Απάντηση Νούμερο 2

UPDATE : Το παρών τρίπτυχο κειμένων δεν αποτελεί επίθεση στη φίλτατη Roadartist. Το συμβάν που περιγράφεται είναι απλώς η αφορμή για να εκθέσω τους προβληματισμούς μου προς συζήτηση, σχετικά με κάποια γενικότερα ζητήματα τέχνης στην ελληνική πραγματικότητα.

Η αρχή είναι εδώ
Η Απάντηση Νούμερο 1 εδώ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ ΤΟΥ ΨΥΧΟΛΟΓΟΥ

Λοιπόν, πιστεύεις ότι πρόκειται για αντιγραφή;

Διπλή αντιγραφή. Ο Βαρσαμάκης αντέγραψε και το θέμα και την ενορχήστρωση από μελωδίες του Mertens. Το απέδειξα αυτό με τα δύο ντοκουμέντα. Η δε φασματική ανάλυση που έκανα δεν αφήνει κανένα περιθώριο σφάλματος.

Δε θα μπορούσε να είναι απλώς επιρροή, έστω και έντονη;

Εξαρτάται τι εννοεί κανείς όταν λέει "επιρροή". Ο Beethoven είναι βαθύτατα επιρρεασμένος από το Mozart. Το ίδιο, ο Jim Steinman από το Phil Spector ή ο Rene Aubry από το Μάνο Χατζιδάκι. Κανένας δεν ξεκινάει από το μηδέν. Όμως εδώ έχουμε είναι ένα τελείως διαφορετικό θέμα.

Και είναι τόσο σημαντικό;

Για μένα, ναι. Όπως όλοι οι άνθρωποι έτσι κ εγώ έχω μερικές ευαισθησίες. Μία από αυτές είναι η μουσική. Από τα 14 μου ακούω κάθε μέρα μουσική. Δεν έχω σταματήσει και ούτε σκοπεύω. So when it comes to Music....είμαι πάρα πολύ σοβαρός. Ένας από τους αγαπημένους μου συνθέτες είναι ο Wim Mertens. Ένας στρατηγός της Τέχνης. Μία ιδιοφυία της παγκόσμιας μουσικής με 50+ albums στο μέχρι τώρα ενεργητικό του. Εγώ έχω τα 28 και θα συνεχίζω να τα αγοράζω όπου τα βρω. Καλώς ή κακώς έπεσα στην περίπτωση. Ο Βαρσαμάκης τόλμησε να αντιγράψει πολύ ατυχώς το συνθέτη αυτόν και αυτό με εξόργισε.

Η κριτική όμως είναι άδικη. Στο κάτω κάτω από ένα μόνο κομμάτι έκρινες έναν καλλιτέχνη; Το υπόλοιπο album δεν μπήκες στον κόπο να το ακούσεις;

Κατ΄αρχάς δεν έκρινα έναν καλλιτέχνη από ένα μόνο κομμάτι. Για να ακριβολογώ δεν έχω καμία διάθεση να κρίνω κανέναν. Δε με ενδιαφέρει αυτό. Όμως δεν σηκώνω μύγα στο σπαθί μου όταν μιλάμε για κλοπή. Και το κομμάτι αυτό είναι πέρα για πέρα κλεμμένο. Το Βαρσαμάκη τον εκτιμούσα μέχρι το τελευταίο του album. Τώρα ως ακροατής του βγάζω κόκκινη κάρτα. Αρνούμαι να ακούσω το υπόλοιπο album και περιμένω το επόμενο.

Τόσο πολύ;

Ναι τόσο. Είμαι πολύ ευαίσθητος σε θέματα μουσικής όπως άλλοι είναι σε θέματα ποίησης ή λογοτεχνίας ή κινηματογράφου...Που είναι το κακό; Σε ό,τι αφορά τον Mertens δηλώνω πιστός οπαδός του μέχρι θανάτου. Τον ξέρω όσο λίγοι. Πες μου για ό,τι θες...για όποιον τραγουδιστή θέλεις...Για Mertens ή Steinman και κανα δυο άλλους δε θα μου μιλήσεις όμως... Εδώ θα είμαι κάθετος!

Το κακό είναι οι τρόποι σου. Κατ΄αρχάς γιατί επιτέθηκες στη Roadartist ;

Μα δεν προκύπτει από πουθενά ότι της επιτέθηκα. Ίσα ίσα μίλησα για το ποιο όμορφο εν ζωή blog....Αν αυτός δεν έιναι τίτλος τιμής τότε τι έιναι; Πριν ανεβάσω την ανάρτηση της έστειλα mail ζητώντας της ευγενικά να σχολιάσει κάτι που βρήκα και με έκανε έξω φρενών. Γιατί λοιπόν να τη βρίσω; Στα σχόλια της ανάρτησης, και αφού εκείνη μου επιτέθηκε πρώτη, της εξήγησα ότι η επίθεσή μου δεν ήταν προς εκείνη αλλά προς τον καλλιτέχνη. Από πουθενά δεν προκύπτει ότι επιτίθεμαι στην Roadartist. Όποιος διαβάσει σωστά την ανάρτηση θα το καταλάβει. Ούτε από το blog, ούτε φυσικά από τα email.

Μα το κείμενο δεν είναι εριστικό;

Και βέβαι είναι. Άλλα ως προς την αγαπημένη μου εναλλακτική αναγνώστρια.

Που είναι, η ....

Καμία! Έτσι έγραφα πάντα. Προς μία αναγνώστρια. Μία κοπέλα που τις γράφω όλες μου τις σκέψεις. Έτσι ξεκίνησα και έτσι θα παραμείνω. Δε θα το αλλάξω τώρα επειδή έτσι θέλουν οι politically correct φίλοι μου...Αυτά να πάνε να τα κάνουν στις Αμερικές....στο Cleveland και στο Aidaho....Εδώ είναι Λογική Αταξία.

Τότε τι συνέβη;

Τίποτα. Η Roadartist τσατίστηκε που της έθιξα τον ταλαντούχο νέο. Μου επιτέθηκε χωρίς καν να κάτσει να σκεφτεί τι ακριβώς είπα. Μετά πετάχτηκε και η karyatida62 και άρχισε να λέει τα δικά της. Ο IonnKorr έπιασε το νόημα και πήγε να σώσει την κατάσταση αλλά ήταν αργά. Το επόμενο πρωί όλοι ήταν σίγουροι ότι εγώ επιτέθηκα με άσχημο τρόπο στην Roadartist ως κάφρος, όπως είπε το ΑΕΡΙΚΟ.

Δηλαδή δεν προτίθεσαι να ζητήσεις συγνώμη;

Αν κάποιος πρέπει να απολογηθεί αυτός είναι η Roadartist και όχι εγώ. Δεν περιμένω συγνώμη από κανέναν. Αυτή τη λες αν την αισθάνεσαι. Όσο σου επιτρέπει η παιδεία και η αγωγή που έχεις από το σπίτι σου.

Πρέπει να παραδεχτείς ότι ήσουν εριστικός και ισοπεδωτικός όμως.

Σε αυτόν που τόλμησε να αντιγράψει μία δουλειά και να την παρουσιάσει ως δική του, γιατί να μην είμαι;

Παραδέξου τουλάχιστον ότι ήθελες να προκαλέσεις. Ότι ήθελες να κάνεις εντύπωση.

Όχι. Αν ήθελα να προκαλέσω θα έμπαινα στο blog της Roadartist και θα τα έκανα πουτάνα με ένα flame. Δε με ενδιαφέρει αυτό. Ούτε με νοιάζει να δώσω στους άλλους τα φώτα μου. Εδώ γράφω ό,τι νιώθω έτσι όπως το νιώθω. Όποιος θέλει και ενδιαφέρεται ας έρθει εδώ να μου μιλήσει γι αυτά που θίγω, όπως πάω εγώ σε άλλα blogs...

Έστω ότι αντέγραψε. Γιατί τέτοιο μίσος απέναντι στον καλλιτέχνη; Δεν είναι ταλαντούχος;

Ναι είναι. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να κλέβει; Είμαι αυστηρός ως κοινό. Δε δέχομαι να με κοροϊδεύουν. Αν πάει να παίξει το κομμάτι αυτό στο Βέλγιο θα τον πάρουν με τις ντομάτες. Είναι νομίζω προτιμότερο να στηρίζουμε κριτικά τους καλλιτέχνες και όχι τυφλά. Απλά και μόνο επειδή είναι νέοι και ταλαντούχοι και έντεχνοι και δεν ξέρω εγώ τι άλλο. Έτσι και ο καλλιτέχνης βελτιώνεται. Πάρε αντιπαράδειγμα το Λαζόπουλο. Από που ξεκίνησε και που έφτασε. Από την τυφλή αγάπη του κόσμου κατάντησε στεγνός και στυγνός λαϊκιστής με 1 εκατ. ευρώ την εκπομπή.

Δεν πρέπει να στηρίζουμε τους νέους καλλιτέχνες;

Πρέπει να στηρίζουμε αυτούς που αξίζουν. Τελεία και παύλα. Εν πάσει περιπτώσει τι είναι αυτή η ιδιότυπη δικτατορία των νέων; Κι εγώ νέος είμαι. Δεν είδα να με στηρίζει κανείς. Ό,τι έκανα μέχρι τώρα, όποια νίκη και όποια ήττα την κατάφερα μόνος μου. Τη Λαζοπουλική μαλακία αυτή του να γλύφουμε εν λευκώ τη νεολαία δεν την καταλαβαίνω. Κάπως έτσι μπλέξαμε με τον Τσίπρα.

