Παρασκευή, Ιουλίου 29

War - Debt

Ο Brian και ο Stewe είναι αμερικανοί στρατιώτες στον πόλεμο του Ιράκ και ψάχνουν να βρουν τρόπο να γυρίσουν στην πατρίδα...Eυτυχώς, γι αυτούς ο πόλεμος τελείωσε εν τέλει πιο σύντομα από ό,τι φοβόντουσαν. Οι Ιρακινοί απολαμβάνουν πλέον την αμερικανικού τύπου Δημοκρατία:



Αφιερωμένο στον πρόεδρο Ομπάμα και το πρόβλημα του χρέους που προέκυψε γιατί απλά δεν πλήρωσαν για τους τρεις πολέμους που έκαναν την τελευταία δεκαετία...

Τρίτη, Ιουλίου 26

Είμαστε όλοι IonnKorr


Αποχαιρετισμός σε έναν blogger-θρύλο που αποχώρησε από την blogόσφαιρα .


Όποιοι κι αν είναι οι λόγοι αποχώρησής του, είναι πραγματικά κρίμα που πήρε αυτήν την απόφαση. Δεν παίρνω θέση γιατί δε γνωρίζω τι συνέβη αλλά και γιατί για μένα δεν είναι αυτό το θέμα πλέον.

Το θέμα είναι πως ο χειμμαρώδης και ανατρεπτικός ορθολογιστής IonnKorr αποφάσισε να κλείσει το blog του οριστικά.

Προσωπικά, τον ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για την παρέα που μου κράτησε και όλες τις συζητήσεις στις οποίες συμμετείχαμε μαζί σε διάφορα ιστολόγια. Είναι ο blogger με τον οποίον οι απόψεις μας σχεδόν σε όλα τα θέματα που έχουμε αναπτύξει (πλην μουσικής) ταυτίζονται εξαιρετικά.

Παρασκευή, Ιουλίου 22

to hell, ρε !

Οι Η.Π.Α. σαρώνονται από κύμα καύσωνα το οποίο έφτασε στο Maryland και με τη σημερινή μέρα (Παρασκευή) να είναι η χειρότερη από πλευράς θερμοκρασιών. Σήμερα λοιπόν που έσκασε ο Τζίτζικας, σήμερα βρήκε να έρθει στο Πανεπιστήμιο ο Πρόεδρος την ώρα που εγώ περίμενα μάταια το λεωφορείο από το μετρό για το campus. Τα πάντα είχαν φυσικά μπλοκάρει...Μπατσικά από την πόλη του college park, το πανεπιστήμιο, την κομητεία, την πολιτεία αλλά και ασφαλίτικα chevy του FBI με τις εσωτερικές σειρήνες και τα φιμε τζάμια να έχουν πιάσει τις γωνίες, τις διασταυρώσεις, τα διαζώματα τα πεζοδρόμια, τα γκαζόν...

45 λεπτά αναμονής κάτω από τον καυτό ήλιο (39 υπό σκιάν!) να περιμένουμε το λεωφορείο που συνήθως δεν κάνει πάνω από 8 λεπτά.

Κι όλα αυτά γιατί; Γιατί έπρεπε να έρθει ο Πρόεδρος να μιλήσει στο campus για την κατάσταση της οικονομίας, να πει για ακόμα μία φορά πως κάνανε 3 πολέμους και δεν πληρώσανε (λες και αυτό είναι το ζήτημα με τους πολέμους) και ότι δεν υπάρχει περίπτωση να γίνουν Ελλάδα, γιατί οι ΗΠΑ πληρώνουν τα χρέη τους: πρώτα θα εξοφληθούν οι πιστωτές και μετά, ό,τι περισέψει, θα πάει για πληρωμές δημ. υπαλλήλων και συντάξεις.

Ας τα διάλα ρε, με τέτοια ζέστη σήμερα!

Τετάρτη, Ιουλίου 13

Κυριακή, Ιουλίου 10

Για το Credit Score ρε γαμώτο!!!

