος πολύ νωρίς. Πάει στον στρατό και το μόνο που βλέπει είναι παιδιά που τηλεφωνούν στους γονείς για να βεβαιωθούν πως ο τάδε μίλησε στον δείνα για μια καλή μετάθεση. Πάει στο πανεπιστήμιο και βιώνει την απόλυτη μιζέρια, τις μάχες για να μην κόβονται οι φοιτητές και να μη συνεργασθεί ο ιδιωτικός τομέας με κανέναν καθηγητή για να μη θιγούν τα αριστερά όσια."
συνεχίζεται...
"Μεγάλωσαν όμως αυτά τα παιδιά με πολύ αντιφατικές αρχές και αξίες. Από τη μια θεωρούσαν αυτονόητο να έχουν δικό τους αυτοκίνητο και να πίνουν καφέ κάποιες ώρες κάθε μέρα. Πολλές φορές, άλλωστε, τον εξασφάλιζε αυτόν τον τρόπο ζωής η οικογένεια. Από την άλλη εθεωρείτο αδιανόητο για μερικούς να δουλέψουν σε τουριστικά επαγγέλματα ή στη γη, γιατί «ήταν πτυχιούχοι» ή γιατί εθεωρείτο εξευτελιστικό. Μεγάλωσαν θέλοντας όλα τα καλά ενός καπιταλιστικού συστήματος, τα οποία όμως περίμεναν από το τελευταίο ημισοβιετικό σύστημα.
Οι νέοι έχουν κάθε δικαίωμα να νιώθουν αγανακτισμένοι με τους πολιτικούς, τους δημοσιογράφους, τους πρυτάνεις και καθηγητές τους, όλους. Οχι όμως γιατί δεν μπορούν να βρουν δουλειά στο Δημόσιο. Αλλά επειδή τους μεγάλωσαν με λάθος προσδοκίες και έστησαν μια ολόκληρη κοινωνία που στηριζόταν σε μια απάτη. Το σύστημα της μεταπολίτευσης βόλευε τους δικούς του πελάτες, απαξίωνε την επιχειρηματικότητα και την ιδιωτική πρωτοβουλία και έκανε μια χαρά τις δουλειές του. Το σύστημα χρεοκόπησε και τώρα δεν μπορεί να βολέψει και να προστατεύσει κανέναν.
Οι δρόμοι για τους νέους είναι δύο. Ο ένας περνάει μέσα από τη βία, την άρνηση και τον χουλιγκανισμό. Ο άλλος παίρνει την οργή και τη μετατρέπει σε ένα μεγάλο κίνημα με στόχο να εκδιώξει το ανίκανο πολιτικό προσωπικό και τους υποκριτές πανεπιστημιακούς που κόπτονται, δήθεν, για το δημόσιο πανεπιστήμιο το οποίο ουδέποτε διαφύλαξαν και προστάτευσαν. Μιλάμε για ένα κίνημα αγανάκτησης και διαμαρτυρίας που θα πάει πέρα από το «να γίνουν όλα στάχτη». Απαιτεί όμως ρίσκα, πρωτοβουλία, δράση και όχι μόνο ψευτοδιαμαρτυρία. Τελευταία, ακούω ιστορίες πρωτόγνωρες που με κάνουν αισιόδοξο. Ακουσα π.χ. για τον πρωτοετή φοιτητή που σηκώθηκε σε μια συνέλευση και τόλμησε να πει πως «καλή η απεργία αλλά πρέπει να σκεφθείτε και εμάς που έχουμε γονείς από την επαρχία και θέλουμε να μάθουμε γράμματα και να δουλέψουμε» και καταχειροκροτήθηκε! Ακουσα για νέα παιδιά που πάνε στην επαρχία και στήνουν μικρές επιχειρήσεις που κάνουν θαύματα.
Αν θέλουμε δουλειές για τους νέους μας, αν θέλουμε να μη χάσουμε τα καλύτερα μυαλά και ταλέντα μας στο εξωτερικό, οφείλουμε να τους ενθαρρύνουμε να βγάλουν από μέσα τους τα στοιχεία που έκαναν πάντοτε τον Ελληνα μοναδικό: τη μυρωδιά για την ευκαιρία και όχι τη λαμογιά, την εξωστρέφεια, το εμπορικό μυαλό, την ικανότητα να βρίσκει λύσεις εκεί που οι άλλοι κολλάνε, ό,τι τέλος πάντων κάνει τους Ελληνες να μεγαλουργούν όταν ζουν και δουλεύουν έξω, μακριά από το βόλεμα, τη συναλλαγή και την ψεύτικη και άρρωστη προστασία ενός χρεοκοπημένου πλέον κράτους και πολιτικού συστήματος."
Μερική απάντηση στο τελευταίο μεγάλο ερώτημα που θέτεις...
Συγγνώμη για το μέγεθος του σχολίου...
Ο γνωστός παλιός ανώνυμος...
@Melidonis
Κάποτε πρέπει να μας εξηγήσεις ποια η σχέση σου με την Εργοτελίνα !
@Saq
Το 2004 θεωρούσαμε απίθανο το "φαινόμενο Καρατζαφέρη". Σήμερα το παίζει ρυθμιστής του πολιτικού βίου και εν δυνάμει σωτήρας.
Τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά.