Ζηλεύεις που εσένα δε σε γλύφουν; Η kariatida62 σε είπε ζηλόφθων. Ένιωσες ζήλια;

Θα έλεγα καλύτερα αδικία. Ξέρεις δεν κάνω και πολύ διαφορετική δουλειά με το Βαρσαμάκη. Εκείνος λαμβάνει ερεθίσματα και αποκρίνεται εκφράζοντάς τα με μουσική. Εγώ δέχομαι το έρεθισμα ενός προβλήματος και ξεχύνομαι στη θάλασσα της γνώσης αναζητώντας ιδέες για να κατάφερω να λύσω το πρόβλημα. Όταν στην εργασία μου γράψω τη λύση και δεν αναφέρω που βρήκα τα εργαλεία και τι μεθόδους ακολούθησα, κανείς δεν πρόκειται να δημοσιεύσει το έργο μου. Και πολύ σωστά! Εδώ ο Βαρσαμάκης έκλεψε μελωδία και αν πας να δεις στο blog της Roadartist έχουν μείνει όλοι με το στόμα ανοιχτό απο θαυμασμό. Απλά γιατί κανείς δεν ξέρει (τόσο καλά όσο εγώ) τον Mertens.

Τα πράγματα δεν είναι όμως ίδια στην Τέχνη με την Επιστήμη.

Θα έλεγα πως πάνω κάτω είναι. Στην επιστήμη υπάρχει ο επιστημονικός ελεγκτής του συνεδρίου ή του επιστημονικού περιοδικού. Στην τέχνη υπάρχει το αυτί μας. Η αίσθηση που έχουμε για το ωραίο. Η προσωπική μας αισθητική που μπορεί να είναι εξίσου αυστηρή στα ερεθίσματα που δέχεται. Γι αυτό και δε δέχομαι γενικούς κανόνες για το τι είναι ωραίο αληθινό ή ουσιαστικό στην τέχνη. Αν ένας συνάνθρωπος νιώθει όταν ακούει Βασίλη Καρρά την ίδια ευχαρίστηση που νιώθω εγώ όταν ακούω μία εισαγωγή από όπερες του Mozart τότε 1000 φορές να συνεχίσει να ακούει Καρρά ο άνθρωπος. Την τέχνη και την ομορφιά της την αναζητούμε. Δε μας την επιβάλει καμία δισκογραφική και κανένα Υπουργείου και καμία Μπήλιω. Αρκεί να έχουμε το δικαίωμα της επιλογής μας.

Που είναι;

Παράδειγμα από την Αμερικανική τηλεόραση. Δευτέρα πρωί το TBS έχει Jerry Springer, ήτοι το χειρότερο είδος trash tv που έχουμε γνωρίσει ως τώρα. Η Πάνια μπροστά του είναι Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ. Το διπλανό κανάλι είναι το History Channel με 4ωρο αφιέρωμα στη βιβλιοθήκη του Κογκρέσου που είναι η μεγαλύτερη του κόσμου. Δεξιά και αριστερά 200+ κανάλια με ό,τι μπορείς να φανταστείς. Αυτό θα πει δικαίωμα επιλογής.

Ποιο είναι το νόημα στην Τέχνη;

Κανένα.

Ποιος το είπε αυτό;

Ο Νίκος Δήμου και ο Τζίμης Πανούσης. Δύο δημόσια πρόσωπα που θαυμάζω απεριόριστα και αναγνωρίζω ως αυθεντίες σε αυτό που κάνουν. Ο ένας είναι ο πιο μορφωμένος Έλληνας και ο άλλος ο πιο αυθεντικός καλλιτέχνης σάτυρας. Και οι δύο απίστευτα διαβασμένοι.

Το πρόβλημα με τη Μόνικα που είναι;

Μάλλον στο ότι έχει χοντρά μάγουλα, μεγάλη μύτη και είναι λίγο λεσβιάζουσα. Κατά τα άλλα δεν έχει δείξει μέχρι τώρα τίποτα το ενδιαφέρον. Μυξοκλαίει σε αγγλικούς στοίχους. Σαν κι αυτήν υπάρχουν ένα σωρό κοριτσάκια στην Αμερική. Δε φαντάζεσαι πόσα. Η Roadartist είπε ότι ο δίσκος της είναι Ευρωπαϊκού επιπέδου. Από που το κρίνει αυτό, άραγε; Για την ώρα συντάσομαι με το σχόλιο του Αγγελάκα, ότι δεν έχει δείξει τίποτα το αξιόλογο μέχρι τώρα.

Το πρόβλημα με τη Roadartist που είναι ;

Έχουμε μια βασική διαφωνία με τη Roadartist. Η Roadartist κάνει εξαιρετική δουλειά (ως χόμπυ τουλάχιστον) στη blogόσφαιρα αλλά αυτή ακριβώς η δουλειά της της θέτει συγκεκριμένες αγκυλώσεις. Επιπλέον της αρέσει να πολιτικοποιεί τα πράγματα, κάτι το οποίο είναι πέρα για πέρα λάθος. Έχει φτιάξει ένα blog που διαφημίζει πολιτιστικά δρώμενα και γεγονότα σε μία προσπάθεια να διαδώσει ειδήσεις και προτάσεις πολιτισμού ως, ίσως, ένα αντίβαρο στην πολιτισμική παρακμή που βιώνει η ελληνική κοινωνία. Το πρώτο αναπόφευκτο λάθος είναι ότι αναγκάζεται εμμέσως να ορίσει το ποιοτικό από το μη ποιοτικό (αυτό που δεν επιλέγει να διαφημίσει). Το δεύτερο και κύριο λάθος είναι ότι αδυνατεί συστηματικά να εντοπίσει τις αιτίες της παρακμής. Γι αυτό και δεν άντεξε στην μπανανόφλουδα που έριξα σχετικά ότι ο Βαρσαμάκης με αυτή του τη δουλειά έμοιασε του Φοίβου. Εκεί έχασε τον έλεγχο...

Γιατί ;

Γιατί ως γνήσια κουμουνισμένη νομίζει ότι η πολιτισμική παρακμή έχει να κάνει με τη δυσωσμία του βόθρου. Θεωρεί ότι φταίνε οι Φοίβοι και οι δισκογραφικές με τα ποπ-λαϊκά ντισκοτσιφτετέλια, τα οποία κάνουν την τέχνη εμπόρευμα. Εγώ δεν πιστεύω ότι συμβαίνει αυτό. Δε φταίνε οι δισκογραφικές που εμείς είμαστε ανύπαρκτοι στο παγκόσμιο μουσικό στερέωμα. Τι μουσικό πολιτισμό έχουμε πραγματικά εξάγει; Είναι ο Μίκης, ο Μάνος και ο Βαγγέλης Παπαθανασίου. Γι αυτό το χάλι φταίνε οι δισκογραφικές ή η εισαγώμενη υποκουλτούρα του Χόλιγουντ; Είναι σα να λέμε ότι φταίει το ΔΝΤ και ο Κίσσινγκερ που δεν έχουμε να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις.

Μα μοίαζει ο Βαρσαμάκης με το Φοίβο;

Όχι. Ο Φοίβος δε λέει ότι κάνει τέχνη.

Τώρα είσαι πάλι άδικος.

Όχι. Απλά περιμένω την επόμενη δουλειά του Βαρσαμάκη. Το να βάζεις βιολιά, φαγκότα, τρομπέτεις και κοντραμπάσα από μόνα τους δεν είναι έντεχνη τέχνη, δεν είναι καν τέχνη. Αυτό πρέπει να το καταλάβουμε. Δεν είναι ολα τα 'έντεχνα' καλά...υπάρχουν και 'ατεχνα' πολυ καλύτερα. Ο Βαρσαμάκης έχει κατά τα άλλα πολύ ταλέντο. Που ξέρεις; Μπορεί να γίνει ένας νέος Παγκανίνι και μετά από χρόνια να τα θυμόμαστε όλα αυτά και να γελάμε. Όπως τώρα που γελάμε με το ακόντιο της Δημουλά, τα παιδιά της ΚΝΕ που λένε στη ζωή το μέγα ναι, του Ρίτσου και την τούρτα του Σαββόπουλου. Όλα αυτά κάνουνε τζιζ ακριβώς επειδή και οι τρείς είναι τεράστιες φυσιογνωμίες. Όποιος δεν το καταλαβαίνει, είναι κομπλεξικός και χωρίς χιούμορ.

Ποιος φταίει για την παρακμή λοιπόν αν όχι η υποκουλτούρα τύπου Φοίβου;

Όταν θες να δεις που πάει μια κοινωνία δεν κοιτάς τα σκατά της. Σκατά υπήρχαν υπάρχουν και θα υπάρχουν. Όταν χάνει μια ομάδα στο ποδόσφαιρο, φταίνε οι αναπληρωματικοί; Όχι. Η ηγεσία φταίει. Η πνευματική ηγεσία αυτού του τόπου φταίει που χέρι-χέρι με την πολιτική εναγκάλισαν μία ανέξοδη λαϊκίστικη αριστερή νοοτροπία. Αυτή της κοινωνικής πολιτικής με δανεικά και της επιδοτούμενης τέχνης...Μία δικτατορία των αριστεριτζίδων της μετρίοτητας που έχει πιάσει τα πόστα και έχουμε πάθει όλοι ασφυξία.