Όπως ακριβώς συμβαίνει με τα κράτη, έτσι και με τους ανθρώπους στην Αμερική, ο καθένας έχει την προσωπική πιστοληπτική του ικανότητα. Τη δυνατότητα δηλαδή να δανείζεται από πιστωτικά ιδρύματα. Αυτή η δυνατότητα είναι ένα score, το περίφημο credit score: Ένας αριθμός από το 300 μέχρι το 850. Αυτός ο αριθμός είναι ενδεικτικός του ρίσκου που παίρνει κάποιο πιστωτικό ίδρυμα όταν δανείζει φυσικά πρόσωπα. Όσο μικρότερος είναι ο αριθμός τόσο μεγαλύτερο το ρίσκο άρα τόσο μεγαλύτερα τα επιτόκια δανεισμού.

Αυτός ο αριθμός διαμορφώνεται σιγά-σιγά καθώς εξελίσεται η οικονομική σου δραστηριότητα. Στις ΗΠΑ τρεις εταιρείες συλλέγουν στοιχεία, βάσει του ΑΦΜ σου, και διαμορφώνουν το προσωπικό σου score. Ιδιαίτερα δε όταν αποκτήσεις πιστωτική κάρτα και αρχίσεις να χτίζεις ένα πιστωληπτικό προφίλ.

Όσο γνωρίζει κανείς το πως, για ποιο σκοπό και κυρίως με τίνος τα κεφάλαια δουλεύουν οι οίκοι αυτοί, άλλο τόσο γνωρίζει κανείς και για τους υπόλοιπους οίκους, όπως Moody's , S&P κλπ κλπ.

Σε κάθε περίπτωση βέβαια, ο καλοπροαίρετος αναγνώστης δε μπορεί παρά να αναγνωρίσει το πόσο σημαντικό ρόλο παίζουν οι οίκοι αυτοί στην πραγματική οικονομία των ΗΠΑ. Πρόσεξε ! Αυτοί οι οίκοι δεν αξιολογούν εταιρείες, αλλά ανθρώπους. Έχουν την πλέον στενή σχέση πιστωτικού τομέα-πραγματικής οικονομίας.

Το εγχειρίδιο του καλού πολίτη κατά τους οίκους αυτούς συνοψίζεται σε δύο προτάσεις.

1. Να πληρώνεις έγκαιρα τα χρέη σου!
2. Να μη χρησιμοποιείς όλο το πιστωτικό σου όριο!

Τηρώντας, κατ' αρχήν αυτούς, τους δύο κανόνες το πιστωτικό σου σκορ θα ανεβαίνει αργά και σταθερά. Τι άλλο όμως μπορείς να κάνεις για να σου ανέβει πιο γρήγορα;

"Τίποτα", θα σου απαντήσουν οι οίκοι! Και θα έχουν δίκιο, αφού λίγη ανάλυση σε αυτούς τους δύο κανόνες αρκεί για να κατάλαβει κανείς γιατί κατέρρευσε η οικονομία των ΗΠΑ.

Κανόνας πρώτος: Οι ληξιπρόθεσμες οφειλές σημαίνουν πτώχευση! Κανένας πρόβλημα: Αναπροσαρμόζουμε την οφειλή μόνο σε ποσοστό αυτής! Μου χρωστάς π.χ. 2000 δολλάρια; Πλήρωσε τώρα τα 20 και τα υπόλοιπα τον άλλο μήνα (με τόκο). Ετσι θα βγάλει ο πιστωτής κέρδος από τον τόκο και επιπλέον εσύ δε θα κυρηχθείς κακοπληρωτής!

Κανόνας δεύτερος: Χρησιμοποιείς όλο σου το πιστωτικό όριο = δεν έχεις να πληρώσεις! Κανένα πρόβλημα: Θα σου αυξήσω το πιστωτικό όριο έτσι ώστε να φαίνεται ότι χρησιμοποιείς λιγότερο ποσοστό αυτού. Έτσι ο πιστωτής βγάζει χρήμα από τους τόκους του χρήματος που σου δίνει κ εσύ νομίζεις πως πληρώνεις λιγότερους τόκους αφού το score σου δε μειώνεται.

Αποτέλεσμα;

Ο φίλος μου ο Θάνος που χρωστάει +$25,000 σε τράπεζες και δάνεια έχει ένα απεριόριστο πιστωτικό όριο. Μπαίνει στις τράπεζες και μόνο τσιμπούκια που δεν του κάνουν οι διευθυντές από τους τόκους που έχει πληρώσει.

Ο κινέζος συνάδελφος στο γραφείο, μπορεί να μην έχει στον ήλιο μοίρα, και πάνω από $1000 στην τράπεζα, αλλά έχει 11 πιστωτικές κάρτες με συνολικό όριο $20,000.

