Θάτσερ και Σοσιαλισμός
Θάτσερ και Νομισματική Ένωση
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
skip to main |
skip to sidebar
Το παρό ιστολόγιο ενέχει κείμενα πνευματικής ιδιοκτησίας του δημιουργού. Χορηγείται Άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Ελλάδα .
η διαλεκτική αρχή της αμοιβαίας αλληλεπίδρασης των αντιθέτων
Πληροφορίες
ΧΟΡΟΣ
- Βιβλιοθήκη (10)
- Δισκοθήκη (67)
- Επίκαιρα (192)
- Ημερολόγιο (26)
- Ιδέες (84)
- Μνήμες (27)
- Τεφτέρι (16)
ΧΡΟΝΟΣ
- Αυγούστου (1)
- Μαΐου (1)
- Απριλίου (1)
- Μαρτίου (1)
- Φεβρουαρίου (1)
- Ιανουαρίου (2)
- Ιουλίου (1)
- Ιουνίου (4)
- Απριλίου (1)
- Μαρτίου (1)
- Φεβρουαρίου (2)
- Ιουνίου (1)
- Απριλίου (3)
- Μαρτίου (2)
- Ιανουαρίου (2)
- Δεκεμβρίου (1)
- Οκτωβρίου (2)
- Σεπτεμβρίου (2)
- Αυγούστου (2)
- Ιουλίου (4)
- Ιουνίου (3)
- Απριλίου (1)
- Μαρτίου (2)
- Φεβρουαρίου (1)
- Ιανουαρίου (3)
- Δεκεμβρίου (3)
- Νοεμβρίου (4)
- Οκτωβρίου (3)
- Σεπτεμβρίου (2)
- Αυγούστου (2)
- Ιουλίου (3)
- Ιουνίου (1)
- Μαΐου (7)
- Απριλίου (1)
- Μαρτίου (8)
- Φεβρουαρίου (7)
- Ιανουαρίου (4)
- Δεκεμβρίου (3)
- Νοεμβρίου (7)
- Οκτωβρίου (7)
- Σεπτεμβρίου (3)
- Αυγούστου (3)
- Ιουλίου (6)
- Ιουνίου (4)
- Μαΐου (4)
- Απριλίου (6)
- Μαρτίου (3)
- Φεβρουαρίου (5)
- Ιανουαρίου (3)
- Δεκεμβρίου (5)
- Νοεμβρίου (5)
- Οκτωβρίου (3)
- Σεπτεμβρίου (6)
- Αυγούστου (5)
- Ιουλίου (14)
- Ιουνίου (9)
- Μαΐου (7)
- Απριλίου (11)
- Μαρτίου (5)
- Ιανουαρίου (1)
- Δεκεμβρίου (4)
- Νοεμβρίου (8)
- Οκτωβρίου (4)
- Σεπτεμβρίου (5)
- Αυγούστου (2)
- Ιουλίου (2)
- Ιουνίου (3)
- Απριλίου (2)
- Μαρτίου (1)
- Φεβρουαρίου (2)
- Ιανουαρίου (2)
- Δεκεμβρίου (1)
- Νοεμβρίου (3)
- Οκτωβρίου (1)
- Σεπτεμβρίου (2)
- Αυγούστου (3)
- Μαΐου (2)
- Απριλίου (2)
- Μαρτίου (2)
- Φεβρουαρίου (3)
- Ιανουαρίου (4)
- Δεκεμβρίου (4)
- Νοεμβρίου (5)
- Οκτωβρίου (6)
- Σεπτεμβρίου (4)
κριέιτιβ κόμονς
Το παρό ιστολόγιο ενέχει κείμενα πνευματικής ιδιοκτησίας του δημιουργού. Χορηγείται Άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Ελλάδα .
15 σχόλια:
Ήταν και δικιά μου πρωθυπουργός για τα τελευταία 4 χρόνια που ήμουνα εκεί. Και ήμουνα μαζί της μέχρι τις 5 το πρωί της πρώτης της εκλογικής νίκης. Υπάρχουν όπως για όλα και για όλους εκείνοι που δεν συμφωνούν αλλά εγώ την πενθώ, χαίρομαι που υπήρξε και η Ιστορία έχει ήδη λάβει θέση, όπως επίσης έλαβαν θέση οι αντίπαλοί της, το Labor Party το 2007 όταν ανακοίνωσαν ότι η Θάτσερ είχε δίκιο κι εκείνοι άδικο.