Όλα τα πόστα; Μα για όλα η αριστερά φταίει;

Θες να σου μιλήσω για τον θεσμό των Πανεπιστημίων; Θα το ξεφτιλίσουμε το θέμα. Ποιος ήταν πρωην πρόεδρος της ΠΟΣΔΕΠ ; Τι καθηγητικό εργο εχει κάνει; Τι δημοσιεύσεις έχει; Ποιος ήταν αντιπρόεδρος και 400 χρόνια λέκτορας; Τώρα έγινε επίκουρος. Σε λίγο θα πάρει σύνταξη αυτός που τον είχα καθηγητή και θα έχει ανέβει μόνο μία βαθμίδα. Αριστερός...Με τσιμπούκι...Διανόηση και κουλτ-ούρα...Ποιοι είναι όλοι αυτοί που τους ψήφιζαν αυτούς για χρόνια ; Όλος ο συνδικαλισμός βρωμάει ...Όλο αυτό το πράγμα διαπνέεται από την αριστερή νοοτροπία της τεμπελιάς και της επιδοτούμενης λούφας που αρνείται πεισματικά να αξιολογηθεί βυθίζοντας τη χώρα στο ναδήρ των ακαδημαϊκών ιδρυμάτων παγκοσμίως. Έτσι δεν εξάγουμε ούτε γνώση. Ούτε μουσική, ούτε γνώση...(ούτε σπίρτα...κ αυτά από την Ινδία ή τη Σουηδία τα εισάγουμε)...Καταντήσαμε η χώρα της σύνταξης. Της σύνταξης !!! Τίποτα άλλο δε μας νοιάζει....Βρέθηκα 18 χρονών στις συνελεύσεις να μιλάω με 20χρονους για το πόσα χρόνια θα δουλεύω. Ακόμα δεν είχα βγει στην αγορά και άκουγα την ΚΝΕ να μιλάει για όταν θα βγω από τη αγορά...Σχιζοφρένεια....
Όπως λοιπόν σε όλους τους τομείς της κοινωνίας έτσι και στην Τέχνη έχουμε μπλέξει με το μεταπολιτευτικό τσίρκο του ΚΚΕ εσωτερικού. Ήτοι η δικτατορία του έντεχνου που μας λέει τι είναι ποιότητα και τι όχι. Αυτή μας έχει βυθίσει πνευματικά και όχι ο Φοίβος, η Μενεγάκη ή η Τατιάνα. Στην τελική αυτή κρίνονται και από τα νούμερα που κάνουν και αν δεν είναι καλοί απολύονται! Εμάς από τη Μπήλιω και το Σπύρο Παπαδόπουλο ποιος θα μας απάλλαξει; Πρέπει μάλλον να μας κοπεί το ρεύμα για να μην τους βλέπουμε.

Τι είναι αυτή η εμμονή με το έντεχνο που σε έχει πιάσει;

Είναι σα να λέμε "από ανέκαθεν". Από μόνος του ο όρος είναι τελείως παράλογος και με το παράλογο βρίσκομαι σε πόλεμο. Πιστεύω ότι όποιος τον χρησιμοποιεί είναι μάλλον βλάκας. Το ΑΕΡΙΚΟ έδωσε μία σωστή διάσταση του όρου. Εγώ ψέγω την πνευματική ηγεσία της ελληνικής μουσικής σκηνής για το μουσικό χάλι μας σήμερα. Ξεκινάω από το Μίκη, το Θάνο, το ΛΕΠΑ του έντεχνου (Λ. Παπαδόπουλος) και το Νταλαροειδές κύκλωμά του και φτάνω μέχρι τους Πλιάτσικες της τέχνης, Τσακνή, Μαχαιρίτσα, Παπακωνσταντίνου και δε συμμαζεύεται που αν βγουν να πάνε να τραγουδήσουν έξω δε θα μαζέψουν ούτε τους μισούς από όσους μαζεύει το Πανθρακικός Πανιώνιος. Και αυτό είναι που μου τη σπάει. Δικαιολογούν τη μιζέρια τους ως έντεχνοι, εναλλακτικοί και άρα απευθυνόμενοι σε λίγους και εκλεκτούς, ενώ απλά είναι μέτριοι...Πίσω από τους τελευταίους έρχεται φυσικά το κύκλωμα των ραδιοφωνικών παραγωγών..Άλλη μεγάλη λέρα... Που να φτουρίσει κανένας καλός καλλιτέχνης όταν έχουν πιάσει τα πόστα αυτοί; Εγώ το Μελωδία τον έκοψα με το Φρέσκο Χιόνι του Παπακωνσταντίνου. Ένας μετριότατος δίσκος που έπαιζει πρωί μεσημέρι βράδυ....Στην πραγματικότητα η κλίκα του εντέχνου έχει περισσότερο ανάγκη το βόθρο του Φοίβου και του Καρβέλα. Η δυσοσμία των τελευταίων είναι που κρύβει την ανεπάρκεια και τη μετριότητα των "εντέχνων".

Μέτριοι για σένα...

Και βέβαια για μένα...Μα ό,τι λέω το λέω με την υπογραφή μου. Είμαι ο τελευταίος που θα πω σε κάποιον τι να ακούσει και τι όχι. Αλλά όταν έρχεται στο αυτί μου είμαι κάθετος.

Τι προτείνεις;

Να είμαστε ψύχραιμοι. Να ακούμε τι έχει να πει ο καθένας πριν αρχίσουμε να φωνάζουμε. Ένα πάραδειγμα είναι αυτό το μικρό περιστατικό...εγώ δεν επιτέθηκα στη Roadartist. Εκείνη μου επιτέθηκε θεωρώντας ότι πρέπει να προστατέψει την επιλογή της να μιλήσει για το Βαρσαμάκη. Κανείς δεν την κατηγόρησε γι αυτό που έκανε αλλά αυτό κανείς από τους ενήλικες φίλους μου δεν το αντιλήφθηκε. Οι άνθρωποι πολλές φορές δεν επιλέγουν να κοιτάξουν την πραγματικότητα κατάματα. Κι εδώ η πραγματικότητα είναι ότι κάποιος πήγε να κάνει απατεωνιά. Και το θλιβερό είναι ότι η Rοadartist συνεχίζει να τον υποστηρίζει μιλώντας για παρθενογενέσεις καρκινογενέσεις και τερατογενέσεις. Δεν το περίμενα από εκείνη. Δεν επλήσομαι βέβαια. Εδώ ολόκληρη Ακαδημία Αθηνών ακόμα κυκλοφορεί το λογοκλεμμένο βιβλίο του πρωην προέδρου της (click). Απλά θλίβομαι ως νέος που βλέπω νέοι και μορφωμένοι άνθρωποι όπως η Road να μην αντιλαμβάνονται πως έχουν τα πράγματα ακόμα και τώρα που είμαστε ένα βήμα πριν την κατάρρευση...

Ε καλά τώρα τα παραλες, τι σχέση έχει ο Βαρσαμάκης με την κρίση;

Τα είπε πολύ καλά ο IonnKorr σε σχόλιό του εδώ. Λίγο άγαρμπα βέβαια αλλά τώρα τελευταία τον έχουνε φάει οι γυναίκες...Είναι όμως ελπιδοφόρος νέος...

Έλα τώρα, παραδέξου ότι είσαι εριστικός γιατί τελειώνει και η συνεδρία..

Είμαι αληθινός. Όταν άνοιξα αυτό το blog είπα ότι εδώ θα τα πω όλα. Αυτό κάνω. Είμαι αυτό που είμαι και δεν ντρέπομαι. Ζητάω να με αγαπήσουν οι φίλοι μου στη blog-όσφαιρα γι αυτό που είμαι και όχι γι αυτό που θέλουν εκείνοι να είμαι, όπως προσπαθώ να κάνω κ εγώ γι αυτούς. Δεν κρύβομαι πίσω από profile. Όποιος μου στείλει mail θα του απαντήσω με το πραγματικό μου όνομα. Ευθέως και ακομπλεξάριστα. Προσφέρω την αλήθεια της ψυχής μου. που έχει τα καλά της έχει και τα κακά της. Όποιος θέλει ας την εκτιμήσει. Δεν είναι η καλύτερη. Σίγουρα όμως δεν είναι ψεύτικη.

Τελευταία ερώτηση για να κλείσουμε...Είσαι τόσο ΠαΣοΚ όσο φαίνεσαι;

Είμαι Κρητικός. Και στην Κρήτη έχουμε δύο φυλές. Τους Κρητικούς και τους Δεξιούς.

Απάντηση Νούμερο 1

Συνέχεια από εδώ

Μωρό μου,

θα απαντήσουμε ένα ένα τα ερωτήματα...Ήρεμα και Ωραία...

Ερώτημα 1ον: Κλοπή ή Επιρροή ;

Απάντηση: Στο Left παίζει ο Mertens και στο Right παίζει ο Βαρσαμάκης. Επαναλήψεις 3.



Περιμένω την άποψή σου.