@ΣΠ
Σε ποιο μέρος της Ελλάδας αναφέρεσαι;
@ΗΩΣ
Την ηθική τη βρίσκεις σε αυτούς που σιωπούν...σκέφτονται λογικά...κατανοούν το πρόβλημα και πράττουν έργο αντί να ξημεροβιαδάζονται στις πλατείες.
Στην αρχή το κίνημα των αγανακτισμένων μου άρεσε. Τώρα κάνουν σαν τζάνκια που μετά από 35 χρόνια στην πρέζα των σίγουρων μισθών και κρατικών επιδομάτων έμειναν χωρίς τη δόση τους!
Γιατί τώρα θυμήθηκαν και αυτοί να αγανακτίσουν. Τόσα χρόνια που η Ελλάδα βούλιαζε το μόνο που έκαναν ήταν απεργίες για να τη βουλιάξουν ακόμα περισσότερο.
Αερικέ το πρόβλημα σίγουρα δεν είναι αυτό. Αυτό είναι το κλασικό επιχείρημα του Αστεροειδή το οποίο από μόνο του έχει σίγουρα κάποια βάση όμως δεν είναι η ουσία. Η ουσία είναι πως αυτή τη στιγμή αντιμετοπίζουμε την έκρηξη μιας κρίσης που προετοιμαζόταν για χρόνια, όχι φυσικά σε κάποια σκοτεινή μασωνική στοά ούτε στα γραφεία της γκόλντμανς σάκς. Αλλά στη συνείδηση και νοοτροπία ενός λαού που για 35 χρόνια καταβρόχθιζε και αναπαρήγαγε τον λαϊκισμόυ που του σερβίρανε. Έτσι έμαθε να ζει σε μία τελείως διαφορετική διάσταση από αυτήν της αυθεντικής ελληνικής πραγματικότητας έτσι όπως την περιγράφω στο κείμενό μου. Γι αυτά τα θέματα νομίζω πως έχω αρκετή εμπειρία, κι ας λείπω 3 χρόνια.
Τα σημεία που αναφέρεις ώς βήματα που πρέπει να γίνουν από εδώ και πέρα δεν ξέρω κατά πόσο είναι εφικτά.
Δεν υπάρχει άλλη δύναμη που να μπορεί να αναλάβει την εξουσία. Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις είναι ξεκάθαρες. Οι εκλογές θα αποδυναμώσουν περαιτέρω το πολιτικό σύστημα και θα φέρουν πολιτική αστάθεια. Ποιος θα λάβει καθαρή πολιτική εντολή για να διαπραγματευτεί τι; Αν πράγματι τα ταμειακά απωθέματα φτάνουν μέχρι τα μέσα Ιουλίου, οι εκλογές θα σηματοδοτήσουν "πιστωτικό επεισόδιο"¨και θα κυρήξουμε χρεωστάσιο. Τι στιγμή που θα σταματήσουν να καταβάλονται μισθοί και συντάξεις ο κόσμος μάλλον θα κάνει ουρές στις τράπεζες για να πάρει τα λεφτά του παρά θα σκέφτεται για εθνοσυνέλευση. Ποια πολιτική δύναμη θα καταφέρει να συνενοηθεί με ποια άλλη για τη συγκρότηση κυβέρνησης; Προβλέπεται πολιτικό χάος μέχρι να παρέμβει ο στρατός που τότε θα έχει πολύ μεγαλύτερη κοινωνική αποδοχή από το '67.
Εφιάλτης.
(συνέχεια)
Όλα αυτά που λέω είναι κατά πάσα πιθανότητα σενάρια "επιστημονικής" φαντασίας αλλά ίσως είναι αυτή η απελπισία που κόλησα ερχόμενος στην Ελλάδα αυτή τη φορά.
Πως σου φαίνεται το άρθρο του Παπαχελά που ποστάρισε ο Ανώνυμος παρακάτω;
Επίσης μία πολύ ωραία παρέμβαση υπέρ του μεσοπρόθεσμου έκαναν κάποιοι πανεπιστημιακοί εδώ
Όποιες διαπιστώσεις και αν κάνει κάποιος για το “τι έχει φταίξει” κι έχουμε βρεθεί στο σημείο που είμαστε, η πραγματική ανάγκη της στιγμής είναι η πολιτική διεύθυνση των εξελίξεων.
Μένοντας κολλημένοι σαν μαρμαρωμένοι, μπροστά σε διλήμματα που προέρχονται από φόβο και ταυτόχρονα τον αναπαράγουν, δεν πρόκειται να πετύχουμε τίποτε! Θυμήσου: “Αν η κίνηση είναι κόλαση, στην κόλαση πας με την ακινησία”.-
Όλα τα ενδεχόμενα αντιδράσεων του κόσμου είναι δυνατά. Για το λόγο αυτό δεν έχει σημασία, σήμερα, να επιχειρηματολογούμε περί εδεχομένων, αλλά περί πολιτικών επιλογών. Επιλογών πράξης και δράσης και όχι ανάλυσης και στατιστικής.
Το κρίσιμο ζήτημα είναι να κινηθούμε προς μία κατεύθυνση που διαθέτει στοιχειώδη πολιτική τεκμηρίωση και αξιοπιστία, προσπαθώντας να προκαλέσουμε μέσα στην κοινωνία μία συσπείρωση προς την κατεύθυνση αυτή. Όχι μία συσπείρωση όλων αλλά όσων την αντιλαμβάνονται και είναι αποφασισμένοι να την ακολουθήσουν συμπαρασύροντας και τους υπόλοιπους.
