Ζούμε καταστάσεις πρωτόγνωρες. Κανένας δεν έχει μία πειστική αφήγηση για να εξηγήσει τα όσα διαδραματίζονται. Μην έχεις καμία αμφιβολία. Αυτό είναι η (ελληνική κομμουνιστογενής) Αριστερά.
Πρώτη φορά Αριστερά στον τόπο μας, μετά από πέντε χρόνια πολιτικών που για να αντιμετωπίσουν την αντιπαραγωγική οικονομία των τελευταίων δεκαετιών εξαθλίωσαν μέρος του πληθυσμού και φτωχοποίησαν ακόμα μεγαλύτερο. Η πρώτη φορά Αριστερά κατάφερε σε πέντε μήνες να καταστρέψει τα (όποια _ εσύ πιστεύεις λίγα ή καθόλου, εγώ πολλά) αποτελέσματα είχαν επιτευχθεί τα τελευταία χρόνια, με συνέπεια να βυθιστούμε ακόμα περισσότερο σε ύφεση.
Ένας Εφιάλτης. Σήμερα θέλω απλά να βγάλω από μέσα μου τη θεωρία συνωμοσίας-Εφιάλτη που συλλογίζομαι εδώ στην Ξενιτιά.
Γιατί φτάσαμε εδώ με τη διαπραγμάτευση; Ο Σαμαράς έπεσε γιατί του ζητούσαν 2 δις μέτρα για το Γενάρη. Η πρώτη φορά Αριστερά είχε υποσχεθεί παροχές 11 δις (πρόγραμμα Θεσ/νικης), κατέληξε να προτείνει 8 δις μέτρα και τελικά επιλέγει να θέσει Δημοψήφισμα με κλειστές τράπεζες και ανυπολόγιστη ζημιά για την οικονομία, πρόταση με 8.5 δις μέτρα.
Πέραν τις προφανούς ασχετοσύνης του Βαρουφάκη, (όπως έχω πει επανειλημμένως δεν περίμενα ποτέ τίποτα από αυτό το γελοίο υποκείμενο), τι συνέβη;
Έπεσαν στην παγίδα των υπερσυντηρητικών Ευρωπαίων (που δε θέλουν μία Αριστερή φωνή στην Ευρώπη) ή είναι απλά όλοι τους απελπιστικά ανίκανοι; Το πρώτο δεν ισχύει γιατί οι ίδιοι κρέμασαν και το Σαμαρά. Το δεύτερο μπορεί να είναι μία εξήγηση. Βλέπεις τέσσερις μήνες (με την οικονομία να υποθηκεύεται κάθε μέρα στον ELA _ το κρατάμε αυτό) πηγαίναμε από Δευτέρα σε Παρασκευή και Σάββατο με μία Συμφωνία που μία ετοιμάζεται, μία μαγειρεύεται, μία ξεροψήνεται, μία γράφεται και μία καθαρογράφεται.....ώστε τελικά να καταλήξουμε χρεοκοπημένοι με κλειστές τράπεζες (άγνωστο πότε θα ανοίξουν και σε τι νόμισμα) να μετράμε τις μέρεις για ένα Δημοψήφισμα που στερείται πλήρους σοβαρότητας και να τρέχομει ολοταχώς προς το Διχασμό.
Το Δημοψήφισμα είναι ο απόλυτος ευτελισμός της Δημοκρατίας. Δεν είναι έγκυρο, δεν πληροί καμία προδιαγραφή (βλ. γνωμοδότηση του Συμβούλιου της Ευρώπης), είναι έτοιμο να καταπέσει σε οποιοδήποτε Δικαστήριο και το χειρότερο από όλα θα διεξαχθεί σε πλήρες διχαστικό περιβάλλον με την κυβέρνηση όχι μόνο να αβαντάρει αδιάντροπα τη μία άποψη αλλά δια του Πρωθυπουργού να απειλεί όσους πολίτες αποφασίσουν να ψηφίσουν ΝΑΙ, ως ουσιαστικά συνένοχους στις μνημωνιακές πολιτικές.