Υ.Γ. Η "Απάντηση" θα έχει 2 ή 3 συνέχειες.

Κουλτ-ούρα (να φύγουμε !! )

Διακόπτουμε την ανύπαρκτη ζωή σας στη blog-όσφαιρα για έκτακτη κουλτουριάρικη είδηση...της "δημιουργίας" και του "εναλλακτικού" - "έντεχνου" - "μη εμπορικού" πολιτισμού...

Στο πιο όμορφο εν ζωή blog της σφαίρας μας η Roadartist παρουσιάζει μία συνέντευξη που πήρε η ίδια από τον Γ. Βαρσαμάκη το νέο του ορχηστρικό άλμπουμ: "Μυστικά παραμύθια".

Εγώ το Βαρσαμάκη τον γνώρισα από το πολύ καλό album Born, Re-Born και τον θεωρώ έναν από τους πλέον ελπιδοφόρους του χώρου.....

Με αφορμη τη συνέντευξη από τη Roadartist έψαξα να ακούσω κάποια από τα νέα του τραγούδια, ώντας ήδη θορυβημένος από κάποια σημεία της συνεντευξής του. Το πρώτο τραγούδι είναι ο Επισκέπτης της Βροχής....Βρε τι μου θυμίζει; Τι μου θυμίζει;

Μην το ψάχνεις....το βασικό θέμα του Επισκέπτη είναι 7 νότες που τις παίζει και τις παίζει και τις παίζει και τις παίζει και τις παίζει και τις παίζει...αφού πρώτα τις άκουσε από το Essence of the (K)Not του Wim Mertens.....Όσο για την ενορχήστρωση....Αυτό είναι πιο βατό ζήτημα. Πρόκειται για κλασσική ενορχήστρωση του ιδίου καλλιτέχνη (Wim Mertens.)...μία πρώτη ανάγνωση μου θυμίζει ξεκάθαρα το Yes I Never Did...

Σου δίνω εδώ ένα βιντεάκι και περιμένω τη γνώμη σου εναλλακτική μου αναγνώστρια...




Επαναλαμβάνω ότι το θέμα του τραγουδιού του Βαρσαμάκη είναι αυτές οι 7 νότες. Τις παίζει συνέχεια με ενορχηστρώσεις και αρπέτσια που σε ξεπετσιάζει στο τέλος....Καλύτερα όμως να ακούσεις εσύ η ίδια τα τραγούδια ολόκληρα. Ή και να ακούσεις πολλά τραγούδια του Mertens γιατί μπορεί να βρείς καλύτερους συσχετισμούς....

Έλα μωρό μου τώρα...φτιάξε με ! Πες μου ότι στην Τέχνη δεν υπάρχει παρθενογέννεση...Πες μου το αυτό! Έλα λοιπόν !!!

Κουλτ-ούρα να φύγουμε μωρό μου...στην εποχή του "Εντέχνου" και της Αβάσταχτης Μετριότητας του Τίποτα που το πιάνει και το κάνει Επιστήμη και το πλασάρει ως ποιοτικό στις πανάκριβες εκπομπές της Μπήλιως με μηδέν ακροαματικότητα....

Αν ήμουν ο Mertens δε θα του έκανα μήνυση για κλοπή...μιας και είναι κακοκλεμμένο πάνω από όλα....

Να είσαι πάντα καλά και να με κάνεις να γελάω...


Υ.Γ. Είμαι φανατικός του Mertens. Μουτζαχεντίν, πως το λένε!! Η συγκεκριμένη δουλειά του Βαρσαμάκη, μου πάτησε τον κάλο.

Feedback Evaluation

Αγάπη μου ατελείωτη !!

Σήμερα επειδή βαριέμαι θα σου δώσω μία έτοιμη αλλά ολοκληρωμένη ανάρτηση με κείμενο και εικόνα !

Είμαστε τέλη Σεπτέμβρη του 2001. Βουλή Εφήβων. ΣΤ' Σύνοδος. Στη φωτογραφία βλέπεις τον Πρόεδρο (μετ' έπειτα και σύντροφο) Κακλαμάνη στην 1η ημέρα των εργασιών της επιτροπής μορφωτικών υποθέσεων, στην αίθουσα της Γερουσίας. Δίπλα του η Όλγα και στο φλου η Εύη. Στο βήμα ο CsLaKoNaS με την πρωτολογία του:

Η εργασία μου θέλω να πω ότι είναι συλλογική, έχει γίνει από μένα και από τον Έφηβο Βουλευτή Αιτωλοακαρνανίας Ν. Π. . Θα μιλήσω για ένα πρόβλημα που εδώ και χρόνια ταλανίζει τα σχολεία και δεν έχει να κάνει με όλα αυτά που έχουν ειπωθεί ως τώρα. Εφόσον το σχολείο απο αποκαλείται "Ναός της Γνώσης", σημαίνει ότι πρόκειται για ένα χώρο περισσότερο ιερό απ' όσο νομίζουμε. Ένας χώρος, παρά τα εμφανή κτηριακά προβλήματα, είναι το μέρος που στεγάζει το υπέρτατο αγαθό, την μόρφωση.

Η μόρφωση είναι το όπλο που μπροστά σ' αυτό, υποτάσσονται όλα τα όπλα που η φαντασία δημιούργησε. Την μόρφωση που όλες οι Κυβερνήσεις την φοβήθηκαν και που ακόμα περισσότερες την πολέμησαν, χωρίς βέβαια να εξαιρείται και η σημερινή Κυβέρνηση, κύριε Πρόεδρε (σ.σ. εδώ κοιτάζω τον Κακλαμάνη - η φράση 'κύριε Πρόεδρε' κόπηκε από τα πρακτικά). Μιας τέτοιας εμβέλειας αγαθό είναι αδιανόητο να μεταφέρεται μονόδρομα, πόσο μάλλον να εξετάζεται και να αξιολογείται.

Δυστυχώς, στα σημερινά σχολεία ισχύει το αλάθητο των καθηγητών. Έχουμε δικαίωμα να μην μιλάμε, αλλά μόνο να ακούμε. Ένα μέτρο που θα μπορούσε να βοηθήσει, είναι η αμφίδρομη αξιολόγηση και από πλευράς καθηγητών αλλά και από πλευράς μαθητών. Αυτό θα άλλαζε εκ βάθρων τη σχέση καθηγητή-μαθητή, αλλά και μαθητή-μαθητή, γιατί θα εγκαθιδρυθεί ένας σύνδεσμος πραγματικού σεβασμού μεταξύ τους. Δυστυχώς, παρότι το θέμα συζητιέται τα τελευταία τρία τέσσερα χρόνια, οι υποστηρικτές της μονόδρομης εκπαίδευσης είναι αρκετοί, ώστε το μέτρο αυτό, που έχει προταθεί πολλές φορές, να έχει απορριφθεί άλλες τόσες. Οι ίδιοι άνθρωποι που μας μορφώνουν, μας χαρακτηρίζουν ανώριμους και ανεύθυνους να τους αξιολογήσουμε. Επαφίονται στις διαδικασίες της Πολιτείας, των οποίων τα αποτελέσματα τα βλέπουμε καθημερινά. Κρύβονται οι καθηγητές μας πίσω από το προνόμιο του βαθμού και της απουσίας, εκβιάζοντας μας στη μάθηση που αυτοί θέλουν.

Πρέπει, λοιπόν, όλοι μας να υποστηρίξουμε αυτή την πρόταση, για να μην γίνουμε υποχείρια, αλλά να βρισκόμαστε όλοι μας στον ίδιο ζυγό για να μπορέσουμε να κριθούμε αλλά και να κρίνουμε σωστά μέσα στην κοινωνία στην οποία ζούμε.

Καλώς ή κακώς, ζούμε στην πραγματικότητα που μας μάθανε, δεχθήκαμε τις έννοιες που μας ανάγκαζαν να δεχθούμε και περιορισθήκαμε στα όρια που οι ίδιοι μας έθεσαν. Και μετά μας είπαν ότι είσθε ελεύθεροι να γίνετε αυτό που εμείς θα σας πούμε και να κάνετε αυτά που εμείς θέλουμε. Δεν είναι καιρός να μας εμπιστευθείτε λίγο; Μήπως θέλουμε το κακό της παιδείας; Μήπως πρέπει να δείξετε και εσείς λίγη επιείκεια; Ή μήπως σας έχουμε απογοητεύσει τόσες φορές, που δεν αξίζουμε την εμπιστοσύνη σας;

-------

ΥΓ. 1 Στη φώτο είμαι πραγματικά εγώ στο βήμα. Αυτό το συμπέρανα γιατί ο Κακλαμάνης μπήκε μόνο την πρώτη μέρα στην αίθουσα, τη στιγμή που μιλούσα και εγώ ήμουν ο τελευταίος ομιλιτής της πρώτης συνεδρίασης.


ΥΓ. 2 Η πρόταση της αμφίδρομης αξιολόγησης θεωρώ πως παραμένει επίκαιρη. Είναι πάρα πολύ σημαντικό να μπορεί ένα σύστημα να βελτιώνεται με ανατροφοδότηση κατάστασης. Είναι απλό. Δεν κοστίζει και μπορεί σίγουρα να αποδώσει πολύ καλύτερα από τα μέχρι τώρα συστήματα σχολικού συνδικαλισμού που όλοι ξέρουμε που έχουν οδηγήσει.