Η διακήρυξη του Βερέμη και των υπολοίπων, είναι απαράδεκτη πολιτικά, γιατί παραβλέπει ότι αυτή τη στιγμή το πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας δεν είναι το Μνημόνιο -αυτό καθ' εαυτό- αλλά η ανυπαρξία πολιτικής διεύθυνσης της χώρας.
Δεν είναι τα μέτρα -αυτά καθ' εαυτά μόνο- αλλά κυρίως η απόλυτη δυσπιστία ως προς την εφαρμογή και την αποτελεσματικότητά τους. Κατά την έννοια αυτή η δυσπιστία τελικά αφορά και την σκοπιμότητα των μέτρων. Η κυβέρνηση σπατάλησε μέχρι τέλους όλο το πολύτιμο πολιτικό κεφάλαιο που της παραχώρησε η ανοχή της ελληνικής κοινωνίας επί 1 1/2 χρόνο και τώρα πια κανένας Βερέμης ή όποιος άλλος καθεστωτικός δημοσιολόγος δεν μπορεί να το αναπληρώσει.
Σε ότι αφορά στο άρθρο του Παπαχελά, τι να πω, τα έχουμε πει και τα λέμε εδώ και 1 1/2 χρόνο αυτά, τα ίδια ή και περισσότερα. Εξάλλου η γνωριμία μας πάνω σε ένα αντίστοιχο κείμενο ξεκίνησε, αν θυμάσαι...
Στο Σύνταγμα αυτή τη στιγμή γίνεται χαμός και τα ελικόπτερα πετάνε πάνω από τις γειτονιές της Αθήνας...
Δεν ξέρω ποιος θεωρούσε απίθανο το φαινόμενο Καρατζαφέρη, καμία σχέση όμως δεν έχει με τα άρματα που περιγράφεις. Το ότι βρέθηκαν κάποιοι αφελείς να τον ψηφίσουν δεν σημαίνει ότι ο λαός θα ανεχτεί μια χούντα.
Εγώ βλέπω ότι σήμερα το δίλημμα είναι ένα. Ή πληρώνουν οι φτωχοί ή πτωχεύουμε. Δεν ξέρω αν το μνημόνιο είναι η μόνη λύση. Αυτό που ξέρω είναι ότι αν δεν πληρώσουν φόρους οι πολύ πλούσιοι, αν δεν πληρώσουν οι πολιτικοί που έκλεψαν και μαζί τους οι διάφορες εταιρίες που τα έκαναν πλακάκια και τα οικονομούσαν τόσα χρόνια, αν δεν μαζευτούν οι σημερινοί βουλευτές και τα στελέχη της κυβέρνησης κάνοντας πιο λυτή ζωή και αν δεν γίνει άμεση κατάσχεση της περιουσίας της εκκλησίας και διαχωρισμός, η λύση να πληρώσω εγώ είναι άτοπη.
Πως να σου το πω ρε φίλε αλλιώς να το καταλάβεις. Δεν χωράει να δώσουμε ούτε ένα ευρώ παραπάνω. Ήδη δεν πληρωνόμαστε από τις δουλειές μας, ήδη δεν μας περισεύουν καθόλου χρήματα. Εσύ τι μου λες τώρα; Εμείς φταίμε που τα πάθαμε αυτά (λες και έγινα πλούσιος τόσα χρόνια) τώρα θα πληρώσουμε, οι φτωχοί όμως μόνο.
Αερικέ αν η ανάγκη είναι η πολιτική διεύθυνση των εξελίξεων (κάτι στο οποίο συμφωνούμε απόλυτα) πως αυτή η ανάγκη εξυπηρετείται με το να πάμε π.χ. σε εκλογές ό,τι κανένα κόμμα δε μπορεί όχι απλά να συγκεντρώσει την πλειοψηφία αλλά ούτε και να συννενοηθεί με άλλα κόμματα στο να σχηματίσει κυβέρνηση.
Επίσης πως εξυπηρετείται η ανάγκη αυτή όταν δε γνωρίζει κανείς κατά πόσο ο νέος κυβερνητικός σχηματισμός που θα προκύψει από εκλογές θα εγγυηθεί τη μη χρεοκωπία της χώρας; (π.χ. ο Σαμαράς δηλώνει πως θα επαναδιαπραγματευτεί το Μνημόνιο γνωρίζοντας πως αυτό είναι απλά αδύνατο, τουλάχιστον για μία ουσιαστική διαπραγμάτευση).
Με δεδομένη την ανωριμότητα όλων των πολιτικών κομμάτων να συνεννοηθούν στα βασικά πως μπορεί αυτός ο λαός να πάει σε εθνοσυνέλευση και να δόσει πειστική απάντηση στους ευρωπαίους οι οποίοι κακά τα ψέματα κρατάνε την τύχη της χώρας μας στα χέρια τους.
Saq,
Το αν χωράει να δώσουμε ένα ευρώ παραπάνω είναι μεγάλη κουβέντα. Το αν υπάρχουν λεφτά ή έχει δυνατότητες αυτή η χώρα να παράγει πλούτο για να αποπληρώσει το χρέος της, ακόμη μεγαλύτερη. Τα έχουμε πει 1000δες φορές και δεν αξίζει να τα επαναλάβουμε.
Τα τανκς ελπίζω κι εγώ να μην επέμβουν. Πρέπει όμως να ανακτηθεί η πολιτική σταθερότητα, έστω και με αυτό το πολύ πολύ αργό και αναποτελεσματικό πολιτικό σύστημα.
Δεν ξέρω για μπάμιες, αλλά σ' ενα μπακαλικο στην Βαλτιμόρη ειχα βρει Δρακουλίνια πίσω στο μακρινό 1998. Πρέπει να αγοράσα γύρω στα 10 σακουλάκια. Νοσταλγία βλέπεις....
@Dormammu
ΔΡΑΚΟΥΛΙΝΙΑ;; Τι λες τώρα!! Εγώ το καλύτερο που έχω βρεί είναι μπισκότα Παπαδοπούλου και φρυγανιές Βοσινάκη!
Γιαουρτι ΦΑΓΕ σε μεγαλη συσκευασια στο Costco!
Η κατάσταση από χθες είναι πλέον τέτοια, που δεν μπαίνω καν στον κόπο να αφήσω σοβαρό σχόλιο...
Αν θεωρείς ότι το λεγόμενο "Μεσοπρόθεσμο" μπορεί να δώσει λύση στο πρόβλημα της Οικονομίας, πες μου τι πίνεις να το πιω κι εγώ και να ποτίσω κι όλη την άσφαλτο της Πλατείας Συντάγματος, μιας και οι αναθυμιάσεις από τα δακρυγόνα δεν κατάφεραν πολλά...
Αν μια οποιαδήποτε Κυβέρνηση μπορεί να εφαρμόσει το "Μεσοπρόθεσμο" με τον λαό εναντίον, τότε είναι ακριβές το πανώ στην Πλατεία Συντάγματος και στον κόσμο μας εμείς, που δεν το πολυπιστεύουμε ακόμη αυτό.
Αν ένας Πρωθυπουργός κάνει δημόσιες κωλοτούμπες όλη μέρα, μέχρι να αποφασίσει τι θέλει να κάνει, τότε δεν μπορεί πια να κάνει ούτε καν αυτό, που θέλει - και τόσο το χειρότερο για όλους μας που κι όλοι οι επίδοξοι Πρωθυπουργοί είναι μάλλον εξ ίσου γυμνοί πνευματικά και παραπαίοντες πολιτικά.
Αν ξαφνικά η "Αλέκα" ασπάζεται το ευρώ, χάνεται πια και η τελευταία παρωχημένη μεν πλην σταθερά του πολιτικού μας περιβάλλοντος.
Μέσα σε 12 μήνες έχουμε γίνει Τρίτος Κόσμος- και γι' αυτό δεν φταίει ούτε ο Ανδρέας Παπανδρέου ούτε ο Κ. Σημίτης ούτε ο νεώτερος Καραμανλής - ούτε καν ο "Μίκης" και οι συν αυτώ. Φταίνε απλώς όσοι δεν ξέρουν να κυβερνήσουν σήμερα, στις δεδομένες συνθήκες, με σύνεση, μετριοπάθεια, ψυχραιμία και αρχές ισονομίας.
Αστεροηδή,
"Μεσοπρόθεσμο ή τανκς" για να παραφράσω και μία ιστορική φράση. Το νομοσχέδιο είναι μία αναγκαία αλλά (όχι ικανή) συνθήκη για να μη χρεωκοπήσουμε.
Αν δεν περικοπούν δημόσιες δαπάνες και δε μειωθεί ο δημόσιος τομέας δεν πρόκειται να βγούμε από την κρίση.
Χωροπηδάτε όσο θέλετε. Δε γίνεται αλλιώς! Όσο δεν το βλέπετε, θα τυρρανιέστε.
Λάκωνα
Ακριβώς διότι δεν υφίσταται πολιτική δύναμη που να πείθει γι' αυτό και μιλάω για εκλογές για Εθνοσυνέλευση και όχι για κυβέρνηση. Εθνοσυνέλευση με σκοπό την ανδιάρθρωση του κράτους και των πολιτικών του θεσμών -ένας τρόπος για να εφαρμοστούν άμεσα και όσα μέτρα είναι απαραίτητα για την "εξυγίανση" και την ανασυγκρότηση των κρατικών μας δομών, αν καταλαβαίνεις τι θέλω να σου πω.
Για το λόγο που έχει να κάνει με την οικονομική μας κατάσταση, η Εθνοσυνέλευση να εκλέξει Εθνικό Διαπραγματευτικό όργανο το όποίο "να αναλάβει τη διαπραγμάτευση αποπληρωμής του χρέους με όρους που δεν αμφισβητούν τη βιωσιμότητα και την ανεξαρτησία του ελληνικού κράτους". Μπορεί να γίνει αυτό, έχουμε το δικαίωμα να το κάνουμε, εφόσον δεν αποποιούμαστε τις διεθνείς -πολιτικές και οικονομικές μας υποχρεώσεις- αλλά αδυνατούμε σαν συντεταγμένη πολιτεία να ανταποκριθούμε πριν "καθαρίσουμε το σπίτι μας". Και πάλι τονίζω: το πρόβλημα μας δεν είναι η αποφυγή της χρεοκοπίας, διότι έχουμε χρεοκοπήσει. Το πρόβλημα μας είναι να βγούμε από τη χρεοκοπία -και να τηρήσουμε και τις όποιες υποχρεώσεις μας- σαν ανεξάρτητο κράτος και κυρίαρχη κοινωνία. Τουλάχιστον αυτό θέλουμε εμείς, άσχετο από τι θέλουν οι δανειστές μας.