Κάποια κάπου έγραψε:
"Πάντως δε θυμάμαι ξανά, τόσες χαρές και πανηγύρια με το θάνατο πολιτικού. Κάτι θα σημαίνει αυτό :
http://www.guardian.co.uk/politics/2013/apr/09/police-arrests-thatcher-death-parties"
Υπονοώντας πόσο κακή πολιτικός ήταν γιατί τόσοι πολλοί χορεύουν πάνω στον τάφο της.
Άραγη η αξία της πολιτικής παρακαταθήκης προκύπτει από τον αριθμό των ανθρώπων που κλαίνε; Η παρακατηθήκη του Ανδρέα προκύπτει από τη μεγαλύτερη λαοθάλασσα για κηδεία στην ιστορία της Χώρας;
Παρ' όλα αυτά αυτό που μας δείχνει "η χαρά των αντιπάλων" είναι το επίπεδο αυτών που θεωρήθηκαν θιγμένοι από την πολιτική της Θάτσερ. Ίσως εκεί θα έπρεπε να ψάξουν την οικονομική τους κατάντια.
Διότι είναι ο γενικότερος τρόπος ζωής τους που τους κάνει να χαίρονται με το Θάνατο, η αιτία της οικονομικής τους κατάντιας.
Ναι, τα διάβασα κι εγώ. Δεν ήμουν εκεί μόνο για την πρωθυπουργία της και μόνο για να την θαυμάζω. Ήμουνα εκεί, μέσα στο Brixton, κατά την διάρκεια των ταραχών του Brixton. Και έχω φίλους και γνωστούς που υπέφεραν άδικα από την Θάτσερ και έχουν δίκιο να την μέμφονται. Το ιστορικό δίκαιο δεν είναι ποτέ μαυρόασπρο. Πρέπει να έχει κανείς την δύναμη να δει το γενικό καλό χωρίς να αρνηθεί το κακό που έγινε σε ορισμένους. Όμως, και η ιστορία μιλάει για ένα αποτέλεσμα ("γενικό καλό") υποκειμενικά. Στην τελική, η πλάνη είναι να πιστεύει κανείς ότι κάτι ήταν ντε φάκτο, ή αντικειμενικά, σωστό ή λάθος. Γιατί αυτό μετριέται με κριτήρια. Και τα κριτήρια πρέπει να έχουν εξαιρέσεις και αξιώματα για να υπάρχουν. Βλέπεις ότι δεν υπάρχει τίποτα το απόλυτο. Η πλάνη στην οποία πέφτουν οι περισσότεροι σοφολογιότατοι είναι το ότι ξεχνάν πως όλα γίνονται για τον Άνθρωπο και για την υποκειμενική του ευτυχία. Όχι χάριν της φόρμουλας αλλά χάριν του ανθρώπου. Και πάντα υπάρχουν οι άνθρωποι που θα αδικούνται και θα υποφέρουν και πότε αυτοί είναι μικρή μειοψηφία, πότε είναι μεγάλη πλειοψηφία. Άρα η φόρμουλα ποτέ δεν είναι απόλυτα σωστή, και κανείς δεν μπορεί να αξιολογήσει το ποσοστό των δυστυχούντων ως ασήμαντο ή απαραίτητο.
Και ο Ανδρέας έκανε πολλούς ευτυχισμένους. Για τρεις δεκαετίες. Μονο που το τέλος της πλασματικής ευτυχίας που έφερε ο Ανδρέας στους πολλούς ήταν απόλυτα προβλέψιμο.
ααα...thinks εσένα δε σου έχουν κάτσει ατυχίες στη Ζωή; υποφέρεις;
Πιστεύεις ότι δεν υποφέρεις επειδή δε σου έχουν κάτσει αρκετές ατυχίες ή επειδή ο τρόπος που διαχειρίστικες (και) τις ατυχίες που σου έκατσαν μείωσαν το συνολικό αριθμό τους;;;
Δε λέω ότι η πολιτική της Θάτσερ δεν αδίκησε...Λέω ότι ο τρόπος που διαχειρίζονται (και) τις ατυχίες τους άνθρωποι οι οποίοι, χαίρονται με το βιολογικό θάνατο κάποιου (εκλεγμένου δημοκρατικά) ηγέτη, είναι κατά κύριο λόγο υπεύθυνοι για το χάλι τους!
Ο καθένας είναι αυτό που είναι. Δεν μπορούμε να συζητήσουμε γενικότερα θέματα βάση του αν εγώ ή εσύ ή η Αφροξυλάνθη είχε δυσκολίες που τις ξεπέρασε, και πως αισθανότανε. Ο καθένας έχει δικαίωμα να αισθάνεται και να αντεπεξέρχεται όπως μπορεί.