ΥΓ. 3 Αυτό που μου έμεινε από την ΣΤ' σύνοδο είναι :

1. Η Ροδάνθη (θα σου πω άλλη ώρα γι αυτήν)

2. Το Metropolitan Hotel που μείναμε. Μαζί και με όλους τους φίλους που έκανα. Τελικά με κανέναν από αυτούς δε μιλάω πια...Ούτε με τη...

3. Ροδάνθη (είπαμε άλλη ώρα)

4. Οι Scorpions που βρεθήκαμε στο ίδιο ξενοδοχείο το τελευταίο βράδυ. Έκαναν παγκόμσια περιοδία το "Acoustica". Να μας δεις να πίνουμε όλο το βράδυ μπύρες με τον Klaus Meine να πάθεις πλάκα !!

5. Η Ροδάνθη (θες να με χωρίσεις από το ταίρι μου; Άλλη ώρα είπαμε.)

6. Η ολομέλεια ! Σημίτη πρωθυπουργεύοντος με αυτό το ήρεμο ευγενικό αλλά και αδιάφορο χαμόγελο. Κωστάκη βαριανασαίνοντος με το γνωστό ειρωνικό και βαριεστημένο βλέμμα, δεν έβλεπε την ώρα να φύγει.

7. Η Ροδάνθη ( ε δε μπορώ να κλείσω με Καραμανλή...ντρόπη δηλαδή).


Φιλιά αγάπη μου !!!

Περί Blogging (revisited)

Το blogging το ξεκίνησα τον Απρίλιο του 2006.

Έχοντας απηυδήσει από τα forums (ναι το ξέρω: fora είναι ο πληθυντικός του forum αλλά στα λατινικά. Εδώ μιλάμε για internet) και το σκουπιδαριό των trolls και των flames, το blogging ήταν μία νέα και ελκυστική πρόταση στο διαδυκτιακό socializing. Στην αρχή ήμουν απλώς ένας παρατηρητής. Έφτιαξα ένα προφίλ και άρχισα να κλικάρω στα διάφορα ιστολόγια. Αν και μόλις 4 χρόνια πριν, τα ελληνικά blogs ήταν πολύ λίγα. Λίγα και καλά, θα έλεγε κανείς.

Οι πιονέριοι της blog-oσφαιρας Πιτσιρίκος, Old Boy, vrypan, Ψιλικατζού, Τσαγκαρουσιάνος, Καρζής, μου ήταν ομολογουμένως άγνωστοι. Τους ανακάλυψα σιγά σιγά και τους επισκεπτόμαι συχνά ακόμα και σήμερα. Όμως ο πρώτος blogger που γνώρισα είναι ο Νίκος Δήμου. Με τα δύο του βασικά ιστολόγια nikosdimou και doncat έφτιαξε ένα έργο σημαντικότερο ίσως από της Ασκήσεις Ελευθερίας ή τη Δυστυχία του να είσαι Έλληνας. Δεν είναι μόνο οι αναρτήσεις του. Πρόκειται για μικρά αυτοτελή δοκίμια. Προσεγμένα και στοχευμένα χωρίς να κουράζουν, δίνουν το νόημα της σκέψης του συγγραφέα ατόφιο και έτοιμο προς συζήτηση στα εκατοντάδες σχόλια που πάντα ακολουθούσαν. Ένα πρωτόγνωρο πανηγύρι σκέψεων και σοβαρής ανταλλαγής απόψεων το οποίο το παρακολουθούσα αμίλητος. Ναι, όσο και αν το πιστεύεις δεν ήθελα ούτε να μιλάω ούτε να συζητάω. Μου άρεσε απλώς να κάθομαι μπροστά στην οθόνη με καφέ και μουσική, να διαβάζω αυτά που γράφονται και να συμφωνώ ή να διαφωνώ από μέσα μου. Αυτό δεν είχε κανένα νόημα για τους bloggers αλλά είχε για μένα. Μάθαινα πολλά και συνάμα δεν είχα τη διάθεση να προσθέσω τίποτα. Βασικά ντρεπόμουνα και λίγο που βρισκόμουν ανάμεσα σε τόσο ωραίες σκέψεις και εγώ δεν είχα να πω κάτι. Συνεπώς το βούλωνα και απολάμβανα τις συζητήσεις. Αδιάφορο αν κατέληγαν ή όχι σε συμφωνία. Βλέπεις μωρό μου τότε υπήρχε η διάθεση να μιλήσεις όχι για να ακουστείς αλλά για να μάθεις τι πιστεύουν οι άλλοι για τις απόψεις σου. Διάλογος ως επί των πλείστων σοβαρός και μετρημένος ανάλογος του κύρους του οικοδεσπότη.

Μετά μάθαμε και τον πιτσιρίκο με το αστείρευτο χιούμορ του, την ερειστική αλλά ενδιαφέρουσα κωλόγρια τον αριστερό και πάντα ενδιαφέροντα alu fan marx αλλά και τόσους άλλους αξιόλογους ανθρώπους που κινούνται στη blog-όσφαιρα πρωτίστως με σοβαρότητα και σεβασμό. Γνώριζαν οι παλιοί bloggers πως η δυνατότητα ελεύθερης έφρασης και η ανωνυμία δεν έχουν απολύτως κανένα νόημα αν δεν χρησιμοποιηθούν με μέτρο και στο βαθμό που δεν μεταλλάσονται σε σαχλαμάρα ή λασπολογία.

Κινούμαι χρόνια στη blogόσφαιρα ήρεμα και διακριτικά. Μου αρέσει πάντα να διαβάζω τα διάφορα κείμενα και δε συνηθίζω να παρεμβαίνω συχνά. Συνήθως μου αρέσει κατά καιρούς να συχνάζω σε κάποια blogo-γειτονία και να βολτάρω στα περιξ. Με τα χρόνια βέβαια οι bloggers αυξήθηκαν. Κάπου στο 2008 το blogging είχε γίνει μόδα. Μέρα παρά μέρα έπαιζε ρεπορτάζ στις ειδήσεις ως κάτι το super-wow. Η κατακόρυφη αύξηση των ελληνικών (και όχι μόνο) ιστολογίων είναι κάτι πάρα πολύ θετικό. Μπορώ να σου αναφέρω τόσους ωραίους bloggers που φτιάχνουν το ηλεκτρονικό ημερολόγιό τους με αγάπη και μεράκι και ανταλλάσουν απόψεις ελεύθερα! Όσοι περισσότεροι τόσο καλύτερα. Επόμενο είναι να μεταβληθεί και το ίδιο το blogging.

Όμως ουδέν καλόν αμιγές κακού. Όπως συνέβη και με τα forums η υπερπληροφόρηση έχει γίνει αφόρητη. Την ωραία συνήθεια που είχα να διαβάζω και να μη μιλάω δε μπορώ πλέον να την έχω. Δεν αντέχω άλλο να διαβάζω όλο και περισσότερα blogs. Ούτε να παρακολουθώ τις συζητήσεις που γίνονται. Οι λόγοι είναι πολλοί:

1. Κάποιοι νομίζουν ότι η blog-όσφαιρα αποτελεί ένα προνομιακό πεδίο για να περάσουν τις ιδέες τους. Δύο οι κύριες κατηγορίες.

Α. Τα δεξιά blogs θα έχουν πολλές ελληνικές σημαίες, τον ΓΑΠ παραμορφωμένο σε μία σαχλή γελοιογραφία με background μία αμερικάνικη ή ισραηλινή σημαία, το Μ. Αλέξανδρο καβάλα στον Βουκεφάλα να καλπάζουν προς το αστέρι της Βεργίνας και ίσως και τον Άγιο Νεκτάριο σε φιλική συμμετοχή. Από αισθητικής άποψης το blog θα είναι προφανώς ένα χάλι μαύρο. Κακοφτιαγμένες τεράστιες bold γραμματοσειρές με χρωματικές αντιθέσεις που βγάζουν μάτι αλλά και adds-on μπας και βγάλουμε κανένα φράγκο πουλώντας πατριωτισμό. Τα σχόλια παραμένουν σταθερά κάτω από 4 και όχι πάνω από δύο προτάσεις, ανά σχόλιο. Οι προτάσεις αναγκαστικά θα περιέχουν κανένα "Γαμιέται ο Γιωργάκης!!!". "Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών" ή "ΠΑΟ ΕΙΣΑΙ ΠΡΕΖΑ" και άλλα συγγενή βαθυστόχαστα. Δεν έχω να πω πάρα πολλά γι αυτούς. Άλλωστε τι να πεις και πως να σε καταλάβουν. Με τι μυαλό να σε καταλάβει ένας ακροδεξιός; Συνομοσιολογία και χαζομάρα....Χαζομάρα και σαχλαμάρα...Σαχλαμάρα και εθνικισμός...Εθνικισμός και συνομοσιολογία...φτου κ απ' την αρχή.