Αν θες λοιπόν να παραφράσεις κάτι πες αυτό "Μεσοπρόθεσμο ή Εθνική κυριαρχία"...
Αερικό τις συνέπειες της πραγματικής χρεωκοπίας = στάση πληρωμών σε μισθούς και συντάξεις είμαι σίγουρος ότι δεν τις έχεις αναλογιστεί πλήρως.
Πέρα από αυτό το μεταξύ μας "mondus vivendi" (πόσο μου αρέσει αυτή η φράση!), πως τη φαντάζεσαι ΣΤΗΝ πράξη αυτή την εθνοσυνέλευση; Πως θα μπορέσει να δουλέψει αυτό το εγχείρημα και να γεννήσει κάποια προοπτική αντί να μας βυθίσει ακόμα περισσότερο στο χάος της ακυβερνησίας (πολύ πιο κοντά στη χούντα ή τον εμφύλιο;)
Αυτή είναι η βασική μου ερώτηση.
Επίσης Αερικέ, διαβάζοντας τα σημερινά πρωτοσέλιδα δεν μπορώ να μην παρατηρήσω μία "ευθυγράμμιση" απόψεων μεταξύ Πάγκαλου, Παπούλια και εμού σχετικά με τη φοβία που διατυπώνω, παρατηρώντας τα πράγματα από μακριά.
Ο Πάγκαλος συγκεκριμένα δήλωσε πως κάποιοι θέλουν να ξαναζήσουμε μέρες του '65. Δεδομένης της πολιτικής εμπειρίας και ευφυίας του Πάγκαλου (παρά τις χοντράδες που λέει κατά καιρούς), εσύ που είσαι πλησιέστερος σε εκείνες τις καταστάσεις, τι πιστεύεις;
Μοιάζει αυτό που ζούμε με το '65, και πόσο;
Λάκωνα
Σε ότι αφορά τους μισθούς και τις συντάξεις, δεν αρνιέμαι την ανάγκη εξωτερικού δανεισμού. Γι' αυτό άλλωστε μιλάω για Εθνικό Διαπραγματευτικό Όργανο σχετικά με το χρέος, ώστε κάθε τι που μας δεσμεύει να μην είναι απόφαση και επιλογή "ενός ανδρός" αλλά ενός εθνικά αντιπροσωπευτικού οργάνου. Η βασική σκέψη είναι ότι η διακοπή χρηματοπιστωτικής ροής προς την Ελλάδα δεν βλάφτει μόνον εμάς σοβαρά αλλά και τους δανειστές μας. Εμείς θέλουμε να επιστρέψουμε τα δανεικά που χρωστάμε και αυτοί θέλουν να τα πάρουν πίσω και με τόκο. Ας μιλήσουμε λοιπόν για τον τόκο και τον χρόνο αποπληρωμής τόσο του παλιού, όσο και του νέου χρέους. Δεν κερδίζουν τίποτα με το να σκοτώσουν την αγελάδα που έτσι κι αλλιώς μπορεί να κάνει γάλα ακόμα. Αρκεί η αγελάδα να πείθει ότι μπορεί και θέλει να κάνει γάλα ακόμα... Το ότι οφείλουμε να ελέγξουμε κατά πόσο έχουν συναφθεί παράνομα δάνεια, αυτό δεν σημαίνει πως αρνούμαστε το σύνολο του χρέους που έχει συναφθεί υπό καθ' όλα νόμιμες συνθήκες. Δεν είμαστε μπαγαπόντηδες... απλά θέλουμε να ξεμπερδεύουμε με μια ολόκληρη περίοδο αδιαφάνειας και διαφθοράς και τα κατάλοιπά της στην κοινωνία μας.
Γι' αυτό και είναι αναγκαία μια Εθνοσυνέλευση με την έννοια της Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης, με εντολή να άρει τους περιορισμούς για την αναδιάρθρωση του Ελληνικού Κράτους και τη δομή της Ελληνικής Κοινωνίας. Το "μνημόνιο" που εμείς θα θέλαμε να εφαρμόσουμε και να τηρήσουμε με ευλάβεια, επειδή το θέλουμε και όχι γιατί μας το επιβάλουν...
Εκτός αυτού, αν "το χάος της ακυβερνησίας" σημαίνει μη συντεταγμένη πορεία, η πρότασή μου διασφαλίζει αυτήν ακριβώς τη συντεταγμένη πορεία. Οι αποφάσεις της Εθνοσυνέλευσης θα είναι νομιμοποιημένες από τη "λαϊκή κυριαρχία" και αναγκαστικά εφαρμοστέες από όλους. Αν μάλιστα συμφωνηθεί να έχει και ορισμένη διάρκεια, π.χ. 12 ή 18 μήνες, τότε θα πρυτανεύσει και το πνεύμα του επείγοντος και της αποτελεσματικότητας. Πολύ προτιμότερη κατάσταση από μια -έτσι κι αλλιώς μη επιλέξιμη- δικτατορία ή μιας αντιδικίας μεταξύ αδύναμων κομματικών κυβερνήσεων. Επιπλέον θαρρώ πως θα είναι και πολύ πιο σεβαστή σε όλους εξέλιξη: Αναλαμβάνουμε μόνοι μας να τακτοποιήσουμε τα του οίκου μας.
