Παρασκευή, Φεβρουαρίου 13

Στη Δισκοθήκη Μερος Α'...(rock-pop)

Φίλες και φίλοι (για να μην παρεξηγιέται και ο jsteiak) να μαι πάλι κοντά σας. Τα νέα μου θα σας τα πω εν συντωμία γιατί αυτό το κείμενο είναι ειδικά αφιερωμένο. Η βδομάδα πέρασε ήσυχα με υψηλές για την εποχή θερμοκρασίες και τους Αμερικάνους να μη χάνουν την ευκαιρία να επιδεικνύουν το πόσο γύφτοι και κακόγουστοι είναι. Έχουν καταντήσει σίχαμα και αυτοί και οι σαγιονάρες τους. Μιλάμε για την κλασσική λαστιχένια σαγιονάρα που έχουμε για την παραλία, άντε για την πισίνα. Γι αυτούς αυτό το πράγμα είναι 'must'. Εντελώς τουρκόγυφτοι όμως!

Η εβδομάδα πέρασε ήρεμα με το μικρό μας ήρωα να μην έχει αντιληφθεί τη σοβαρότητα της οικονομικής κρίσης και να συνεχίζει να ξοδεύει χρήματα. Αυτή τη φορά από δική μου μαλακία. Στην προηγούμενη ανάρτηση είχα μιλήσει για subwoofer στο αμάξι, το οποίο είχε χαλάσει από όταν επέστρεψα. Αποτέλεσμα η μουσική να ακούγεται αίσχος. Με τα πολλά παράγγειλα άλλο το οποίο ούτε λίγο ούτε πολύ έκανε 255$. Και αναφέρω την τιμή για να σας πω ότι η εγκατάστασή του έκανε 290$ ! Έλεος. Είπα "Όχι, ευχαριστώ!" και έφυγα να το βάλω μόνος μου. Έκανα όμως μια μαλακία. Έσπασα τη θήκη του - ζημιά 185$. Πάλι καλά να λες που τη βρήκα ακριβώς την ίδια γιατί αλλιώς θα έμενα χωρίς κάλυμα στο χειρόφρενο (είναι ενιαία αυτά).
Τώρα θα σκεφτείς ότι είμαι πολύ ψώνιο. Όχι τόσο όσο νομίζεις. Η αλήθεια είναι πως έχω ένα κόλλημα με τον ήχο, και θέλω να είναι όσο γίνεται καλύτερος. Βασικά έχω κόλλημα με τη μουσική. Μου αρέσει απίστευτα. Ακούω συνέχεια. 24 ώρες το 24 ωρο και τη σταματάω μόνο για τα MEGA ΓΕΓΟΝΟΤΑ της αξιόπιστης Όλγας, του έγκριτου και αντικειμενικού Πρετεντέρη, του ακομπλεξάριστου Τσίμα και του πανέξυπνου Καψή. Τέτοιο τσίρκο δε χάνεται.
______

Από μικρός άκουγα μουσική. Μάλιστα, είχα κάνει μερικά χρόνια αρμόνιο. Η σχέση μου, ωστόσο, με το αντικείμενο ξεκίνησε κάπως ανορθόδοξα. Το πρωταρχικό κόλλημα ήταν (και παραμένει) με το μπάσκετ. Ίνδαλμά μου την εποχή εκείνη ο Νίκος Γκάλης και ηρωικότερη στιγμή του εκείνη του Ευρωμπάσκετ του '87, και το soundtrack του '87 ήταν το "The Final Countdown" των Europe (1986). Αυτό ήταν και το πρώτο album που αγόρασα, μόλις 12 ετών. Όσο να πεις είναι μεγάλη υπόθεση το πρώτο album σε τέτοια ηλικία. Και το άκουγα κάθε μέρα. Όλη μέρα. Οι Europe είναι ένα από τα κλασσικά ροκ συγκρότηματα των 80's. Λουπες με αρμόνιο με δύο ηλεκτρικές κιθάρες. Μελωδικοί ήχοι με στομφώδεις συγχωρδίες, πολλά πολλά άχρηστα κρουστά και χαμηλού επιπέδου power μπαλάντες. Κιτς αμερικάνικου hard pop της εποχής που μπορούσες να το ακούσεις από οποιοδήποτε mainstream ροκάδικο, μέχρι παρακμιακή disco-tech, από αυτές που βλέπουμε στις καλτ ταινίες του Γαρδέλλη.


