Μνήμες Ερωτικές Ι

Η ώρα στο Greenbelt του Maryland, είναι 01:03 το πρωί. Έχω αρράξει με το Liverpool Concerto του Ed Alleyne Johnson και αποφασίζω να σπάσω τη σιωπή μου. Θα μείνω λοιπόν πιστός στο πρόγραμμά μου όσο και αν το έχω καθυστερήσει.

Το blog αυτό ξεκίνησε πάνω στην Αρχή του "Όλα στο Φώς"...Όπως ακούμε στα κανάλια ότι "Θα χυθεί άπλετο φώς" και ότι "Το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκκαλο". Καμία σχέση !

Σήμερα θα μιλήσω για την ερωτική μου ζωή...Όχι φυσικά για το πως κάνω σεξ. Αυτό θα διδάσκεται σε λίγα χρόνια στα πανεπιστήμια. Θα μιλήσω για το παρελθόν. Και αυτό γιατί έχει περάσει αρκετός καιρός και οι πληροφορίες που θα δημοσιεύσω εδώ, με γεγονότα και ονόματα αληθινά, δεν απειλούν την εθνική μας ασφάλεια.

Σήμερα θα συζητήσω βέβαια μόνο ένα μικρό κομμάτι από το παρελθόν μου. Θα αναφέρω τα πρώιμα στάδια της ερωτικής σκέψης για το άλλο φύλο και φυσικά θα κάνω μια εισαγωγή στον πρώτο μεγάλο έρωτα της ζωής μου...

Νιώθω πολύ τυχερός που θυμάμαι το πρώτο "σκίρτημα" για κοπέλα ίδιας ηλικίας, τόσο έντονα. Προσπερνώ φυσικά τα χαζοκολλήματα με δασκάλες κλπ κλπ, αν και εδώ που τα λέμε μια φαντασίωση με δασκάλα μου έχει μείνει αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Αυτό που δε θυμάμαι ακριβώς ήταν το πότε. Θυμάμαι του που και με ποιά...Την έλεγαν Ελένη (και ελπίζω δλδ ακόμα να τη λένε έτσι, να μην το εχει αλλάξει σε Μπάμπης ή να μην έχει πεθάνει...), και ήταν σε ένα παραθαλάσσιο μέρος στη νότιο-δυτική Κρήτη. Στο ξενοδοχείο VIENNA. Πρέπει να ήμουν Τετάρτη δημοτικού. Ναι και όμως. Ήταν πολύ ωραία ρε παιδιά...Πάρα πολύ ωραία...Μα πάρα πολύ ωραία!!! Ξανθά σπαστά μαλλιά και καταγάλανα μάτια.

Δεν έχει σημασία τι ένιωθε αυτή για μένα. Σημασία έχει ότι για έναν ανεξήγητο τότε για μένα λόγο, ήθελα να είμαι συνέχεια μαζί της.... Και να λέμε χαζομέρας και να κάνουμε αστεία. Δηλαδή στην αρχή δε μου έκανε εντύπωση γιατί πάντα έτσι είναι όταν εχεις καλή παρέα...Αλλά μέτα το ξανασκέφτηκα. "Γαμώτο εγώ είμαι αγόρι και από ότι θυμάμαι τα κορίτσια τα κοροϊδεύαμε, τα φοβερίζαμε, τα χτυπούσαμε στην τελική...". "Εγώ όμως εκείνη δε θέλω να της κάνω τίποτα από αυτά...Θέλω να είμαι μαζί της και να κάνουμε πλάκες. Να λέμε ανέκδοτα και να κάνουμε μπάνιο στην πισίνα." Κάτι δηλαδή δεν πήγαινε καλά όπως καταλαβαίνετε...

Άσε και το άλλο:

Σκεφτόμενος όλα αυτά τα παράξενα που μου είχε προκαλέσει η Ελένη..., ξαφνικά, ΞΑΦΝΙΚΑ...Άρχισα να σκέφτομαι την ίδια την Ελένη !! Και σα να μην έφτανε μόνον αυτό, άρχισα να τη σκέφτομαι πιο έντονα όταν έπαιζε ένα τραγούδι που είχα γράψει στο κασσετόφωνο...Να δεις πως πήγαινε..."We had joy, we had fun, we had seasons in the sun...."

Και το χαμόγελο ; Που το πας το χαμόγελο ; Αυτό το αποβλακωμένο, το βλέμμα του ροφού...;

Εντάξει, προφανώς και δεν ήταν ο έρωτας ο αθάνατος...Ήταν όμως η Αρχή. Και όπως κάθε Αρχή οφείλω να την αναφέρω...Επιπλέον πρέπει να αναφερθεί γιατί υπήρχε και τραγούδι στη μέση. Από τότε κάθε σοβαρή σχέση-κόλλημα το συνδέω με ένα τραγούδι...

Προς θεού όμως, μην περιμένετε να μιλήσω για κάθε μια που μου γυάλισε από την Τετάρτη Δημοτικού μέχρι σήμερα...Δε θα τελειώσουμε ποτέ...