Στην πορεία για την Εθνοσυνέλευση αυτή και στη διάρκεια των εργασιών της, θα προκύψουν και θα αναδειχθούν νέοι ηγέτες και στελέχη της πολιτικής μας ζωής και θα συσταθούν κόμματα που θα προέρχονται μέσα από τη ζύμωση στα πραγματικά μας προβλήματα και όχι μέσα από τις αρχηγικές φιλοδοξίες κάποιων "τζακιών"... Έδώ ίσως να είμαι παραπάνω αισιόδοξος από όσο πρέπει αλλά είναι κάτι που με κάνει να χαμογελάω σαν προοπτική. Και νομίζω ότι όχι μονον εγώ αλλά και πολλοί άλλοι Έλληνες νοιώθουν το ίδιο.
:-)
και σε ότι αφορά το 65, όχι δεν μοιάζει καθόλου το παρόν με το τότε.
Τότε το παλάτι αμφισβητούσε τον πρωθυπουργό που είχε εκλεγεί νόμιμα, σε μία θεσμική και αντισυνταγματική αντιδικία μαζί του άρα και με τον λαό που τον είχε εκλέξει...
Τώρα το εκλογικό σώμα -ο κυρίαρχος λαός- έχει εξεγερθεί ενάντια σε μια κυβέρνηση και έναν πρωθυπουργό που μας κορόιδεψε με ψέματα, μας ταλαιπωρεί επί 1 1/2 χρόνο με μέτρα που έχουν χειροτερέψει την υλική μας ζωή αλλά και τη θέση της χώρας διεθνώς και αποδεικνύεται ανίκανος να κάνει έστω και μια κωλοτούμπα της προκοπής. Δηλαδή η βασική νομιμοποιητική αρχή της χώρας, ο λαός, σύμφωνα με το Σύνταγμά μας, έχει άρει την εμπιστοσύνης της στην κυβέρνηση του ΓΑΠ.
Τεράστια η διαφορά!
Ο κ. Πάγκαλος αν ήταν τόσο ευφυής όσο θέλει να νομίζει δεν θα έκανε τέτοιους άσχετους παραλληλισμούς και ούτε φυσικά θα επιδιδόταν με τόση αφοσίωση στο να λέει τις χοντράδες που λέει...
Nομίζω, Λάκωνα, ότι αρνείσαι να καταλάβεις κάποια πράγματα. Το μεγάλο πρόβλημα εξ αρχής ήταν οι όροι του μνημονίου. Αυτοί οι άνθρωποι νόμιζαν ότι έχουν να κάνουν με ζώα. Αφού μας χρωστάτε θα σας αφαιμάξουμε, τόσο όμως ώστε πάντα να είναι λίγο καλύτερα από την χρεωκοπία. Δεν δουλεύει έτσι το σύστημα Λάκωνα. Δεν είπαμε ότι θέλουμε να χρεωπίσουμε, είπαμε ότι θέλουμε καλύτερους όρους και πιο ξεκάθαρες προθεσμίες. Θέλουμε ίση αντιμετώπιση για όλους και πάταξη της φοροδιαφυγής, ειδικά αυτών που κερδίζουν πολλά.
Για την ανικανότητα του ΓΑΠ και της κυβέρνησης να κάνει οτιδήποτε νομίζω ότι μόνο κάποιος με παροπίδες δεν μπορεί να την δει.
Αερικέ συνεχίζω να μην καταλαβαίνω πως ΠΡΑΚΤΙΚΑ θα συγκλιθεί μία εθνοσυνέλευση. Δεν ξέρω αν υπάρχει καν τέτοια διαδικασία στο Σύνταγμά μας. Δε νομίζω πως έχουμε την πολυτέλεια να αρχίσουμε τώρα να τη συζητάμε.
Σε ό,τι αφορά τα μέτρα της κυβέρνησης ΓΑΠ δεν μπορώ να καταλάβω ποιος σοβαρός άνθρωπος σκέφτεται ότι υπάρχει πολιτική που θα βγάλει το κράτος αλώβητο από την κρίση διατηρώντας τους εργαζομένους του στα ίδια μισθολογικά επίπεδα.
Το ότι θα πρέπει να μειωθεί το βιωτικό επίπεδο μίας μεγάλης μερίδας του λαού είναι νομοτέλεια. Η στρόφυγγα του δανεισμού έκλεισε μια και καλή - τουλάχιστον όπως εμείς τον είχαμε συνηθίσει.
Τέλος δε μπορώ να καταλάβω πως έχασε τη λαϊκή νομιμοποίηση μία κυβέρνηση που χαμήλωσε τους μισθούς με σκοπό να έχει πρόσβαση στη ΜΟΝΑΔΙΚΗ πηγή δανεισμού που υπήρχε ώστε να αποφύγουμε την κατάρρευση.
Saq
Κι εσύ αρνήσε να καταλάβεις ότι μας δίνουν τα λεφτά τους, τα οποία εμείς ζητήσαμε. Έτσι κι αλλιώς έχουν το πάνω χέρι. Το μόνο διαπραγματευτικό μας εργαλείο είναι το επιχείρημα της αμοιβαίας καταστροφής.