Το δεύτερο album που αγόρασα ήταν το "Greatest Hits" των Queen (1981). Επηρεασμένος από το μπάσκετ σκέφτηκα πως δε μπορεί να έχω το The Final Countdown και να μην έχω το We Are The Champions ή το We Will Rock You. Εν αγνοία μου υπήρξα πολύ τυχερός, το ξέρω.


Ο τελευταίος φίλος της ροκ, ξέρει πολύ καλά ότι κριτική στους Queen δε σε παίρνει να κάνεις. Κατά τη γνώμη μου είναι από τα πλέον αξεπέραστα συγκροτήματα του χώρου. Η ατελείωτη φωνή του Freddy Mercury έδενε τέλεια με τις ενορχηστρώσεις του Brian May σε ένα σύνολο που εξέφραζε την βρετανική κουλτούρα με το ροκ. Πρόκειται για τους Beattles της νέας εποχής του 70 και του 80. Πρωτοπόροι και αυτοί, κατάφεραν να παντρέψουν το ροκ με την όπερα συνδυάζοντας τη δυναμική του πρώτου και την αρμονία του δεύτερου. Ο συνδιασμός τέλειος. Οι Queen πέτυχαν να γράψουν rock-opera χωρίς να γελοιοποιήσουν τίποτα από τα δύο. Κάθε κομμάτι είναι "όσο χρειάζεται". Πέρα από τη μουσική αξίζει αναφέρω μια χαρακτηριστική ιστορία. Όταν, στα μέσα της δεκαετίας του '80 ξέσπασε, στη Θατσερική Βρετανία , το 'σκάνδαλο' για τις ''προτιμήσεις'' του Mercury η απάντηση του καλλιτέχνη συνοψίστηκε με το μνημειώδες I want to break free που έγινε χρυσό σε UK και USA ενώ εποχή άφησε και το video clip του.
Το τρίτο album που αγόρασα δεν το θυμάμαι. Είχα όμως σίγουρα μπει στην εφηβεία και ο έρωτας με τη μουσική (και όχι μόνο) είχε ξεκινήσει. Θυμάμαι ότι άκουγα με τις ώρες τους τρεις ραδιοφωνικούς σταθμούς του Ηρακλείου με non-stop ξένη μουσική. Τον θρυλικό Kiss FM 96.1 το Super Radio 90.4 και DRS FM 95.3. Τότε έπαιζε και ο Studio FM1 105.4 των σπουδαστών του ΤΕΙ Ηρακλείου που μετά από κάποια χρόνια σταμάτησε να εκπέμπει. Με αυτούς τους σταθμούς έκανα τα πρώτα μου βήματα στην κλασσική ροκ μουσική. Θυμάμαι αγόραζα με τις κούτες τις, 90αρες τότε, κασσέτες και έγραφα ώρες ολόκληρες μουσική. Μετά προσπαθούσα να καταλάβω πως λεγόταν το κομμάτι και ποιος το τραγουδούσε. Κόλλημα τρελό σου λέω. Τέλος αν μου άρεσε τόσο πολύ το τραγούδι και είχα και χρήματα, πήγαινα και αγόραζα το cd.

