Για σκέψου....

Ο Άνθρωπος δε θέλει να σκέφτεται. Δεν είναι γενετικά προγραμματισμένος γι αυτό...

Δε θέλουμε να σκεφτόμαστε, εκτός κι αν είμαστε αναγκασμένοι. Μη γελιέσαι. Δε σκεφτόμαστε....Ακόμα και όταν λέμε ότι σκεφτόμαστε δεν το εννοούμε. Φοβάμαι πως δεν ξέρουμε καν τι σημαίνει το ρήμα "σκέφτομαι".

Νομίζεις ότι σκέφτεσαι, βλέποντας τηλεόραση; Νομίζεις ότι σκέφτεσαι, διαβάζοντας ένα βιβλίο; Νομίζεις ότι όσο πιο πολύ διαβάζεις τόσο πιο πολύ σκέφτεσαι; Πόσο λάθος κάνεις....

Τι είναι η σκέψη; Τι δεν είναι; 

Παράδειγμα: Ένα αγαπημένο σύνθημα στους τοίχους πάει κάπως έτσι:

"¨Το lifestyle από μηδενικό σε κάνει νούμερο"

Διαβάζεις το σύνθημα και το λογοπαίγνιο σου τραβάει την προσοχή...το επαναλαμβάνεις μέσα σου και αυτό κινεί λίγο την αναλυτική σκέψη....τόσο όσο χρειάζεται για να πιάσεις το "νόημα" που δεν είναι άλλο από το κακό lifestyle που...τελικά...δε σε πάει πουθενά. Και αυτό είναι τόσο ελκυστικό νόημα...το επεξεργάζεται και το καταλαβαίνεις...το καταλαβαίνεις και το επεργάζεσαι...και πάλι από την αρχή....Και χαίρεσαι γιατί το κατάλαβες και το κατάλαβες επειδή χαίρεσαι...Τίποτα κακό με την ανθρώπινη χαρά που πηγάζει από τη ματαιοδοξία της "κατανόησης"...Μόνο που τίποτα από την παραπάνω διαδικασία δεν υπονοεί πως σκέφτηκες...Για την ακρίβεια δεν έκανες καμία σκέψη. Η γοητεία του παραπάνω συνθήματος είναι αρκετή για να αποκρύψει την κενότητά του. Αυτό συνήθως συμβαίνει με τα τσιτάτα. Είναι πολύ όμορφα για να έχουν το οποιοδήποτε νόημα, πέρα από την ομορφιά τους. Και εσύ χαίρεσαι με το τίποτα, όπως συνήθως.....Και όπως συνήθως μπερδεύεις το συναίσθημα με τη σκέψη....Και το κάνεις πάντα αυτό. Με όλα...συνθήματα, τραγούδια, ποιήματα, βιβλία.

Στις συζητήσεις που κάνεις, δε συζητάς για να κατανοήσεις την αλήθεια, δε γνωρίζεις σχεδόν ποτέ τα πραγματικά γεγονότα και δεν ενδιαφέρεσαι να μάθεις όσα μπορεί να σου χαλάσουν την εικόνα που έχεις για την κατάσταση και πάνω της έχεις στηρίξει τα επιχειρήματα σου. Συζητάς για να προβάλεις τον εγωισμό σου και όχι το μυαλό σου, αφού τίποτα από αυτά που λες δεν είναι πραγματικά δικό σου....

Μην απελπίζεσαι που δε σκέφτεσαι.... Η σκέψη θέλει χρόνο και εξάσκηση και υπομονή.....Η αληθινή και πρωτότυπη σκέψη  δε, είναι ένας άνισος αγώνας. Ένας εναντίων όλων και ενός ακόμη.....

 

Όλοι, είναι η σύγχρονη κοινωνία, αυτή της Πληροφορίας. Μία κοινωνία όπου όλα φαίνεται αν έχουν ειπωθεί και αναλυθεί μέχρι το τελευταίο μόριο προβλήματος. Άρα γιατί να σκεφτείες; Άλλοι έχουν σκεφτεί για σένα και φαίνεται πως το έχουν κάνει αρκετά καλά - σίγουρα καλύτερα από εσένα. Αν κάνεις όμως υπομονή και είσαι έξυπνος αρκετά, θα αρχίσεις τελικά να καταλαβαίνεις, πως όλα αυτά που βλέπεις και που διαβάζεις ως " λύσεις " δεν είναι τίποτα παραπάνω από το τσιτάτο του τοίχου. Είναι πολύ έξυπνες μη-απαντήσεις: Μη-απαντήσεις γιατί δε λύνουν το πρόβλημα, έξυπνες επειδή διαβάζοντάς τες δύσκολα καταλαβαίνει κανείς ότι δεν το λύνουν.