Δημοψήφισμα χωρίς να τηρούνται οι Νόμοι, το Σύνταγμα, οι διαδικασίες και οι διατάξεις σε ένα πλαίσιο ασφάλειας και σταθερότητας με τους πολίτες να έχουν πλήρη επίγνωση του τι ψηφίζουν και να είναι ελεύθεροι να επιλέξουν ακηδεμόνευτα ό,τι θέλουν, δεν είναι Δημοκρατία. Είναι Μπολιβαριανό Τσίρκο. Τι διακυβεύεται; Που το πάει ο Τσίπρας; Τι μέλλον ονειρεύεται για την πατρίδας μας ; Πως ασκεί έτσι εξουσία; Τι είδους εξουσία νομίζει ότι έχει; Τι εξουσίες φαντάζεται πως οι ομόλογοί του στην ΕΕ ή άλλοι αξιωματούχοι (βλ. Ντράγκι) έχουν ώστε να ζητάει π.χ. παράταση του προγράμματος, χωρίς να υπάρχει χρόνος να γίνει κάτι τέτοιο;
Το πραγματικά επικύνδινο σε αυτήν την περιπέτεια εντοπίζεται σε όλη τη ρητορική της κυβερνητικής πλειοψηφίας που εδώ και πέντε μήνες έχει καταφέρει να κάνει όλο τον Πλανήτη να αναρωτιέται στα σοβάρα εαν όλα αυτά είναι μέρος ενός σχεδίου.
Παρακολουθώντας τα διαδοχικά διαγγέλματα του Πρωθυπουργού τρομάζω. Είναι μονόλογοι- συρραφές επιχειρημάτων κάθε ένα από τα οποία ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα. Έτσι διαπραγματευόταν ο Τσίπρας; Με τέτοια διαλεκτική; Κανείς δεν απορεί που δεν έκλεισε η συμφωνία. Κανείς δεν απορεί όταν ακούει τους αξιωματούχους των Βρυξελλών να υποστηρίζουν ότι "ποτέ δεν ήθελαν συμφωνία".
Μόνο σήμερα το πρωί έκανε αποδεκτή τη συμφωνία που πάει σε δημοψήφισμα για να την απορρίψει ο ίδιος και πάλι στο διάγγελμα σήμερα το απόγευμα. Ενδεικτικά αναφέρω τρία από τα ψεύδη που ακούστηκαν στο σημερινό διάγγελμα:
1. "Οι Ευρωπαίοι δεν δέχτηκαν την παράταση και μου έκλεισαν τις τράπεζες".
2. "Εγγυώμαι τις καταθέσεις και οι τράπεζες θα ανοίξουν τη Δευτέρα".
3. "Το ΟΧΙ σημαίνει όχι στην πρόταση των δανειστών."
Για την ακρίβεια πρόκειται για μία ομάδα ανθρώπων που ενώ ποτέ δεν είπε την αλήθεια σε σχέση με ό,τι καταδεικνύει η αντικειμενική πραγματικότητα, εν τούτοις προπαγανδίζουν ένα αφήγημα τόσο σίγουρο και τόσο αυτάρεσκο ικανό να σπείρει τον πανικό σε κάθε λογικά σκεπτόμενο άνθρωπο.
Τι συμβαίνει; Είναι όλα μέρος ενός σχεδίου; Ήταν από την αρχή προγραμματισμένο στο να φτάσουν την οικονομία τόσο χαμηλά; Ήταν από την αρχή μεθόδευση να εγκλωβιστεί ο κόσμος ώστε άλλο να ψηφίζει και αλλιώς να χρησιμοποιηθεί από τους κυβερνώντες; Είναι προσχεδιασμένη η έξοδος από το Ευρώ (και την ΕΕ) να φαίνεται η μόνη λογική λυτρωτική κίνηση;
Γιατί άραγε η παρούσα Βουλή κατακλύστηκε από γραφικές προσωπικότητες που το μόνο που κάνουν είναι να χυδαιολογούν εναντίων όσων διαφωνούν μαζί τους- πολλές από αυτές προσωπική επιλογή του Τσίπρα; Ποια είναι η Ραχήλ, ποια η Ζωή και ποιος ο Λεουτσάκος; Ποιος είναι ο Μπαλτάς και ο Βούτσης; Ποιος είναι ο Δραγασάκης και ο Στρατούλης; Ποιοί είναι αυτοί; Τους ξέρεις ; Ξέρεις το ποιόν τους ; Τη διαδρομή τους; Γιατί επιλέχθηκε ο συγκεκριμένος άνθρωπος για την Προεδρία της Δημοκρατίας;
Ήρθε εν έτει 2015 το πλήρωμα του Χρόνου και η Χώρα να περάσει την περίκλειστη, σοβιετική της περίοδο; Αυτήν την περιόδο που χρωστάγαμε από τη Βάρκιζα; Μήπως βλέπουμε να εκτυλίσεται μπροστά στα μάτια μας το plan b της Αριστεράς;
Τι τελικά αναμετράται την Κυριακή;
Το ΝΑΙ: Που οδηγεί σε νέο και χειρότερο Μνημόνιο, με μία οικονομία λαβωμένη πολύ βαριά από πέντε χρόνια μονομερούς λιτότητας αλλά με ξεκάθαρη προοπτική τη μόνη, εδώ και δεκαετίες δυνατή προοπτική. Εντός του ασφαλούς ευρωπαϊκού πλαισίου μέσα στο οποίο η χώρα γνώρισε πρωτόγνωρη άνοδο του βιωτικού της επιπέδου τα τελευταία 50 χρόνια, με ένα νόμισμα ισχυρό που να εγγυάται και να προστατεύει την παραγώμενη αξία από τα χέρια των Ελλήνων.