Τι ωραίες εποχές! Τι να πρωτοθυμηθώ από τα βασικά κεφάλαια της ροκ και τι να σου θυμίσω και σένα αγαπημένη μου αναγνώστρια (και jsteiak)! Τους Scorpions με τις κλασσικές μπαλάντες και την φωνάρα του Klaus Meine; Ποιον έχουν αφήσει ασυγκίνητο τραγούδια όπως το Wind Of Change, το Send Me An Angel ή το Ηolidays. Ποιος δεν έχει κολοχτυπηθεί με το Rock You Like A Hurricane; Τους Scorpions είχα την τύχη να τους συναντήσω το 2001 όταν είχαμε βρεθεί στο ίδιο ξενοδοχείο, εγώ με τη Βουλή των Εφήβων, εκείνη σε περιοδία για το Acoustica. Πιτσιρίκια εμείς τους κολλήσαμε κανονικά. Μέχρι τις 5 το πρωί πίναμε μπύρες και μιλούσαμε για ροκ. Αξέχαστο βράδυ.


Θα επιμείνω αμερικάνικα και θα σου θυμίσω ότι είμαι στην εφηβία των 14 με 15 χρονών. Το αίμα μου από τη μία βράζει και από την άλλη παραβράζει. Οι ορμόνες χτυπάνε κόκκινο και δεν ξέρω τι μου γίνεται! Χημεία και Τέρατα που λέει και ο Πανούσης. Μόνον συγκροτήματα όπως αυτό του BonJovi μπορεί να με αγγίξει. You give love a bad name, που έκανες πως δε με είδες σήμερα στην προσευχή, αλλά δε θα σκάσω και για πολύ μαζί σου. Θα βρω άλλη κοπέλα να ερωτευτώ μέχρι θανάτου την επόμενη εβδομάδα και σύντομα θα πέσω στα ναρκωτικά με Bryan Adams. Αυτά είναι ! Τα πιάσαμε τα λεφτά μας. Please forgive me θα πω εγώ και ο Kevin Costner στο Ρομπέν των Δασών (όχι τους ήρωες με τα κολάν μωρή, το άλλο, το καλό, χωρίς τη ζώνη αγνότητας) και όλες οι γκόμενες θα πέσουν τα ανάσκελα. Πέρα από την πλάκα και το everything I do, I do it for you, κομμάταρα παραμένει του Summer of '69 το οποίο και θεωρώ το καλύτερό του μακράν. Στην κατηγορία των καψουροτράγουδων πιάνο ηλεκτρική κιθάρα και μπάσο θα παραμείνουμε για λίγο, και θα έπρεπε για πολύ. Η ροκ σκηνή έχει να δείξει τον καλύτερό της εαυτό μιας και έμεινε πιστή στο δόγμα Sex, Drugs and Rock & Roll. Από τους Deep Purple και το Soldier of Fortune, στους Doors, τους Metallica και τους Uriah Heep. Η ροκ μπαλάντα καταξιώνεται ώς το πλέον ενδεδειγμένο μέσον για να ρίξεις μια γκόμενα. Αλλά πρέπει να είσαι ψαγμένος και να βρεις την καλή και της σπάνια που να μην την ξέρει και να της κάνει εντύπωση. Πράγμα όχι δύσκολο για τα δεδομένα του Ηρακλείου.


Κάπου εδώ θα ανακαλύψω συγκροτήματα όπως οι R.E.M. που πέρα από το Loosing My Religion, είχα φάει τρελό κόλλημα με το Nightswimming και το Everybody Hurts. Όταν μιλάμε όμως για μπαλάντες και έχουμε περάσει και στο Λύκειο (το Ενιαίο) το μυαλό μας πάει σε δύο πράγματα. Κατ' αρχάς στους Dire Straits! O Mark Knopfler έχει ακριβώς τη φωνή που χρειάζεται. Από εκεί και πέρα Romeo and Juliet, Brothers in Arms, On Every Street, Why Worry, Private Investigations....Μα πως δεν αυτοκτόνησα; Με έσωσαν οι ενδιάμεσες κομματάρες Sultans of Swing και Money For Nothing.


Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι το Brothers In Arms και το Romeo and Juliet ήταν δύο κομμάτια που τα έπαιζαν οι σταθμοί, τα είχα γράψει αλλά δεν ήξερα ποιος τα τραγουδούσε, πόσο μάλλον ότι ήταν το ίδιο συγκρότημα. Κάποια στιγμή μαθαίνω ότι το πρώτο είναι των DS και πάω αμέσως και αγοράζω το 'The Very Best' μέσα στο οποίο είναι και το δεύτερο κομμάτι. ΠΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ.... :)

Αυτές είναι χαρές...(Όχι τώρα που χαιρόμαστε μόνο κάθε δημοσκόπηση...).


Αντιπαρέρχομαι το πολιτικό μου σχόλιο και συνεχίζω. Όταν μιλάμε για μπαλάντες και αφού έχουμε κατανοήσει ότι το Righ Here Waiting του Richard Marx δε μας κάνει μιας και είναι πέντε πατώματα πιο κάτω από αυτά του Bryan Adams μας μένει μόνο μία καλλιτέχνης. Μόνο ένα κομμάτι. Το κομμάτι! Το απόλυτα εμπορικό και εμπορικά απόλυτο Total Eclipse of The Heart. Το τραγούδι αυτό για το οποίο, όλοι έχετε κόψει τις φλέβες σας το ερμηνεύει η κατα τα άλλα γλυκανάλατη Bonnie Tyler. Τι το εξαιρετικό έχει αυτό το τραγούδι και γιατί έμεινε στην ιστορία; Έχει τη μουσική του (!;). Το πιάνο και τις μαγικές νότες του Jim Steinman για τον οποίο θα μιλήσω ξεχωριστά σε επόμενη ανάρτηση. Αυτό που αξίζει να σημειωθεί η ιστορία του τραγουδιού αυτού που δεν είναι πολύ γνωστή. Βασίζεται στην περίφημη νουβέλα "Ανεμοδαρμένα Ύψη" της Emily Bronte και αν και εκδόθηκε το 1983 στη μορφή που είναι γνωστό, η μελωδία είναι αρκετά παλιότερη. Η γνωστή λούπα με τις 9 νότες χρησιμοποιήθηκε κατα κόρον τη δεκαετία του 70 σε πολλά musical που έγραψε ο Jim Steinman με αποκορύφωμα το Small Circle of Friends (1981) όπου και η εκτέλεση είναι με συμφωνική ορχήστρα...(απλά θεϊκή!).

Συνεχίζω το ταξίδι μου αγαπημένη μου ανανγώστρια (και jsteiak) και θέλω να σε απογειώσω. Καλή η ροκ του 80 καλοί και οι Asia και οι Boston καλοί και οι Alphaville (μα που τους θυμήθηκα!). Αλλά πρέπει νομίζω τώρα να σοβαρευτούμε. Τα παραπάνω όχι ότι δεν είναι καλά. Καλά είναι αλλά μπορώ να φανταστώ και την τελευταία 16 χρονη στο Detroit, στα late 80's να φοράει κολάν με μπλε και κόκκινες βούλες, από πάνω ψευτ0-πέτσινο και all stars παπούτσακια με λυμμένα κορδόνια, να μασάει ακατάπαυστα τσίχλα με γεύση φράουλα και να ακούει φανατικά Belinda Carlises, Cindy Lauper άντε και αν είναι λίγο πιο κουλτουριάρα Maggie Reily στο καινούριο της sony-walkman... Εγώ αυτά δεν τα έκανα. Walkman δεν είχα. Αλλά και το Time after Time και το Heaven is A Place On Earth θα το παραδεχτώ ότι μου άρεσαν. Επίσης το Girls Just Wanna Have Fun και φυσικά το Moonlight Shadow.

Πως δεν έγινα gay;

(to be continued...)