Αυτό που συζητείται είναι το αν είναι σοβαρά πράγματα να χορεύει κανείς πάνω από τον τάφο του πεθαμένου.
Θα έλεγες το ίδιο για όσους χορέψανε όταν έμαθαν ότι αυτοκτόνησε ο Χίτλερ; Μην ξεχνάς ότι αρκετοί άνθρωποι έβλεπαν την Θάτσερ σαν Χίτλερ και χειρότερα.
Εγώ το θεωρώ, όπως εσύ, ότι όποιος χορεύει στον τάφο του πεθαμένου με τέτοιο τρόπο, είναι πράγματι άξιος της δυστυχίας του. Αλλά αυτό είναι γνώμη μας. Δεν σημαίνει τίποτα, αντικειμενικά.
Δεν μπορούμε να συζητήσουμε αλλά αν είναι να βγει ένα συμπέρασμα από τις εκδηλώσεις αυτό δε θα είναι για την πολιτική της Θάτσερ αλλά για την αιτία της κατάντιας αυτών των ανθρώπων.
Ο Χίτλερ για τους Γερμανούς (όπως και ο Ιούλιος Καίσαρας για τους Ιταλούς) ήταν δικτάτορας όχι επειδή δεν εκλέχθηκε δημοκρατικά αλλά επειδή μαζί με όλα τα άλλα, πριν τον ΒΠΠ, δεν παρέδωσε την εξουσία.
Αυτό που ίσως σημαίνει είναι η θέση του κάθενος στην απελευθερωμένη αγορά και στην κοινωνία. Ίσως στατιστικά να είναι πιο δίκαιη από ό,τι σε ανελεύθερες κοινωνίες.
Να και ένας απόλυτα Βρετανικός τρόπος να χορέψει κανείς στον τάφο της Θάτσερ: Ο Κεν Λωτς, μεγάλος Βρετανός σκηνοθέτης, είπε: "Ας ιδιωτικοποιήσουμε την κηδεία της, ας την βγάλουμε σε πλειστηριασμό και να διαλέξουμε την χαμηλότερη τιμή. Αυτό θα ήθελε η Θάτσερ".
Αυτός είναι ένας πραγματικά άριστος και Βρετανικός τρόπος να κακολογήσεις την Θάτσερ ειρωνικά -ιδίως επειδή έχει δίκιο: Πράγματι αυτό θα ήθελε η Θάτσερ.
Ένας άλλος, γνωστός μας συνθέτης, Αγγλοέλλληνας μάλιστα, επίσης βαριά αντιθατσερικός, μίλησε πολύ σωστά: Είπε: "Δεν συμφωνώ με εκείνους που χορεύουν πάνω από τον τάφο μιας νεκρής. Εγώ εόρτασα την ημέρα που έφυγε από την πολιτική. Θα γιορτάσω την μέρα που ο Θατσερισμός θα εξαλειφθεί από την Γη. Αλλά δεν θα γιορτάσω ποτέ τον θάνατο ενός ανθρώπου".
Τι εννοείς "δεν μπορούμε να συζητήσουμε"; Νόμιζα ότι συζητούσαμε. Ότι συμφωνούσαμε μάλιστα.
Συμφωνούμε απόλυτα σε αυτό το θέμα, μην ανησυχείς!
Συμφωνώ και με τη στάση του καλλιτέχνη, υπό την προϋπόθεση ότι ο τρόπος για να εξαληφθεί ο "θατσερισμός" από τον πλανήτη θα γίνει με ειρηνικό τρόπο.
Οποιαδήποτε μορφή εκκίνησης βίας είναι ανήθικη. (libertarianism)
Σαφώς :-)
Βλέπεις πόσο λιγότερο χρόνο μας παίρνει σε αυτό το ιστολόγιο να συμφωνήσουμε;
χαχαχαχα :)
Θέλεις να πείς ότι πρέπει να βάλω μαύρο χρώμα στο μπακγκράουντ του μπλογκ μου; Και ο όμορφος teal φλωρεντιανός τοίχος που είναι εκεί τώρα; δημιουργεί τριβές;;;
Νομίζω ότι φταίει αυτό το "να εύχεσαι να είναι μακρύς ο δρόμος...", γιατί το παρακάνουμε!
:))
Οπωσδήποτε αυτό είναι! Τρέχω στον Καβάφη να βρω κάτι άλλο! Αν δεν υπάρχει στον Καβάφη θα βρω κάτι του Greenspan.
Δημοσίευση σχολίου