Βίος και Πολιτεία του Σωκράτη (μέρος 3ο)

Το πιο ωραίο πράγμα αυτές τις μέρες είναι να βλέπεις τηλεόραση. Σε οδηγεί σε καταπληκτικά συμπεράσματα. Όλα αυτά που παρακολουθώ δικαιολογούν απόλυτα την ακλόνητη πεποίθησή μου να φύγω από αυτή τη χώρα.

Είναι πολλές φορές που βρίσκεσαι σε ένα σταυροδρόμι. Στο ίδιο σταυροδρόμι. Εκεί όπου πρέπει να πάρεις μία απόφαση. Την ίδια απόφαση. Στο ένα μέρος στέκεται ο εαυτός σου. Στο άλλο επίσης ο εαυτός σου. Ο ένας είναι αυτός που θέλεις να γίνεις και ο άλλος αυτός που δε θέλεις να γίνεις.

Πολλές φορές, δυστυχώς, δεν έχεις την πολυτέλεια να αποφασίσεις ποιο μονοπάτι θα ακολουθήσεις. Απλά γιατί τελικά πάς εκεί που πάνε όλοι.

Τέτοια μιζέρια, τέτοια εξαθλίωση, τέτοια κακομοιριά και παρακμή είχα καιρό να νιώσω. Ας είναι. Εγώ θα φύγω. ΘΑ ΦΥΓΩ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΚΟ ΜΟΥ ΕΓΩ. Δε θα γίνω ξιπασμένος σαν κ αυτούς. Σαν όλους αυτούς.

Για ένα μόνο πράγμα λυπάμαι. Που κάποτε έκατσα και ασχολήθηκα σοβαρά με τα κοινά της σχολής μου. Που κάποτε σκέφτηκα να ασχοληθώ με τα προβλήματα της κοινωνίας και να πιστέψω ότι μπορώ να αλλάξω ό,τι μπορώ. Αηδίες. Δεν απογοητεύτικα και ούτε είμαι απαισιόδοξος. Παραμένω πιστός στρατιώτης εκεί που επέλεξα να ανήκω. Όμως το έχω βουλώσει και δε μιλάω γιατί κουράστηκα. Ας μιλήσουν όλοι αυτοί οι πουθενάδες. Απαξιώ αν και ξέρω ότι δεν πρέπει.

Έτσι, για την ώρα, η κατάσταση είναι απάλευτη. Τόσο απάλευτη που δε με νοιάζει. Όπως δε νοιάζει και εσάς. Να πάνε όλοι αυτοί οι κουρελήδες στο διάολο. Όχι γιατί εμείς είμαστε καλύτεροι από αυτούς. Είμαστε σίγουρα πολύ καλύτεροι. Να πάνε στο διάολο γιατί δεν τους παίρνει και κανείς άλλος. Γιατί βαρεθήκαμε.... Όπως όταν παίζεις ένα παιχνίδι με όλα τα cheat modes το βαριέσαι. Έτσι ακριβώς. Τελειώσαμε όλες τις πίστες της Μεταπολίτευσης με cheats και όπως συμβαίνει πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις, αποχαυνωθήκαμε...

Πίσω στις Γραφές....

Η ζωή κυλούσε χαλαρά στο σπίτι που αντιστέκεται ακόμα και θα αντιστέκεται για πάντα στο Χατζηγιάννη και τις εμπεριστατομένες αναλύσεις του Κώστα Τσαρούχα....Η Ασπασία (βλ. προηγούμενο σχετικό ποστ) εξωστρακίστηκε στο εξοχικό του θείου διότι δεν μπορούσαμε να την κάνουμε καλά με τίποτα. Κάθε που ήθελε να διαινίσει το είδος της ανέβαινε στο μοναδικό δέντρο της βεράντας και ούρλιαζε να την ακούσουν όλοι οι γάτοι της πόλης. Μαζευόντουσαν καμια 10αριά μνηστήρες και την περίμενανε να κατέβει με τις ώρες...Αμ δε! Η πουτάνα δεν καθόταν σε κανένανε και αυτοί μου χέζανε τη βεράντα από το κακό τους. Απαπαπα...Τελοσπάντον και εκεί που είναι την περνάει φίνα και εγώ παραμένω και πάλι ο κυριάρχος γάτος...

...Ώσπου μία μέρα...

Εφανίζεται η πριγκίπισσα Σουρτούκο. Γιαλαντζί υψηλοτάτη γιατί ούτε γαλαζοαίματη ήταν ούτε τίποτα. Τσακανόγατα του κερατά που ήρθε στην πόρτα του ανυπόταχτου σπιτιού και νιαούριζε μία μέρα και μία νύχτα. Την λυπήθηκαν λοιπόν και μου την ανέβασαν πάνω. Η αλήθεια είναι ότι ήταν πολύ μικρή και δε θα την έβγαζε έξω στο κρύο. Έτσι μετά από μαραθώνιες διαβουλεύσεις και με τη σύμφωνη γνώμη του επικοινωνιολόγου μου, Γιάννη Λούλη, δέχθηκα να τη φιλοξενήσουμε αλλά υπό τον όρο να μη φωτογραφηθώ καθόλου μαζί της αλλά και να την υποβάλλω σε καθημερινή εξάσκηση όπως πρέπει σε κάθε γάτα που είναι μέλος του σπιτιού αυτού.

Η εκπαίδευση ήταν εντατικότατη και περιελάμβανε ασκήσεις περιπολίας και εξερεύνησης...ακόμα και στα πιο απίθανα σημεία....

Στη φωτογραφία επάνω η Σουρτούκο εξερευνά μία παντόφλα ενώ ο εχθρός_πόντικας παραμονέυει στο μπακγκράουντ.....

Ο ύπουλος πόντικας επιτίθεται στα μετ' όπισθεν της Σουρτούκος και τη ρίχνει κάτω...Κρισιμα τα επόμενα δευτερόλεπτα...

Η Σουρτούκο κάνει μία απεγνωσμένη λαβή και με δεξία μπροστινή κλωτσιά καταφέρνει ακαριαίο κτύπημα εναντίων του πόντικα, ο οποίος δεν έχει πει την τελευταία του λέξη...

Είναι όμως μάταιο. Η Σουρτούκω τον παγώνει με λαβή Παγκρατίου. Ο Πόντικας έχει ακινητοποιθεί και η Σουρτούκω_Ζαμπίδης έχει επικρατήσει...

Άλλη μια δύσκολη μέρα πέρασε... (του μπι κοντίνιουντ...)