Εγώ που, αδίκως κυρήχθηκα ληξιπρόθεσμος για μία οφειλή μόλις 250 δολλαρίων, την οποία ούτε έκανα, ούτε έμαθα ποτέ γιατί, έφταναν τα ειδοποιητήρια στην παλιά μου διεύθυνση, για το ένα cent που θα δανεισθώ, θα πληρώσω 2. Κι ας μην έχω καθυστερήσει ούτε μέρα κάποιο λογαριασμό....

Διότι μωρό μου φιλελεύθερο, δεν ξέρω αν το πρόσεξες αλλά, το credit score ουδεμία σχέση έχει με τα χρήματα που έχεις στην τράπεζα. Ας είχα και το μισό Maryland ιδιοκτησία...Χέστηκαν!

Να γιατί λοιπόν κατέρρευσε η Αμερική. Γιατί σε αυτή τη χώρα πλέον δεν έχει καμία σημασία αν είσαι πλούσιος ή φτωχός, αν χρωστάς πολλά ή λίγα. Στον χρηματοπιστωτικό κόσμο σημασία έχει:

Α. πόσα χρήματα θέλουν να σε δανείσουν
Β. ποια η δυνατότητά σου να εξυπηρετείς το χρέος σου

Τίποτα άλλο δεν έχει αξία.

Το πραγματικό χρέος, το χρέος της πραγματικής οικονομίας, είναι μία μικρή φούσκα που επιπόλαια υποτίμησες και αποφάσισες να την "ξεφορτωθείς" πληρώνοντας τους τόκους σου ευλαβικά κάθε μήνα (δηλαδή να γίνεις ένας υπάκουος σκλάβος των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων που στις ΗΠΑ ελέγχουν το μεγαλύτερο μέρος της πραγματικής οικονομίας).

Πότε όμως αυτός ο καλούλης όγκος στιβάχθηκε με άλλους όγκους, έγινε παράγωγο και πωλήθηκε ως κέρδος, κόλλησε με άλλους καλούληδες όγκους, πολτοποίηθηκε από ένα hedge funds, έκανε 18 φορές το γύρω της γης, έβγαλε 40000% κέρδος και σου χτύπησε την πόρτα του σπιτιού σου ως μεταστατικό μελάνωμα 3ου βαθμού...ένας Reagan το ξέρει

Συνεπώς...
Κάνε μια ευχή

Δευτέρα, Ιουλίου 4

Η "Αγανακτισμένη" Thatcher.

Διακόπτουμε για μία σφήνα...

Διαβάζοντας το τελευταίο ψήφισμα των "Αγανακτισμένων" από το realdemocracy αντιλαμβανόμαστε όλοι τους τίτλους Τέλους αυτού του κινήματος, το οποίο έχει καπελωθεί από ακρο-αριστερά στοιχεία και βουλιάζει μέρα με τη μέρα χωρίς να έχει τίποτα πλέον να προσφέρει.

Με τη διακύρηξη-προειδοποίηση-απειλή- προς τρόικα-τράπεζες-επενδυτές (αφού για όλα φταίνε αυτοί - ΓΙΑ ΟΛΑ...!) οι "Αγανακτισμένοι" (όχι αυτοί της πάνω πλατείας...όχι...αυτοί της κάτω πλατείας...η σκεπτόμενη διανόηση!) απειλούν ότι θα κάνουν ό,τι μπορούν, για να σαμποτάρουν τις ξένες επενδύσεις, ακόμα και ανατινάξεις αν χρειαστεί.

Το κείμενο δεν είναι άξιο σχολιασμού. Πρόκειται για το τελικό στάδιο παρακμής αυτού του κινήματος, αφού εδώ και μέρες δεν έχει πια τον κόσμο που είχε.

Παρά την προφανή γελοιότητά του, το ψήφισμα αυτό μας δείχνει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο πως η λογική των (κατ' επάγγελμα) "Αγανακτισμένων" δεν είναι απλά η πτώχευση. Θέλουν να καταστρέψουν και να ισοπεδώσουν τα πάντα. Γιατί; Γιατί μόνο αυτό μπορούν να κάνουν. Γιατί αυτή είναι η λογική της πολιτικής σκέψης τους...

Αυτή: