Τρίτη, Αυγούστου 26

Περί Φιλίας...


Δεν ήθελα να ξεκινήσω έτσι το "Μνήμες" tag αλλά στη ζωή δεν μπορούν να μας έρχονται όλα όπως τα θέλουμε. Πόσο μάλλον όταν καμιά φορά την παρεκτροπή την προκαλείς και εσύ ο ίδιος...


Η φράση που στάθηκε αφορμή γράφτηκε στο τελευταίο κείμενο και είναι η εξής:


"Τον πρώτο (κολλητό φίλο) τον έχασα γιατί φασώθηκα με την κοπέλα του."


Ας κάνουμε λοιπόν ένα γκρουπ θέραπι: Θα θέσω, για το συγκεκριμένο ζήτημα και μόνον, όλα τα στοιχεία στο τραπέζι και θα ήθελα τη γνώμη σας...
Κατ' αρχάς η παραπάνω φράση είναι ιδιαίτερα σκληρή και την αναφέρω συχνά ως ένδειξη μετάνοιας και με ιδιαίτερη αυτοκριτική διάθεση. Είναι μια φράση - ετυμηγορία για ένα περιστατικό που συνέβη ακριβώς 4 χρόνια πριν....
Με τον "αδερφό" Λάζαρο γνωριστήκαμε το 2001 στη Βουλή των Εφήβων. Εγώ από Κρήτη εκείνος από Αθήνα. Μετά την, αρχικά αμοιβαία αντιπάθεια, γίναμε κολλητοί. Η φιλία μας διατήρηθηκε το χρόνο που ήμουν εγώ Ηράκλειο και όταν ήρθα Αθήνα για σπουδές, αν και έμενε στου διαόλου τη μάνα σε σχέση μένα εν τούτοις είμασταν συνέχεια παρέα...Είχαμε και κάτι γκομενο-ιστορίες, με κοπέλες από τη Βουλή, που είχαν μείνει ανοιχτές από τον προηγούμενο χρόνο, οπότε τρέχαμε παρέα.
Ο Λάζαρος ήταν και είναι από τους πλέον σημαντικούς ανθρώπους στη ζωή μου. Ένας φίλος που όχι μόνο συμφωνούσαμε σε πολλά αλλά ήταν και είχε ό,τι δεν είχα εγώ και είχα ό,τι δεν είχε αυτός. Αυτό είναι που μας έδεσε.
Το χειμώνα του 2003 ο Λάζαρος γνωρίζει την Ελένη. Μια κοπέλα πολύ έξυπνη και πολύ όμορφη. Μου άρεσε και εμένα από την πρώτη στιγμή αλλά φυσικά έκανα πίσω. Ο Λάζαρος απέκτησε κάτι που δεν είχα. Μία πολύ δυνατή και ωραία σχέση. Εγώ εκείνο τον καιρό κωλοχτυπιόμουνα γύρω από κοπέλες που δεν ήξεραν τι ήθελαν. Αυτό με είχε κάνει κουρέλι...
Παρ' όλα αυτά δεν μου είχε προκύψει κάτι με την Ελένη. Κανένα συναίσθημα ερωτικό...Συνεχίζαμε να είμαστε καλοί φίλοι που συνέχεια την έλεγε ο ένας στον άλλο κατά τα γνωστά...Η παρέα δεν ήταν μόνο οι τρείς μας...Γενικά είχαμε πολύ κόσμο μαζί...Τον Παναγιώτη, την Αρχοντούλα, την κολλητή της Ελένης (έχει κολλήσει το μυαλό μου και δε μπορώ να θυμηθώ το όνομά της) και άλλους....
Έρχεται το Καλοκαίρι του 2004. Εγώ είμαι Κρήτη, η Ελένη είναι στην Αθήνα και μαθαίνει ότι περνάει σε μια σχολή στην Πάτρα, ο Λάζαρος είναι στην ιδιαίτερη πατρίδα του...έχει ψιλοβαρεθεί την Ελένη και γνωρίζει μια άλλη κοπέλα από εκεί και τρελαίνεται...Η Ελένη το αντιλαμβάνεται και από εκεί αρχίζει το πανηγύρι...
Να είμαστε ένα τρελό τρίγωνο...Ο Λάζαρος στους 7 ουρανούς να μου μιλάει σαν τρελός για τη νέα κοπέλα...Η Ελένη στα τάρταρα να μου μιλάει και να κλαίει και να οδύρεται για τις υποψίες που έχει. Εγώ στη μέση να μην ξέρω τι να κάνω. Διότι ο Λάζαρος να είναι αλλού αλλά να μη θέλει και να χωρίσει την Ελένη, οπότε δε θέλει και να αποκαλυφθεί το σκηνικό του εκεί. Η Ελένη να υποψιάζεται ότι κάτι παίζεται αλλά να μην έχει αποδείξεις. Εγώ να μην ξέρω τι θέση να πάρω...
Μια πολύ ωραία ατμόσφαιρα...
Ερχόμενοι στην Αθήνα, τα πράγματα δεν καλυτέρεψαν για το Λάζαρο και την Ελένη. Η ιστορία του Λάζαρου είχε τελείωσει αλλά ο ίδιος είχε κουραστεί από την Ελένη και ήθελε να τη χωρίσει. Η Ελένη έπρεπε να φύγει για την Πάτρα και αυτό χειροτέρευε πολύ τα πράγματα για εκείνην. Το θέμα όμως ήταν πως η Ελένη ήταν χάλια και όχι μόνο αυτό αλλά πλακώθηκε και με την κολλητή της οπότε έμεινε εντελώς μόνη να αντιμετοπίσει την κατάσταση...
Τότε ήταν που βρέθηκα εγώ...
Ξεκινήσαμε να κάνουμε πιο πολύ παρέα...Εκείνη είχε την ανάγκη παρηγοριάς αλλά και να ξεχαστεί. Περνούσαμε αρκετές ώρες μαζί και με πολύ γέλιο....Ώσπου ένα απόγευμα ήρθε σπίτι μου. Στην αρχή χάλια μετά πολύ καλύτερα...Όπως μου λεγε είχα τον τρόπο να την κάνω να ξεχνάει...Κάναμε πολλά γέλια είναι η αλήθεια...Μας έπιασε το βράδυ και μετά η νύχτα...Μία τα γέλια, μία ο καπνός από τα πολλά τσιγάρα που έκανε, μία το ποτό που είχαμε κατεβάσει μου λέει: "Σου έχει τύχει ποτέ να έχεις μπροστά σου τον έρωτα της ζωής σου και να μην το καταλαβαίνεις."
Εγώ με αρκετή ζαλάδα από το ποτό αλλά με όλες ενεργές όλες τις αισθήσεις (και ακέραια την ευθύνη) πιάνω το υπονοούμενο.
"Πολλές φορές," απαντάω..."όπως και αυτή τη στιγμή."
Η ευθύνη μου είναι ακέραια...αλλά πραγματικά εκείνη την ώρα νόμιζα ότι ήμουν ερωτευμένος με αυτήν την κοπέλα. Το ποτό δεν είναι ελαφρυντικό. Το συναίσθημα όμως είναι.
Όπως είναι φυσικό άρχισαμε να φιλιόμαστε αλλά τίποτα παραπάνω. Μετά τη γύρισα πίσω με ταξί.
Κάτι τέτοιο δε μου είχε ξανασυμβεί....Αλλά περιέργως δεν είχα καθόλου τύψεις για το Λάζαρο. Δεν ξέρω γιατί. Από τη μία νόμιζα ότι πραγματικά τη ήθελα την Ελένη, από την άλλη ότι εκείνος έχει τελειώσει μαζί της. Καμία τύψη λοιπόν και φυσικά συνέχιζα να μιλάω μαζί του κανονικότατα.
Με την Ελένη ξαναβρεθήκαμε άλλες δύο φορές. Μία σπίτι μου, μία στον Πειραιά. Κανονικά ραντεβού. Και στα δύο ραντεβού ήταν αρχικά διστακτική και μέτα εντελώς απελευθερωμένη...Γενικά πάντως σεξ δεν κάναμε. Ούτε φασωθήκαμε σοβαρά...
Τελικά, στο άσχετο, ξεκώψαμε. Λίγο μετά, τα ξαναβρήκανε και με το Λάζαρο. Τότε έκανα μία κουβέντα με την Ελένη για το πως θα πάει το πράγμα από εδώ και πέρα. Δύο επιλογές. Ή το λέμε στο Λάζαρο και βάζουμε τις σχέσεις μας σε κίνδυνο ή το ξεχνάμε και τέλος.
Το δεύτερο ήταν η ιδανική λύση. Πόσο μάλλον δε, που όπως έδειξε, όλα αυτό ήταν μια βλακεία και τίποτα παραπάνω. Όλα καλά λοιπόν! Η σωστότερη λύση βρέθηκε και μάλιστα η σχέση μου με την Ελένη επανήλθε στο φιλικό χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα.
Όμως κάτι περίεργο συνέβαινε εκείνο τον καιρό στην παρέα...Πολύ άρχιζαν να ξεκόβουν. Πρώτα η κολλητή της (που ακόμα δε μπορώ να θυμηθώ το όνομά της - νομίζω Ντίνα), μετά η Αρχοντούλα...Όλες είχαν τσατιστεί με τη συμπεριφορά της Ελένης απέναντι τους σχετικά με το Λάζαρο. Η Ελένη ήθελε να ελέγξει το Λάζαρο ακόμα περισσότερο. Ειδικά τώρα που θα έφευγε για Πάτρα. Απομόνωνε από το Λάζαρο, χωρίς ο ίδιος να το καταλαβαίνει, κάθε άτομο που για οποιοδήποτε λόγο θεωρούσε επικύνδινο. Ήταν θέμα χρόνου να την πιάσει μια "κρίση ειλικρίνιας"....
Έτσι και έγινε...ένα απόγευμα χτυπάει το τηλέφωνό μου. Στην άλλη γραμμή ο Λάζαρος...