ΑΥΤΟ το επιχείρημα όμως εξαντλείται χρονικά. Ήδη π.χ. οι γερμανικές τράπεζες έχουν ξεφορτωθεί πάρα πολλά ελληνικά ομόλογα.
Μιλαω συχνα με διαφορα ατομα απο Ελλαδα, και ειναι αρκετοι αυτοι που εχουν πει οτι, οι πιο πολλοι Ελληνες ακουνε "χρεωκοπια" αλλα δεν το καταλαβαινουν με το μυαλο τους, απλα η λεξη περναει απο το ενα αυτι και βγαινει απο το αλλο...
Διαφωνω απολυτα με αυτο που λεει το Αερικο, "το πρόβλημα μας δεν είναι η αποφυγή της χρεοκοπίας, διότι έχουμε χρεοκοπήσει" για τον απλουστατο λογο οτι, το κρατος μπορει να εχει φτασει στα προθυρα της χρεωκοπιας, αλλα οι περισσοτεροι πολιτες, οχι ακομα, γιατι το κρατος πληρωνει το κοσμο με δανεια. Αν φτασουμε στη σταση πληρωμων τοτε θα καταλαβει ο κοσμος τι σημαινει χρεωκοπια...
Εν τω μεταξυ ολοι οσοι ειναι εναντιον των δανειων, δεν εχουν πει με τι τροπο θα παει μπροστα η χωρα, δεν εχουν να προτεινουν τιποτα το αξιολογο... γιατι; πολυ απλο... απο το χωρο της δεξιας μεχρι και της αριστερας, για τους πιο πολλους, για αλλη μια φορα, δυστυχως, το μονο και κυριο που τους νοιαζει ειναι πως να αρπαξει το κομα τους το τιμονι και τιποτα περισσοτερο...
@ ΑΕΡΙΚΟ
Φιλε μου δεν ξερω τι δουλεια κανεις αλλα ας υποθεσουε οτι εισαι συνταξιουχος. Αυτη τη στιγμη εσυ, στη πραξη δεν εχεις χρεωκοπησει, γιατι η κυβερνηση σε πληρωνει μεσω των δανειων. Οταν (ευχομαι απ την καρδια μου να μην γινει ποτε) η κυβερνηση κυρηξει πτωχευση και σταματησει να σου δινει συνταξη, τοτε και μονο τοτε, η πτωχευση σταματαει να ειναι απλα μια λεξη, μια εννοια, και γινεται γεγονος.
Αυτη τη στιγμη η Ελλαδα αγωνιζεται να αποφυγει την πτωχευση, και παρ ολο οτι πολλοι λενε οτι ηδη εχει πτωχευσει, στην ΠΡΑΞΗ η πτωχευση θα ερθει ΜΟΝΟ οταν γινει σταση πληρωμων...
Μεσα απο τη καρδια μου ευχομαι η Ελλαδα να μην κηρυξει πτωχευση και μην προχωρησει σε σταση πληρωμων, γιατι αν αν γινει κατι τετοιο, ο κοσμος θα υποφερει εκατονταδες φορες περισσοτερο απ οτι υποφερει τωρα...
Λάκωνα
Η διαδικασία υπάρχει και στο σύνταγμα μας κατοχυρωμένη. Η παρούσα Βουλή, με την παραίτηση της κυβέρνησης, διαλύεται και προκηρύσσει εκλογές για συντακτική Εθνοσυνέλευση.
Δεν υπάρχει έξοδος από την κρίση με αλώβητους. Φταίμε δεν φταίμε όλοι, όλοι θα πληρώσουμε. Μέχρις στιγμής όμως αυτοί που πραγματικά φταίνε δεν έχουν πληρώσει μία. Αυτό είναι ένα τεράστιο κενό που βαρύνει την κυβέρνηση ΓΑΠ. Επιπλέον το μνημόνιο που υπέγραψε με όρους που εξυπηρετούν ΜΟΝΟΝ τους δανειστές μας για την αποπληρωμή στο ακέραιο και στη λήξη των ομολόγων του Ελληνικού Δημοσίου και καμία αναπτυξιακή διάσταση, εκτός από το να επιβαρύνει και άλλο το χρέος και να βαθαίνει την ύφεση δεν έχει κανένα άλλο αποτέλεσμα. Μας βοηθάνε ή μας πνίγουν;
Έχασε τη νομιμοποίησή της η κυβέρνηση ΓΑΠ γιατί αποδεικνύεται ανίκανη να διαχειριστεί την κρίση αποτελεσματικά και με αξιοποίηση του πολιτικού κεφαλαίου που διέθετε πέρσι, της ανοχής δηλαδή στη λήψη σκληρών αλλά αποτελεσματικών μέτρων. Αντ' αυτών άνοιγε τα κλειστά επαγγέλματα, που παραμένουν ακόμα κλειστά. Έπρεπε να εξυγιάνει τις ΔΕΚΟ αλλά μόνο μετά τις σταυροπαναγίες της Τρόικας εδέησε να εξαγγείλει μέτρα που ακόμα περιμένουν την εφαρμογή τους. Το Taxis κλάταρε. Οι υπουργοί του παίζουν τις μπάτσες ή το "ακούνητος-αμίλητος" και άλλα πολλά... Έχασε τη νομιμοποίηση της από τον λαό... Πάει και αυτό! Τώρα τους κυνηγάνε με τις πέτρες... Δεν μου αρέσει, αλλά έτσι γίνεται
Λάκωνα
Λέμε τα ίδια πράγματα με άλλα λόγια. Κατά κάποιο τρόπο το Αερικό με κάλυψε με το αυτό "Φταίμε δεν φταίμε όλοι, όλοι θα πληρώσουμε. Μέχρις στιγμής όμως αυτοί που πραγματικά φταίνε δεν έχουν πληρώσει μία."