Θα αναφέρω αρκετές κοπέλες...Αρκετά κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα από αυτό το ναρκωτικό που λέγεται έρωτας, καψούρα, δαγκωμένη λαμαρίνα, τσιου τσιου τα πουλάκια κλπ κλπ.... Γιατί είναι αλήθεια ότι τραβήξαμε πολλά...Και εγώ και οι κολλητοί μου που με ανέχθηκαν και τελικά με διαολόστειλαν. Έτσι για να τα λέμε όλα! Τράβηξα αλλά και έκαμα πολλά...Πολλά ωραία και γλυκά και ρομαντικά και δε συμμαζεύεται. Τα έκανα μόνο και μόνο για έναν λόγο...Δε θα σας τον πω. Τον ξέρετε. Αφού και εσείς τα ίδια σκατά έχετε κάνει εις το όνομα της καψούρας...

Άντε θα σας τον πω για να μη λέτε ότι με έχουν δέσει τα μεγάλα συμφέροντα και η διαπλοκή...Ο λόγος είναι ότι τα έκανα όλα αυτά, όχι για μένα ούτε για αυτές... Τα έκανα για το γαμώτο !

Φύγαμε όμως από την Ελένη από το Ατσαλένιο. Καλή της ώρα εκεί που βρίσκεται, και αν το άλλαξε και το έκανε Μπάμπης, δεν πειράζει...Μια καλή κοπέλα να βρει να νοικοκυρευτεί...Αυτό μετράει...

Τα χρόνια πέρασαν και εγώ είχα ήδη γραφτεί σε μια σχολή καράτε....Στην απελπισία του ο πατέρας μου για το πάχος που δεν έλεγε να περιοριστεί με πήγε σε πολλές σχολές...Γυμναστήριο, κολυμβητήριο, τέννις, αρμόνιο (άσχετο αλλά δεν ξέρεις καμια φορά τι γίνεται). Με πήγε λοιπόν σε μια σχολή καράτε και kick boxing. Στο Παγκράτιο του Θανάση του Βουλγαρίδη. Ενός καταπληκτικού ανθρώπου και άριστου επαγγελματία...

Λοιπόν όσο δεν έπιασε το τέννις και το αρμόνιο, έπιασε το καράτε! Όχι ότι το λάτρεψα και άρχισα να χάνω βάρος. Αλλά γιατί εκεί γνώρισα εκείνη. Τον έρωτα το μεγάλο. Τον τρελό και απύθμενο. Αυτόν για τον οποίο θα έδινα και την ψυχή μου.

Βέβαια θα μου πεις ότι δε φταίει το καράτε, ούτε το kick-boxing. Η ηλικία έφταιγε και οι ορμόνες και γενικά εγώ ο ίδιος γιατί είχα μπει για τα καλά στην εφηβία. Αλλά δεν είναι εκεί το θέμα μας....

Που είναι τελος πάντων; Ας τα πάρουμε από την αρχή...

Στην αρχή λοιπόν κατέβηκαν τα φύλα των Δωριέων στην περιοχή μας την Κρήτη...Ύστερα από πολλά πολλά χρόνια εγώ ήμουν στον τρίτο χρόνο του καράτε που από εδώ και πέρα θα το λέω kick boxing γιατί εκεί διέπρεψα τελικά.

Ήταν λοιπόν Σάββατο, το πρόγραμμα του kick boxing είχε ξεκινήσει και εγώ χαλαρά βαριόμουνα τη ζωή μου... Ήμουν πίσω πίσω σε σχέση με την είσοδο του γυμναστηρίου κυρίως για να μπορώ να λουφάρω....Ώσπου βλέπω ένα πλάσμα να μπαίνει και να αρχίζει και αυτό το ζέσταμα.

Ήταν εκείνη...

Εδώ θέλω να σταθούμε για λίγο και να αναλύσουμε τη Στιγμή. Γιατί είναι αυτή η Στιγμή που κάνει τη ζημιά. Είναι ο ιός που μπαίνει μέσα σου και αρχίζει να κινείται με απίστευτη ταχύτητα. Σε δευτερόλεπτα πάνω τα αυτιά σου βουίζουν. Παύεις να ακούς τα παραγγέλματα του Δασκάλου και απλώς κοιτάς. Δεν ακούς, δεν αισθάνεσαι, δε γεύεσαι...Όλες οι αισθήσεις παγώνουν εκτός από την όραση. Αυτή έχει καρφωθεί όλη...ΟΛΗ ..απάνω της. Είναι ρε παιδί μου πολύ φυσικό αυτό που συμβαίνει. Ο οργανισμός απλά αρνείται να αφήσει τη στιγμή που αντίκρυσε την κοπέλα αυτή. Δεν το δέχεται βρε αδερφέ ότι μετά από αυτήν την εμπειριά ο χρόνος μπορεί να συνεχισει το ταξίδι του....Δεν διανοείται ότι ο χώρος γύρω του έχει την ίδια σημασία με πριν. Γι αυτό και τους αγνοεί. Αγνοεί τα πάντα τα οποία μπορούν να του χαλάσουν αυτό που έζησε...αυτή την τόσο μικρή, μα τόσο Μεγάλη Στιγμή...Αυτό το Big Bang που λένε οι σπασίκλες οι Αστροφυσικοί.

Ε αυτό....

Ήμουν Δευτέρα, και εκείνη Τρίτη γυμνασίου... Τη λένε Βάσω...

Συνεχίζεται....

Να είστε όλοι καλά !

Υ.Γ. Το σκίτσο -απόλυτα σχετικό με την ιστορία- είναι του 0039split που τότε κυκλοφορούσε με το ψευδώνυμο Στε. Να τον διαβάζετε... Τα γράφει πολύ ωραία...Από τότε τα έγραφε δηλαδή...