Το ΟΧΙ: Είναι το λάφυρο της Κυβέρνησης που θέλει να ανατρέψει το αστικό δημοκρατικό καθεστώς, υποκλέπτοντας μία απάντηση για άσχετη ερώτηση. Παραπλανώντας και εγκωβίζοντας τους πολίτες να απαντήσουν σε μία πρόταση φάντασμα η οποία ακόμα και με το ΝΑΙ δεν μπορεί εκ των πραγμάτων να εφαρμοστεί αφού έχει αποσυρθεί και εν πάσει περιπτώσει λαμβάνει μία οικονομική πραγματικότητα που δεν υφίσταται πλέον. Το ΟΧΙ οδηγεί σε ντε φάκτο έξοδο από το Ευρώ και την ΕΕ, σε διπλωματική απομόνωση (όπως το 1922 ή το 1974) και τελικά σε καθεστώς με δημοκρατικές/ατομικές ελευθερίες (προσωρινώς πάντα) σε αναστολή.
Για να είμαστε εξηγημένοι: Το ΟΧΙ οδηγεί νομοτελειακά σε Υπουργείο Αλήθειας (όπως η Επιτροπή Αλήθειας) και Υπουργείο Αγάπης. Διότι μόνο ωργουελικοί όροι μπορούν να επιστρατευθούν για να εξηγήοσυν το φαινόμενο Τσίπρας τις τελευταίες μέρες και το σχέδιό του που εκτελείται με εξαιρετική μαεστρία.
Η Χώρα περνάει τραγικές στιγμές τις οποίες ακόμα και με ένα ισχυρό ΝΑΙ θα τις πληρώσει πολύ ακριβά ο κόσμος, χωρίς κανένα τελικά λόγο.
Μην έχεις καμία αμφιβολία για το τι είναι το ΝΑΙ και τι το ΟΧΙ. Στο εξωτερικό υπάρχουν πολλές δυνάμεις που θέλουν το ΟΧΙ. Οι αγορές έδειξαν σήμερα πως οι δυνάμεις αυτές είναι πολύ πιο ισχυρές όπως πριν από μερικά χρόνια. Οι δυνάμεις του ΟΧΙ στο εξωτερικό της χώρας είναι επί το πλείστον κερδοσκοπικές που αποσκοπούν αν αγοράσουν τη χώρα στο 1/10 της παρούσας τιμής της. Και όταν λέω τη χώρα δεν εννοώ μόνο τη δημόσια περιουσία. Οι δυνάμεις του ΟΧΙ αποσκοπούν στο να αναβιώσουν το καθεστώς της σοβιετικής χρεοκοπίας το 1991 και την εγκαθίδρυση μίας νέας τάξης Ολιγαρχών στα ρωσικά πρότυπα. Με ποιους άραγε συνεργάζονται αυτές οι δυνάμεις στο εσωτερικό της χώρας;
Εν κατακλείδι, μετά την έξοδο από το εκλογικό κέντρο ουδέν ελαφρυντικό αναγνωρίζεται. Θέλοντας και μη, κάνουμε τις επιλογές μας και θέλοντας και μη, είμαστε κύριοι αυτών.
Είναι τόσο απογοητευτικό όμως η Χώρα να οδηγείται προς την εμφύλια σύρραξη. Είτε το ένα επιλεγεί, είτε το άλλο αναγκαία προϋπόθεση να βγούμε από την κρίση είναι να είμαστε ενωμένοι. Μα το αδύνατο αυτού του ενδεχομένου δυστυχώς δεν είναι Εφιάλτης. Είναι η Πραγματικότητα.