Οι ποδοσφαιρικοί σύλογοι χρωστάνε 1,6 δις ευρώ και τα πρώτα μέτρα στις μειώσεις συντάξεων και μισθών ήταν 800χιλ.
Ή μήπως είδες πουθενά την υπογραφή μου για τους Ολυμπιακούς αγώνες; Αυτοί που τους ανέλαβαν έπρεπε να γνωρίζουν ότι δεν αντέχουμε αλλά και αυτοί που μας δάνεισαν το ίδιο.
δεν διαφωνούμε στο ότι δεν μας παίρνει να πτωχεύσουμε αλλά στον τρόπο που μας ζητάνε να πληρώσουμε.
Διόρθωση, 800εκ!
Επείσης διαβάζω συνέχεια ότι η κυβέρνηση αυτή είναι νόμιμα εκλεγμένη από το λαό. Αν κάνω λάθος διόρθωσέ με, αλλά από όσο γνωρίζω τα κόμματα πριν τις εκλογές βγάζουν ένα πρόγραμμα και με βάση αυτό οι ψηφοφόροι εκλέγουν. Που είδες εσύ στο πρόγραμμα του ΓΑΠ να λέει για μνημόνιο; Αυτός έλεγε ότι λεφτά υπάρχουν. Για ένα τόσο σοβαρό ζήτημα δεν έπρεπε να ενημερωθεί ο λαός. Δεν έπρεπε να ξέρουμε ακριβώς τι θα υποστούμε και πόσο θα τραβήξει. Δεν γράφει πουθενά στο σύνταγμα ότι για μεγίστης σημασίας εθνικά ζητήματα πρέπει να συνενέσουν τουλάχιστον 180 βουλευτές;
Saq συμφωνώ με το μπάχαλο που περιγράφεις. Όπως συμφωνώ με τις δυνάμεις και τον πλούτο που πρέπει να απελευθερωθεί ώστε να αρχίσει επιτέλους να αποδίδει.
Σε αυτό το θέμα είμαστε αγανακιστμένοι εμείς οι "Μνημονιακοί" αφού πράγματι το Μνημόνιο δεν εφαρμόστηκε καθόλου προς αυτήν την κατεύθυνση. Αποτέλεσμα του οποίου είναι και τα σκληρά μέτρα του Μεσοπρόθεσμου.
Επίσης λες:
"Που είδες εσύ στο πρόγραμμα του ΓΑΠ να λέει για μνημόνιο; "
Μπορώ να σου πω, το κλασικό, πως κανένα πρόγραμμα δε διαβάζεται και δεν εφαρμόζεται.
Μπορώ επίσης να σου υπενθιμίσω το ότι κανείς δεν ήξερε πως το έλλειμα ήταν 15% και κανείς δε μπορούσε να προβλέψει σε Ευρωπαϊκό επίπεδο λανθασμένους χειρισμούς που οδήγησαν τελικά τη χώρα εκτός αγορών, δλδ στο Μνημόνιο.
Είναι πάρα πολύ δύσκολα τα θέματα.
1. "Μέχρις στιγμής όμως αυτοί που πραγματικά φταίνε δεν έχουν πληρώσει μία."
Αυτοί την έχουν κάνει ήδη. Οι λογαριασμοί στην Ελβετία ελέγχονται χωρίς κανείς να ξέρει (ούτε να ελπίζει) αν και πότε θα βγει κάποια άκρη.
Αυτοί μάλιστα ποντάρουν στη χρεωκοπία μας για να έρθουν μετά και να μας αγοράσουν όλους μαζί.
Σε ό,τι αφορά την τελευταία σου παράγραφο φτάνουμε και πάλι σε ένα mondus vivendi. Εγώ πιστεύω ότι σε πολύ μεγάλο βαθμό γι αυτή την ανικανότητα του κράτους φταίει κατά ένα μεγάλο ποσοστό η δημόσια διοίκηση.
Το ότι τους πήρανε (τελικά) με τις πέτρες είναι χαρακτηριστιμό ενός λαού που περιμένει πάρα πάρα πολλά από τους πολιτικούς του και συνεχώς θεωρεί εαυτόν το θύμα της υπόθεσης.
Ειλικρινά μιλώντας με "αγανακτισμένους" αλλά κυρίως από ό,τι βλέπω στο διαδύκτιο έχω απογοητευτεί από το επίπεδο σκέψης τους και τη δυνατότητά τους να σκεφτούν λίγο παραπέρα από τα τηλεοπτικά λαϊκίστικα σκουπίδια που τους σερβίρουν.
Αυτό φυσικά είναι δική μου άποψη.
"Αυτό φυσικά είναι δική μου άποψη".
Και δική μου
Modus Vivendi λοιπόν, όπως και να το δεις και ο καθένας το δρόμο του...
:-)
Δημοσίευση σχολίου