"Τι κάνατε με την Ελένη;"...ο τόνος ήταν ξεκάθαρος...
Την έπιασε η "κρίση"...Βέβαια...λίγο η αλήθεια που είπε, λίγο ο πρώτερος έντιμος βίος εκείνης αλλά όχι του Λάζαρου, λίγο του ότι το θάρρος να μιλήσει αυτοβούλως....Τα ξέρασε όλα και την έβγαλε λάδι....
Η Ελένη έσπασε τη συμφωνία μας και εγώ έχασα τον κολλητό μου...
Το λάθος που έκανα εκείνη τη στιγμή στο τηλέφωνο ήταν να τα αρνηθώ όλα. Με έπιασε κυριολεκτικά στον ύπνο. Το μόνο που ήθελα ήταν να κλείσω το τηλέφωνο και να πάρω την Ελένη και να τη βρίσω.
Αυτό και έκανα...Δε θυμάμαι ακριβώς τι είπαμε με το Λάζαρο. Δεν είχα εκείνη την ώρα ούτε σάλιο...Το μόνο που θυμάμαι ήταν πως μου είπε να μη συναντηθούμε καθόλου για κάποιο διάστημα...
Αμέσως μετά πήρα την Ελένη....Στο δεύτερο μπινελίκι μου πέταξε το απίστευτο: "Θεωρείς το Λάζαρο, φίλο σου;". Τότε τα κατάλαβα όλα....Η Ελένη είχε αποφασίσει ότι δεν είμαι καλός φίλος του Λάζαρου και ότι έπρεπε να απομακρυνθώ. Είχε καταφέρει με απίστευτο τρόπο να τη βγάλει καθαρή και να ρίξει όλο το φταίξιμο πάνω μου....
Μου την είχε πέσει εκείνη πρώτη (λεκτικά αλλά και με ραβασάκια) και κατάφερε να πείσει ότι εγώ ήμουν ο κύριος υπεύθυνος...Απίστευτο...
Περίμενα λίγο καιρό να ηρεμήσουν τα πράγματα πριν ξαναμιλήσω με το Λάζαρο. Του τηλεφώνησα 1-2 μήνες μετά....Χωρίς αποτέλεσμα....Τι κ αν ζήτησα συγνώμη, τι κι αν προσπάθησα να του εξηγήσω ότι ήταν όλο αυτό μια βλακεία χωρίς νόημα...Τίποτα....
Είχα ηττηθεί κατά κράτος από μία πανέξυπνη πουτάνα που είχε αποφασίσει βάλει το Λάζαρο στο βρακί της....
Στα χρόνια που πέρασαν προσπάθησα άλλες δυο φορές μέσω μιας κοινής φίλης κάποια επικοινωνία...Χωρίς αποτέλεσμα φυσικά...
Την τελευταία μου μέρα στην Αθήνα τον πήρα τηλέφωνο στο σπίτι του. Το σήκωσε η μάνα του, μία γλυκύτατη γυναίκα που τη θαυμάζω για όσα έχει περάσειστη ζωή της. Ο 'αδερφός' Λάζαρος είχε πάει φαντάρος...Της είπα να του δώσει χαιρετίσματα και ευχές...
Όπως συμβαίνει με όλους ηττημένους η ιστορία δεν τους ανοίκει...Για όλους εσάς θα είμαι αυτός που φασώθηκε με την γκόμενα του κολλητού του...Πλήρωσα για αυτήν ακριβώς την κατηγορία και δε θέλω εκπτώσεις...Ένοχος χωρίς ελαφρυντικά...
Όλα αυτά που διαβάσατε δεν έχουν κανένα νόημα...
Ξεχάστε τα....