Β. Στον αντίποδα των φαστιστο-κιτς, υπάρχουν τα αριστερο-κιτς blogs. Εκεί κατά κανόνα η κατάσταση είναι πιο "εναλλακτική". Ένα τσιτάτο κάποιου αριστερού κάτω από τον τίτλο, banners όχι με διαφημίσεις αλλά με επίσης "έξυπνα" τσιτάτα που δε λένε (απολύτως) τίποτα, ή κανένα ΔΝΤ go home και το ΓΑΠ πάλι να κρατά κάποια Αμερικάνικη σημαία. Στα αριστερά blogs ακολουθούμε συλλογικές διαδικασίες. Δικτυωνόμαστε και βολτάρουμε στα blogs συμφωνόντας και επαυξάνοντας. Είμαστε όλοι χαρούμενοι και έτοιμοι να κοροϊδέψουμε τον οποιοδήποτε τολμήσει να πει κάτι διαφορετικό. Είναι "προφανές" ότι η Μαρξιστική Ανάλυση δεν αφήνει περιθώρια για άλλη άποψη η οποία θα είναι είτε ηλίθια και αφελής είτε υποκινούμενη και προβοκατόρικη. Η ανάρτηση ξεκινάει πάντα με ένα πίνακα ζωγραφικής (ότι και καλά μπορεί να είμαι στερημένη πατσομούρα που έχω να γαμηθώ από τη διάσπαση του '68 αλλά κάτι ξέρω από Τέχνη), να προηγείται ενός άσχετου με τον πίνακα κειμένου το οποίο είναι απλώς για γέλια...Ειρωνικό και "κομπλεξισμένο" με πολλά κλεμμένα "κανελλικά" τσιτάτα που κατά κανόνα δεν έχουν σχέση με το νόημα του κειμένου αλλά ετσι κ αλλιώς νόημα δεν υπάρχει οπότε πάλι καλά είμαστε. Παράπονο δεν έχει κανείς από τα σχόλια, πάντως. Είναι ιδεολογική γραμμή να υπάρχουν πολλά σχόλια και μακροσκελείς αναλύσεις που αν τολμήσεις να τις διαβάσεις αναπολείς το "Γαύροι Μουνιά" των φασιστο-blogs. Πάνω από όλα είναι βαρετά. Επαναλαμβάνονται και αναμασούν τα ίδια και τα ίδια στο μεταπολιτευτικό "Ο κόσμος καταστρέφεται αύριο - πορεία διαμαρτυρίας την ερχόμενη Δευτέρα". Νταλαρείς και φαρισαίοι σε ένα τσίρκο ιδεών που φέρνει σε αδιέξοδο και τον πιο διαλακτικό και αφελή αναγνώστη. Συνομοσιολογία και χαζομάρα....Χαζομάρα και σαχλαμάρα...Σαχλαμάρα και αριστερισμός...Αριστερισμός και συνομοσιολογία...φτου κ απ' την αρχή.....Το δήθεν, το εναλλακτικό, το ψαγμένο, το υπεράνω...το Τίποτα και η νοοτροπία του που μας χρεωκόπησε.

Και στις δύο παραπάνω περιπτώσεις η ανωνυμία και η ελευθερία είναι πολύτιμα εργαλεία δουλειάς. Ο καθένας γράφει ό,τι μαλακία νομίζει και φορτώνει τους servers με σκουπίδια ποιο άχρηστα και από τα περιττώματα της κατσαρίδας. Δε γράφονται κείμενα για να συζητηθούν. Είναι απλά ένας αγώνας δρόμου. Μια και καλά "διαπάλη ιδεών", που τελικά δε χρειάζεται κατ΄ανάγκην ανθρώπους να τις μοιραστούν, έτσι που τελικά δεν αφορά κανέναν εκτός τους ίδιους τους ψυχανώμαλους ιδιωκτήτες των blogs αυτών. Μπαίνουν με ψεύτικες ip χρησιμοποιούν ξένα nick names, βρίζονται, trollάρουν και flamάρουν απλά και μόνο επειδή δεν έχουν τίποτα καλύτερο να κάνουν. Και ο πόλεμος μεταφέρεται και σε άλλα πεδία...youtube, fb, flickr, και όπου μπορείς να φανταστείς. Σκέτη παράνοια.
2. Τα λεγόμενα 'ειδησεογραφικά' blogs. Αυτή η ιστορία πρέπει να συμμαζευτεί κάπως. Γενικά είμαι υπερ των blogs αυτών αλλά κάπου πρέπει να μπουν κάποια ορια. Πρώτο παράδειγμα το troktiko. Εγώ τους παρακολουθώ συνέχεια αυτούς τους τύπους. Ξεκίνησαν πολύ δυνατά αλλά έχουν γίνει η Αυριανή της blogo-σφαιρας. Πρέπει κάποιος να τους εξηγήσει τι ακριβώς σημαίνει ανωνυμία των blogs και πόσο ευθύνη φέρουν αφ' η στιγμής το blog αυτό δέχεται εκατοντάδες χιλιάδες επισκέψεις καθημερινά. Εμένα δε μου αρέσουν αρκετά πράγματα που έχουν να κάνουν με τον ασύστολο λαϊκισμό και την ευκολία που δημοσιεύονται καταγγελίες. Μπορεί οι νταβατζο-φυλλάδες να είναι το εργαλείο δουλειάς των διαπλεκόμενων σε αυτή τη χώρα αλλά τουλάχιστον εκεί ξέραμε τι συμβαίνει. Ο καθένας γράφει επώνυμα και με το βάρος της πένας του. Στα ειδησεογραφικά blogs γίνεται της μουρλής. Πάρε παράδειγμα τον πρέζα και τη χυδαιότητα με την οποία γράφει και πόσα αβάσιμα πράγματα υποστηρίζει απλά και μόνο για να χτυπήσει τους πολιτικούς. Ποιος είναι ο πρέζας και ο κάθε πρέζας ; Δε φτιάχνω θεωρίες συνομωσίας αλλά εγώ δεν κρύβομαι πίσω από τα blogs. Θα μου πεις "αν δε σου αρέσει, μην διαβάζεις". Στα λόγια μου έρχεσαι.

Η εποχή που διάβαζα κάτι με το οποίο διαφωνούσα, και η διαφωνία αυτή είναι η αφορμή για μία ωραία κουβέντα, αρχίζει και απομακρύνεται. Στη σημερινή blog-oσφαιρα όλο και λιγότεροι μιλάνε για να κάνουν κουβέντα. Μιλάνε μόνο για να ακουστούν....

Ξαφνικά νιώθω πολύ γέρος ως blogger.

Ολοκληρωτικός (παρα)Λογισμός

Γεια σου και πάλι...στον απόηχο της προηγούμενης ανάρτησης αλλά και των βουβουζελών από το espn, δεν μπορώ παρά να κάνω μία (εκτός τόπου και χρόνου) συμπερασματική κουβέντα για το φιλμ που σου είπα να παρακολουθήσεις (αλλά φυσικά δεν το έκανες).

Σε αυτό το blog δε μας ενδιαφέρουν τα εκατομμύρια των θυμάτων. Σιγά τώρα μην κολλήσουμε σε στατιστικές. Δε μας ενδιαφέρουν επίσης τα κύρια αίτια που προκάλεσαν τον πόλεμο. Αυτά έχουν αναλυθεί διεξοδικά. Δε μας ενδιαφέρει ούτε καν η ψυχολογία των ολοκληρωτικών κινημάτων η οποία είναι γνωστό πλέον ότι έχει σεξουαλικές ρίζες. Δες πως είναι όλες οι ερ'μες οι κομμουνισμένες και θα καταλάβεις. Τα έχει αναλύσει και ο Fromm και ο Reich οπότε σε παρακαλώ μη με ζαλίζεις με αυτά. Εδώ μας ενδιαφέρει να τονίσουμε πώς τα ιδεολογικά ρεύματα που κυριάρχησαν και έφεραν τέτοια καταστροφή ήταν τόσο, μα τόσο 'εκλογικευμένα' και 'εξ-ορθολογισμένα'. Ο άνθρωπος 100 χρόνια πριν ήταν απίστευτα επιπόλαιος. Καβάλησε το καλάμι της νέας Φυσικής και των αναδυόμενων τεχνολογικών εφαρμογών της. Θεώρησε ότι αφού μπορεί να καταλάβει τόσο καλά τον κόσμο με την επιστήμη, θα μπορούσε να λύσει και τα οικονομικά και κοινωνικά του προβλήματα ακολουθώντας τον τρόπο με τον οποίο κατάλαβε τη Φύση.