Αν είσαι τυχερός και ευλογημένος θα φτάσεις σε αυτό το σκαλοπάτι....Θα νιώσεις πως λίγα έχουν απαντηθεί πραγματικά...Θα τους έχεις νικήσει όλους και θα φτάσεις στον ένα ακόμη...στον τελευταίο αντίπαλο...τον πιο ανίκητο...τον ίδιο σου τον εαυτό που θα κάνει τα πάντα για να σε αποτρέψει από το να σκεφτείς. Στο λέω και να το ξέρεις. το μυαλό μας είναι εναντίων μας....

Γιατί το κάνουμε αυτό στον εαυτό μας; Γιατί προσπαθούμε διαρκώς να αποσπάσουμε το μυαλό μας σε οτιδήποτε άλλο εκτός από το πρόβλημα που έχουμε να λύσουμε;

Είναι δύσκολο πράγμα η σκέψη...Η σκέψη είναι ένα από τα πιο σοβάρα προβλήματα του σύγχρονου ανθρώπου.

Δε σκεφτόμαστε...απλά καυλώνουμε το μυαλό μας.

"Ο άνθρωπος προτιμάει να πεθάνει παρά να σκεφτεί, αυτό κάνει άλλωστε", είπε ο Μπ. Ρασελ και δε μπορούσα να πιστέψω πόσο δίκιο είχε.

Το πιο φρικιαστικό στο έχω για το τέλος....

Αν οι σκέψεις γίνονται λόγια,

τα λόγια γίνονται πράξεις,

οι πράξεις γίνονται συνήθεια,

η συνήθεια γίνεται χαρακτήρας,

ο χαρακτήρας γίνεται πεπρωμένο... 

.... τι θα συμβεί στον άνθρωπο που δε σκέφτεται;

Τι είναι η σκέψη;

Θα σκεφτώ και θα σου απαντήσω...

Χαρούμενη εβδομάδα σου εύχομαι....

Βερολίνο 1936

Πρέπει να παραδεχτείς ότι η τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου ήταν γελοία. Οι Άγγλοι βρήκαν έναν πολύ ακριβό τρόπο να υπενθυμίσουν στον υπόλοιπο Κόσμο, γιατί τους αντιπαθούμε.

Πάμε λοιπόν σε άλλους ολυμπιακούς αγώνες.

Διαβάζοντας έναν άρθρο σχετικά με τους αγώνες του Βερολίνου το 1936, ένιωσα ιδιαίτερα "υπερήφανος" για την κίνηση της αποστολής μας να χαιρετίσει τον καγκελάριο με τέτοια θερμότητα, την οποία και δεν εγνώριζα.

Ενδιαφέρον έχει πια άλλα έθνη ΔΕΝ το έπραξαν αυτό (υποστολή σημαίας και ναζιστικός χαιρετισμός). Ανάμεσα σε αυτά και το Αμερικανικό.

Η τότε αμερικανική προπαγάνδα έσπευσε να τονίσει πως μόνον οι Αμερικάνοι δεν υπέστυλαν τη σημαία τους μπροστά στο Χίτλερ.

Κάτι που όμως δεν επιβεβαιώνεται από το πρώτο βίντεο. Συμβολική αντίσταση φαίνεται πως επέδειξαν μεταξύ άλλων οι Άγγλοι, οι Ινδοί (ή πακιστανοί ή κάτι τέτοιο - δεν μπόρεσα να κατλάβω) και οι Ιάπωνες.

Η αλήθεια είναι όμως πως μόνον οι Αμερικάνοι φαίνεται να μη χαιρετάνε προς το μέρος των επισήμων (έβγαλαν απλώς τα καπέλα τους).

Επίσης να μην ξεχνάμε και το "χουνέρι" του Τζέσε Όουενς στον Χίτλερ: