Περί Φιλίας...

Δεν ήθελα να ξεκινήσω έτσι το "Μνήμες" tag αλλά στη ζωή δεν μπορούν να μας έρχονται όλα όπως τα θέλουμε. Πόσο μάλλον όταν καμιά φορά την παρεκτροπή την προκαλείς και εσύ ο ίδιος...

Η φράση που στάθηκε αφορμή γράφτηκε στο τελευταίο κείμενο και είναι η εξής:

"Τον πρώτο (κολλητό φίλο) τον έχασα γιατί φασώθηκα με την κοπέλα του."

Ας κάνουμε λοιπόν ένα γκρουπ θέραπι: Θα θέσω, για το συγκεκριμένο ζήτημα και μόνον, όλα τα στοιχεία στο τραπέζι και θα ήθελα τη γνώμη σας...

Κατ' αρχάς η παραπάνω φράση είναι ιδιαίτερα σκληρή και την αναφέρω συχνά ως ένδειξη μετάνοιας και με ιδιαίτερη αυτοκριτική διάθεση. Είναι μια φράση - ετυμηγορία για ένα περιστατικό που συνέβη ακριβώς 4 χρόνια πριν....

Με τον "αδερφό" Λάζαρο γνωριστήκαμε το 2001 στη Βουλή των Εφήβων. Εγώ από Κρήτη εκείνος από Αθήνα. Μετά την, αρχικά αμοιβαία αντιπάθεια, γίναμε κολλητοί. Η φιλία μας διατήρηθηκε το χρόνο που ήμουν εγώ Ηράκλειο και όταν ήρθα Αθήνα για σπουδές, αν και έμενε στου διαόλου τη μάνα σε σχέση μένα εν τούτοις είμασταν συνέχεια παρέα...Είχαμε και κάτι γκομενο-ιστορίες, με κοπέλες από τη Βουλή, που είχαν μείνει ανοιχτές από τον προηγούμενο χρόνο, οπότε τρέχαμε παρέα.

Ο Λάζαρος ήταν και είναι από τους πλέον σημαντικούς ανθρώπους στη ζωή μου. Ένας φίλος που όχι μόνο συμφωνούσαμε σε πολλά αλλά ήταν και είχε ό,τι δεν είχα εγώ και είχα ό,τι δεν είχε αυτός. Αυτό είναι που μας έδεσε.

Το χειμώνα του 2003 ο Λάζαρος γνωρίζει την Ελένη. Μια κοπέλα πολύ έξυπνη και πολύ όμορφη. Μου άρεσε και εμένα από την πρώτη στιγμή αλλά φυσικά έκανα πίσω. Ο Λάζαρος απέκτησε κάτι που δεν είχα. Μία πολύ δυνατή και ωραία σχέση. Εγώ εκείνο τον καιρό κωλοχτυπιόμουνα γύρω από κοπέλες που δεν ήξεραν τι ήθελαν. Αυτό με είχε κάνει κουρέλι...

Παρ' όλα αυτά δεν μου είχε προκύψει κάτι με την Ελένη. Κανένα συναίσθημα ερωτικό...Συνεχίζαμε να είμαστε καλοί φίλοι που συνέχεια την έλεγε ο ένας στον άλλο κατά τα γνωστά...Η παρέα δεν ήταν μόνο οι τρείς μας...Γενικά είχαμε πολύ κόσμο μαζί...Τον Παναγιώτη, την Αρχοντούλα, την κολλητή της Ελένης (έχει κολλήσει το μυαλό μου και δε μπορώ να θυμηθώ το όνομά της) και άλλους....

Έρχεται το Καλοκαίρι του 2004. Εγώ είμαι Κρήτη, η Ελένη είναι στην Αθήνα και μαθαίνει ότι περνάει σε μια σχολή στην Πάτρα, ο Λάζαρος είναι στην ιδιαίτερη πατρίδα του...έχει ψιλοβαρεθεί την Ελένη και γνωρίζει μια άλλη κοπέλα από εκεί και τρελαίνεται...Η Ελένη το αντιλαμβάνεται και από εκεί αρχίζει το πανηγύρι...

Να είμαστε ένα τρελό τρίγωνο...Ο Λάζαρος στους 7 ουρανούς να μου μιλάει σαν τρελός για τη νέα κοπέλα...Η Ελένη στα τάρταρα να μου μιλάει και να κλαίει και να οδύρεται για τις υποψίες που έχει. Εγώ στη μέση να μην ξέρω τι να κάνω. Διότι ο Λάζαρος να είναι αλλού αλλά να μη θέλει και να χωρίσει την Ελένη, οπότε δε θέλει και να αποκαλυφθεί το σκηνικό του εκεί. Η Ελένη να υποψιάζεται ότι κάτι παίζεται αλλά να μην έχει αποδείξεις. Εγώ να μην ξέρω τι θέση να πάρω...

Μια πολύ ωραία ατμόσφαιρα...

Ερχόμενοι στην Αθήνα, τα πράγματα δεν καλυτέρεψαν για το Λάζαρο και την Ελένη. Η ιστορία του Λάζαρου είχε τελείωσει αλλά ο ίδιος είχε κουραστεί από την Ελένη και ήθελε να τη χωρίσει. Η Ελένη έπρεπε να φύγει για την Πάτρα και αυτό χειροτέρευε πολύ τα πράγματα για εκείνην. Το θέμα όμως ήταν πως η Ελένη ήταν χάλια και όχι μόνο αυτό αλλά πλακώθηκε και με την κολλητή της οπότε έμεινε εντελώς μόνη να αντιμετοπίσει την κατάσταση...

Τότε ήταν που βρέθηκα εγώ...

Ξεκινήσαμε να κάνουμε πιο πολύ παρέα...Εκείνη είχε την ανάγκη παρηγοριάς αλλά και να ξεχαστεί. Περνούσαμε αρκετές ώρες μαζί και με πολύ γέλιο....Ώσπου ένα απόγευμα ήρθε σπίτι μου. Στην αρχή χάλια μετά πολύ καλύτερα...Όπως μου λεγε είχα τον τρόπο να την κάνω να ξεχνάει...Κάναμε πολλά γέλια είναι η αλήθεια...Μας έπιασε το βράδυ και μετά η νύχτα...Μία τα γέλια, μία ο καπνός από τα πολλά τσιγάρα που έκανε, μία το ποτό που είχαμε κατεβάσει μου λέει: "Σου έχει τύχει ποτέ να έχεις μπροστά σου τον έρωτα της ζωής σου και να μην το καταλαβαίνεις."

Εγώ με αρκετή ζαλάδα από το ποτό αλλά με όλες ενεργές όλες τις αισθήσεις (και ακέραια την ευθύνη) πιάνω το υπονοούμενο.

"Πολλές φορές," απαντάω..."όπως και αυτή τη στιγμή."

Η ευθύνη μου είναι ακέραια...αλλά πραγματικά εκείνη την ώρα νόμιζα ότι ήμουν ερωτευμένος με αυτήν την κοπέλα. Το ποτό δεν είναι ελαφρυντικό. Το συναίσθημα όμως είναι.

Όπως είναι φυσικό άρχισαμε να φιλιόμαστε αλλά τίποτα παραπάνω. Μετά τη γύρισα πίσω με ταξί.

Κάτι τέτοιο δε μου είχε ξανασυμβεί....Αλλά περιέργως δεν είχα καθόλου τύψεις για το Λάζαρο. Δεν ξέρω γιατί. Από τη μία νόμιζα ότι πραγματικά τη ήθελα την Ελένη, από την άλλη ότι εκείνος έχει τελειώσει μαζί της. Καμία τύψη λοιπόν και φυσικά συνέχιζα να μιλάω μαζί του κανονικότατα.

Με την Ελένη ξαναβρεθήκαμε άλλες δύο φορές. Μία σπίτι μου, μία στον Πειραιά. Κανονικά ραντεβού. Και στα δύο ραντεβού ήταν αρχικά διστακτική και μέτα εντελώς απελευθερωμένη...Γενικά πάντως σεξ δεν κάναμε. Ούτε φασωθήκαμε σοβαρά...

Τελικά, στο άσχετο, ξεκώψαμε. Λίγο μετά, τα ξαναβρήκανε και με το Λάζαρο. Τότε έκανα μία κουβέντα με την Ελένη για το πως θα πάει το πράγμα από εδώ και πέρα. Δύο επιλογές. Ή το λέμε στο Λάζαρο και βάζουμε τις σχέσεις μας σε κίνδυνο ή το ξεχνάμε και τέλος.

Το δεύτερο ήταν η ιδανική λύση. Πόσο μάλλον δε, που όπως έδειξε, όλα αυτό ήταν μια βλακεία και τίποτα παραπάνω. Όλα καλά λοιπόν! Η σωστότερη λύση βρέθηκε και μάλιστα η σχέση μου με την Ελένη επανήλθε στο φιλικό χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα.

Όμως κάτι περίεργο συνέβαινε εκείνο τον καιρό στην παρέα...Πολύ άρχιζαν να ξεκόβουν. Πρώτα η κολλητή της (που ακόμα δε μπορώ να θυμηθώ το όνομά της - νομίζω Ντίνα), μετά η Αρχοντούλα...Όλες είχαν τσατιστεί με τη συμπεριφορά της Ελένης απέναντι τους σχετικά με το Λάζαρο. Η Ελένη ήθελε να ελέγξει το Λάζαρο ακόμα περισσότερο. Ειδικά τώρα που θα έφευγε για Πάτρα. Απομόνωνε από το Λάζαρο, χωρίς ο ίδιος να το καταλαβαίνει, κάθε άτομο που για οποιοδήποτε λόγο θεωρούσε επικύνδινο. Ήταν θέμα χρόνου να την πιάσει μια "κρίση ειλικρίνιας"....

Έτσι και έγινε...ένα απόγευμα χτυπάει το τηλέφωνό μου. Στην άλλη γραμμή ο Λάζαρος...

"Τι κάνατε με την Ελένη;"...ο τόνος ήταν ξεκάθαρος...

Την έπιασε η "κρίση"...Βέβαια...λίγο η αλήθεια που είπε, λίγο ο πρώτερος έντιμος βίος εκείνης αλλά όχι του Λάζαρου, λίγο του ότι το θάρρος να μιλήσει αυτοβούλως....Τα ξέρασε όλα και την έβγαλε λάδι....

Η Ελένη έσπασε τη συμφωνία μας και εγώ έχασα τον κολλητό μου...

Το λάθος που έκανα εκείνη τη στιγμή στο τηλέφωνο ήταν να τα αρνηθώ όλα. Με έπιασε κυριολεκτικά στον ύπνο. Το μόνο που ήθελα ήταν να κλείσω το τηλέφωνο και να πάρω την Ελένη και να τη βρίσω.

Αυτό και έκανα...Δε θυμάμαι ακριβώς τι είπαμε με το Λάζαρο. Δεν είχα εκείνη την ώρα ούτε σάλιο...Το μόνο που θυμάμαι ήταν πως μου είπε να μη συναντηθούμε καθόλου για κάποιο διάστημα...

Αμέσως μετά πήρα την Ελένη....Στο δεύτερο μπινελίκι μου πέταξε το απίστευτο: "Θεωρείς το Λάζαρο, φίλο σου;". Τότε τα κατάλαβα όλα....Η Ελένη είχε αποφασίσει ότι δεν είμαι καλός φίλος του Λάζαρου και ότι έπρεπε να απομακρυνθώ. Είχε καταφέρει με απίστευτο τρόπο να τη βγάλει καθαρή και να ρίξει όλο το φταίξιμο πάνω μου....

Μου την είχε πέσει εκείνη πρώτη (λεκτικά αλλά και με ραβασάκια) και κατάφερε να πείσει ότι εγώ ήμουν ο κύριος υπεύθυνος...Απίστευτο...

Περίμενα λίγο καιρό να ηρεμήσουν τα πράγματα πριν ξαναμιλήσω με το Λάζαρο. Του τηλεφώνησα 1-2 μήνες μετά....Χωρίς αποτέλεσμα....Τι κ αν ζήτησα συγνώμη, τι κι αν προσπάθησα να του εξηγήσω ότι ήταν όλο αυτό μια βλακεία χωρίς νόημα...Τίποτα....

Είχα ηττηθεί κατά κράτος από μία πανέξυπνη πουτάνα που είχε αποφασίσει βάλει το Λάζαρο στο βρακί της....

Στα χρόνια που πέρασαν προσπάθησα άλλες δυο φορές μέσω μιας κοινής φίλης κάποια επικοινωνία...Χωρίς αποτέλεσμα φυσικά...

Την τελευταία μου μέρα στην Αθήνα τον πήρα τηλέφωνο στο σπίτι του. Το σήκωσε η μάνα του, μία γλυκύτατη γυναίκα που τη θαυμάζω για όσα έχει περάσειστη ζωή της. Ο 'αδερφός' Λάζαρος είχε πάει φαντάρος...Της είπα να του δώσει χαιρετίσματα και ευχές...

Όπως συμβαίνει με όλους ηττημένους η ιστορία δεν τους ανοίκει...Για όλους εσάς θα είμαι αυτός που φασώθηκε με την γκόμενα του κολλητού του...Πλήρωσα για αυτήν ακριβώς την κατηγορία και δε θέλω εκπτώσεις...Ένοχος χωρίς ελαφρυντικά...

Όλα αυτά που διαβάσατε δεν έχουν κανένα νόημα...

Ξεχάστε τα....