Ναι, αγάπη μου, ήταν τόσο ξιπασμένος ο Κόσμος ένα αιώνα πριν. Νόμισε ότι εφευρίσκοντας τη Σχετικότητα και την Κβαντομηχανική θα καταφέρει να λύσει και τα οικονομικά του με τον ίδιο τρόπο. Θα έφτιαχνε κοινωνικά μοντέλα, θα τα έτρεχε στο χρόνο, θα αποφάσιζε τι ήθελε να μεγιστοποιήσει, θα εντόπιζε ποιος παράγοντας του προκαλεί πρόβλημα στη μεγιστοποίηση και αυτός θα ήταν ο εχθρός. Δε μπορούσε να αντιληφθεί όμως ότι τα μαθηματικά δεν ασχολούνται με την Αλήθεια αλλά με την υποθετική αλήθεια. Τα αποτελέσματα της ανάλυσης, ενθουσίασαν τους πνευματικούς ηγέτες τόσο πολύ που επέδειξαν εγκληματική αμέλεια στις ατέλειες και τα κενά λογικής τα οποία ήσαν έτοιμοι να τα γεφυρώσουν με το ζόρι. Αυτό συνέβη και κόστισε εκατομμύρια ζωές. Ο άνθρωπος μηχανευόμενος τη δυναμική της ιστορίας ως μία εξίσωση αντιλήφθηκε αμέσως τη θεμελιώδη διαφορά των φυσικών νόμων και των κοινωνικών νόμων. Αν και οι δύο αποτελούν ανθρώπινη επινόηση, εν τούτοις οι νόμοι της Φύσης δεν παραβιάζονται σε αντίθεση με τους κοινωνικούς νόμους. Για να μην παραβιαστούν οι κοινωνικοί νόμοι και για να φτάσουμε στην περίφημη κοινωνική ολοκλήρωση πρέπει να υπακούμε τυφλά την ιδεολογία που θα μας οδηγήσει "νομοτελειακά" στην ευημερία που αναζητάμε. Αυτό θα γίνει με δικτατορία. Δυστυχώς για τα εκατομμύρια των αθώων (και φτωχών) θυμάτων η Θεωρία του Χάους δεν είχε ακόμα εφευρεθεί.

Από την παραπάνω κουβέντα μας, προκύπτουν πολλά χαριτωμένα. Ένα από τα πιο αστεία που ακούς ακόμα και σήμερα είναι το δόγμα "τα πάντα είναι πολιτική." Αυτό το ακούς κυρίως από τους Αριστερούς και είναι εντελώς γελοίο. Κι εγώ μπορώ να σου κάνω μαρξιστική ανάλυση πάνω στα μακαρόνια Barilla ολικής αλέσεως. Ανάλυση γευστικότατη μεν, χωρίς νόημα δε.

Η κουβέντα από εκεί και πέρα όμως είναι πολύ γνωστή και δεν προτίθεμαι να συνεχίσω. Ήθελα μόνο να τονίσω πόσο αστείο είναι να πιστεύει κανείς σε μηχανιστικές Ιδεολογίες και να μην πιστεύει σε Αρχές. Είναι μικρή η διαφορά μωρό μου αλλά πολύ σημαντική. Επίσης χώνεψε επιτέλους ότι κανείς δεν κατέχει την Αλήθεια. Κανείς δεν μπορεί και δεν πρέπει να σε καθοδηγεί. Πάνω από όλα δεν είνα η Υγεία ή η Παιδεία ή η oικονομική ευημερία. Πάνω από όλα είναι η Ελεύθερη σκέψη η οποία και εγγυάται την Ύπαρξή μας (Descartes ντε...!! ). Δεν υπάρχεις όταν μόνο κλάνεις και ρεύεσαι (Πανούσης ντε...!!).

Χωρίς Ελευθερία, χάνουμε τη μπάλα...

Καθώς το κακούγοστο αυτό κείμενο φτάνει στο τέλος του, θα πω μια ακόμα βλακεία που τη σκεφτόμουν όλη μέρα σήμερα. Αν ο Φιλελευθερισμός ήταν ολοκλήρωμα θα ήταν το ολοκλήρωμα Riemann. Εκεί το αποτέλεσμα (πες ο βαθμός οικονομικής ευημερίας) προκύπτει ως άθροισμα όλων των μονάδων ξεχωριστά στο μέτρο και στο βαθμό που η κάθε μονάδα προσφέρει, ανεξάρτητα ή σε σχέση μόνο με τις γειτονικές της μονάδες. Σε αντιδιαστολή ο Μαρξισμός θα είναι το ολοκλήρωμα Lebesgue. Το αποτέλεσμα εδώ προκύπτει και πάλι από μονάδες αλλά στο βαθμό που αυτές προσφέρουν κάτω από το (κεντρικό) μέτρικό σύστημα με το οποίο μετράμε στο χώρο που βρισκόμαστε.

Το ολοκλήρωμα Riemann είναι παλιότερο, ευκολότερο να το αντιληφθείς και εφαρμόζεται άμεσα. Δυστυχώς σε πολλές περιπτώσεις αποτυγχάνει. Εκεί που αποτυγχάνει το ολοκλήρωμα του Riemann αναλαμβάνει το νεότερο ολοκλήρωμα του Lebesgue. Αυτό εφαρμόζεται σε περισσότερους και πιο αφηρημένους μαθηματικούς χώρους.

Χάρηκες μωρό μου;

Ναι ναι ναι φτωχή μου Αλέκα αυτό που υποψιάζεσαι τελικά συμβαίνει. Το ολοκλήρωμα Lebesgue είναι πρακτικά άχρηστο. Ο υπολογισμός του αφορά ελάχιστες εφαρμογές και σε όποια από αυτές χρειάζεται να υπολογιστεί, αυτό γίνεται τελικά με τη βοήθεια του Riemann :)

Όλα αυτά όμως αγάπη μου δεν έχουν σημασία...έτσι κ αλλιώς η Γη θα γίνει κόκκινη...έτσι πρέπει να γίνει και έτσι θα γίνει ...και έτσι και έγινε (ως προς το χρώμα τουλάχιστον)

Communism or Nazism ?

Βιέννη 1909, Ο Χίτλερ και ο Λένιν επιδίδονται σε μία παρτίδα Σκάκι.

Ποιος κατάφερε να σκοτώσει περισσότερα πιόνια;

Υπάρχουν πληροφορίες που απλά επιλέγουμε να μην δεχτούμε. Τις θεωρούμε προβοκατόρικες και παραποιημένες. Έστω ότι πάνω από το 90% του παρακάτω ντοκιμαντέρ είναι ψεύτικες πληροφορίες τότε μπορούμε να είμαστε ήσυχοι, απενοχοποιημένοι και με τις μνήμες της Εθνικής Αντίστασης και του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ να συνεχίζουμε να ψηφίζουμε ΚΚΕ (ή ΣΥΡΙΖΑ) στο Hobbit Shire που λέγεται Ελλάδα...και να βρίζουμε το IMF που μας δίνει τα λεφτά του για να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις.

Όμως επειδή ο κόσμος δεν γυρίζει γύρω από τη χώρα μας, όσο και αν το θέλουμε αυτό. Θα σε ενδιέφερε να βγεις και λίγο έξω από το ηλίθιο εθνικό/σοσιαλιστικό καβούκι σου και να κοιτάξεις καλύτερα την Ιστορία...

Δες μία Ιστορία διαφορετική από αυτή που σου μάθανε στο σχολείο. Μια ιστορία που δεν έγραψαν οι νικητές...

The Soviet Story

και μετά κάνε την παρακάτω σκέψη χωρίς να φοβάσαι ότι θα σε σκοτώσει η αστυνομία του Λαού...

αν το 100% από αυτά που είδες είναι αλήθεια, ποια η διαφορά του Κομμουνισμού από το Ναζισμό;
αν το 50% ;
αν το 20% ;

Ακόμα και το 10% να είναι αλήθεια...μπορείς πράγματι να διακρίνεις διαφορές μεταξύ του Χίτλερ και των Μάρξ, Λένιν και Στάλιν; Μπορεί να αντέξει η κρυστάλινη εικόνα που έχεις για τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και για τους νικητές και τους ηττημένους; Μπορείς να αντέξεις να κατακρυμνήζεται όλος ο ιδεολογικός σου κόσμος; Μόνο με το 10%...

Αλήθεια....μπορείς;

Αν όχι να μη δεις το παραπάνω ντοκιμαντέρ. Να συνεχίσεις να ακούς Ελληνοφρένεια, να θαυμάζεις την Κανέλλη και το Λαζόπουλο και να διαβάζεις τις επιστολές του Μίκη....

Χαλάρωσε μωρό μου...είναι προβοκάτσια...το έγραψε και η φωνή της Αλήθειας: Ο Ριζοσπάστης.

Υ.Γ. Η γνώμη μου είναι ότι αν δεχθούμε πως το 50% του παραπάνω ντοκιμαντέρ είναι αλήθεια τότε είμαστε αξιόπιστοι. Το φιλμ παραμένει μία καθαρή αντικομμουνιστική προπαγάνδα αλλά ταυτόχρονα ο Κομμουνισμός ως ιδεολογία ενθαρρύνει πράξεις παρόμοιες με αυτές του Ναζισμού. Και τα δύο συστήματα αναζητούν άλλωστε τον υπεράνθρωπο..η μία ιδεολογία βιολογικά η άλλη ταξικά. Ιδεες για γέλια και για κλάμματα.

"Too many notes !"

W. A. Mozart - Die Entfuehrung Aus Dem Serail K384 [*]

Είμαστε στο 1781 και ο Αυτοκράτορας Joseph II της Αυστρίας θέλει να χορηγήσει μία Γερμανική όπερα στη Βιέννη. Γι αυτό το λόγο, καλεί το Mozart ο οποίος έχει ήδη γίνει πασίγνωστος από την όπερα που ανέβασε στο Μόναχο: "Ιδομενέας- Ο Βασιλιάς της Κρήτης". Ο κομισάριος του Αυτοκράτορα αναθέτει στο συνθέτη να γράψει μία όπερα στα Γερμανικά.

Ο Mozart μελωποιεί ένα λιμπρέτο (σενάριο) των Christoph Friedrich Bretzner και Gottlieb Stephanie, την "Απαγωγή από το Σεράι". Η όπερα είναι στα γερμανικά (singspiel) και μιλάει για την περιπέτεια του νεαρού κόμη Belmonte να απελευθερώσει την αγαπημένη του Konstanze από το χαρέμι του πασά Selim.