13 σχόλια:

lee είπε...

Εχω λιγακι διαφορετικη ερμηνεια για τη λεξη κολλητος. Τα χρονια ειναι που σε δενουν πολυ με καποιον, περισσοτερο απο κοινες εμπειριες ή θελω..
Το Λενακι τα γαμησε ολα ασαλιωτα. Shame on her τελικα.

CsLaKoNaS είπε...

Εγώ πιστεύω ότι τα χρόνια έρχονται μετά. Οι εμπειρίες είναι η βασική αιτία που κολλάς με κάποιον...

Μην ξεχνάς όμως ότι αυτή είναι η δική μου εκδοχή της ιστορίας. Η οποία δεν έγινε δεκτή από κανέναν. Ούτε από το Λάζαρο αλλά ούτε και από κανέναν άλλο στην παρέα.

Το Λενάκι έπαιξε απλά το παιχνίδι που ήθελε να παίξει...Εγώ είμαι ο βλάκας που δεν κατάλαβα τι παιζόταν πίσω από την πλάτη μου...

:))

roadartist είπε...

Μια χαρα σε βρηκα.. Δεν εκανες κατι κακο.
Συγνωμη κιολας αλλα αυτοι οι δυο τα ειχανε κανει μπαχαλο απο μονοι τους προ πολλου. Οταν ο φιλος σου τη κερατωνε ηταν ολα οκ??
Αντε.. οσο για τη φιλια και εγω πιστευω οτι δε παιζει τοσο ρολο ο χρονος, οσο οι εμπειριες..και η χημεια.. ΜΟυ εχει τυχει να γνωριζω καποιον λιγο και να νιωθω οτι τον ξερω χρονια..

Ανώνυμος είπε...

Είναι που και οι καλύτερες φιλίες μερικές φορές έχουν ημερομηνία λήξης. Αλλάζει ο άνθρωπος, απομακρύνονται με το καιρό. Αυτό συμβαίνει άλλωστε ακόμα και σε παντρεμένα και αγαπημένα ζευγάρια. Ίσως η φάση με την Ελένη να ήταν η αφορμή, για να καταλάβει ο Λάζαρος ότι πια δε σε θέλει κοντά του. Κάτι τέτοιο έχω ζήσει εγώ, που ξαφνικά συνειδητοποίησα πως δεν έχω πλέον κανένα κοινό με τον κολλητό μου.

Όσο για το φταίξιμο, δεν μπορεί κανείς να αναλάβει ολόκληρη την ευθύνη. Όλοι βάλατε το δαχτυλάκι σας για έρθουν έτσι τα πράγματα. Σκοπός είναι να γίνει μάθημα και να συνεχήσετε τη ζωή από εδώ και μετά.

Τελικά όμως τι έγινε η Ελένη με τον Λάζαρο;

CsLaKoNaS είπε...

@roadartist

Τις δικές μου ευθύνες δεν τις αρνούμαι. Δεν τις αρνήθηκα ποτέ. Νομίζω πως υπερβάλλεις...Δεν έπρεπε να φερθώ έτσι ανεξαρτήτως τι είχε κάνει ο Λάζαρος. Το θέμα είναι πως σε τέτοιες περιπτώσεις που ο καθένας έχει χεσμένη τη φωλιά του αυτό που κάνουμε είναι να οχυρωνόμαστε πίσω από όποια επιχειρήματα μας βολεύουνε και να κλείνουμε το θέμα όπως όπως...

Ο Λάζαρος έπαιξε - όπως πάντα - το θύμα. Η Ελένη έπαιξε την ένοχη μεν τίμια και μετανιωμένη δε, κοπέλα, που σε αντίθεση με το αγόρι της εκείνη είναι έντοιμη. Σ' εμένα έμεινε να το παίξω ή ο κακός ή ο μαλάκας της ιστορίας.


@fmotis

Κατ' αρχάς καλώς ήρθες στο blog!

Σε αυτό που λες συφωνώ απόλυτα. Κάπως έτσι έχασα τον τρίτο κολλητό μου. Όμως δεν είναι αυτό που συνέβη με το Λάζαρο. Τόσο και εγώ όσο και εκείνος στεναχωρηθήκαμε πολύ. Πραγματικά πιστεύω ότι λυπήθηκε πολύ για την απόφαση που πήρε. Το πάθημα όμως μάθημα...Από εδώ και πέρα στην επόμενη στραβή που θα κάνω θα τη βάζω την άλλη να υπογράφε ενόρκως πως δε θα ανοίξει το στοματάκι της :)))

Για τα παιδιά δεν ξανάκουσα πολλά. Τα τελευταία νέα που είχα πριν 1.5 χρόνο είναι πως είναι ακόμα μαζί...Να 'ναι καλά όπου και αν είναι...(αυτός, για αυτήν χέστηκα)...