Κυριακή, Φεβρουαρίου 1

Χριστόφορος Ανέστη

Γεια σου και πάλι αγαπημένη μου Αναγνώστρια. Σου γράφω αυτές τις γραμμές γιατί δε θέλω να νομίζεις ότι σε έχω γραμμένη. Είναι αλήθεια ότι μυαλό δε βάζω. Δε βάζω μυαλό γι αυτό και πρέπει να βρω μια καλή γυναίκα, να νοικοκυρευτώ. Να ανοίξω σπίτι, να αγοράσω ένα station-wagon και να κάνω 3 - 4 κουτσούβελα να τα βάλω μέσα. Μετά αυτά να με κληρονομήσουν, όταν εγώ, πρώτα ο Θεός - καλά νά μαστε, θα πάω να συναντήσω τον άγγελο του Αρκά.

Γιατί κακά τα ψέμματα (και ακόμα χειρότερη η αλήθεια), όλοι μας ένα τέτοιο Παράδεισο ονειρευόμαστε. Άλλοι - πολύ λίγοι - ονειρεύονται τον κήπο της Εδέμ γεμάτο δίμετρες ξανθές κουκλάρες (γνωστές και ως "ουκρανάιζερ") έτοιμες για όλα, αλλά κυρίως για threesome. Την τελευταία λέξη την αφήνω έτσι όπως είναι. H μετάφρασή της στα Eλληνικά δε μου αρέσει. Πάνω από όλα θέλω να ξέρεις ότι σε σέβομαι και αν για κάτι είναι γνωστό τούτο εδώ το ιστολόγιο, αυτό είναι η άψογη αισθητική του. Γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε, στο λεξικό δίπλα στο λήμμα "καλαισθησία" έχει το τελευταίο μοντέλο Hummer και το δικό μου ιστολόγιο.

Εκτός από την καλαισθησία, το blog μου έχει και δομή. Τα κείμενά μου ακολουθούν αυστηρά την κομματική γραμμή "καγκουρό". Δεν μένουν ποτέ πάνω από μισή παράγραφο σε κάποιο θέμα. Πηδάω από σκέψη σε σκέψη σαν καγκουρό ή σαν να πήρε φωτιά ο κώλος μου. Αλλά το δεύτερο παραείναι περιγραφικό και άρα politically incorrect.Τι έλεγα λοιπόν; Α ναι... για το θάνατο. Όχι αγαπημένη μου Αναγνώστρια δε με έπιασαν τα καταθλιπτικά μου. Στην Αμερική είμαι άλλωστε...για να πάθω κατάθλιψη πρέπει να σκεφτώ υπερβολικά πολύ, και κάτι τέτοιο εδώ οι άνθρωποι το αποφεύγουν.Μιλάω για θάνατο γιατί η εβδομάδα που πέρασε, ήταν η Εβδομάδα των Παθών μου. Γι αυτό και δε σου έγραψα. Αποφάσισα να κάνω υπομονή, να πεθάνω την Παρασκευή, να αναστηθώ το Σάββατο τα Μεσάνυχτα και να σου γράψω Κυριακή μετά τον πασχαλινό οβελία που στην περίπτωσή μου ήταν μια Papajohn's.


ΠΑΘΟΣ ΠΡΩΤΟ:
Λατρεμένη μου Αναγνώστρια, τη βδομάδα που πέρασε πήρα μια γερή δόση από Αμερικανικό δημόσιο. Έπρεπε να βγάλω δίπλωμα οδήγησης γιατί η ασφάλεια που πληρώνω με το διεθνές της ΕΛΠΑ είναι τεράστια και δεδομένης της οικονομικής κρίσης (πάθος νο. 2) δεν μπορούσα να το καθυστερήσω κι άλλο. Πήγα τη Δευτέρα που πέρασε λοιπόν στο περίφημο Motor Vehicle Administration με τα χαρτιά μου έτοιμος να μετατρέψω την out-of-cοuntry άδειά μου σε local. Εδώ για να πάρεις δίπλωμα πρέπει: Να παρακολουθήσεις ένα 3-ωρο σεμινάριο για το αλκόολ και την οδήγηση, να περάσεις τεστ όρασης, τεστ σημάτων και τεστ οδήγησης. Εκτός από το σεμινάριο που πας και το κάνεις σε εξουσιοδοτημένη σχολή και βλαστημάς την ώρα και τη στιγμή που πρέπει να σηκωθείς από τις 8 το πρωί, γιατί 8.30 ξεκινάνε, όλα τα άλλα τεστ τα κάνεις στο MVA. Εκεί όμως επειδή πάντα γίνεται της μουρλής από κόσμο πρέπει να πας από νωρίς. Από πολύ νωρίς. Συγκεκριμένα από τις 8.30 αλλιώς καλύτερα να μην πας. Σηκώνομαι και εγώ Δευτέρα πρωί να πάω. Μπαίνω πρώτος πρώτος και μου δίνουνε νούμερο να περιμένω. "Τι νούμερο ρε παιδιά, αφού πρώτος είμαι.", "Δεν έχει σημασία μου λένε. Όλοι παίρνουν, πάρε και εσύ!". Να σου θυμίσω εδώ ότι όταν μιλάμε για γραμματέα στην Αμερική, στο μυαλό να σου έρχεται πάντα μια κοντή χοντρή μαύρη αμερικανίδα με μπλούζα ή στικάκι του Ομπάμα.

Παίρνω το νούμερο και περιμένω...περιμένω...περιμένω...περιμένω...(άλλοι, μπαίνουν εξυπηρετούνται, φεύγουν)...περιμένω...περιμένω...με το νούμερο 1 στο χέρι, πάντα. Μία ώρα μετά και ενώ ακόμα δε με έχουνε φωνάξει....ποιός είδε την Τζέσυ Παπουτσή και δεν την φοβήθηκε....Πάω στη γραμματεία να ξεκινήσω καυγά και για σκέψου...μου βγήκανε και απο πάνω οι μπουρδάρες οι αραπίνες. Και πως μιλάτε έτσι κύριε και δε μας δείχνετε σεβασμό έτσι όπως φωνάζετε και εμείς είμαστε εδώ για να σας βοηθήσουμε... και μπλα μπλα μπλα (?!?!)
Εκείνη τη στιγμή συμπέρανα ότι ο Μπίν Λάντεν, στο παρελθόν, αν δεν ήταν μεταπτυχιακός φοιτητής σε κάποιο αμερικάνικο πανεπιστήμιο θα είχε σίγουρα πάει να βγάλει δίπλωμα αυτοκινήτου. Ρε μιλάμε δεν παιζόντουσαν οι φάλαινες. Μου έφυγε η μαγκιά! Μία κουβέντα τους έλεγες, εκατό σου απαντούσαν. Μιλούσαν και αυτά τα αμερικάνικα τα γκόσπελ, τα γρήγορα. Είχαν και τις κονκάρδες του Μπάρακ, και την έβλεπες την Όρκα την Εκδικήτρια να βγάζει την καταπίεση αιώνων απάνω σου!
Να μην τα πολυλογώ με ξαναβάλανε στη θέση μου για άλλα 40 λεπτά και μετά με καλέσανε να μου κάνουνε όλα τα τεστ. Περνάω το βίζιον τέστ, περνάω τα σήματα (γρκαν γκινιόλ : έπρεπε να απαντήσω 17 στις 20 και από τις 11 είχα κιόλας 3 λάθη...πέρασα οριακά...ιστορικές στιγμές). Έρχεται τελικά η ώρα του road test. Το τεστ αυτό είναι σε ένα ειδικό πάρκινγκ όπου είσαι μαζί με τον εξεταστή. Στην περίπτωσή μας μια μαύρη χοντρή, κλασσικά πράγματα. Εκεί κόπηκα. Ο λόγος; Δεν έστριβα το τιμόνι όπως έπρεπε, δηλαδή σφιχτά και με τα δύο χέρια σαν να ήμουν στριπν ντάνσερ που χορεύει σε σωλήνα (σαν το ποστ του δεσποινάριον καλή ώρα). Και με κόβουν λοιπόν και μου λένε κλείσε τηλεφωνικό ραντεβού για να ξανάρθεις. Ποιο τηλέφωνο; Δεν μπορούσα να το πιάσω με τίποτα. Πάω την επομένη εκεί την ίδια ώρα (8.30) να τους πω ότι δε μπορούσα να πιάσω γραμμή και να με αφήσουν να μπω. "Τι; Αποκλείται!", "Μόνο με ραντεβού, κύριε!" Μα ρε παιδιά δεν πιάνει η γραμμή. Να το κλείσουμε εδώ; "Όχι κύριε, μόνο τηλεφωνικά γίνεται." Αυτή η κουβέντα κράτησε 2 ώρες....
Φεύγω και αρχίζω τα τηλέφωνα. Κάποια στιγμή μετά από 28 προσπάθειες...μου το σήκωσαν... το τηλέφωνο...Κλείνω ραντεβού και αισίως την Παρασκευή πέθανα, περνώντας και το τελευταίο τεστ. Το ντεσού της υπόθεσης είναι πως δε μου έδωσαν αμέσως το δίπλωμα αλλά θα μου το ταχυδρομήσουν σε 10 εργάσιμες....

Συμέρασμα...
1. Το Δημόσιο είναι παντού και πάντα το ίδιο.
2. Στο MVA κάθε φορά που πάω βλέπω άσχημους ισπανόφωνους λατινοαμερικάνους μαζί με τη γυναίκα και τα παιδιά τους. Μα πάντα....είναι απίστευτο...Γενικά εδώ έχουμε ελάχιστους λευκούς αμερικάνους. Μόνο μαύροι και μεξικανοί είναι....

ΠΑΘΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ:

Ερωτική μου Αναγνώστρια...Δυστυχώς Επτωχεύσαμεν!

Είναι γεγονός! Η χρηματοπιστωτική κρίση, από το blog μου πέρασε στην πραγματική μου οικονομία εξανεμίζοντας τα απoθεματικά του λογαριασμού μου. Ο μήνας αυτός έφερε τα πάνω κάτω στα οικονομικά μου μεγέθη: Κάτι τα mandatory fees του πανεπιστημίου, κάτι τα βιβλία για το νέο εξάμηνο, κάτι το service του αμαξιού, κάτι το νοίκι και οι λογαριασμοί, έπεσα έξω. Το ισοζύγιο παλατζάρισε σε αρνητικό πρόσημο και αναγκάστηκα να ρίξω τα μούτρα μου και να χτυπήσω την πόρτα του διεθνούς νομισματικού μου ταμείου (δηλαδή το μπαμπά μου) για μια έκτακτη οικονομική ενίσχυση μέχρι να περάσει η κρίση. Προς το παρόν σώθηκα, όμως είναι δύσκολες οι καταστάσεις και θα πρέπει να εφαρμόσω πολιτική λιτότητας τουλάχιστον μέχρι το Καλοκαίρι για να έρθω στα ίσα μου. Παιδιά δεν κάνω πλάκα...ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΟΒΑΡΕΥΤΩ !

Συμπέρασμα:

1. Όταν χιονίζει και ειδικά οταν το χιόνι γίνεται πάγος το βράδυ, γυρίζω το αμάξι σε τετρακίνηση αλλιώς θα μου γίνει το αμάξι μπαλαρίνα στον δρόμο και θα αρχίσει τα τριπλά άξελ, σε περιγραφή Αλέξη Κωστάλα.

2. Σε περιόδους οικονομικής στενότητας, η αλλαγή του subwoofer στο αμάξι μετατρέπεται από επιτακτική σε δευτερεύουσα.....


Σε λατρεύω Αναγνώστριά μου.......Αληθώς!