Η όπερα κάνει πρεμιέρα τον Αύγουστο του 1782 στο αυτοκρατορικό θέατρο της Βιέννης και κάνει πάταγο απέναντι σε ένα κοινό μάλλον χαμηλού επιπέδου σε σχέση με το ταλέντο του συνθέτη. O Mozart, 25 χρονών τότε, έχει πλέον ωριμάσει καλλιτεχνικά και επιλέγει να μελοποιήσει αυτό το πιασάρικο-ποπ λιμπρέτο, με σκοπό να εντυπωσιάσει του Βιεννέζους και να κερδίσει την εκτίμηση του Αυτοκράτορα.

Το αποτέλεσμα είναι αριστουργηματικό! Η πολυπλοκότητα της τεχνοτροπίας του Mozart κυριαρχεί σε τέτοιο βαθμό ώστε η μουσική υπερβαίνει τους χαρακτήρες που την ερμηνεύουν. Οι άριες και τα ντουέττα είναι σε πολύ ανώτερο επίπεδο από την ίδια την πλοκή και τους ήρωες του σεναρίου. Φαντάζεται κανείς μαριονέτες πάνω σε σκηνή, να προσπαθούν μάταια να σταθούν στο ύψος μίας μουσικής ιδιοφυίας. Σαν το σενάριο να εξελίσεται, τελικά, γύρω από τη μουσική του Mozart και όχι το αντίθετο [*]!

Παρ' όλα αυτά ο Αυτοκράτορας κουράστηκε...Στο τέλος της παράστασης παραπονέθηκε στο Mozart ότι είχε βάλει πάρα πολλές νότες [*].

Τα πράγματα μπορεί να έγιναν κάπως έτσι :)))))

[*] William Mann, "The Operas of Mozart" (1977)

[**] Το απόσπασμα είναι από την ταίνια Amadeus (1984). Το σενάριο είναι μυθιστορηματικό με αρκετά πραγματικά ιστορικά γεγονότα. Βασικά τη λατρεύω αυτήν την ταινία. Δες την ! (το Director's Cut φυσικά !!! ).

update: Έφτιαξε το πρώτο βιντεάκι. Το είχα βάλει κατα λάθος private. Είναι ένα μικρό εμβατήριο τη στιγμή που πρωτοεμφανίζεται ο πασάς στη σκηνή. Το εμβατήριο των Γεννίτσαρων.

Αει ο Θεός ο Μέγας ... 2

Για το πρώτο μέρος σχετικά με τον αριθμό "π" πάτα εδώ.

Σε μία πρόσφατη συζήτηση στο ιστολόγιο της αγαπημένης kariatida62, με θέμα σχετικό με την Ελληνική Γλώσσα (δες εδώ) η οικοδέσποινα γράφει στον IonnKorr το εξής:

Όταν ήμουν μαθήτρια [...] Είχα ένα μαθηματικό ο οποίος [...] μου είπε λοιπον την ρήση "Αεί ο Θεός ο Μέγας γεωμετρεί..." για να θυμάμαι τα ψηφία του αριθμού π δηλαδή π=3,14159 ... . Αργότερα έμαθα ότι στον Πλάτωνα αποδίδεται η φράση «Αεί ο Θεός ο Μέγας γεωμετρεί, το κύκλου μήκος ίνα ορίση διαμέτρω, παρήγαγεν αριθμόν απέραντον, καί όν, φεύ, ουδέποτε όλον θνητοί θα εύρωσι» με βάση την οποία μπορεί κανείς να θυμάται τα πρώτα 23 δεκαδικά του αριθμού π. [...]Δηλαδή από την φράση του Πλατωνα έχουμε τα 23 πρώτα ψηφία του αριθμού π=3,1415926535897932384626... . Με το φτωχό μου το μυαλό σκέφτηκα [...] Ότι τα πάντα στη φύση βασίζονται σε συμμετρίες και μαθηματικές αναλογίες. Για σκέψου όμως ότι με την πρόταση αυτή έχουμε αντιστοιχία των ψηφίων!!! Συμπτωματικό λες νάναι Φυσικέ μου?

Κάπου εκεί πετάγομαι κ εγώ, ως νέος ασεβής και επιπόλαιος, να αντικρούσω τον ισχυρισμό της kariatida62 με το γνωστό μου παθιασμένο και απρεπή τρόπο. Η kariatida62 με αντιμετόπισε όπως πάντα με αφοπλιστική ευγένεια και με έβαλε στη θέση μου. Η μικρή διένεξη αυτή ήταν η αφορμή για κάτι πολύ ωραίο που ανακάλυψα:

Βασικά διαβάζοντας την παραπάνω τοποθέτηση σχετικά με το "π" και τον Πλάτωνα εντυπωσιάστικα από τη σιγουριά με την οποία η φίλη μου έλεγε κάτι τόσο αβάσιμο. Έκανα το γύρο του ίντερνετ ώντας σίγουρος ότι θα βρω στοιχεία και αναφορές αδιάσειστες ως προς το ότι η φράση αυτή ουδεμία σχέση έχει με τον Πλάτωνα και είναι εξ' ολοκλήρου εφεύρεση ενός Έλληνα μαθηματικού του 19ου αιώνα (βλέπε μέρος 1). Έμεινα κόκαλο όμως όταν πραγματικά διάβασα αναφορές στο ίντερνετ σύμφωνα με τις οποίες η πρώτη φράση

"Αεί ο Θεός ο Μέγας γεωμετρεί"

από το ρητό, αποδίδεται στον Πλάτωνα. Αυτό σημαίνει δηλαδή ότι οι αρχαίοι ίσως να είχαν με τη βοήθεια της Ελληνικής γλώσσας υποδείξει πως το "π" ισούται με 3,14159 , ακρίβεια 6 ψηφίων !!!!! Στην πραγματικότητα κάτι πολύ ενδιαφέρον έχει συμβεί. Η φράση αυτή πράγματι αποδίδεται στον Πλάτωνα αλλά ως εξής

"Θεός αεί γεωμετρεί"

και έχει να κάνει με το φιλοσοφικό έργο Επίνομις το οποίο και αυτό αποδίδεται στον Πλάτωνα(*) . Το Επίνομις είναι Πλατωνικοί διάλογοι οι οποίοι πραγματεύονται τη σχέση μεταξύ Θρησκείας και Επιστήμης. Εκεί αναλύεται η θέση ότι Θρησκεία και Επιστήμη είναι εν γένει έννοιες αλληλοσυμπληρούμενες. Κατά τον συγγραφέα, δε μπορεί ο Θεός να έπλασε ένα όν περίεργο και φιλομαθές σαν τον Άνθρωπο αλλά τελικά να αντιτίθεται στη δίψα του Ανθρώπου για γνώση. Η θέση αυτή ταιριάζει απόλυτα με την εν λόγω φράση που αποδίδεται στον Πλάτωνα και όπως καταλαβαίνεις ουδεμία σχέση έχει με το "π". Αιώνες αργότερα ο μαθηματικός Χατζηδάκης έπλεξε το περίφημο στοιχάκι του πάνω σε αυτή την πρόταση.

Φωτίζοντας αυτή τη γωνιά της Ιστορίας βγάζουμε τα εξής συμπεράσματα.

1. Σχετικά με την παραφιλολογία που έφτασε στα αυτά της kariatida62 προκύπτει ότι οι νεο-Έλληνες είμαστε πολύ απατεώνες και λάγνοι της ράδιο-αρβύλα! Πως φτάσαμε από τον Χατζηδάκη, στον Πλάτωνα και στο "π" και στη θεωρία των λεξάριθμων, ούτε που το καταλαβαίνεις!!!!

2. Καλό το ίντερνετ αλλά μην πιστεύουμε ό,τι διαβάζουμε από εκεί. Υπάρχει πολύ μα πάρα πολύ σκουπίδι.

3. Η βασική ιδέα που πραγματεύεται το Επίνομις αποτελεί τη βάση της Ανθρωπικής Αρχής. Ενός φιλοσοφικού ρεύματος που υποστηρίζει ότι ο Άνθρωπος παρατηρεί ό,τι παρατηρεί επειδή ακριβώς είναι Άνθρωπος. Ο Κόσμος γύρω μας είναι αυτός που είναι επειδή εμείς είμαστε αυτοί που είμαστε. Αυτή η προσέγγιση θεμελιώνει μία ασφυκτική συσχέτιση ανάμεσα σε εμάς και τον Κόσμο γύρω μας. Επίσης αφήνει μεγάλο περιθόριο στο Θεό ως τον απόλυτο Δημιουργό. Τι συμβαίνει λοιπόν αν με τη λέξη "Κόσμος" εννοούμε για παράδειγμα το Σύμπαν; Υπόκεινται οι προσεγγίσεις της Φυσικής στην Ανθρωπική Αρχή; Αν όχι, ποιος ο ρόλος του Θεού; Αυτή είναι μία εξαιρετική πάσα για να απαντήσω σε ένα πολύ ωραίο email που έλαβα από το φίλο ΑΕΡΙΚΟ


(*) Sir Thomas Heath, "A History of Greek Mathematics" (1921).