;))

Ατθάνα είπε...

αυτές τις γυναικουλίστικες κατινοπουτανιές δεν τις γουστάρω μια λέμε...!
γαμούν την πιάτσα...
σόρυ για την γλώσσα μου αλλά δεν την πάλεψα...

εμένα μου άρεσε η αλήθεια σου!
ευχαριστούμε που τη μοιράστηκες μαζί μας!

φιλάκια & να περνάς σούπερ εκεί στο Αμέρικα!! ;)

kat. είπε...

αμάν!
και νόμιζα οτι μόνο εγώ μπλέκω σε στραβομένες και τελειωμένες ιστορίες!
είμαστε δυο λοιπόν! αν σου πω που έχω μπλεξει αυτό το διάστημα.. θα πέσεις από τον 5ο! για την ακρίβεια όταν το λέω κάπου, μου λέει.. "περαστικά". και το πιο σοβαρό είναι οτι δέχομαι τις ευχές..
διότι εμάς τα εύκολα δεν μας αρέσουν. θέλουμε δύσκολα πράγματα στην ζωή μας!
να χέσω τις εμπειρίες της ζωής!

CsLaKoNaS είπε...

@karyatida

Καλώς την! Επέστρεψες και εσύ από τα νησιά...

Σε ευχαριστώ πολύ για την υποστήριξη αν και επαναλαμβάνω πως αυτή είναι η δική μου εκδοχή...


Θα κάνω ό,τι μπορώ για να περάσω καλά...Σύντομα θα κάνω φωτοαφιέρωμα...

Φιλιά !!!

@kat.

Η ιστορία μου σε αντίθεση με τη δική σου ειναι αρκετά παλιά και ξεχασμένη. Ιστορία αρχείου που μετά από χρόνια άνοιξε γιατί είναι πλέον ακίνδυνο... Την έχω δει πολύ foreign office...

Την ιστορία σου όμως πρέπει να μου την πεις, όχι τίποτα άλλο αλλά πραγματικά μένω σε διαμέρισμα 5ου ορόφου....!!! :)))

Περιμένω να κουτσομπολέψω...!

Ανώνυμος είπε...

πολύ γκρι έχει αυτή η ζωή.. ελάχιστο άσπρο-μαύρο.

kat. είπε...

αγάπη μου δεν μπορώ να το δημοσιεύσω αυτό!!!!
έχεις μέιλ να σου πω περί τίνος πρόκειται;;

αλήθεια μένεις στον 5ο?

CsLaKoNaS είπε...

Ξέρεις ότι σκάω να μάθω....

το email μου θα το βρεις εδω:

http://www.blogger.com/profile/05822269005637426816

στο προφίλ μου !

Περιμένω ... :)))
ΦΙΛΙΑ

Titine είπε...

Egw se agapw... O Lazaros poly apolytos vgike.. Mathimata einai auta...

Ανώνυμος είπε...

Λοιπόν…

Μου αρέσει ο τρόπος που γράφεις και εδώ και αρκετό καιρό έχω πάρει το μπλογκ σου παραμάζωμα και το διαβάζω. Το θέμα είναι ότι αυτή η ανάρτηση μου τράβηξε το ενδιαφέρον. Στις ιστορίες των άλλων πάντα προσπαθούμε να βρούμε κοινά πεδία με τις δικές μας προσωπικές ιστορίες.

Δεν είναι δικό μου, αλλά νομίζω ότι ταιριάζει αρκετά στον τρόπο που οι άνθρωποι ζούμε και φερόμαστε σε αυτή τη ζωή:

«Επειδή οι άνθρωποι κάνουν φρικτά πράγματα, δεν σημαίνει πάντοτε ότι είναι και φρικτοί άνθρωποι.»'

Εσύ μπορεί να θεωρείς την Ελένη φρικτό άνθρωπο, ο Λάζαρος εσένα και η Ελένη το Λάζαρο.

Εσύ γιατί αθέτησε την υπόσχεσή της και σε απομάκρυνε από το φίλο σου.
Αυτός γιατί την έπεσες – αυτό πιστεύει τουλάχιστον – στην γκόμενά του.

Εκείνη γιατί αυτός την είχε παραμελήσει – κερατώσει και με το να τον αποκόπτει κοινωνικά, του αφαιρεί τη δυνατότητα (όσο αυτό είναι δυνατό) να την απατήσει ξανά.